“ไม่..ไม่ได้!”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิง มังกี้ (ลิง) ตกตะลึงและตอบอย่างรวดเร็ว หลินเฉิง ทำหน้าแปลกๆและถามขึ้นว่า
“ท่านจิวใช้แมลงเหล่านี้ติดต่อพวกนายได้ยังไง”
“ติดต่อไม่ได้..แมลงเหล่านี้ถูกควบคุมโดยท่านจิวมันมีหน้าที่นำพาพวกเราค้นหาเป้าหมาย พวกเราได้รับคำสั่งจากตัวแทนท่านจิวอีกที
“โอ้-”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินเฉิง พยักหน้าในเมื่อแมลงตัวเล็กๆในมือของเขาไม่ได้มีความสำคัญอีกต่อไปเขาจึงตั้งใจจะบีบมันตายทันที แต่จู่ๆเขาก็คิดอะไรได้บ้างอย่าง
เมื่อเห็นหลินเฉิง กำลังจะบีบทำลายแมลงขนาดเล็กหัวใจของมังกี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง หยุดมือเอาไว้เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง
เมื่อเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของมังกี้หลินเฉิง ยิ้มและถามขึ้นว่า
“นายผิดหวังใช่ไหม?ถ้าฉันฆ่าแมลงตัวนี้ ท่านจิว จะรู้ถึงกลิ่นอายของฉันทันทีใช่หรือเปล่า?”
“ไม่..ไม่”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง มังกี้โบกมืออย่างรวดเร็วเพื่อปฏิเสธ หลินเฉิง หันไปหา หยูซาน และพูดว่า
“ดูชายคนนี้เอาไว้..เขาน่าจะมีประโยชน์!”
จากนั้นหลินเฉิง ก็โยนชายคนนี้ไปที่เท้าของหยูซาน
“อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องนี้เลยแต่ผมจะบอกคุณว่า หากคุณต้องการจับเขาเป็นตัวประกันจะต้องระวังให้ดีเขามีความสามารถ ในการถอดกระดูกซึ่งทำให้สามารถหลบหนีจากการถูกมัดได้!”
ในขณะที่เขากำลังจะมัดมังกี้หลินเฉิง ก็ได้ยินชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้น
“จริงหรอ?”
หลังจากได้ยินคำแนะนำของชายร่างสูงเขาหันกลับไปหามังกี้อีกครั้งและขบคิดอยู่2 -3 วินาทีก่อนจะยกเท้าขวาขึ้น
“อ้าก!!”
ทันทีที่หลินเฉิง เหยียบข้อต่อที่แขนซ้ายของมังกี้เขาก็ได้ยินเสียงของชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นอย่างนั้น หลินเฉิง ส่ายหัวและพูดกับชายคนนั้นว่า
“มันอาจจะเร็วไปหน่อยที่จะไว้ใจนายดังนั้นควรที่จะมากกว่านี้”
หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็ยกเท้าขึ้นอีกครั้งและเหยียบไปที่เข่าข้างขวา เพียงไม่นานมังกี้ก็หมดสติไปพร้อมกับความเจ็บปวดเนื่องจากกระดูกหัก จากนั้น หลินเฉิง ก็ให้ หยูซาน มัดเขาเอาไว้
เมื่อมองเห็นกลุ่มคนที่เข้มแข็งมีอย่างน้อย30 คนที่อยู่ตรงหน้า หลินเฉิง หันไปหา จูฮ่าว และถามขึ้นว่า
“ถ้าผมเดาไม่ผิดคุณแอบติดตามมาด้านหลังของชายคนนี้ใช่ไหม?”
จูฮ่าว ตกใจอีกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างข่มขืนและพูดขึ้นว่า
“ถูกต้อง…เราติดตามเขามานานแล้วและเตรียมพร้อมที่จะจัดการกับเขาเมื่อถึงเวลาแต่ดูเหมือนว่าคุณจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด”.novel-lucky.
“โอ้..”
เมื่อได้ยินคำพูดของจูฮ่าว เขาอดยิ้มไม่ได้แล้วชี้ไปที่เสื้อผ้าโทรมๆกลับหน้าผอมๆว่า
“คุณรอจัดการกับพวกกระจอกเหล่านี้เป็นเวลานานแล้ว?ล้อเล่นใช่ไหม?”
จูฮ่าว ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า
“ถูกต้อง..เรื่องมันยุ่งยากนิดหน่อย”
จากนั้นก็มีคนที่อยู่ข้างหลังพูดว่า
“ถูกต้องไม่เพียงแต่พวกเราจะต้องต่อสู้แต่พวกเรายังต้องหาอาหารเติมท้องด้วย”
“ใช่แม้แต่อาหารพวกเราก็ยังมีไม่เพียงพอ เราจึงไม่สามารถหาเสื้อผ้าดีๆใส่ได้!”
“ใช่ถึงแม้เราไม่ได้สวมเสื้อผ้าดีๆแต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ได้!”
“ใช่ชีวิตพวกเราเลวร้ายนิดหน่อยถึงแม้จะหิวโหยแต่ก็ยังมีหนูท่อจำนวนมาก!”
เมื่อได้ฟังเสียงจากคนด้านหลังใบหน้าของจูฮ่าว กลายเป็นมืดมนเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขาหันไปด้านหลังแล้วก็โกรธว่า
“หุบปาก!มีวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเราจะมีชีวิตรอด…”
เมื่อเห็นว่าหัวหน้าทีมของเขาตะโกนขึ้นคนด้านหลังจึงเงียบลง
จูฮ่าว ลูบหน้าผากของตัวเองและพูดกับ หลินเฉิง ด้วยไปหน้าหดหู่
“คุณพอจะมีเนื้อกระป๋องหรือไม่?”
หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างเงียบๆ ในขณะที่เขากำลังจะพูดลูกน้องด้านหลังของ จูฮ่าว ก็ตะโกนขึ้นว่า
“หัวหน้าหากมีเนื้อกระป๋องก็ต้องคิดถึงพี่น้องก่อนคุณต้องการที่จะเก็บไว้เป็นส่วนตัวอย่างนั้นหรอ!”
“กูซ่อนแม่มึงสิ!เดี๋ยวจะสับเนื้อพวกมึงมาทำเนื้อกระป๋องในตอนนี้!”
เมื่อเห็นว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกลูกน้องทำให้ป่นปี้จูฮ่าว หันปืนกล 79 กลับไปที่ลูกน้องอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาต้องการที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ให้หมดสิ้น
“เอาล่ะ..ผมเชื่อแล้วว่าคุณเป็นหัวหน้าตัวจริง!”
เมื่อมองกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าเขาในตอนนี้หลินเฉิงรู้สึกปวดหัว เขาโบกมือเพื่อให้คนเหล่านี้หยุดพูด
“ไม่ว่าคุณจะมาจากไหนและมีจุดประสงค์อะไรแต่คนเหล่านี้ตั้งเป้าหมายมาที่ผมและผมก็จัดการพวกเขาทั้งหมด อย่างไรก็ตามมีคำพูดว่าไม่มีขนมเค้กตกลงมาจากท้องฟ้าฟรีๆ เอาเป็นว่าพวกคุณพาผมไปที่รังของมังกี้และผมจะแบ่งเสบียงส่วนหนึ่งให้กับพวกคุณ ตกลงไหม”
“ตกลงตกลง!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง สัญญาว่าจะมอบเสบียงให้กับพวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขารีบนำทางไปยังรังของมังกี้ทันที
ครั้งนี้เขารู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมากลูกน้องของเขาติดตามมาด้วยความหวัง ภรรยาและลูกๆของเขากำลังจะอดข้าว พื้นที่ของกวนโจวอยู่ในมือของกลุ่ม ท่านจิว ดังนั้นพวกเขาจึงกลัวว่าจะอดตายเสียก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดเหล่านั้นกิน
ในความเป็นจริงเมื่อเห็นว่าหลินเฉิง มีเพียงคนสองคนพร้อมกับสุนัขอีก 1 ตัว เป็นคนจัดการกลุ่มคนของมังกี้มันทำให้ จูฮ่าว คิดถึงพลังต่อสู้ที่คาดเดาไม่ได้ของชายหนุ่มคนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความคิดที่จะรนหาที่ตาย
เมื่อเห็นว่าจูฮ่าว เริ่มนำทาง หลินเฉิง จุดบุหรี่สูบและสรุปสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้
ท่านจิว ได้ส่งคนมาติดตามเขา ชุดแรกที่ส่งมาถูกทำลายแล้วจะต้องมีชุดที่ 2 ตามมาอย่างแน่นอน
หลินเฉิง ไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับเบี้ยไร้ค่าเหล่านี้ดังนั้นเพื่อประหยัดเวลาของเขาเขาจึงไม่ได้ลงมือฆ่ามังกี้แต่เตรียมที่จะสอบถามข้อมูลเฉพาะเกี่ยวกับ ท่านจิว จากปากของชายคนนี้ จากนั้นค่อยเดินไปฆ่าตัวหัวหน้าโดยตรง!
แม้ว่าความสามารถของหยูซานจะไม่เป็นไปตามความคาดหมายของเขาแต่หลังจากที่เธอได้ดื่มแคปซูลยาระดับEเข้าไปแล้วหญิงสาวสมควรที่จะรับมือกับงานที่เธอจะได้รับมอบหมายในครั้งต่อไป
สำหรับกลุ่มของจูฮ่าว ที่อยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้…
ในความเป็นจริงตามแผนเดิมของเขาคนเหล่านี้เปรียบเสมือนมดปลวกและไม่มีคุณสมบัติที่จะช่วยเหลือเขาแต่อย่างน้อยการมีเหยื่อจำนวนมากก็สามารถช่วยให้เขาหาวิธีหลบหนีได้!
แม้ว่าจูฮ่าว จะเตือนหลินเฉิงอย่างมีน้ำใจ แต่บทบาทของมังกี้ยังคงค่อนข้างใหญ่สำหรับเขา ถ้าเขาหนีไปคงลำบากแน่นอน ดังนั้น หลินเฉิง จึงตั้งใจยกเสบียงส่วนหนึ่งให้กับคนเหล่านี้
อย่างไรก็ตามตราบใดที่พวกเขาเก็บกวาดคนของมังกี้เสร็จคนเหล่านี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา สิ่งที่เขาต้องการจะทำต่อไปก็คือตัดหัวของ ท่านจิว ซึ่งเขาเป็นถึงผู้นำของกวนโจวจะต้องให้ค่าพลังสูงอย่างแน่นอน!
——————————-