ตอนที่ 891 อั้นไม่ไหวแล้ว!
เสียงของทั้งสองดังขึ้นในเวลาเดียวกันจนเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยที่ฟุบตัวบนโซฟาสะดุ้งโหยง
เธอคลายมือพลางกะพริบตาโตด้วยความงุนงง หันไปมองป่าป๊าหม่าม้าที่อยู่ข้างหลัง
เหนียนเสี่ยวมู่รีบหยิบกระดาษที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาส่งให้อวี๋เยว่หานที่อยู่ข้างๆ คอยดูเขาเอากระดาษมาม้วนรอบกล้องสลับลาย
“ไม่ใช่ ในกระดาษคัดลอกเว้นระยะห่างไม่ถูกต้อง!” อวี๋เยว่หานลองดูอีกรอบ ลวดลายที่เห็นในกล้องสลับลายแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ระยะห่างระหว่างตัวเลขที่เห็นในกล้องสลับลายทั้งหมดมีระยะห่างเท่ากัน จากการใช้สายตาคาดคะเนน่าจะห่างกันสองเซนติเมตร คุณลองคัดลอกตัวเลขลงบนกระดาษโดยเว้นระยะห่างซักสองเซนติเมตรดูอีกทีซิ”
ทันทีที่อวี๋เยว่หานพูด เหนียนเสี่ยวมู่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว
หยิบกระดาษปากกามาเขียนใหม่อีกครั้ง
ส่งกระดาษที่เว้นระยะห่างที่ถูกต้องให้เขา
อวี๋เยว่หานเอากระดาษมาม้วนรอบกล้องสลับลายอีกครั้งโดยกำหนดตำแหน่งเริ่มต้นบนเส้นขอบกระดาษฟอยล์สีทองที่อยู่บนตัวกล้องสลับลายที่สั่งทำเป็นพิเศษ
เมื่อกระดาษพันรอบกล้องสลับลายจนสุดแล้วก็จัดตำแหน่งให้ตรงกับเส้นกระดาษฟอยล์สีทอง ทันใดนั้นตัวเลขหกตัวที่ต่างกันก็ปรากฏขึ้นในทันที!
“ถอดรหัสได้แล้ว!”
เหนียนเสี่ยวมู่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นพลางซบลงบนอ้อมกอดอวี๋เยว่หาน กอดคอเขาไว้และเงยหน้าจุ๊บลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“จุ๊บ” มีเสียงดังกังวานออกมา
เมื่อเทียบกับการถอดรหัสผ่านได้แล้ว อวี๋เยว่หานดูเหมือนจะพอใจกับจูบของเธอมากกว่า อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากด้วยความลุ่มหลง
เขางอนิ้วลูบจมูกเธอเบาๆ “ซน”
“ไม่ได้ซนซักหน่อย พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปบ้านประจำตระกูลถานแล้ว ดูซิว่าเปิงเปิงทิ้งอะไรเอาไว้ให้ฉัน ฉันมีลางสังหรณ์แรงมากว่าการที่เปิงเปิงเอากล้องสลับลายนี้วางไว้บนหัวเตียงซึ่งเป็นจุดที่สะดุดตาที่สุด เธอจะต้องคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าฉันจะไปอพาร์ตเมนต์เธอ กล้องสลับลายนี้เธอตั้งใจทิ้งไว้เป็นเบาะแสให้ฉัน”
เหนียนเสี่ยวมู่ดีใจเหนือคำบรรยาย
อวี๋เยว่หานหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตามืดมน “คุณหมายความว่าถานเปิงเปิงคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าตัวเองจะเกิดเรื่องงั้นเหรอ?”
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันคิดอยู่เสมอว่าเปิงเปิงซ่อนความลับไว้มากมายคล้ายกับว่าเธออยากจะบอกฉันอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็ยังลังเลอะไรบางอย่าง…ถึงฉันจะไม่รู้ว่าตัวเองเดาถูกหรือผิด แต่โชคดีที่ตอนนี้เราถอดรหัสได้แล้ว รอจนกว่าเราจะไปถึงเมือง N เราก็จะได้ใช้รหัสผ่านชุดนี้ไปเปิดประตูบ้านประจำตระกูลถานได้สำเร็จ ทุกอย่างต้องมีคำตอบ!”
พอเหนียนเสี่ยวมู่นึกถึงถานเปิงเปิงก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง
ขณะที่ทั้งสองกำลังวิเคราะห์กันว่าเป็นไปได้ไหมที่รหัสผ่านจะเป็นอย่างอื่น จู่ๆเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยก็เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาข้างๆ เพราะปวดฉี่กะทันหัน ใบหน้าเล็กๆสีชมพูอั้นจนกลายเป็นสีแดง
เธอกำลังหนีบขา กุมหน้าท้องฟุบบนโซฟา
นอนฟุบได้สักพักก็พบว่าไม่มีใครสนใจเธอ เธอจึงกระโดดไปมาตรงขอบโซฟา…
ห่อปากเล็กๆอย่างไม่พอใจ “หม่าม้า เสี่ยวลิ่วลิ่วอั้นไม่ไหวแล้ว…”
อวี๋เยว่หาน “…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ทั้งสองกลับมาตั้งสติและหันไปมองใบหน้าเล็กๆที่อั้นจนม่วงไปหมดแล้ว เสี่ยวลิ่วลิ่วกำลังหมุนตัวเป็นวงกลมอยู่กับที่ มือใหญ่ของอวี๋เยว่หานรับหน้าที่อุ้มเจ้าหญิงน้อยขึ้นมา
ขณะที่กำลังจะอุ้มเธอไปเข้าห้องน้ำ สายน้ำอุ่นๆ ก็ไหลหยดลงมาจากอกของเขา…
มีเสียงน้ำหยดตกลงสู่พื้น
ทั้งยังได้ยินเสียงเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยที่ฟุบบนไหล่ถอนหายใจออกมาพลางพึมพำ “เสี่ยวลิ่วลิ่วอั้นจนจะแย่อยู่แล้ว～”
หลังจากฉี่เสร็จก็เอาศีรษะถูบนไหล่เขาอย่างสบายใจ
เหมือนรู้ว่าตัวเองทำผิด จึงทำปากจู๋จูบลงไปบนหน้าของเขา “ป่าป๊า เสี่ยวลิ่วลิ่วรักปะป๊าที่สุดเลย!”
อวี๋เยว่หาน “….”
ตอนที่ 892 ลูกสุดที่รัก
ในห้องนอนหลัก
เหนียนเสี่ยวมู่นอนอยู่บนเตียงโดยมีเสี่ยวลิ่วลิ่วที่เพิ่งฉี่เสร็จนอนอยู่ข้างๆเธอ เสี่ยวลิ่วลิ่วหลับไปอีกรอบแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่ถือกล้องสลับลายอันนั้นไว้ในมือและทำการศึกษาต่อ
หางตาเหลือบเห็นอวี๋เยว่หานเดินออกมาจากห้องน้ำพลางก้มหน้าดมบนตัวของตัวเอง ผ่านไปได้ไม่กี่วิก็กลับไปอาบน้ำในห้องน้ำอีกรอบ
มาๆ ไปๆ ก็ไม่รู้ว่าอาบน้ำไปตั้งกี่รอบแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่อดไม่ได้ที่จะหาวเตือนสติ
“อวี๋เยว่หาน ดึกมากแล้ว ถ้าคุณไม่นอนฉันจะปิดไฟแล้วนะ”
“……”
เมื่อได้ยินเสียงเธอ อวี๋เยว่หานที่กำลังจะเดินกลับไปเข้าห้องน้ำก็ชะงักเท้า ดวงตาดำขลับมองเธออย่างเงียบๆ
เขาเป็นโรครักสะอาด มีภูมิคุ้มกันกับเหนียนเสี่ยวมู่เท่านั้น
เมื่อโดนเสี่ยวลิ่วลิ่วฉี่รดตัว แม้จะอาบน้ำไปแล้วตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าบนตัวยังมีกลิ่น
“ตัวเองเกิดมาแท้ๆยังจะรังเกียจอะไรกันนักกันหนา ก็แค่ฉี่เองไม่ได้อึรดบนตัวคุณเสียหน่อย…”
ก่อนเหนียนเสี่ยวมู่จะพูดจบ สีหน้าอวี๋เยว่หานก็เปลี่ยนไป
เหมือนกับว่ามีอึอยู่บนตัวเพิ่มขึ้นมาจริงๆ
เขาเดินไปขอบเตียงด้วยสีหน้าอึมครึมพลางรวบเธอมากอดและกัดฟันพูด “คุณตั้งใจใช่ไหม?”
“ฉันพูดจริงๆ นะ คุณดูเสี่ยวลิ่วลิ่วของเราสิ เธอฉี่รดตัวเองเปียกไปทั้งตัว คุณลองดมดู กลิ่นมันไม่หอมเหรอ? หอมกลิ่นนมจนฉันทนไม่ไหวอยากจะจูบเธอสักทีสองที!”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดขณะที่หลบตัวให้อวี๋เยว่หานได้เห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วที่หลับอยู่ข้างๆเธอ
เสี่ยวลิ่วลิ่วกำลังหลับปุ๋ย ปากเล็กๆทำเสียงเหมือนกำลังฝันเห็นของอร่อยๆอยู่ในฝันอย่างมีความสุข
ใบหน้าเล็กๆ ที่เหมือนอวี๋เยว่หานนั้นน่ารักน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
อวี๋เยว่หานสายตาอ่อนโยนลง
เข้ามาใกล้ๆ เธอและก้มหน้าจูบหน้าเล็กๆ ของเธอพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย “ลูกสาวผมก็ต้องเหมือนผมสิ หอมไปทั้งตัว”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
หน้าแบบนั้นไปไหนแล้วล่ะ?
คนที่ถูผิวเกือบจะถลอกไปชั้นนึงเพราะโดนฉี่เมื่อกี้นี้ไม่ใช่เขาหรอกเหรอ?
“เหนียนเสี่ยวมู่ ทำไมเสี่ยวลิ่วลิ่วถึงมานอนอยู่ที่นี่?” อวี๋เยว่หานนึกถึงอีกหนึ่งคำถามอย่างรวดเร็วหลังจากใช้ความรักที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นพ่อเอาชนะเงามืดที่โดนฉี่รด
เมื่อได้ยินดังนั้นนัยน์ตาของเหนียนเสี่ยวมู่ก็ฉายแววเจ้าเล่ห์ ทำเสียงอุทานขึ้นมาว่า
“ใช่สิ! ทำไมเสี่ยวลิ่วลิ่วถึงวิ่งเข้ามาในห้องเราได้งั้นเหรอ? ก็เพราะท่าทีของคุณเมื่อกี้นี้ทำให้เสี่ยวลิ่วลิ่วตกใจน่ะสิ ฉันกลัวว่าเงามืดที่คุณเผยออกมาจะทำให้เธอกลัว ก็เลยอุ้มเธอกลับมาปลอบใจที่ห้องด้วย ลูกรักของแม่ช่างน่าสงสารจริงๆ อย่าได้ทิ้งปมอะไรไว้ในวัยเด็กเลย!”
อวี๋เยว่หาน “…”
ตอนนี้คนที่ทิ้งปมดูเหมือนจะเป็นเขาสินะ
เมื่อเห็นอวี๋เยว่หานกำลังจะยื่นมือมาอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็รีบห้ามเขาทันที “เสี่ยวลิ่วลิ่วตื่นง่ายมาก ถ้าทำให้เธอตื่นตอนนี้ คืนนี้จะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ คุณทนได้เหรอ?”
“ทนไม่ได้” อวี๋เยว่หานตอบ
ในขณะเดียวกันก็ผละมือยืนอยู่ข้างเตียงโดยไม่กระดุกกระดิก
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา เหนียนเสี่ยวมู่ก็โล่งอกได้ทันที
ในใจแอบหลงระเริงและชมสติปัญญาของตัวเองอย่างเงียบๆ
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอวี๋เยว่หานพูดเพิ่มมาอีกประโยค
“งั้นเราเปลี่ยนไปนอนอีกห้องเพื่อไม่ให้เสี่ยวลิ่วลิ่วตื่น”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ท้ายที่สุดอวี๋เยว่หานก็ไม่ได้เปลี่ยนห้องจริงๆ แต่กอดเธอกับเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นครอบครัวสามคนนอนด้วยกันอย่างอบอุ่น
นอนหลับสบายเพื่อเตรียมตัวออกเดินไปเมือง N ในเช้าวันรุ่งขึ้น
เก็บของเสร็จได้ไม่นานก็รับสายโทรศัพท์จากผู้ช่วย
“คุณชายหานครับ พบบัญชีธนาคารที่ใช้โอนเงินให้กุ้ยจื่อแล้วครับ มาจากเจิ้งซื่อเอ็นเตอร์ไพรส์”