ตอนที่ 232 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (4)
อันซย่าซย่าเริ่มปวดหัวที่ทั้งสองทะเลาะกันแล้ว เธอโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “พวกนายนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันยืนเอง โอเคนะ”
“ไม่!” ชายหนุ่มทั้งสองปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียง
อันซย่าซย่า: “…”
รถบัสขับไปจอดตรงป้าย มีคู่รักกำลังอุ้มลูกขึ้นรถมา พอเห็นว่าไม่มีที่นั่งทั้งสามเลยจะยืนเอาแต่อันซย่าซย่าขอให้เซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซีสละที่นั่งให้คู่รักแทน
อันซย่าซย่ายืนเขย่งเท้ามือจจับด้ามจับ คนขับรถเหยียบเบรกแรงมากขณะที่รถขับผ่านถนนขรุขระทำให้อันซย่าซย่าเสียการทรงตัว ตัวเธอถูกเหวี่ยงไปด้านหน้าและเกือบล้มลง
“แม่*เอ๊ย นี่เรียกว่าขับรถได้งั้นเหรอ!” ฉีเหยียนซีพับแขนเสื้อตัวเองขึ้นพลางสบถออกมาด้วยสีหน้าอาฆาต
อันซย่าซย่าตั้งใจจะบอกให้ฉีเหยียนซีทำใจเย็นๆ ในจังหวะที่เซิ่งอี่เจ๋อดึงเธอเข้าหาตัว ต้องขอบคุณความสูงของชายหนุ่มที่ทำให้เขาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขาเอ่ยเรียบๆ “เธอจับฉันแทนก็ได้นะ”
อันซย่าซย่าตกตะลึงก่อนจะรู้สึกถึงอุณหภูมิบนใบหน้าที่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง…
เธอใจเต้นตุบตับตอนที่เอื้อมมือเล็กๆ ไปจับที่แขนของเขา
เซิ่งอี่เจ๋อขยับเข้ามาใกล้ๆ เพื่อที่หญิงสาวจะได้เกาะเขาได้ถนัด แต่กลายเป็นว่าท่ายืนของทั้งสองดูคล้ายกับเขาโอบกอดหญิงสาวอยู่อย่างนั้น
ฉีเหยียนซีที่อยู่ๆ กลายมาเป็นก้างขวางคอบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ให้ตายสิ ไวจังนะ! นี่ยัยซื่อบื้อซย่า มาเกาะฉันนี่! ฉันน่าเชื่อถือกว่าเยอะเลย!”
จนตอนนี้อันซย่าซย่าก็คุ้นชินกับนิสัยเด็กๆ ของเขาเสียแล้ว เธอส่ายหน้า มิหนำซ้ำหญิงสาวยังเกาะแขนเสื้อของเซิ่งอี่เจ๋อแน่นกว่าเดิม
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มบางๆ และวางท่ามองไปยังฉีเหยียนซี
ฉีเหยียนซีที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เขารู้สึกอยากต่อยใครสักคนมากๆ เลยตอนนี้!
ให้ตายสิ! ทำไมถึงมีแต่คนแย่งผู้หญิงที่เขาชอบไปกันนะ
ความคิดนั้นทำให้เขาเบ้ปากออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย
ชายหนุ่มเสียเวลาไปกับการแกล้งอันซย่าซย่าและท้าทายเซิ่งอี่เจ๋อจนเกือบลืมไปว่าเขาตั้งใจมาที่นี่เพื่ออะไร!
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและส่งข้อความหาอันซย่าซย่า
แต่อันซย่าซย่าดันตกอยู่ในอารมณ์เด็กสาวขี้อายที่กำลังมีความรักอยู่ทำให้เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตา แก้มของเธอแดงแจ๋ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเซิ่งอี่เจ๋อ
ฉีเหยียนซีกัดฟันให้กับสีหน้าสุดหลงรักของหญิงสาวพร้อมคิดว่ามันช่างเป็นภาพบาดตาบาดใจเหลือเกิน
ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงโรงเรียน เซิ่งอี่เจ๋อใช้โอกาสนี้กระตุกคอเสื้อของอันซย่าซย่าก่อนจะก้มลงกระซิบ “เช็กโทรศัพท์เธอดู”
“หือ?” อันซย่าซย่ากำลังงงอยู่แต่ฉีเหยียนซีกลับเดินลงรถไปแล้ว
พอหญิงสาวเดินมาที่โต๊ะของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เธอซื้อเองขึ้นมา ส่วนเครื่องที่เซิ่งอี่เจ๋อซื้อให้นั้นเธอสั่งให้เขาส่งคืนร้านไป
แม้ว่าเซิ่งอี่เจ๋อจะมีเงินมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องโทรศัพท์ แต่สำหรับเธอแล้วไม่ประหยัดแบบนั้นถือว่าเป็นบาปเลยล่ะ!
บนหน้าจอมีข้อความจากใครก็ไม่รู้ปรากฏอยู่
เมื่อกดเปิดดูเธอก็เห็นว่ามาจากฉีเหยียนซี
“อันซย่าซย่า แสร้งเป็นแฟนฉันหนึ่งวันที! ฉันอยากให้เธอจัดการเรื่องแฟนเก่าให้หน่อย! ห้ามปฏิเสธ ไม่งั้นฉันจะส่งข้อความนี้ให้เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันล่ะชอบเห็นเขาอารมณ์เสียจริงๆ”
ด้านล่างหน้าซาตานยิ้มมีรูปภาพส่งมาด้วย
อันซย่าซย่าขยายภาพดูและเห็นว่ามันคือภาพสิ่งที่เธอเคยเซ็นไปเมื่อก่อนหน้านี้!
“อันซย่าซย่ายินยอมที่จะเป็นสมบัติส่วนตัวของฉีเหยียนซี…”
ไม่นะ! ทำไมเธอถึงโง่พอที่จะทิ้งอะไรแบบนั้นไว้ให้ฉีเหยียนซีกันนะ
อันซย่าซย่ารู้สึกอยากร้องไห้ ในหัวของเธอตีกัน
เธอควรจะตอบตกลงดีไหม
หญิงสาวเหลือบมองเซิ่งอี่เจ๋อ อยู่ๆ ใจก็เต้นแรงขึ้นมา
ถ้าชายหนุ่มรู้เรื่องนี้เข้าละก็… เขาต้องด่าเธอแน่ๆ
ก็นะ… แค่วันเดียวเอง… ไม่เป็นอะไรหรอกน่า!
หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองก่อนจะส่งอีโมจิ “ตกลง” ตอบฉีเหยียนซีไป
ตอนที่ 233 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (5)
ฉีเหยียนซีชื่นใจและยิ้มให้กับคำตอบของหญิงสาว
“งั้นอยู่ต่อหลังเลิกเรียนด้วย” ฉีเหยียนซีส่งมาอีกข้อความ
อันซย่าซย่าช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายกับเขา หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะสื่ออย่างนั้นแต่คำพูดของเธอทำให้เธอนึกถึงคำขู่จากสมัยเป็นเด็กนักเรียนประถมศึกษาขึ้นมาเสียดื้อๆ …
หญิงสาวกระแอมก่อนจะนึกได้ว่ายังเหลือการบ้านต้องทำอีกหนึ่งวิชา เธอหยิบการบ้านวิชานั้นออกมา
“เซิ่งอี่เจ๋อ…” เธอสะกิดแขนเซิ่งอี่เจ๋อและยิ้มกว้างให้เขา
เซิ่งอี่เจ๋อรู้เจตนาของเธอทันที เขาหรี่ตา “เธอยังทำการบ้านไม่เสร็จใช่ไหม”
“อะฮิ… เมื่อคืนฉันมัวแต่ดูรายการโทรทัศน์จนดึกน่ะ…” อันซย่าซย่ายิ้มรู้สึกผิด “นายน้อยอี่เจ๋อ ทำไมถึงได้ทั้งหล่อ! ทั้งฉลาด! ทั้งมีเสน่ห์มากมาย…”
คำชมพรั่งพรูออกมาจากปากของหญิงสาวแต่กระนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย เขายังคงหรี่ตาอยู่อย่างนั้น
“เซิ่งอี่เจ๋อ…” อันซย่าซย่าเรียกชื่อเขาอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนๆ “ขอลอกการบ้านหน่อยนะ…”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่เคยปฏิเสธหญิงสาวได้เลยเวลาที่เธอพยายามออดอ้อนเขา เขาเหลือบมองเธออย่างไม่แยแส แต่ถึงจะทำกิริยาแบบนั้นมือเขากลับหยิบการบ้านออกมาแล้วโยนให้หญิงสาวแล้ว
“เด็กโง่ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ”
“อะฮิ แน่นอน” อันซย่าซย่าลอกการบ้านของเขาอย่างมีความสุขขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยหางตา มือเล่นปากกาไปมา
สีหน้าของเธอคร่ำเคร่งขณะที่ทำการบ้าน หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ดวงตาสุกสว่าง มือเรียวอ่อนนุ่มของเธอที่จับปากกาอยู่ก็สวยเช่นกัน ตัวหนังสือของเธอกลมตรงขอบและดูอ้วนๆ …
ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ และความเฉยเมยของเขาก็ค่อยๆ ละลายไปทีละเล็กทีละน้อยจนกลายเป็นความรักความอ่อนโยน
แต่กระนั้นตัวหนังสือของหญิงสาวมันดูน่าเกลียดนิดหน่อยหรือเปล่า
เซิ่งอี่เจ๋อคิด ช่วงพักกลางวันชายหนุ่มมอบงานใหม่กับอันซย่าซย่า — คัดลายมือนั่นเอง
อันซย่าซย่าอ้าปากค้าง ” คัดลายมือ? ฉันเนี่ยนะ!”
“ใช่แล้ว ตัวหนังสือเธอไม่สวยเอาซะเลย” เขาเอ่ยเรียบๆ ซึ่งนั่นทำให้อันซย่าซย่าไม่พอใจ
หญิงสาวรู้สึกสงสารตัวเอง ทำไมทุกคนถึงได้ใช้ชีวิตช่วงมัธยมกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แต่ที่เธอได้ก็มีแต่ทำแบบฝึกหัดเล่มแล้วเล่มเล่ากัน แล้วไหนตอนนี้จะต้องมาคัดลายมืออีก!
เซิ่งอี่เจ๋อชอบเธอหรือต้องการจะทรมานเธอกันแน่…
เธอยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง
–
หลังเลิกเรียน อันซย่าซย่าก็หาข้ออ้างให้เซิ่งอี่เจ๋อกลับไปก่อนได้
ห้องเรียนค่อยๆ โล่งขึ้นจนเหลือเพียงเธอและฉีเหยียนซีในห้องเท่านั้น
ฉีเหยียนซียิ้มร้ายๆ “ยัยซื่อบื้อซย่า ฉันไม่ต้องสอนใช่ไหมว่าต้องทำยังไงบ้าง แค่ทำให้เธอรังเกียจให้ได้มากที่สุดก็พอ! แล้วฉันจะให้รางวัลเธอ!”
อันซย่าซย่าส่ายหน้า “ฉันไม่อยากได้รางวัล แต่นายต้องเอากระดาษที่ฉันเซ็นไปคืนมา!”
“ดูก่อนก็แล้วกัน” ฉีเหยียนซีตอบอย่างไม่เต็มใจก่อนจะลากอันซย่าซย่าออกจากห้องเรียน
หลีฝานซิงมักซ้อมเปียโนหลังเลิกเรียนที่ห้องเปียโน และชายหนุ่มต้องการให้อันซย่าซย่าแฟนสาวกำมะลอของเขา “วิ่งไปชน” หลีฝานซิง
ห้องเปียโนถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชายเป็นชั้นๆ จนแม้แต่แมลงวันก็คงบินเข้าไปได้ยาก
“ค่อยๆ หาทางเข้าไปกัน…” อันซย่าซย่าแนะ ฉีเหยียนซีหัวเราะเฮอะ “เธอเห็นฉันเป็นคนที่จะเข้าหาใครด้วยวิธีธรรมดาแบบนั้นเหรอ”
ชายหนุ่มกระแอม เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้าก่อนที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะตะโกนออกมา” เฮ้ย ฉีเหยียนซีอยู่ที่นี่!”
เด็กนักเรียนฉีซยาทุกคนรู้จักปีศาจฉีเป็นอย่างดี ทันใดนั้นทุกคนก็แหวกทางให้เขาผ่านเลย
ทำนองไพเราะของเปียโนหยุดลงทันที
“นายน้อยฉี…” น้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้นทักทายฉีเหยียนซี