หลินจือที่สงบลงแล้วก็ต้องมากลัดกลุ้มอีกครั้ง เธอพูดกับเจเทาวน์ที่ขับรถอยู่ข้างๆด้วยความกังวลเล็กน้อยว่า “ประธานเจเทาวน์ ที่ฉันทำแบบนี้กับเทาเท่ คุณว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า ？”
แววตาของเจเทาวน์มีความมืดมนพาดผ่าน เขาพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วถามเธอว่า“ยังสนใจเขาอยู่เหรอ？”
“ไม่ใช่เลย！”หลินจือปฏิเสธคำพูดของเจเทาวน์อย่างระอา“ที่ฉันสนใจคือจะทำเขาโกรธจนเขายกเลิกการลงทุนกับละครเรื่องนี้ของเรา ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็คงสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว ”
หลังจากที่เจเทาวน์ฟังคำอธิบายของเธอจบก็ยกยิ้มมุมปาก ฟังออกว่าเขามีความสุขมาก
“ที่แท้คุณก็กังวลเรื่องนี้เองเหรอ ? ”เขาพูดด้วยรอยยิ้ม“ ไม่เป็นไรหรอก เทาเท่เขาเป็นนักธุรกิจ บทละครกับทีมผู้ผลิตเขาก็พอใจมาก เขาไม่ยอมเสียโอกาสในการสร้างละครที่จะโด่งดังไปเพราะเรื่องแค่นี้แน่ ”
หลินจือพูดด้วยความโล่งใจว่า “แบบนั้นก็ดี ”
หากเพราะเธอประพฤติตัวไม่ดีกับเทาเท่จนทำให้บริษัทสูญเสียโอกาสในการลงทุนนี้ เธอคงต้องรู้สึกผิดกับเจเทาวน์มากแน่ๆ
ขาดการประชุมไม่ใช่การจงใจของเธอ ตอนที่เทาเท่โทรหาเธอ เธอยังอยู่ในอาการตกใจกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นสติไม่อยู่กับร่องกับรอย ดังนั้นเมื่อต้องเจอกับน้ำเสียงที่ไม่พอใจกับการตั้งคำถามของเขา เธอก็จึงอดไม่ได้ที่จะสวนกลับไป
หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วก็จึงตระหนักได้ว่า ที่เธอทำแบบนั้นกับเทาเท่มันเป็นอะไรที่สิ้นคิดมาก
รถแล่นไปตามท้องถนนอย่างราบเรียบ เจเทาวน์หันมาแล้วถามเธออย่างติดตลกว่า“สมมุตินะ นี่ผมสมมุติ ถ้าเกิดเขาโกรธขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง ？”
หลินจือพูดอย่างไม่ลังเลว่า“ หากเขาโกรธจริงๆ ฉันก็จะไปขอโทษเขา”
น้ำเสียงของหลินจือจริงใจมาก“ประธานเจเทาวน์ หากเขาโกรธขึ้นมาจริงๆคุณต้องบอกฉันนะ ฉันจะรับผิดชอบกับความวู่วามและหุนหันพลันแล่นของตัวเอง ”
เจเทาวน์ก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง เธอสามารถเผชิญหน้ากับเทาเท่ได้อย่างใจเย็นและมีเหตุผล ในสายตามีเพียงงานกับผลประโยชน์ของบริษัทไม่มีความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง ดูออกว่าไม่ได้สนใจไยดีอะไรเทาเท่แล้ว
หลินจือคิดถึงสิ่งที่เจเทาวน์พูดเมื่อครู่ หันมาแล้วถามว่า“เมื่อกี้ คุณบอกว่าเขาพอใจกับบทละครและโครงเรื่องมากอย่างนั้นเหรอ？”
เจเทาวน์ตอบกลับ“ใช่ ผมนำเสนองานตามภาพประกอบที่คุณให้มาจนจบ ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าพอใจมาก ต้องใช้คำว่าเขาทึ่งกับมันมาก”
“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ”หลังจากที่หลินจือพูดจบก็หลุบตาลง “ ฉันคิดว่าเขาจะไม่ชอบมันซะอีก”
หลินจือรู้ดีกว่าใครว่าเทาเท่นั้นจู้จี้จุกจิกมากแค่ไหน โดยเฉพาะกับเรื่องงาน เธอเคยได้ยินเขาอารมณ์เสียๆบ่อยในตอนที่ประชุมกับคนในบริษัทที่ห้องหนังสือหรืออารมณ์เสียผ่านทางโทรศัพท์
เจเทาวน์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า“หลินจือ ผมให้คุณไปอบรมที่ต่างประเทศหนึ่งปี ไม่ใช่ให้คุณกลับมาแล้วด้อยค่าตัวเองต่อหน้าใครบางคนแบบนี้”
“ขอโทษค่ะ”คำพูดของเจเทาวน์ทำให้หลินจือได้สติ
เพราะเธอถูกเทาเท่มองข้ามมาโดยตลอด ก็จึงรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา ดังนั้นต่อให้จะมีผู้คนมากมายชื่นชมในความสามารถของเธอ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเทาเท่เธอก็ไม่มีความมั่นใจพอ
เจเทาวน์พูดเสริมว่า“ แต่ต่อให้เทาเท่จะพอใจมาก แต่ดูเหมือนซูซีจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร ”
หลินจือมึนงงเล็กน้อย“ซูซี？”
เจเทาวน์อธิบาย“วันนี้เธอก็มาประชุมกับเทาเท่ด้วย”
หลินจือเม้มริมฝีปากเงียบไปสักพักจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่พอใจ”
ในชีวิตจริงซูซีที่เป็นตัวแทนของหญิงในดวงใจกำลังจะสมปรารถนาตามที่วาดหวังไว้กับเทาเท่ แต่ในละครกลับเขียนให้เธอกลายเป็นคนร้ายแล้วต้องตายจากไป ซูซีคงต้องคิดว่าเธอจงใจทำมันให้ออกมาเป็นแบบนี้
อันที่จริงแล้วตอนจบของเรื่องนี้เธอกับเจเทาวน์และครูสได้พูดคุยหารือกันแล้ว พวกเขาทั้งสามคนต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าจบแบบนี้ดูจะสอดคล้องกับความพลิกผันไปมาของโครงเรื่องทั้งหมดก่อนหน้า