นาตาซาไม่สนใจคำพูดของเวอร์ดี้ นางจ้องไปที่ซิลเวีย ดวงตาของเจ้าหญิงหรี่ลงชำเลืองมอง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ นาตาซาถามหญิงคนรักของนาง “เจ้าเองหรือ ซิลเวีย?”
เวอร์ดี้ไม่ได้แสดงท่าทีบุ่มบ่าม เนื่องจากนาตาซายังเป็นอัศวินหลวงระดับสี่ อัศวินระดับสองอีกสองนาย อัศวินระดับหนึ่งสองนาย และมีอัศวินฝึกหัดมากกว่ายี่สิบนาย และทหารอีกกว่าแปดสิบนายล้อมรอบปกป้องนาง
ซิลเวียสูดลมหายใจลึกเข้าปอดลึกๆ สองสามครั้ง นางค่อยๆ สงบสติ “หม่อมฉันขอบพระทัยในความรักที่มีต่อหม่อมฉัน เจ้าหญิงนาตาซา แต่โชคร้ายที่หม่อมฉันเป็นห่วงพ่อของหม่อมฉันมากกว่า พ่อของหม่อมฉันพยายามมานานหลายปีที่จะหาโอกาสไปสภาเวทมนตร์เพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ความปรารถนาของพ่อก็คือความปรารถนาของหม่อมฉัน”
“แล้ว?” นาตาซาถามเสียงเรียบๆ “เพราะฉะนั้น เจ้าเลยอยากให้ข้าตายอย่างนั้นหรือ?”
“หม่อมฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้!” ซิลเวียพลั้งปากออกมาและเสียงของนางดูเอาเรื่อง “หม่อมฉันไม่รู้ว่าแผนการจริงๆ ในการหาข้อมูลคือการสังหารพระองค์! แต่… แต่พระองค์กลับฆ่าพ่อหม่อมฉัน นาตาซา และอย่างเดียวที่หม่อมฉันคิดได้ตอนนี้คือการแก้แค้น”
ลูเซียนคาดไม่ถึงที่ได้รู้ว่าทั้งเดโรนีและซิลเวียเป็นนักเวท เมื่อคิดถึงเรื่องนี้และลองพิจารณาอย่างถี่ถ้วนถึงความสูงและรูปร่างของซิลเวีย ลูเซียนก็คิดได้ว่า ‘น้ำผึ้งขาว’ กับซิลเวียน่าจะเป็นคนๆ เดียวกัน
“ซิลเวีย… น้ำผึ้งขาว… และเดโรนี… นายของอีกาที่ชื่อแอชลีย์…” ลูเซียนพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเบามาก
“เพราะอย่างนี้ เจ้าเลยโกหกข้ามาตลอด? ข้าไม่อยากจะเชื่อ” เสียงของนาตาซาดูเยือกเย็น “ข้าสังหารพ่อของเจ้า เพราะเขาต้องการฆ่าพวกเราทั้งหมด!”
“พระองค์คิดว่าหม่อมฉันจะมีความสุขกับเสื้อผ้าดีๆ คฤหาสน์หลังใหญ่ อาหารกินนับไม่ถ้วน และอนาคตอันสดใสในเส้นทางนักดนตรีอย่างงั้นหรือ นาตาซา? ไม่! ของพวกนี้เทียบไม่ได้กับความสุขที่ข้าได้จากการศึกษาเวทบทใหม่ จากความสำเร็จในการทดลองเวทมนตร์ และจากการเห็นความหวังในตาพ่อหม่อมฉัน” ซิลเวียพยายามสงบสติอารมณ์ “พระองค์คิดว่าหม่อมฉันอยากเป็นนกน้อยในกรงทองของพระองค์แค่นั่นหรือ?”
“ข้าเคยทำเหมือนเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงหรือไง?” นาตาซาถามซิลเวียอย่างสิ้นหวัง
ก่อนที่ซิลเวียจะตอบอะไรออกไป เวอร์ดี้ก็ยื่นมือมาโอบรอบเอวซิลเวียด้วยแขนของเขา “แม้ข้ายอมรับว่าเจ้าโดดเด่นมากในฐานะผู้หญิง ญาติผู้น้องข้า แต่เจ้าคิดว่าเจ้าจะให้ความรักกับซิลเวียได้เหมือนผู้ชายงั้นหรือ?”
นาตาซาหลับตาและรอยยิ้มเศร้าๆ ก็ปรากฏบนหน้า “ซิลเวีย ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจ้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ข้าคิดว่าข้าควรปกป้องเจ้าตลอดมา แต่ข้าคิดผิด บางทีข้าอาจไม่เคย… ไม่เคยอยู่ในใจเจ้าเลย”
“พระองค์เคยอยู่ในใจหม่อมฉัน นาตาซา” ซิลเวียก้มหน้าลง “แต่เราเหมือนเส้นตัดกันสองเส้น เราอยู่ใกล้กันมาก แต่ตอนนี้เรากำลังมุ่งไปคนละทาง”
“เจ้าเลยมุ่งไปทางเขางั้นหรือ? นี่หรือสิ่งที่เจ้ากำลังทำ?” นาตาซาถาม แล้วเขาก็หันไปพูดจาถากถางใส่เวอร์ดี้ “เจ้าโง่กว่าที่ข้าคิดมาก ญาติผู้พี่ข้า เจ้าคิดว่าซาร์ด คาร์ดินัลชั้นเทพ จะมอบมงกุฎให้เจ้าเป็นแกรนด์ดยุกหลังจากข้าตายอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเขาจะปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างสงบสุขหลังจากสมคบคิดกับอาร์เจนต์ ฮอร์น กับสภาเวทมนตร์งั้นหรือ? ไม่มีทาง… เจ้าจะลงเอยด้วยการถูกตรึงบนตะแลงแกง!”
นาตาซาตัดสินใจมองข้ามเรื่องความรู้สึกส่วนตัวไปก่อน เพื่อรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างชาญฉลาด นั่นเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของอัศวินหลวง
เนื่องจากเวอร์ดี้ได้แสดงเจตนารมณ์ที่แท้จริงแล้ว ความสับสนในใจทุกอย่างของนาตาซาก็คลี่คลาย ความเชื่อมโยงระหว่างหน่วยสืบราชการลับกับลัทธิอาร์เจนต์ ฮอร์น เหตุผลที่โรซาน อารอน สามารถหนีรอดจากการตามล่าของศาสนจักรได้ทุกครั้ง… ทุกเรื่องพันพันกับญาติผู้พี่ของนาง เคานต์เวอร์ดี้
ลูเซียนก็รู้ได้ในทันทีว่าทั้งหมดเป็นเพราะเวอร์ดี้ผู้ทรยศต่อแกรนด์ดยุกและศาสนจักร เมื่อสังเกตดูเหล่าอัศวินชั้นสูงที่ติดตามเวอร์ดี้ ลูเซียนใช้เวลาไม่นานก็นึกได้ว่าหนึ่งในนั้นคือโรซาน อารอน ที่อยู่ในชุดเกราะอัศวิน ลูเซียนคุ้นเคยกับภาพของโรซาน อารอน ดีในฐานะอาชญากรที่ศาสนจักรต้องการตัว
“ดูคำพูดอวดดีของเจ้าสิ นาตาซา!” เวอร์ดี้หัวเราะ “ข้ารู้เจ้าคงคิดว่าข้าถูกปีศาจชักจูง แต่เจ้าคิดว่าพ่อของเจ้ามือสะอาดขนาดไหน? เขาขึ้นเป็นแกรนด์ดยุก เพราะพ่อของข้าสิ้นบุญ ข้าไม่โง่พอจะเชื่อว่าพ่อข้าสิ้นบุญเพราะอุบัติเหตุ! ข้าควรได้เป็นแกรนด์ดยุกคนต่อไป ไม่ใช่เจ้า นาตาซา”
“ขอให้ฝันเจ้าเป็นจริง เมื่อเจ้าถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน” นาตาซาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“หากเจ้าตายในคืนนี้ นาตาซา ก็ไม่มีใครบอกแกรนด์ดยุกกับซาร์ดถึงสิ่งที่ข้าทำ” เวอร์ดี้ยักไหล “ข้าจะกลายเป็นวีรบุรุษที่ให้ข้อมูลสำคัญกับซาร์ดและเคานต์เฮย์เวิร์ด และช่วยพวกเขาหยุดแผนร้ายของอาร์เจนต์ ฮอร์น แต่โชคร้ายหน่อยนะ ตอนนี้ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับพวกนอกรีต และไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหญิงกำลังเจอปัญหาใหญ่ ฮ่า ฮ่า!”
“ใช่… ฉลาด” นาตาซาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย “เจ้าหญิงบังเอิญตายที่นี่โดยไม่มีสาเหตุ และไม่มีใครสนใจ”
“ไม่ต้องห่วง ญาติผู้น้อง” เวอร์ดี้โบกมือทีเล่นทีจริง “หลังจากเจ้าตาย โรเจริโอ จากสภาเวทมนตร์ จะมาจัดการทุกอย่างเอง เขาจะทิ้งเบาะแสที่จะนำไปสู่พวกนักเวท สภาเวทมนตร์จะรับสมอ้างความรับผิดชอบนั้นไว้เอง”
“เข้าใจล่ะ เจ้าไม่ได้เข้าด้วยกับอาร์เจนต์ ฮอร์น หรือสภาเวทมนตร์ แต่เจ้าพร้อมจะหักหลังอาร์เจนต์ ฮอร์น เพื่อเอาหน้ากับศาสนจักร” สายตานาตาซาดูเย็นชา “น่าประทับใจมาก”
“แม้แผนของข้าผิดพลาดมาหลายครั้ง” เวอร์ดี้ยกมือขวาขึ้นชี้ไปยังลูเซียน “ชายคนนั้น ลูเซียน อีวานส์… มันทรยศอาร์เจนต์ ฮอร์น มิฉะนั้น เจ้าน่าจะตายตั้งไปนานแล้ว”
ลูเซียนก็นึกได้ว่านี่คือปัญหาใหญ่ที่มาสเกลีนพยากรณ์ไว้ เพราะการทรยศของซิลเวีย ‘พร’ และสิ่งที่เขาเคยทำกับอาร์เจนต์ ฮอร์น ไม่ใช่ความลับมานานแล้ว เหตุผลเดียวที่ลูเซียนและครอบครัวโจเอลยังปลอดภัยจนถึงตอนนี้ก็เพราะศัตรูกำลังยุ่งอยู่กับแผนการที่ใหญ่กว่า อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนพวกสาวกอาร์เจนต์ ฮอร์น ยังไม่รู้ว่าตัวจริงของลูเซียนก็คือ ‘ศาสตราจารย์’
“ลูเซียน ขอบคุณที่เจ้ามาที่นี่คืนนี้” เวอร์ดี้พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามฆ่าเจ้าทีหลัง หลังจากแผนการเรียบร้อย แต่อย่าคิดว่าเจ้าโชคร้ายเลย เพราะอย่างไรความตายจะไปเยือนเจ้าไม่ช้าก็เร็ว”
“ข้าว่าท่านคงมีความสุขมากสินะที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว” ลูเซียนยิ้มเยือกเย็น เมื่อเผชิญสถานการณ์วิกฤต “บทกวีและเอกสารโบราณ… เป็นกับดักชั้นดีที่ล่อข้ามา ข้าที่กระหายอยากได้พลัง”
แม้ลูเซียนทำท่าเหมือนเขายอมแพ้ เขากำลังสัมผัสหารูโหว่ที่เชื่อม ‘โลกแห่งวิญญาณ’ กับ ‘โลกหลัก’ ซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการช่วยชีวิตทุกคน โชคร้ายที่รูโหว่ที่เขาเพิ่งกลับออกมาหายไปแล้วพร้อมกับการถล่มของมิติเวทมนตร์ และเขาสัมผัสไม่ได้ถึงรูโหว่อื่นๆ แถวนี้
“ความใจเย็นของเจ้าน่าประทับใจมาก โชคร้ายที่ความซื่อสัตย์ของเจ้ากลับพาเจ้ามาตาย” เวอร์ดี้เชิดหน้าขึ้นชำเลืองมองลูเซียน หลังจากนั้น เขาหันไปทางเหล่าอัศวินของนาตาซา “แล้วพวกเจ้าล่ะ? ตระกูลเฮย์น และตระกูลฮิลล์ รวมถึงอัศวินทองคำในป้อมปราการ ทุกฝ่ายต่างวางตัวเป็นกลางกันทั้งนั้น ตราบใดที่ข้าสังหารเจ้าหญิงได้ ข้าก็คือแกรนด์ดยุกคนต่อไป”
อัศวิน อัศวินฝึกหัด และทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังนาตาซาต่างตกตะลึง แม้กระทั่งเจ้าหญิงเองก็แทบไม่เชื่อหู นางไม่คิดมาก่อนว่าเวอร์ดี้จะได้รับการยอมรับจากตระกูลใหญ่และผู้มีอิทธิพลในราชรัฐ
“แล้วทำไมจะติดตามนางไปทำไม? ทำไมพวกเจ้าถึงอยากสละชีวิตเพื่อผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกันเอง?” เวอร์ดี้ยกระดับความชั่วร้ายขึ้นมาอีก “น่าอายแค่ไหน นางทรยศต่อธรรมเนียมอันศักดิ์สิทธิ์ของเรา นางไม่แม้แต่จะสืบเชื้อสายราชวงศ์! พวกเจ้าคิดว่านางจะนำเกียรติยศมาให้พวกเจ้าได้หรือ?”
ทหารฝั่งนาตาซาบางคนเริ่มพูดจาซุบซิบกัน
นาตาซาฝืนตัวเองให้เงยหน้าขึ้น ในฐานะอัศวินแห่งความภาคภูมิ นางจะไม่ถอยหนีแม้แต่น้อยในสถานการณ์นี้
“ข้ามีอัศวินหลวงระดับห้าสองนาย อัศวินระดับสี่หนึ่งนาย อัศวินระดับสามอีกสามนาย… และยังมีอัศวินฝึกหัดเป็นร้อย” เวอร์ดี้ขู่เหล่าทหารของนาตาซา “จะคุกเข่าสวามิภักดิ์ให้ข้า หรือยอมตาย”
หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง ทหารและอัศวินฝึกหัดหลายนายเริ่มวิ่งไปยังฝั่งของเวอร์ดี้ ในกลุ่มนั้นยังมีแม้กระทั่งอัศวิน
นาตาซากำทวนในมือแน่น มองพวกเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นั่งอยู่บนหลังม้า หลังของนางยืดตรงราวกับดาบยาว
สักพักเมื่อนางมองไปรอบๆ มีคนเหลืออยู่ไม่ถึงสิบคนที่ยังอยู่ฝั่งนาง ม้าหลายตัวไม่มีคนขี่
รอยยิ้มเศร้าๆ อยู่บนหน้านาตาซา
“อัศวินวายออน ทำไมเจ้ายังอยู่กับข้า?” นางถาม
วายออนเป็นอัศวินระดับสี่ ผมสีทองและตาสีฟ้า เขาตอบเจ้าหญิงอย่างเคร่งขรึม “กระหม่อมเคยสาบานว่าจะรับใช้พระองค์พะยะค่ะ กระหม่อมจะรับใช้พระองค์จนกว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิตกระหม่อม”
นาตาซาพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น และหันไปหาลูเซียน
“แล้วเจ้าละ ลูเซียน?”
“กระหม่อมอยู่กับพระองค์ พะยะค่ะ” ลูเซียนตอบสั้นๆ แต่ชัดเจน
……………………………………….