ตอนที่ 238 จู่ ๆ ก็เกิดความคิดแผลง ๆ
จ้าวเหวินเทากล่าว “พี่ใหญ่หลิวเติบโตจากที่นี่ มีความคุ้นเคยกับที่นี่มาก นี่คือจุดเด่นของพี่เลยนะ พี่ดูเนื้อปลานี้สิคุณภาพดีขนาดไหน เห็นได้ชัดว่าน้ำที่นี่ดี ถ้าเลี้ยงปลาที่นี่ ไม่ต้องกังวลเลยว่าจะขายไม่ออก”
“ทำไมต้องเลี้ยงล่ะ? พวกเราตกปลาออกไปขายข้างนอกก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” อีกคนกล่าว
จ้าวเหวินเทารีบส่ายหน้า “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ขายกับกินเองไม่เหมือนกันนะ ถ้าขายต้องใช้ในปริมาณมาก นายมาตกปลาไปขาย ถ้ามีคนรู้คงมาที่นี่ด้วยแน่ ๆ มีคนจำนวนมาก ปลาจะไปพอได้ยังไงกัน? ยังไงก็ต้องเหมาแม่น้ำ แล้วก็ต้องเลี้ยงปลาด้วย เอามารวมกับปลาที่มีอยู่ตามธรรมชาติพวกนี้ คนในเมืองเรียกของพวกนี้ว่าผลิตภัณฑ์สีเขียว”
จ้าวเหวินเทาหยิบทฤษฎีของโจวหมิ่นออกมา บอกว่าสิ่งที่มนุษย์สร้างสู้แบบที่เป็นธรรมชาติไม่ได้ แต่สิ่งที่เป็นธรรมชาติก็มีจำนวนจำกัด จึงต้องมีมนุษย์สร้างด้วย ดังนั้นการเลี้ยงโดยมนุษย์เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
พี่ใหญ่หลิวจมอยู่กับการครุ่นคิด จ้าวเหวินเทาพูดถึงจุดนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เขาย้ายออกไปแล้ว แต่ในหมู่บ้านก็ยังมีญาติของเขา ถึงตอนนั้นบอกให้พวกเขาช่วยมาดูให้ก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็จ่ายเงินจ้างคนมาดูให้ก็ได้เช่นกัน เรื่องนี้เขาได้รับอิทธิพลมาจากจ้าวเหวินเทา เพียงแต่ไม่รู้ว่าปลาพวกนี้จะขายได้ราคาเท่าไร
เขาไม่เคยคิดจะไปขายปลามาก่อน มาตกปลาก็เพื่อเอาไปรับประทานเท่านั้น ปลาที่นี่ดี และสามารถนำไปให้ญาติและเพื่อนฝูงได้ แต่เมื่อจ้าวเหวินเทาพูดกระตุ้นขึ้นมา ก็พบว่าสามารถทำแบบนี้ได้
“น้องชาย ฉันไม่เคยทำค้าขายมาก่อน นอกจากทำนาด้วยการขับรถแทรกเตอร์ให้คนอื่นแล้ว ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการค้าขายนี้เลย”
จ้าวเหวินเทายิ้มจนเผยให้เห็นฟันเรียงสวย เขาตบหน้าอกพลางกล่าว “พี่ใหญ่หลิว พี่ก็ยังมีผมไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา
“เหวินเทา ทำไมนายไม่เลี้ยงเองเลยล่ะ?” พี่ใหญ่หลิวยิ้ม
จ้าวเหวินเทาส่ายหน้า “การขยายพันธุ์และการปลูกต้องอาศัยความอดทน ผมไม่ได้เป็นคนมีความอดทนขนาดนั้น แต่ให้ไปค้าขายยังได้อยู่ เพราะผมเองก็ชอบขายของ”
พี่ใหญ่หลิวเคยเห็นความสามารถในการขายสินค้าของจ้าวเหวินเทาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผักจากหมู่บ้านไท่ผิงหรือกระต่าย ก็ประสบความสำเร็จทั้งหมด
“ตกลง ฉันจะกลับไปคิดดูนะ!” พี่ใหญ่หลิวหยิบเหล้าออกมา กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “มา ๆ ทุกคนมาดื่มกันสักคำ จะได้เก็บของไปอาบน้ำกัน!”
ทุกคนจึงนำเหล้าออกมาชนขวดและเริ่มดื่ม
จ้าวเหวินเทาไม่ได้นำมา จึงดื่มร่วมกับพี่ใหญ่หลิวหนึ่งขวด เขาแอบคิดในใจว่า หลังจากนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องนำเหล้าออกมาด้วยหนึ่งขวด!
หลังจากดื่มเหล้าหมดแล้ว จึงนำปลาและอุปกรณ์ขึ้นรถ และขับรถไปที่บ่อน้ำพุร้อน ถนนในช่วงแรกยังดี แต่ขับไปได้ไม่นานก็เริ่มขับยากแล้ว ท้ายที่สุดรถก็ไม่สามารถเข้าไปได้ จึงทำได้เพียงแค่จอดไว้และเดินเท้า แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่น และมองเห็นถึงหญ้าเขียวขจีหย่อมหนึ่งในป่า เรียกได้ว่า…เป็นจุดแดงเล็ก ๆ ท่ามกลางสีเขียวนับหมื่น ส่วนนี่ก็คือสีเขียวเล็ก ๆ ท่ามกลางหิมะ สะดุดตามากเลย!
เดินไปได้หนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ในที่สุดก็เห็นบ่อขนาดใหญ่สามสี่จุด ด้านบนนั้นมีควันร้อนล้อมรอบ
“ก่อนลงน้ำทดสอบความร้อนก่อนนะ บางจุดน้ำร้อนมาก!” พี่ใหญ่หลิวเตือน
จ้าวเหวินเทารู้สึกว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยากมาก เขารีบเดินไปด้านหน้าบ่อน้ำ เมื่อลองสัมผัสผิวน้ำ ก็พบว่าร้อนจริง ๆ ด้วย!
“พี่ใหญ่หลิว ที่นี่ยอดเยี่ยมไปเลย!”
พี่ใหญ่หลิวหัวเราะ “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะบอกอะไรให้นะ แช่น้ำที่นี่สักพัก นายจะรู้สึกสบายไปทั้งตัวเลย!” ระหว่างที่พูดก็ถอดเสื้อผ้าออก แล้วลงไปแช่ในน้ำ เป็นเพราะน้ำค่อนข้างร้อน จึงส่งเสียงซี้ดซ้าดออกมา
คนอื่น ๆ ต่างก็พูดคุยด้วยรอยยิ้มและลงไปแช่น้ำเช่นกัน
จ้าวเหวินเทาลองวัดอุณหภูมิน้ำแล้ว จึงหาจุดที่ร้อนไม่มากไว้หนึ่งแห่ง เขาถอดเสื้อผ้าและลงไปแช่น้ำ วินาทีนี้เขารู้สึกว่ารูขุมขนทั้งหมดบนร่างกายเปิดออก สบายตัวมากจริง ๆ ด้วย!
“พี่ใหญ่หลิว พี่คงเพลิดเพลินสุด ๆ เลยนะ ที่นี่ดีจริง ๆ เลย!” จ้าวเหวินเทาแอบรู้สึกไม่อยากจะออกไปจากที่นี่เลย
พี่ใหญ่หลิวหัวเราะ “ตอนนี้เจอที่ดี ๆ แบบนี้แล้ว ฉันว่าหลังจากนี้นายคงมาบ่อยแน่ ๆ!”
จ้าวเหวินเทาหัวเราะร่า “พี่ใหญ่หลิวรู้ใจผมจัง!” ระหว่างที่พูดก็กวาดสำรวจรอบ ๆ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ถ้าเหมาที่นี่ได้ก็คงจะดีนะ”
มีคนที่ได้ยินก็หัวเราะออกมา “น้องชาย นายอยากเหมาไปซะทุกอย่างเลยนะ!”
จ้าวเหวินเทาแอบรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย นี่เป็นข้อเสียของเขา แค่เห็นของดีเขาก็อยากเหมาไปเสียทุกอย่าง
พี่ใหญ่หลิวพูดด้วยรอยยิ้ม “นายอย่าพูดเลย ฉันได้อ่านหนังสือพิมพ์ในทีมใหญ่ของหมู่บ้านไท่ผิงแล้ว บนนั้นเขียนว่ามีคนเหมาภูเขาไปแล้วลูกหนึ่งเลยนะ!”
จ้าวเหวินเทาประหลาดใจ “เหมาภูเขาลูกใหญ่เลยเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ ที่นั่นคือที่ไหนนะ ฉันลืมไปแล้ว แต่ก็เหมาไปแล้ว ภูเขาลูกใหญ่มาก!” พี่ใหญ่หลิวครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็นึกไม่ออก
อีกคนรีบถาม “เขาเหมาภูเขาไปทำอะไรน่ะ?”
“ปลูกต้นไม้ คนนั้นชอบปลูกต้นไม้ พวกไม้ผล ต้นป็อปลาร์ ต้นหลิว นอกจากปลูกต้นไม้แล้วยังปลูกสมุนไพร เห็ด แถมยังเลี้ยงไก่ เป็ดแล้วก็หมูด้วยนะ เป็นคนที่สุดยอดมากเลย!”
จ้าวเหวินเทาได้ยินก็ตาลุกวาว “คนคนนี้สุดยอดเกินไปแล้ว เขาคิดได้ไงเนี่ย?”
อีกคนกล่าว “เขาคงมีเงินเยอะมากแน่ ๆ ไม่งั้นจะเหมาภูเขาทั้งลูกได้ไง”
“ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีเงินมากมายเท่าไรหรอก เขาไปกู้เงินจากธนาคารมา ส่วนรายละเอียดเป็นยังไงฉันก็ลืมแล้ว แต่จำได้ว่าเขาเหมาภูเขาทั้งลูกเลย ตอนแรกเป็นเพราะอยากจะอนุรักษ์สัตว์และต้นไม้ที่อยู่ที่นั่นนะถ้าจำไม่ผิด…” พี่ใหญ่หลิวย้อนนึกพลางกล่าว
จ้าวเหวินเทาตั้งใจฟังมาก เขานึกถึงภูเขาลูกใหญ่ในหมู่บ้าน นั่นก็เป็นภูเขาเหมือนกัน นอกจากนี้ยังมีบ่อน้ำพุร้อนที่กำลังแช่อยู่ที่นี่ด้วย ไหนจะสถานที่ที่เพิ่งตกปลาเมื่อครู่อีก ทั้งหมดนี้เป็นสถานที่ที่ดีทั้งนั้นเลย ถ้าสามารถเหมาได้…คิด ๆ ดูแล้วก็น่าตื่นเต้นมากเลยนะเนี่ย
แต่เมื่อลมพัดผ่านมา จ้าวเหวินเทาก็รู้สึกสงบลง คิดจะเหมาภูเขาก็ต้องทำความเข้าใจให้มาก ๆ อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้
ทุกคนแช่น้ำไปพลางพูดคุยเรื่องที่ตัวเองรู้ไปพลาง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องที่บางหมู่บ้านปรากฏครัวเรือนหมื่นหยวน บางคนไปทางใต้จนร่ำรวยอู้ฟู่ หรือไม่ก็การแบ่งที่ดินทำงานกันเองในปีนี้ทำให้ทุกคนได้รับการเก็บเกี่ยวที่ดี เก็บพืชผลได้เท่าไร และอื่น ๆ อีกมากมาย
แช่ไปครู่หนึ่ง ทุกคนก็หาก้อนหินที่เรียบ ๆ เริ่มขัดสิ่งสกปรกบนร่างกาย
“ไม่ต้องห่วง น้ำของที่นี่เป็นน้ำไหล สะอาดมาก!” พี่ใหญ่หลิวกล่าว
จ้าวเหวินเทาจึงเริ่มใช้ก้อนหินขัดสิ่งสกปรกบนร่างกาย
หลังจากล้างจนสะอาดสะอ้านก็แช่อยู่ในน้ำอีกครู่หนึ่ง ทุกคนขึ้นจากน้ำอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก จากนั้นก็ใช้เสื้อด้านนอกเช็ดตัว หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าแล้วก็เดินกลับไปที่รถ
ก่อนและหลังแช่น้ำมีความแตกต่าง หลังขึ้นมาจากน้ำก็รู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นเยอะเลย
เมื่อกลับมาถึงตัวอำเภอ ทุกคนก็นำปลาที่แบ่งกันกลับบ้านของตัวเอง กว่าจ้าวเหวินเทาจะกลับมาถึงบ้านก็เป็นช่วงค่ำแล้ว
“ภรรยา ผมกลับมาแล้ว!” จ้าวเหวินเทาหิ้วถุงที่มีปลาอยู่ในนั้นกลับเข้ามาในบ้าน
เย่ฉูฉู่เข็นลูกออกมาจากห้องครัวด้านหลังบ้าน “ทำไมกลับดึกขนาดนี้ล่ะคะ”
“พวกเราไปแช่บ่อน้ำพุร้อนมา! ภรรยาคุณดมดูสิตัวผมหอมไหม?” จ้าวเหวินเทายื่นตัวเข้ามาตรงหน้าภรรยาด้วยรอยยิ้ม
เย่ฉูฉู่สูดดมแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “ทำไมถึงมีกลิ่นกำมะถันล่ะ”
จ้าวเหวินเทาลองดมตัวเอง “กลิ่นกำมะถัน? จริงเหรอ? ทำไมผมไม่เห็นได้กลิ่นเลย สงสัยในน้ำคงมีกำมะถันอยู่ด้วย ภรรยา คุณดูสิ นี่ปลา เยอะขนาดนี้เลยนะ!”
เย่ฉูฉู่เห็นปลาแล้วก็รู้สึกเหนือความคาดหมายมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาถึงครึ่งถุง นี่คงรับประทานได้อีกนานเลย เธอจึงให้จ้าวเหวินเทาช่วยดูลูกให้ ส่วนตนเองนำปลาไปแช่แข็ง
“ภรรยา เหลือไว้สักสองสามตัวนะ เดี๋ยวผมจะเผาให้คุณกิน ผมจะบอกอะไรให้ ปลาที่พวกเราเผาข้างแม่น้ำน่ะหอมมากเลย!”
เย่ฉูฉู่รู้สึกหวานชื่นภายในใจ ขนาดสามีออกไปรับประทานของข้างนอกก็ยังไม่ลืมเธอ!
……………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เรื่องเหมาบ่อน้ำพุร้อนนี่ ถ้าทำดี ๆ คือรวยเละรับหน้าหนาวเลยนะ
ฉูฉู่คือโชคดีมากที่มีสามีประเสริฐแบบนี้
ไหหม่า(海馬)