ตอนที่ 1384 เริ่มการล่า (6)
เมื่อ 3 เดือนที่แล้วนี้เองที่พวกเขาได้รับอนุญาตจากจวินอู๋เหยา ถึงได้มีโอกาสออกมาและเอางานเก็บกวาดจากพวกเย่ฉามาทำบ้าง
“พี่ฮัว ท่านต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรือ? ไม่อยากลองดูบ้างหรือว่าพลังของท่านพัฒนาไปมากแค่ไหน?” เฉียวฉู่ถาม ตอนแรกเขาอยากเอามือไปวางที่หลังศีรษะ แต่พอเห็นว่ามือเปื้อนเลือด เขาก็เอามือลง
“ข้าลองแล้ว” ฮัวเหยาตอบอย่างใจเย็น
เฉียวฉู่ตาลุกวาวทันที “เมื่อไร?”
ฮัวเหยากวาดสายตามองไปยังศพบนพื้น “ขลุ่ยกระดูกใช้ได้ดีเลย ใช่ไหมล่ะ?”
“………” เฉียวฉู่พูดไม่ออก เขาคิดว่าฮัวเหยาหมกมุ่นคิดอยู่เรื่องเดียว กลายเป็นว่าตัวเขาเองที่มองข้ามไป!
“เราจะจัดการกับศพพวกนี้ยังไง? เสียบแท่งน้ำแข็งไว้หรือ?” เฉียวฉู่กระแอมในลำคอขณะมองไปที่ศพบนแท่งน้ำแข็ง นั่นคงเป็นผลงานของเฟยเหยียนตอนที่เขามาที่นี่
“พวกที่เสียบไว้แล้วก็มากพอจะเป็นคำเตือนได้ เราจะเผาศพพวกนี้ที่นี่” ฮัวเหยาพูดพลางส่ายหน้า
ครั้งนี้ศพมีจำนวนมาก หากจะเสียบไว้ทั้งหมด มันจะใช้เวลามากเกินไป
“ได้!” เฉียวฉู่พับแขนเสื้อขึ้นทันที เผยให้เห็นท่อนแขนที่แข็งแรงและมีมัดกล้าม ภายใต้ความหนาวเหน็บที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์ พวกเขาสองคนแต่งตัวบางมาก แต่กลับรู้สึกสบายกว่าตอนที่มาถึงที่นี่ครั้งแรกมาก
ทันทีที่เฉียวฉู่เปิดท่อนแขนของเขาออกมา แหวนประจำตัวของเขาก็สว่างวาบทันที แสงนั่นกลายเป็นมังกรเพลิง 2 ตัววนรอบแขนของเขา!
พวกมันรวมตัวกันกลายเป็นถุงมือคู่หนึ่งคลุมมือและท่อนแขนของเขาเอาไว้ ถุงมือกลายเป็นสีแดงเพลิง ส่องแสงเจิดจ้าออกมาเป็นเปลวไฟ
เฉียวฉู่กระแทกหมัดเข้าด้วยกัน มังกรเพลิงสีแดงพุ่งออกมาจากหมัดของเขา เข้าปกคลุมร่างไร้วิญญาณของคนจากวิหารฝูหัว ไฟโหมกระหน่ำลุกโชนขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที!
หมอกหนากระจายหายไป คลื่นความร้อนแผดเผาออกมาจากเปลวไฟ กลืนกินซากศพที่กองอยู่ในแอ่งเลือด
ในชั่วพริบตา ศพของคนมากกว่าร้อยคนถูกเผาจนแทบไม่เหลือซากภายใต้เปลวไฟที่โหมกระหน่ำ เหลือเพียงกองสีดำเล็กๆเท่านั้น
เฉียวฉู่ยกเลิกถุงมือที่แขนและลงนั่งยองๆบนพื้น ก่อนจะเป่ากองสีดำนั้นแรงๆ
กองสีดำนั้นกระจายออกเป็นผงลงไปที่ดินและโคลนที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์
เปลวไฟจางลง หมอกหนากลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ลบล้างร่องรอยทั้งหมด ไม่มีใครรู้ว่าที่นี่วันนี้มีการเข่นฆ่ากันเกิดขึ้น
เมื่อแน่ใจว่าเก็บกวาดเรียบร้อย ร่างของเฉียวฉู่และฮัวเหยาก็กลายเป็นสายฟ้า 2 สาย พุ่งหายไปจากลานแท่งน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว
ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด เสี่ยวเจว๋อยู่ที่หน้าประตูซึ่งเปิดอ้าไว้ แอบยื่นหัวออกมาจากด้านหลัง ดวงตาสีแดงเข้มของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในขณะที่มองดู “เด็กหญิง” ที่ชื่อ เย่เจี๋ย ซึ่งกำลังนั่งยองๆอยู่บนพื้น ทำความสะอาดห้องโถง
ร่างอ้วนกลมเล็กจิ๋วตามหลังเย่เจี๋ยพลางส่งเสียงร้องอย่างมีความสุข ทันใดนั้นมันก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง จึงหันหน้าไปมอง และเห็นเสี่ยวเจว๋ซ่อนอยู่หลังประตู
“จี๊ด!” หนูนรกกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเย่เจี๋ยด้วยความตกใจ และซ่อนตัวในผมของเย่เจี๋ยพร้อมกับตัวสั่นงันงก ดวงตาสีดำของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะมองไปที่ใบหน้าไร้เดียงสาของเสี่ยวเจว๋
เสี่ยวเจว๋มองหนูนรกที่หวาดกลัว แต่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เขาแค่อ้าปากเล็กน้อย มุมปากมีรอยเปียกชื้นที่น่าสงสัยย้อยลงมา
“ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าห้ามกินหนูนรก!” เสียงตะโกนอย่างไม่พอใจดังขึ้นจากด้านหลังของเสี่ยวเจว๋
เสี่ยวเจว๋กำลังจะหันกลับมา เขาก็โดนทุบหัวเข้าหนึ่งที เด็กน้อยเอามือกุมหัวด้วยความเศร้า มองเฟยเหยียนที่ยืนโกรธอยู่ข้างหลัง