บทที่ 615 ให้เธอ
“ได้ค่ะคุณพ่อ หนูจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!” เยี่ยอีอีตอบรับทันที
เดิมทีตอนแรกเธอยังแค้นเยี่ยเส่าถิงที่แม้แต่เธอลูกสาวตัวเองแท้ๆ ยังไม่ยอมรับ ตอนนี้กลับรู้สึกโชคดีมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยเส่าถิงทอดทิ้งตัวเองและแม่ ตอนนี้เธอก็คงไม่ได้เป็นคุณหนูและผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูลเยี่ย!
เยี่ยหวันหวั่นและเยี่ยมู่ฝาน คนไร้ประโยชน์สองคนนั่น คู่ควรจะมาแย่งสมบัติของตระกูลเหรอ
เธอไม่สนใจเยี่ยหวันหวั่นในสายตาเลย เพียงแต่รู้สึกว่าเยี่ยมู่ฝานจัดการยาก ยังไงเขาก็เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลเยี่ย แล้วพ่อก็มีเธอเป็นลูกสาวแค่คนเดียว รับประกันไม่ได้ถ้าวันหนึ่งคุณปู่คุณย่าอยากมีทายาทสืบต่อแล้วเรียกเขากลับมา
ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเยี่ยมู่ฝานกลับยื่นด้ามจับมาให้ตัวเอง
คุณปู่คุณย่าเกลียดพฤติกรรมที่ทำลายผลประโยชน์ของตระกูลมากที่สุด แค่เรื่องขโมยความลับทางธุรกิจของบริษัทแล้วยังไปเปิดเผยให้คู่แข่งเรื่องนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาไม่มีวันได้กลับมาอยู่ตระกูลเยี่ย กลับมาที่บริษัทตลอดชีวิตแล้ว!
หึ ครั้งนี้ เธอต้องขอบคุณเฉินเมิ่งฉี ที่มอบโอกาสดีขนาดนี้ให้เธอ…
……..
หลังงานประมูลสิ้นสุดลง
เพราะว่าเยี่ยมู่ฝานไม่วางใจ ดังนั้นเลยได้แต่รอข่าวคราวของเฉินเมิ่งฉีมาตลอด
“พี่มู่ฝาน! สำเร็จแล้ว! ฉันชนะโครงการหัวกวงแล้ว!”
หลังได้ยินคำพูดของเฉินเมิ่งฉี เยี่ยมู่ฝานค่อยถอนหายใจ “จริงเหรอ ดีจังเลย! ยินดีด้วยเมิ่งฉี!”
เฉินเมิ่งฉีอดรังเกียจและดูถูกไม่ได้ ทำท่าออดอ้อนโผเข้าไปในอ้อมกอดเยี่ยมู่ฝาน “พี่มู่ฝาน ครั้งนี้ลำบากพี่แล้ว! ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณพี่ยังไงดี! ฉันคิดว่าแค่ยอมมอบตัวมอบใจให้ทั้งชีวิตนี้ยังไม่พอเลย ฉันอยากจะอยู่กับพี่ทั้งชาติหน้า ชาตินู้นเลย!”
“คุณนี่นะ…” เห็นรอยยิ้มบริสุทธิ์สดใสของหญิงสาว แววตาเยี่ยมู่ฝานเต็มไปด้วยความเอ็นดู อยากจะเอาทั้งหมดที่เขามีมาให้ตรงหน้าเธอ
“ตอนเย็นไปกินข้าวกันไหม ฉลองให้คุณ!” เยี่ยมู่ฝานพูด
เฉินเมิ่งฉีได้ยิน สีหน้าลำบากใจเล็กน้อย พูดด้วยด้วยสีขอโทษ “คือว่า เย็นนี้เกรงว่าฉันจะไม่ว่างค่ะ วันอื่นได้ไหม”
เธอยังมีนัดไปฉลองกับเหอจวินเฉิงอีก จะเอาแรงที่ไหนมาดูแลเขา
ถึงแม้เยี่ยมู่ฝานจะรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ยังบอก “แน่นอนได้อยู่แล้ว รอคุณว่างก็แล้วกัน คืนนี้บริษัทพวกคุณต้องเลี้ยงฉลองใหญ่แน่ ผมไม่รอบคอบเอง!”
“พี่มู่ฝาน พี่ดีจริงๆ! งั้นฉันไปก่อนนะ! เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ!”
เฉินเมิ่งฉีกำลังจะไป เยี่ยมู่ฝานที่อยู่ด้านหลังดึงมือเธอไว้ เรียกให้เธอหยุด “เมิ่งฉี เดี๋ยวก่อน…”
“ทำไมคะ”
มู่ฝานจ้องมองใบหน้าเนียนละเอียดของหญิงสาว สีหน้าดูตื่นเต้นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาหยิบสร้อยคอสีเงินเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “อันนี้…อันนี้ออกแบบให้คุณ…”
เห็นสร้อยสีเงินมีแหวนดีไซน์เป็นเอกลักษณ์ห้อยอยู่ ดูแล้วสวยงามเหมือนฝัน เพียงแต่วัสดุนั้นธรรมดามาก
เฉินเมิ่งฉีแวบเดียวก็มองออกว่าสร้อยเส้นนี้เป็นแค่ของถูกๆ ในใจเต็มไปด้วยความดูถูก แต่สีหน้ากลับแสดงความดีใจ “ว้าว สวยจังเลย! ให้ฉันเหรอคะ”
“ไม่ใช่ของแพงอะไร แต่ผมใช้เวลา 100 วันเต็มๆ ตั้งแต่ดีไซน์ถึงผลิต ผมลงมือทำเองทั้งหมด หวังว่าวันหนึ่งแหวนวงนี้จะได้สวมใส่อยู่บนมือคุณ!” เยี่ยมู่ฝานมองไปทางหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักลึกซึ้ง
“ฉันก็รอวันนั้นค่ะ!” เฉินเมิ่งฉียิ้มเยาะในใจ แต่ภายนอกพูดเร่งเร้า “พี่มู่ฝาน ช่วยใส่ให้ฉันหน่อย!”
“ได้” เยี่ยมู่ฝานยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาว ใส่สร้อยคอให้เธออย่างระมัดระวัง
………………………………………………………………
บทที่ 616 จำเป็นต้องโหดเหี้ยมหน่อย
“พี่มู่ฝาน สวยไหมคะ”
“สวย!” เยี่ยมู่ฝานมองดูใบหน้าเล็กบอบบางของหญิงสาว ประทับจูบลงบนหน้าผากหญิงสาว “ไปเถอะ!”
“อืมๆ บายๆ พี่มู่ฝาน ฉันชอบสร้อยมากเลย จะเก็บรักษาไว้อย่างดี!” เฉินเมิ่งฉีซ่อนความหงุดหงิดในแววตา แทบทนไม่ไหวโบกมือลาเดินออกมา
……….
วั่นจิ่งหมิงหยวน
บนโซฟาในห้องรับแขก เยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น เงยหน้ามองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง
มองดูเวลา งานประมูลจบแล้ว บ้านเฉินชนะโครงการนี้ ส่วนตระกูลเยี่ยก็ไม่โง่ เวลานี้คิดว่าน่าจะกำลังสืบหาหนอนบ่อนไส้อยู่
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว โน้มตัวไปหยิบสำเนาการ์ดห้อง VIP ของโรงแรมบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา สีหน้าดูพิจารณาไตร่ตรอง
เธอทำแบบนี้…สำหรับพี่ชายแล้ว…จะโหดร้ายเกินไปไหมนะ
แต่ว่า ถ้าลังเลแบบนี้ไม่นานก็จะถอยเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอีก
ไม่ดับไฟให้สิ้น พอลมมาไฟก็จุดติดอีก เธอจำเป็นต้องโหดเหี้ยมหน่อย ตัดความหวังเขาให้หมดสิ้น ไม่เช่นนั้นความพยายามก่อนหน้านี้จะไม่มีค่าเลย
เพียงแต่พ่อแม่อาจจะต้องทุกข์ทรมานหน่อย…
……..
บ้านใหญ่ตระกูลเยี่ย
เยี่ยมู่ฝานมั่นใจตัวเองเกินไป คิดว่าตัวเองระมัดระวังดีแล้ว หลบหนีกล้องได้ แต่ดันลืมว่าตัวเองไม่ได้เข้ามาในบ้านใหญ่นานแล้ว ตำแหน่งกล้องมากมายเปลี่ยนไปและมีเพิ่มขึ้นด้วย
ไม่นานเยี่ยอีอีก็สืบเจอ คืนก่อนงานประมูล เห็นภาพเยี่ยมู่ฝานแอบเข้ามาในห้องทำงานกลางดึก
เยี่ยเส่าอันจะปล่อยให้โอกาสดีอย่างนี้หลุดรอดไปได้ยังไง เขารีบเอาเรื่องไปบอกผู้อาวุโสตระกูลเยี่ยทั้งสอง
เวลานี้ ในห้องทำงานบ้านใหญ่
เยี่ยเส่าอัน เหลียงเหม่ยเซวียน เยี่ยอีอี และยังมีพ่อบ้านหวงหมิงคุนอยู่กันครบ
ผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลเยี่ยนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าดูย่ำแย่เป็นพิเศษ
สีหน้าเยี่ยเส่าอันเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ก่อนหน้านี้ผมนึกว่านิสัยมู่ฝานก็แค่รักอิสระเคารพกฎแค่นั้น ใครจะรู้ว่าแม้แต่เรื่องขโมยแบบนี้ก็ยังทำได้!”
เหลียงเหม่ยเซวียนถอนหายใจ “พฤติกรรมแบบนี้ไม่ใช่การขโมยแล้ว มู่ฝานถึงกับขโมยความลับทางธุรกิจของตระกูลเยี่ยเอาไปช่วยคนนอก นี่มันมากเกินไปหน่อยแล้ว เฮ้อ เส่าถิงกับพี่สาวทำไม ทำไมถึงปล่อยให้ลูกทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้…”
สีหน้าเหลียงเหม่ยเซวียนแสดงความเจ็บปวด แต่ในใจเต็มไปด้วยความดีใจที่เห็นหายนะ
เดิมทีเธอคิดว่าลูกชายคนนั้นของเยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินแค่ไม่เอาไหน ใครจะรู้ว่าเด็กโง่นั่นกลับทำเรื่องไม่มีสมองได้เพราะคำพูดของสาวไม่กี่คำ สวรรค์ช่วยเธอจริงๆ
ในที่สุดตอนนี้ก็กำจัดครอบครัวที่ขวางหูขวางตานี้ได้แล้ว
คุณปู่เยี่ยโมโหมากจนออกแรงตบโต๊ะน้ำชา “เด็กสารเลว! นี่มันอยากจะให้ฉันโมโหตาย! ให้ฉันโมโหตาย!”
เยี่ยอีอีรีบลูบหลังคุณปู่เยี่ยเบาๆ “คุณปู่คะ อย่าโมโหเลย ต้องรักษาสุขภาพนะคะ มู่ฝานน่าจะแค่หน้ามืดตามัวไปเท่านั้นเอง”
หวงหมิงคุนที่อยู่ข้างๆ ก็ช่วยราดน้ำมันบนกองไฟในเวลาพอเหมาะพอเจาะ พูดเสียงเบา “คุณหนูอีอี คุณชายมู่ฝานทำลายผลประโยชน์ของตระกูลแบบนี้ ทำให้คนผิดหวังมาก นี่ไม่ใช่แค่สี่คำหน้ามืดตามัวจะใช้อธิบายได้ ถ้าวันนี้ไม่ลงโทษขั้นหนัก ก็ไม่รู้ว่าภายภาคหน้าจะเกิดเรื่องแบบนี้อีกหรือเปล่า…”
“พ่อบ้านหวงพูดไม่ผิด!” คุณปู่เยี่ยตะคอกด้วยความโกรธ “พ่อบ้านหวง คุณไปจัดการ! ตอนนี้คุณรีบไปเรียกนายท่านและไอ้กระต่ายน้อยนั่นมาหาฉันให้หมด! ฉันจะถามพวกเขาต่อหน้าให้กระจ่าง!”
“ครับ ท่านปู่” หวงหมิงคุนเดินถอยไปอย่างสะใจ
ครั้งนี้ เกรงว่าเยี่ยเส่าถิงจะไม่สามารถกลับมาตระกูลเยี่ยได้อีกแล้ว…
………………………………………………………………