บทที่283 มาส่งถึงที่เอง
อี้เฉินเฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน มองดูกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่มั่นใจ “ไม่ต้องประมูลหรอก ขอแค่พวกเราต้องการ ก็จะมีคนมาส่งคัมภีร์ซือจิงฉบับสมบูรณ์มาให้พวกเราเอง ไม่จำเป็นต้องเสียเงินกับของแบบนี้”
“อ่า……”
ใครจะใจกว้างถึงกับส่งคัมภีร์ซือจิงฉบับสมบูรณ์ให้พวกเขากันนะ?
อีกอย่าง……หรือว่าท่านอี้รู้ว่าใครจะประมูลมา?
หรือว่าท่านอี้รู้ว่าแม่นางกู้จุประมูลอีก ดังนั้นเลยตั้งใจจ่ายเงินให้นางแทน?
นี่มันแตกต่างยังไงกับการที่เราประมูลเอง?
“คัมภีร์ซือจิงเฟิงหย่าซ่งฉบับสมบูรณ์ ราคาเริ่มต้นที่สามล้านตำลึง”
สามล้านตำลึงอีกแล้วเหรอ……
ครั้งนี้ราคาคงจะไม่ทะยานพุ่งเสียดฟ้าหรอกนะ?
“สี่ล้านตำลึง”
“ห้าล้านตำลึง”
“ห้าล้านห้าแสนตำลึง”
“หกล้านสองแสนตำลึง”
“เจ็ดล้านตำลึง”
“เจ็ดล้านหนึ่งแสนตำลึง”
แค่พริบตาเดียว คัมภีร์ซือจิงก็มีราคาถึงเจ็ดล้านกว่าตำลึงแล้ว
องค์หญิงตังตังใจคอเหี่ยวแห้ง
ก็แค่หนังสือรวบรวมบทกวีธรรมดา มีราคาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ?
นางเป็นองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด แต่ให้นางเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมา นางก็ไม่มีหรอก คนพวกนี้เอาเงินมากมายพวกนี้มาจากไหนกันนะ? แต่ละคนจ่ายเงินเต็มที่กันมาก
แล้วดูกู้ชูหน่วนตั้งแต่เริ่มก็เอาแต่นั่งจิบชาอยู่ตรงนั้น ไม่คิดที่จะประมูลกับเขาเลย
องค์หญิงตังตังอึ้งเล็กน้อย
หรือว่าคัมภีร์ซือจิงไม่เข้าตานาง?
ไม่เข้าตาก็ดี นางจะได้ประหยัดไปด้วย
กู้ชูหยุนตะโกนว่า “เจ็ดล้านห้าแสนตำลึง”
กู้เฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วเป็นปม “ลูก ถึงแม้คัมภีร์ซือจิงจะสำคัญมากแค่ไหน แต่มันไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเราเลย เจ็ดล้านห้าแสนตำลึงไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะ”
“ท่านพ่อ คัมภีร์ซือจิงเฟิงหย่าซ่ง แถมแต่ละอันยังมีหนึ่งร้อยเก้าสิบหกหน้าอีกด้วย พวกเราสามารถแยกมันออกมาแล้วขายได้ ราคาอาจจะไม่ต่ำกว่าเจ็ดล้านห้าแสนตำลึง และยังสามารถมอบให้กับราชวิทยาลัยได้ด้วย ตำแหน่งของราชวิทยาลัย เกรงว่าท่านพ่อก็คงรู้ดี ถ้าหากสามารถรักษาสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาได้ ก็มีแต่ผลดีสำหรับพวกเรา”
กู้เฉิงเซี่ยงลังเล
ถึงแม้นางจะพูดถูก แต่เงินเจ็ดล้านห้าแสนตำลึงไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลย
“เจ็ดล้านเจ็ดแสนตำลึง”
“เจ็ดล้านแปดแสนตำลึง” กู้ชูหยุนตะโกน
“แปดล้านตำลึง”
“แปดล้านหนึ่งแสนตำลึง” กู้ชูหน่วนเพิ่มราคาไปอีก
สายตาที่เกียจคร้านของกู้ชูหน่วนก็เกิดความสนใจขึ้นมา
กู้ชูหยุนเหมือนจะสนใจคัมภีร์ซือจิงเล่มนี้นะ?
หรือว่าอยากจะประมูลเพื่อเอาใจอาจารย์ซ่างกวน?
นึกถึงการหมั้นของนางกับเซียวอวี่เซวียน กู้ชูหน่วนก็แสยะยิ้มเย็นชาออกมา
ในเมื่อนางอยากได้ขนาดนั้น งั้นก็ทำให้นางสมหวังแล้วกัน
“สิบล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนชูป้ายขึ้นมา
กู้ชูหยุนกัดฟันกรอด
กู้ชูหน่วนคิดจะทำอะไร?
นางจะเอาคัมภีร์ซือจิงไปทำไมกัน?
ตั้งใจหาเรื่องนางงั้นเหรอ?
“สิบล้านห้าแสนตำลึง”
“สิบสามล้านตำลึง”
“สิบสี่ล้านตำลึง”
ตอนที่กู้ชูหยุนตะโกนสิบสี่ล้านตำลึงออกมา ร่างกายนางก็สั่นเทาเล็กน้อย
กู้เฉิงเซี่ยงเกาหัวอย่างร้อนรน เขารีบพูดห้ามว่า “จะเพิ่มราคาอีกไม่ได้แล้ว คัมภีร์ซือจิงนั่นไม่สำคัญเท่าไข่มุกอุ่นจิต ลูก ตานี้เราไม่ประมูลแล้วนะ”
ไข่มุกอุ่นจิตเขายังไม่อยากเพิ่มราคาเลย กับอีแค่คัมภีร์ซือจิงไม่กี่เล่มมีอะไรให้ประมูลกัน
“ท่านพ่อ คุณค่าของคัมภีร์ซือจิงเล่มนั้นสูงกว่าไข่มุกอุ่นจิต มัน……”
“พอแล้ว ข้าอายุมากแล้ว ไม่ว่าข้าจะหาเงินมาได้มากเท่าไหร่ ขอข้าใช้ชีวิตอีกสองสามปีได้ไหม ยังไม่ดีเท่าไข่มุกอุ่นจิตเลย”
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเย็นชา ก็ไม่ตะโกนเยอะ ตะโกนแค่ว่า “สิบห้าล้านตำลึง เฮ้อ โทษข้าที่เมื่อกี้ประมูลสารานุกรมหลอมยาเยอะไปหน่อย ทำเอากระเป๋าข้าแฟบไปเลย”
นางไม่พูดยังดี พอพูดแล้ว กู้ชูหยุนที่ตอนแรกอยากจะยอมแพ้ก็มองไปยังซ่างกวนฉู่อีกครั้ง กัดฟันตะโกนอีกครั้ง “สิบหกล้านตำลึง”
“สิบเจ็ดล้านตำลึง”
“สิบแปดล้านตำลึง”
กู้เฉิงเซี่ยงโมโห “ถ้าเจ้าตะโกนอีก ต่อไปอย่ามาเรียกข้ามาพ่ออีก เงินพวกนี้ เจ้าก็หาทางจ่ายเองด้วย”
ภายในห้องส่วนตัวชั้นสอง เสี่ยวลวี่เทน้ำหนึ่งแก้ว แล้วพูดอย่างโมโหว่า “องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันบอกแล้วไงเพคะ คุณหนูรองกู้ชูหยุนของจวนกู้เฉิงเซี่ยงแอบชอบอาจารย์ซ่างกวน เมื่อวานยังส่งขนมไปให้อาจารย์ซ่างกวนอยู่เลย แต่ถูกอาจารย์ซ่างกวนปฏิเสธเสียก่อน นางจึงอยากประมูลคัมภีร์ซือจิงเล่มนั้นมา เกรงว่าคงอยากจะมอบให้อาจารย์ซ่างกวน”
“ว่าไงนะ? เจ้าพูดมาใหม่สิ กู้ชูหยุนยัยผู้หญิงชั้นต่ำนั่น กล้าแอบชอบอาจารย์ซ่างกวนงั้นเหรอ?”
“เพคะ หม่อมฉันได้ยินมีคนพูดแบบนี้หลายคนเลยเพคะ”
“ยัยผู้หญิงชั้นต่ำนี่ชั้นต่ำเหมือนกับกู้ชูหน่วนเลยนะ ถึงว่าเป็นพี่น้องต่างแม่กัน เหอะ พวกนางอยากได้คัมภีร์ซือจิงงั้นเหรอ? งั้นข้าจะไม่ให้พวกนางได้ไปเด็ดขาด”
องค์หญิงตังตังชูป้ายขึ้น “ยี่สิบห้าล้านตำลึง”
ฮือฮา……
คนไม่น้อยต่างหันขวับไปมององค์หญิงตังตังกันใหญ่
นางชูป้ายประมูลมาหลายครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่ได้เลย
ครั้งนี้หรือว่าจะเกิดคลั่งขึ้นมา ต้องได้มาให้ได้?
“ยี่สิบหกล้านตำลึง”
“ยี่สิบแปดล้านตำลึง”
“สามสิบล้านตำลึง”
เหล่านักวิชาการในงานประมูลไม่อยากยอมแพ้ ยังคงเพิ่มราคาต่อไปเรื่อยๆ แต่ทุกครั้งที่ตะโกนราคาออกไป ในใจก็อดไม่ได้สั่นเทา
กู้ชูหยุนถือป้ายไว้ไม่กล้าตะโกนอีก
กู้เฉิงเซี่ยงแย่งป้ายมา แล้วพูดอย่างโมโหว่า “สามสิบล้านตำลึง พวกเราจะไปเอาเงินมากมายพวกนั้นมาจากไหนกัน”
กู้ชูหน่วนหัวเราะแล้วพูดว่า “สี่สิบล้านตำลึง”
องค์หญิงตังตังรีบตะโกนต่อท้ายนาง “สี่สิบห้าล้านตำลึง”
“สี่สิบหกล้านตำลึง”
“สี่สิบเจ็ดล้านตำลึง”
เหล่านักวิชาการในงานประมูลเสนอราคากันน้อยลงเรื่อยๆ นอกจากบางคนที่ยังคงสู้กับราคาต่อ ก็ไม่มีใครกล้าเสนอราคาอีกเลย
กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วขึ้น
ในงานการประมูลนี้ ที่นางเสนอราคาออกไป เพราะอยากแกล้งกู้ชูหยุน อยากให้กู้ชูหยุนซื้อไปในราคาสูงๆ ไม่คิดว่าองค์หญิงตังตังจะมาส่งถึงที่เอง
ขอแค่นางเสนอราคา นางก็จะเพิ่มราคาเรื่อยๆ
เหอะ……
เมื่อกี้เพราะนาง ราคาสินค้าประมูลของนางเลยเพิ่มสูงขึ้น ครั้งนี้ในเมื่อนางอยากได้ขนาดนั้น งั้นนางก็ไม่ถือสาที่จะช่วยนาง
กู้ชูหน่วนชูป้ายขึ้น “เจ็ดสิบล้านตำลึง”
ฮือฮา……
จู่ๆก็เพิ่มราคาไปหลายสิบล้าน……
นางช่างกล้าหาญอะไรเช่นนี้
เย่จิ่งหานดวงตาประกายไปด้วยแสงแปลกๆ เงยหน้าขึ้นจ้องมองกู้ชูหน่วน สักพักใหญ่ ไม่รู้ว่าเหมือนรู้อะไรเข้า ในมือก็เล่นขลุ่ยหยกขาวอย่างหมดอารมณ์ ไม่ได้คิดจะห้ามกู้ชูหน่วน ไม่ได้สนับสนุนกู้ชูหน่วนเช่นกัน
องค์หญิงตังตังโกรธมาก นางรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่
“เจ็ดสิบเอ็ดล้านตำลึง”
“แปดสิบล้านตำลึง”
“แปดสิบเอ็ดล้านตำลึง”
“เก้าสิบล้านตำลึง”
เสี่ยวลวี่ร้อนใจจนแทบบ้า
นางอยากให้องค์หญิงชนะกู้ชูหน่วน
แต่นางไม่คิดว่าเลยว่า พระชายาหานเมื่อกี้จ่ายเงินไปมากขนาดนั้น ทำไมถึงยังเสนอราคาแย่งประมูลได้อีก?
เห็นว่าองค์หญิงตังตังจะชูป้ายอีกครั้ง เสี่ยวลวี่ก็รีบกอดขานางไว้แน่น “องค์หญิง ไม่ได้นะเพคะ เงินเก้าสิบล้านตำลึงเยอะเกินไปแล้ว ถึงแม้จะเป็นไทเฮาก็เอามาไม่ได้หรอกนะเพคะ คัมภีร์ซือจิงนี่ก็เป็นแค่หนังสือที่รวบรวมบทกลอนบทกวีไว้ ไม่สำคัญสำหรับพวกเราเลย พวกเราค่อยประมูลสินค้าชิ้นต่อไปนะเพคะ”
องค์หญิงตังตังเตะนางออกไปแรงๆ แล้วด่าทอนาง
“เมื่อกี้เจ้าก็พูดแบบนี้ ตอนนี้ก็พูดแบบนี้อีก เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ข้าจะชนะนางได้ยังไง?”
“เก้าสิบเอ็ดล้านตำลึง”
“หนึ่งร้อยล้านตำลึง”
“หนึ่งร้อยหนึ่งล้านตำลึง”
“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง”
ฮือฮา……
ทั้งงานฮือฮากันอีกครั้ง
คนไม่น้อยต่างก็ตกใจจนต้องนั่งลง
หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงอีกแล้วเหรอ……
บทที่282 คัมภีร์ซือจิง
บทที่284 หนาวเกินไปแล้ว