บทที่ 50 ถูกเทาเท่ชม

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

หลินจือมองนานิแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง:“ฉันว่าเธอแสดงได้ดีนะ”

ตัวนานิเองยังไม่เชื่อเลย เธอเกิดมาหน้าตาดูหาเรื่องอยู่แล้ว นิ่งๆสงบๆนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลยสักนิด

หลินจือมองความลังเลของเธอออก จากนั้นพูดเสียงเบา:“นิ ฉันรู้ว่าในใจเธอมีความเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและนิ่งเงียบอยู่”

ความรู้สึกระหว่างหลินจือกับนานิก่อตัวขึ้นมาจากสมัยมอปลาย หลินจือรู้ดีกว่าใครว่านานิสวยงามแค่ไหน

นานิถูกหลินจือพูดจนเกือบร้องไห้

เธอมีใจที่บริสุทธิ์และอนุรักษนิยมจริงๆ แม้ว่าจะอยู่ในวงการบันเทิงที่มีสีสัน และมักใช้ชีวิตอย่างดุเดือดและเฉียบแหลมอยู่เสมอ แต่เธอกลับกระตือรือร้นที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

หวังว่าจะได้อยู่กับชายคนนั้นที่เธอรัก อยู่อย่างเงียบๆสงบสุข มีความสุขทุกวัน

แต่เพราะว่าหน้าตาแบบนี้ ทุกคนเลยคิดว่าเธอสวยงามและดูตุ้งติ้ง และยังมีบางคนที่เห็นเธอครั้งแรกก็รู้สึกว่าเธอดูแหวกแนว

เวลาผ่านไปนาน เธอก็คิดเองว่าตัวเองเป็นคนอย่างนั้นแล้ว

วันนี้คำพูดของหลินจือสะกิดความอ่อนโยนในส่วนลึกของหัวใจเธอ เธอกอดหลินจือไว้แล้วพูดด้วยตาแดงก่ำ:“ถ้าฉันได้ตัวละครนี้มา ฉันจะแสดงอย่างดี”

ไม่ทำให้หลินจือผิดหวังกับที่เธอคาดหวังต่อตัวเอง และให้ทุกคนเห็นอีกด้านหนึ่งของเธอ

ควีนเป็นประธานในการประชุมทั้งหมด ทุกคนถกเถียงกันอย่างมีชีวิตชีวา ในที่สุดก็ตัดสินใจกันว่าเอาพล็อตเวอร์ชันนี้ที่หลินจือปรับอันล่าสุด

วิดีโอสุดท้ายของการประชุมเชื่อมต่อกับเทาเท่ ยังไงเขาก็เป็น boss ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของโครงการนี้ เงินลงทุนทั้งหมดก็ให้เขาจ่าย

หลังจากโทรติด ในหน้าจอใหม่ที่ห้องประชุมก็ปรากฏภาพที่ชายหนุ่มสวมชุดคนไข้สีขาวฟ้ากำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้

อาจเพราะว่าป่วย ลมหายใจอันดุเดือดของชายหนุ่มจึงดูอ่อนลงเยอะกว่าตอนที่สวมสูทรองเท้าหนัง

หลินจือละสายตาลงไปอย่างเงียบๆ

ตัวเองไม่รักและทะนุถนอมร่างกายของตัวเอง ก็สมควรอยู่โรงพยาบาล

เทาเท่พูดอย่างง่ายๆ จากนั้นก็เรียกชื่อของหลินจือ:“หลินจือ”

ถูกเขาเรียกชื่อโดยตรงแบบนี้ หลินจือได้แต่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มบนหน้าจอ ใบหน้ามาพร้อมรอยยิ้มตามมารยาท:“ประธานเทาเท่”

ดวงตาที่ลึกซึ้งของชายหนุ่มจ้องไปที่ใบหน้าเธอ:“ทั้งสองเวอร์ชันเยี่ยมมาก ทำให้คนรู้สึกทึ่ง”

หลินจือตะลึงเล็กน้อย เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าคนอย่างเทาเท่จะใจกว้างชมเธอได้ และยังต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ด้วย

“ขอบคุณค่ะ”เธอพูดขอบคุณเสียงเบา จากนั้นละสายตาลงไป

เธอในเมื่อก่อน ไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยในสายตาของเทาเท่

แต่งงานกันสามปี เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดดีกับเธอเลย ไม่ว่าจะด้านไหน เหมือนว่าเธอมีค่าแค่บนเตียง

เทาเท่พูดอีกว่า:“เวอร์ชันเก่า คุณสามารถลองขยายเป็นอีกเรื่องได้ ผมเชื่อว่าคงยอดเยี่ยมเหมือนกัน”

หลังจากเทาเท่พูดจบ ผู้ช่วยผู้กำกับที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน:“โหย ประธานเทาเท่ นี่คุณนัดบทเรื่องหน้ากับสาวสวยคนเขียนบทของพวกเราแล้วเหรอ?”

หลินจือมองไปที่เทาเท่อย่างตะลึง จึงเห็นสายตาที่เขาจ้องเธอแล้วพูดอย่างนิ่งๆไปว่า:“ถ้าได้ล่ะก็ ฉันอยากแน่นอนค่ะ”

สายตาของทุกคนมองไปที่หลินจืออีกครั้งเพราะคำพูดของเทาเท่ แป๊บหนึ่งหลินจือก็ใจเย็นลง

เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ:“ขอบคุณนะคะที่ประธานเทาเท่เห็นค่า แต่ความสามารถของฉันมีจำกัด ตอนนี้แค่ตั้งใจทำสิ่งที่อยู่ในมือ ฉันไม่ค่อยคิดถึงเรื่องในอนาคตเท่าไหร่”

เรื่องหน้า หลินจือไม่ค่อยคิดอยากร่วมมือกับเทาเท่อีก

และไม่รู้ว่าเทาเท่นึกบ้าอะไรขึ้นมา เขาไม่ชอบเธอมากไม่ใช่เหรอ?ไม่ใช่ว่าคงจะแทบไม่อยากเห็นหน้าเธอหรอกเหรอ?

เจเทาวน์เหลือบมองหลินจือที่นั่งก้มหน้าก้มตาเงียบๆตรงนั้น แล้วหันหน้ามองเทาเท่ที่อยู่ในหน้าจอพร้อมพูดไปว่า:“ประธานเทาเท่ ในเมื่อคุณป่วยอยู่ งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้ว ขอให้หายไวๆครับ”

“อือ”เทาเท่ตอบไปเบาๆจากนั้นพูดอีกว่า“หากมีคนทำให้ผมโกรธน้อยหน่อย ผมก็จะหายไว”

หลินจือยังคงก้มหน้า แต่เธอรู้สึกถึงคำพูดของเทาเท่ที่กำลังแอบกล่าวหาเธออยู่ กล่าวหาที่เมื่อคืนเธอพูดคำพูดพวกนั้นจนเขาโกรธ

หลินจือคิดว่าเขาเป็นโรคประสาท เขาเป็นโรคที่ท้องไส้ไม่ดีอยู่แล้ว ยังจะโทษเธออีก

หลังจากการประชุมจบลง หลินจือกับนานิก็ออกมาด้วยกัน

พอควีนออกมานานิก็เชิญเธอก่อน:“ผู้ช่วยควีน ตอนค่ำเราไปทานอาหารด้วยกันดีกว่าค่ะ ฉันเลี้ยงเอง”

วันนี้ที่ประชุม ควีนก็สนับสนุนนานิให้แสดงบทพระชายา ผลลัพธ์สุดท้ายก็ได้นานิจริงๆ ดังนั้นนานิจึงอยากขอบคุณควีนสักหน่อย

ควีนตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านานิจะเป็นมิตรโดยการเรียกเธอมาทานข้าวด้วยกัน ก่อนหน้านี้เธอกับนานิไม่ได้สัมผัสกันนัก

แต่จากนั้นเธอก็ตอบนานิว่า:“เดี๋ยวฉันขอไปดูตารางเวลาก่อนนะคะ”

ที่จริงแล้วควีนอยากขอคำแนะนำจากเทาเท่ นานิเลี้ยงข้าวจะต้องเรียกหลินจือไปแน่ แต่หลินจือเป็นภรรยาเก่าของเทาเท่ และเธอเป็นลูกน้องที่สนิทและไว้ใจได้ของเทาเท่ ใกล้ชิดกับภรรยาเก่าของนายมากไป จะไม่ดีหรือเปล่านะ?

“โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันรอสายจากคุณนะ”นานิโบกมือให้เธอ จากนั้นคล้องแขนของหลินจือแล้วเดินไป

หลินจือถามนานิเสียงเบา:“ทำไมจู่ๆเธอก็ชวนควีนกินข้าวล่ะ?”

นานิพูดด้วยรอยยิ้ม:“เมื่อกี๊ในห้องประชุมเธอก็สนับสนุนให้ฉันแสดงเป็นพระชายาใช่ไหมล่ะ?ฉันเลยจะขอบคุณ”

“อีกอย่าง ฉันก็คิดว่านิสัยของควีนดีมาก อยากเป็นเพื่อนกับเธอ”

หลินจือไม่เชื่อคำพูดของนานิต่างหาก:“นิสัยของควีนน่ะดีจริง แต่เธอไม่ได้มีแผนอื่นใช่ไหม?”

นานิหัวเราะอย่างอึดอัดแล้วยอมรับ:“โอเคๆฉันยอมรับว่าฉันมีเจตนาอื่น เธอไม่ใช่ลูกน้องของเทาเท่ ฉันจะให้เธอเห็นว่าเธอมีความสุขดีมาก เพื่อให้เทาเท่ก็รู้ว่าเธอมีความสุขดีมากเช่นกัน โกรธเธอแทบตาย”

หลินจือพูดไม่ออกสุดๆ:“เขาไม่สนสักหน่อย”

เธอที่เป็นภรรยาเก่าสำหรับเทาเท่แล้ว ไม่มีความหมายเลยสักนิด

เธอสบายดีมาก เทาเท่ไม่อวยพรเธอหรอก ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข ไม่แน่เทาเท่อาจจะหัวเราะเยาะเธอก็เป็นได้

เช่นเดียวกับที่เขาดูหมิ่นเธอตอนที่เขาหย่า หวังว่าเธอไปจากเขาแล้วจะอดอยาก

นานิเขย่านิ้วไปที่เธออย่างลึกลับ:“ความรู้สึกแบบนี้ มันละเอียดอ่อนยากที่จะอธิบาย”

ที่จริงนานิก็รู้สึกว่า เทาเท่คิดต่อหลินจือนั้นไม่ค่อยธรรมดา

ส่วนว่าทำไมนั้นถึงคิดแบบนี้ เธอก็บอกได้แค่ว่าใช้การรับรู้ของผู้หญิง

หลังจากควีนออกไปจากเบลดิ้งก็เข้าไปในรถของตัวเอง จากนั้นอย่างแรกคือโทรหาเทาเท่ บอกเรื่องที่นานิเลี้ยงข้าวเธอ

เทาเท่ถามเธอนิ่งๆ:“ทำไมต้องมาขอคำแนะนำจากผมล่ะ?”

ควีนบอกไปตามความจริง:“นานิเลี้ยงข้าว หลินจือต้องไปแน่ และฉันในฐานะผู้ช่วยคุณ ติดต่อกับภรรยาเก่าของคุณ จะไม่ดีหรือเปล่าคะ?”

เทาเท่พูดอย่างสบายๆต่อไปว่า:“ควีน นี่เป็นสังคมของเธอเอง เธอตัดสินใจเองก็ได้”

ควีนก็เข้าใจความหมายของเจ้านาย ในเมื่อไม่ตอบโต้ใดๆ งั้นก็เป็นการตกลงว่าเธอไปได้?

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”ควีนตอบอย่างมีความสุข ที่จริงเธอก็อยากกินข้าวกับนานิกับหลินจือมากๆ

เมื่อก่อนเธอคิดว่าหลินจือดีมาก แต่ความสัมพันธ์ของเจ้านายกับหลินจือแข็งขนาดนั้น เธอจึงไม่ค่อยอยากสัมผัสกับหลินจือมากนัก