ตอนที่ 96 วิชาควบคุมสัตว์วิญญาณหม่างผู้
เหล่าคนดูพาหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาไม่เชื่อแม้แต่คําพูดเดียวของหลิงเซียว
” หากฉันไร้หัวใจ บางที่ฉันอาจจะเชื่อมั่นจริงๆ!”
“ถ้าพูดถึงการโอ้อวด ฉันยอมรับว่าหลิงเซียวแข็งแกร่งที่สุด!”
“ฉันแข็งแกร่งกว่าคุณ นี่เรียกว่าหมาป่าที่เชื่อฟังคุณธรรม!”
“เทพเจ้าหลิงรีบสอนฉันเร็วเข้า ว่าจะทําให้ไม่เปลี่ยนสีหน้าได้อย่างไร ขณะที่คุยโม้เรื่องตัวเอง”
หลิงเชียว: หัวเราะอะไร? ทั้งหมดนี้เป็นความรู้ที่เราต้องสอบ!
“สอบอะไร?” สอบสําเร็จการศึกษาวิทยาลัยไร้ยางอายหรือไง?”
“ฉันเชื่อในเรื่องชั่วร้ายในมหาลัยที่ไร้ยางอายของคุณ”
หลิงเซียวโกรธเล็กน้อย ” พวกคุณไม่เชื่อ?”
ซูเหยา และ หลิว รั่วเหยียน มองหน้ากันและไม่ได้พูดอะไร
ส่วนชายหัวกลมก็รู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสเป็นสุนัขเลียแล้ว
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ชายหัวสนามหญ้าก็พูดเสียงดังว่า “พี่หลิงของฉันได้หมาปาวายุมาหนึ่งตัว แล้วเขาก็ยังจับหมาปาวายุได้ไม่ใช่หรือ?”
” อย่าว่าแต่หมาปาวายุเลย แม้แต่เทพหงสาเต่าดําหรืออะไรก็ตามในตํานาน ขอเพียงได้พบมันก็เป็นเพียงเรื่องง่ายๆเพียงปลายนิ้วของพี่หลิงเซียวเท่านั้น!”
หลิงเชียวพยักหน้าและรู้สึกว่าเจ้าพวกนี้มีประโยชน์อย่างมาก
ในที่สุดหลิงเชียวก็เข้าใจแล้วว่าทําไมคนรวยรุ่นที่สองถึงต้องการคนติดตามอย่างพวกมันอยู่ตลอด
พวกเขาต้องการคนงั้นเหรอ? ไม่ใช่ พวกเขาต้องการกลุ่มคนที่เป็นราชาสุนัขเลียต่างหาก!
ชายหัวกลมแทบจะร่ําไห้ ทําไมนายถึงแย่งไปก่อนอีกแล้ว?
เมื่อสมาชิกทีมทั้งห้าคนได้ยินดังนั้น พวกเขาก็มองไปที่ชายหนุ่มหัวสนามหญ้าอย่างตกใจ
แววตาของพวกเขากําลังพูกว่า :ราชาสุนัขเลีย ช่างน่ากลัวยิ่งนัก
“ในเมื่อพวกคุณไม่เชื่อ วันนี้ฉันจะให้พวกคุณได้เปิดตา เปิดตาดูสิ่งที่เรียกว่าวิชาควบคุมสัตว์วิญญาณของหม่างฝ[1]นี้ให้ดี!” หลิงเซียวกล่าว
ซูเหยาและคนอื่นๆได้ยินดังนั้นก็ตกใจ หลิงเซียวสามารถใช้ทักษะควบคุมสัตว์วิญญาณได้จริงๆงั้นหรือ?
แต่ชื่อของทักษะควบคุมสัตว์วิญญาณ… แค่ก มันน่าขยะแขยงจริงๆ
ไม่นาน พวกเธอก็เข้าใจทันที ว่าทําไมทักษะควบคุมสัตว์วิญญาณของหลิงเซียวถึงเรียกว่าวิชาควบคุมสัตว์วิญญาณหมาง
หลิงเซียวจับหางของหมาปาวายุด้วยมือข้างเดียว และโยนหมาปาวายุไปทางซ้ายอย่างรุนแรง
” หวังไฉ แกยอมจะจํานนหรือไม่?” หลิงเซียวพูดเป็นภาษาหมาป่า
หมาปาวายุถูกกระแทกจนล้มลงกับพื้นแต่ปากของเขายังคงกล่าวว่า”ข้า หมาปาวายุไม่เคยตกเป็นทาส!”
หลิงเชียวโยนจนมันล้มลงอีกครั้งและถามอีกครั้งว่า “แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“ข้า หมาปาวายุ” หมาปาวายุยังคงปากแข็ง
แต่ครั้งนี้ก่อนที่หมาปาวายุจะทันได้พูดจบ หลิงเซียวก็โยนมันล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
“ไม่เคยตกเป็นทาส!” คราวนี้หมาปาวายุไม่จําเป็นต้องรอให้หลิงเซียวถามอีกต่อไป มันเปิดปากพูดทันที
หลังจากนั้นทุกคนก็ขนลุกซู่ หลิงเซียวโยนหมาปาวายุออกไปสิบครั้งด้วยมือทั้งสองข้าง
หมาปาวายุแทบร่ําไห้ ทําไมเจ้าไม่เล่นไปตามแผน? เจ้าจะไม่ถามอะไรเพิ่มเติมเลยหรือไง?ข้ากําลังจะตอบตกลงแล้วแท้ๆ!
แต่หลิงเซียวกลับไม่ได้ยินเสียงหัวใจของมัน หลิงเซียวครุ่นคิดว่าอย่างไรผิวของสัตว์วิญญาณก็หนาอยู่แล้วโยนทิ้งสักสองสามครั้งจะทําลายมันได้ยังไง?
แน่นอนว่ามันทําไม่ได้ ดังนั้นเจ้านี่ถึงล้มลงไปนับสิบครั้ง
หลังจากล้มลงหลิงเซียวก็ถามอีกครั้ง “หวังไฉ การเป็นลูกสุนัขของฉันมันไม่ดีหรือไง?”
“ข้ายอมจํานน! ข้ายอมจํานน? ท่านพ่อ!” หมาปาวายุเกือบจะถูกหลิงเซียวเล่นงานจนเสียชีวิตถึงขนาดร้องเรียกท่านพ่อออกมา
หลิงเซียวได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มีฉันมีลูกเป็นหมาปาอย่างแก! ล้มลงไปซะ!”
ปัง!
หมาปาวายุได้สัมผัสพื้นดินอีกครั้งน้ําตาของมันก็หลั่งไหลออกมา
ทุกคนบอกว่าการเป็นหมาปาเป็นเรื่องยาก แต่การเป็นหมาปาตัวผู้นั้นยากกว่า!
ในฐานะที่เป็นสัตว์วิญญาณหมาปาวายุตัวผู้ มันก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก! [1** Mang fu มุทะลุหมายถึงผู้ที่มีร่างกายสูง จิตใจเรียบง่าย ขาดปัญญา