ประโยคของเทาเท่นี้เป็นคำขู่เตือนอย่างโจ่งแจ้ง เนมากับผู้ช่วยผู้กำกับตื่นตระหนกทันที
ละครทุกเรื่องของฟอเรนากรุ๊ปจะไม่ใช้พวกเขาแล้ว？
งั้นเท่ากับว่าพวกเขาถูกแบนไปครึ่งหนึ่งแล้วใช่ไหม？
และถ้าเรื่องที่ฟอเรนากรุ๊ปไม่ใช้พวกเขาอีกแล้วถูกพูดออกไป ละครเรื่องอื่นก็จะเลี่ยงพวกเขา นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาตกงานเหรอ？
น้ำเสียงและอาการของเทาเท่ไม่เหมือนล้อเล่นสักนิด ผู้ช่วยผู้กำกับมองไปที่ซูซีอย่างขอความช่วยเหลืออีกครั้ง แต่กลับเห็นซูซีละสายตาหนีไม่สนเขา
เขาอดไม่ได้ที่จะขาอ่อน นั่งลงไปกับพื้น
สีหน้าของเนมาก็ซีดขาวไป รีบไปอ้อนวอนเทาเท่：“ประธานเทาเท่ พวกเราขอโทษ พวกเราขอโทษ！”
“เรื่องนี้ล้วนเป็นความผิดของพวกเรา พวกเราไม่ควรรังแกคุณหลินจือ พวกเราสมควรแล้ว！”
เนมากับผู้ช่วยผู้กำกับยังจะกล้าให้โจมอนขอโทษที่ไหนกัน ทันใดนั้นท่าทีก็เปลี่ยนไป ได้แต่ขอให้เทาเท่ปล่อยพวกเขาไป
ใครจะไปคิดได้ว่าซูซีจะไม่ยอมรับ และใครจะไปคิดล่ะว่าเทาเท่จะโกรธแบบนี้？
เนมามองออก เทาเท่ไม่ได้เอาซูซีมาใส่ใจมากนัก
ตั้งแต่ซูซีเข้ามา เทาเท่ก็มองเธอเล็กน้อย มองหลินจือคนเขียนบทนี้มากกว่าเยอะเลย
เทาเท่พูดกับเนมาอย่างเบื่อหน่าย：“คนที่คุณมีเรื่องด้วยไม่ใช่ผม ขอโทษผมมีประโยชน์อะไร？”
เนมาเข้าใจความหมายของเทาเท่ทันที ดึงผู้ช่วยผู้กำกับที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมา เดินมาตรงหน้าหลินจือแล้วพูดอย่างจริงใจ：“คุณหลินจือ ขอโทษนะ เป็นความผิดของพวกเราสองคนเอง หวังว่าคุณจะใจกว้าง ยกโทษให้พวกเราครั้งนี้ ความรับผิดชอบของโจมอนพวกเราก็ไม่เอาแล้ว”
“ถ้าพวกคุณอยากให้พวกเรารับผิดชอบ ตีพวกเราอีกหมัดพวกเราก็ยอม”
แค่อย่าแบนพวกเราทำให้พวกเขาไม่มีงานก็พอ
อารมณ์ของหลินจือนิ่งลงนานแล้ว เธอเก็บความรังเกียจในดวงตาของเธอแล้วพูดว่า：“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรับคำขอโทษของพวกคุณ”
แค่พวกเขาไม่แกล้งโจมอนอีก หลินจือก็ได้ทั้งนั้น
อีกอย่าง คนที่ควรขอโทษจริงๆ ก็ไม่ใช่พวกเนมาสองคนนี้
ให้ตายยังไงซูซีก็ไม่ยอมรับว่าเธอชักจูงอยู่ข้างหลัง แต่หลินจือเชื่อว่าตอนที่ผู้ช่วยผู้กำกับคนนั้นถูกชกแล้วขอร้องจนพูดออกมาเป็นความจริง
เทาเท่ไม่คิดจะเอาความกับซูซีเลย ซูซีบอกว่าเธอไม่ได้ทำ เขาก็ไม่พูดอะไรอีก เธอติดใจเอาความเนมาสองคนนี้ จะมีความหมายอะไรล่ะ
หลินจือพูดจบแล้ว เทาเท่ก็มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง เหมือนไม่พอใจอย่างมากที่เธอไม่ติดใจเอาความ
แต่ทั้งกระบวนการนี้หลินจือไม่ได้มองเทาเท่ เทาเท่ก็ได้แต่ปล่อยไป
เธอไม่เอาความก็ช่างแล้ว วันข้างหน้าเขาค่อยจัดการพวกเนมาก็พอ
ในเมื่อทั้งสองฝ่ายไม่ติดใจเอาความกันแล้ว งั้นข้อพิพาทนี้ก็จบลง ผู้รับผิดชอบทางสถานีตำรวจก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วจึงส่งเทาเท่ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้และยังมีไอดอลชื่อดังกับพวกผู้กำกับ
เนมาประคองผู้ช่วยผู้กำกับเกิดรถแล้วออกไป ส่วนโจมอนกลับออกไปกับผู้จัดการ
โจมอนอยากพาหลินจือไปด้วย แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้จัดการเขาก็ไม่ยอม
วันนี้ผู้จัดการเขาตกใจกลัวกับเรื่องของเขาในวันนี้ไปหมด ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้หลินจือแน่
ครั้งที่แล้วเขาไปเยี่ยมหลินจือกลางดึกจนถูกแฟนๆขวางอยู่ในอาคารก็ทำให้ปวดหัวมากพอแล้ว วันนี้นึกไม่ถึงว่าจะชกคน ผู้จัดการของโจมอนคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปโรคหัวใจกำเริบแน่
หลินจือมีคนมารับ เดี๋ยวนานิก็มาถึงแล้ว
ดังนั้นเธออยู่หลังสุด และยืนอยู่ตรงมุมหน้าโรงพักคนเดียว เพื่อไม่ให้ซูซีพุ่งเล็งอะไรอีก
ซูซีเทาเท่และควีนสามคนนี้ออกมาด้วยกัน ซูซีอธิบายกับเทาเท่ด้วยตาแดงก่ำ：“เทาเท่ คุณเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ทำจริงๆ”
หลินจือแอบหัวเราะในใจ ทำหรือไม่นั้นในใจของซูซีรู้ดีที่สุด
เทาเท่ไม่สนใจซูซี แต่หันไปกำชับควีน：“เธอขับรถของคุณซูซีไปส่งเธอกลับด้วย”
เทาเท่เรียกคุณซูซี ดูห่างเหินมาก
ซูซีรีบดึงเขาไว้อย่างตื่นตระหนก：“เทาเท่——”
หลายปีมานี้เทาเท่เอาแต่เรียกเธอว่าซี ตอนนี้จู่ๆมาเรียกเธอว่าคุณซูซี ซูซีจึงรู้สึกขนหัวลุก
ถึงแม้เมื่อกี๊เทาเท่จะไม่ว่าอะไรเธอ แต่เธอก็คิดว่าเทาเท่รู้ทุกอย่าง
เทาเท่เหลือบมองไปที่ควีน ควีนดึงซูซีไปทันที：“คุณซูซี ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณ”
ชัดเจนว่าเจ้านายอยากอยู่เพื่อไปส่งหลินจือ เธอจึงรีบเอาซูซีออกไป
ซูซีตามควีนออกไปอย่างไม่เต็มใจแล้ว เทาเท่จึงเงยตาขึ้นมองหลินจือที่อยู่ตรงมุม
เธอยืนตรงนั้นคนเดียว เหมือนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว
อยู่ตามลำพัง ทำให้คนรู้สึกสงสาร
ถึงครั้งที่แล้วจะทะเลาะจนรู้สึกแย่สุดๆ แต่เทาเท่ก็ตัดสินใจพูดก่อน：“ขึ้นรถ ผมจะไปส่งคุณ”
หลินจือรู้สึกกระแนะกระแหนสุดๆ：“ไม่รบกวนหรอกค่ะ”
หลินจือทนไม่ไหว จึงแดกดันใส่เทาเท่อย่างทนไม่ไหวว่า：“ประธานเทาเท่ คุณกับซูซีร่วมมือกันดีเสียจริงนะคะ เธอรับหน้าที่ทำร้ายฉัน ส่วนคุณรับหน้าที่ปลอบฉัน พวกคุณคิดว่าฉันต่ำต้อยขนาดนี้เลยเหรอคะ？”
หรือพวกเขาคิดว่า เธอหย่ากับเทาเท่แล้วจะอยู่ไม่ได้ เทาเท่พูดดีๆสักหน่อย เธอก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้？
สำหรับที่หลินจือคิดว่าเขากับซูซีร่วมมือกัน เทาเท่ขมวดคิ้วแล้วอธิบายให้ตัวเอง：“คุณหมายความว่าไง？ผมไม่รู้ว่าซูซีจะทำเรื่องแบบนี้กับคุณ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
หลินจือยิ้มเยาะไปว่า：“คุณรู้หรือไม่ คุณรู้ดีที่สุด”
ชัดเจนว่าไม่เชื่อว่าเขาบริสุทธิ์
เทาเท่กำลังจะอธิบายอะไรอีก รถโดยสารส่วนตัวของนานิก็มาถึง
นานิรีบลงมาปิดหลินจือไว้ตรงหน้า：“หลินจือ อย่าเสียเวลากับคนแบบนี้เลย พวกเราไปกันเถอะ”
นานิพูดไปก็ดึงหลินจือไป หลินจือก็ไปกับนานิ
แต่เดินไปไม่กี่ก้าวจู่ๆเธอก็หยุดลง เธอหันไปมองที่เทาเท่ พูดทีละคำ：“ถึงคุณไม่รู้จริงๆ คุณก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ไม่ใช่เหรอ？”
“เพราะว่าคุณตามใจซูซี ทำให้เธอเย่อหยิ่งแบบนี้ เพราะว่าคุณเคยไม่เคารพฉัน จึงทำให้เธอรังแกฉันได้ตามใจชอบ”
หลินจือทิ้งคำนี้เสร็จก็ขึ้นรถโดยสารส่วนตัวของนานิรถสีขาวพาสองสาวออกไป
เทาเท่ยืนอยู่ตรงนั้น ลึกลงในแววตาซ่อนเรื่องราวเอาไว้
หลินจือพูดถูก มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด
เวลานี้สายของเจเทาวน์โทรมา เทาเท่รับแล้วจึงพูดอย่างทนไม่ไหวว่า：“ผมรู้คุณจะพูดอะไร ต่อไปผมจะไม่จ้างพวกเนมาอีก”
“แบบนี้ดีที่สุด”เจเทาวน์พูด“ผมไม่สนว่าต่อไปพวกคุณจะจ้างไหม ผมรู้แค่ว่าเรื่องนี้ผมไม่เห็นด้วยที่จะจ้างพวกเขา”
“ผมตัดสินใจแล้วผู้กำกับของเรื่องนี้ ผมจะรับผิดชอบเอง”เจเทาวน์พูดอีกครั้ง
เทาเท่ถอนหายใจเล็กน้อย：“เจเทาวน์ คุณจริงจังเหรอ？”
เทาเท่ไม่ได้สงสัยความสามารถในการเป็นผู้กำกับของเจเทาวน์ คนอย่างเจเทาวน์ที่ถ่ายหนังละครมาสิบยี่สิบปี สามารถแสดงและกำกับได้
ที่เขาสงสัยคือ น้ำใจที่เจเทาวน์มีต่อหลินจือ นั้นจริงจังหรือไม่
ผู้กำกับเป็นงานที่หนัก เจเทาวน์เอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง เพื่อปกป้องหลินจือที่เป็นคนเขียนบท？