“ไม่งั้นคุณคิดว่าไงล่ะ？”เจเทาวน์พูดอย่างมีนัยแฝง“ประธานเทาเท่ ความรักเพียงแป๊บเดียวก็หายวับไปในพริบตาได้ ต้องคว้าไว้ให้ทัน พลาดไปจะเอาคืนกลับก็ไม่ได้แล้ว”
เทาเท่จะฟังไม่ออกได้อย่างไร คำพูดของเจเทาวน์กำลังกระแนะกระแหนว่าเขาไม่ทะนุถนอมหลินจือ
เขาก็เสียดสีกลับอย่างไม่ยอมแพ้：“ประธานเจเทาวน์ไล่ตามความรักน่ะดีนะ แต่วัวแก่กินหญ้าอ่อนแบบนี้ก็ควรมีขอบเขต แก่กว่าเธอตั้งหลายปี ไม่รู้สึกละอายใจบ้างเหรอ？”
โจมอนเด็กมากไป เจเทาวน์ก็แก่เกินไป ทำไมข้างกายเธอถึงมีแต่ผู้ชายแบบนี้กันนะ？
เจเทาวน์พูดไปอย่างสบายๆ：“ความรักไม่มีแบ่งแยกเพศ ไม่มีแบ่งแยกเชื้อชาติ และก็ไม่มีแบ่งแยกอายุ”
เทาเท่หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“งั้นขอให้คุณโชคดี”
แปลกสิ
เจเทาวน์พูดเบาๆ：“อือ และก็อวยพรให้ประธานเทาเท่กับคุณซูซีรักกันหวานชื่นเช่นกัน”
พูดถึงซูซี สายตาเทาเท่ก็อดไม่ได้ที่จะมีความหงุดหงิด วางสายของเจเทาวน์อย่างเซ็งๆ
เจเทาวน์จงใจพูดถึงซูซีแน่ๆ ประเด็นไหนไม่ควรยกขึ้นพูดก็พูดออกมา
ในรถโดยสารส่วนตัวของนานิหลินจือนั่งอย่างเหนื่อยล้า นึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นก็รู้สึกกลัว
นานิชมโจมอนอย่างตื่นเต้นอยู่ข้างๆ：“โจมอนนี่ใช้ได้เลยนะ โกรธจัดเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง”
“สู้ได้เยี่ยมมาก ไอ้ลามกนั่นสมควรโดนชกจนกลายเป็นหัวหมูไปเลย！”
หลินจือรีบห้ามเธอ：“พอเถอะน่าแม่คุณ เรื่องนี้ถ้าหลุดออกไป โจมอนจบแน่”
นานิไม่สนใจ：“ไม่เห็นต้องกลัวสักหน่อย อย่างมากเขาก็กลับไปสืบทอดธุรกิจที่บ้านต่อ”
หลินจือไม่เข้าใจ นานินอนบนตัวเธอด้วยรอยยิ้ม：“เธอยังไม่รู้สินะ？ที่จริงโจมอนเป็นลูกคนรวย ที่บ้านรวยมาก”
หลินจือกลับไม่รู้เรื่องนี้ โจมอนไม่เคยพูดกับเธอเรื่องสถานะทางบ้าน และเธอก็ไม่มีทางถามแบบนี้
ก่อนหน้านี้นานิกับโจมอนเคยมีผลงานร่วมกัน ทั้งสองยังแสดงด้วยกันด้วย ดังนั้นเลยรู้ค่อนข้างมาก
นานิถามเธออย่างมีเลศนัย：“บอกมา เธอจะไม่พิจารณาโจมอนจริงเหรอ？เขาทำเพื่อเธอจนเกือบตกงานเชียวนะ”
“ไม่พิจารณา ไม่มีทางพิจารณาเด็ดขาด！”หลินจือตอบไปทันที
นานิพูดอย่างมีคารมคมคายต่อไปว่า：“คบกับเด็ก ไม่เสียเปรียบนะ”
หลินจือขี้เกียจสนเธอ นานิรู้ว่าเธอคือคนที่จริงจัง ไม่มีทางเล่นกับความรู้สึก
นานิพูดอีกว่า：“งั้นประธานเจเทาวน์ของพวกเราล่ะ？เธอจะพิจารณาหน่อยไหม？”
หลินจือยังไม่พูดอะไร นานิก็เริ่มพูดเชียร์เจเทาวน์อีกครั้ง：“หน้าตาประธานเจเทาวน์ก็อย่าพูดถึงเลย ครอบครัวบุคลิกและนิสัยก็ดีหมด พวกเธอสองคนเป็นคนประเภทที่อ่อนโยนและเข้ากับคนง่าย อยู่ด้วยกันต้องมีความสุขแน่”
หลินจือปวดหัวสุดๆ：“ทำไมเธอถึงรีบหาผู้ชายให้ฉันแบบนี้ล่ะ？”
นานิก้มหน้าลงพูดเบาๆ：“แค่เธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตน ยัยแพศยาซูซีนั่นก็ไม่เล่นงานเธออีกแล้ว”
หลินจือประทับใจจนเบ้าตาแดง กับมิตรภาพนี้ที่นานิมีต่อตัวเอง
ตอนที่ใกล้ถึงที่พักของหลินจือ หลินจือรับสายของคุณท่านคุณท่านตระกูลฟอเรนา
“หลินจือ ช่วงนี้ยุ่งหรือเปล่า？”คุณท่านถามด้วยความเมตตากรุณา
หลินจือบอกไปตามความจริง：“กำลังยุ่งเรื่องบทค่ะ โทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ？”
คุณท่านรู้ว่าตอนนี้หลินจือเป็นคนเขียนบท ตอนหลินจืออยู่ต่างประเทศคุณท่านก็โทรหาเธอบ่อยๆ คุยไปคุยมาถึงรู้เรื่องที่หลินจือเป็นคนเขียนบท
คุณท่านรู้ว่าเธอมีงานแบบนี้ก็ดีใจมาก และชื่นชมเธอ
และตั้งแต่ตอนนั้น หลินจือก็รู้สึกถึงว่าคุณท่านรักเธอจากใจจริง
คุณท่านพูดยิ้มๆในสาย：“เธอว่างเมื่อไหร่？ฉันอยากแฟนนำแฟนให้เธอ？”
“แฟน？”หลินจือคิดว่าตัวเองฟังผิด
คุณท่านพูดอย่างตั้งใจ：“ใช่ ตอนนี้เธอโสดแน่ ฉันรู้จักเด็กหนุ่มเพอร์เฟคคนหนึ่ง จะแนะนำให้เธอพอดี”
หลินจือพูดจาสะเปะสะปะไปหมด：“ไม่ใช่ค่ะ คือคุณปู่——”
ปู่แท้ๆของสามีเก่า จะแนะนำผู้ชายให้เธอ นี่ๆๆ นี่มันเหลือเชื่อ น่าตกใจมาก
นานิพอจะฟังออก จึงหัวเราะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจอยู่ข้างๆ
ตลกจัง ถ้าเทาเท่รู้ ต้องโกรธจัดจนหน้าแดงแน่
“นี่เด็กอย่างเธอนี่ จะตกใจอะไรล่ะ？”คุณท่านอธิบาย“ฉันชอบเด็กสาวอย่างเธอจริงๆ ถึงแม้เธอจะไม่มีวาสนากับเทาเท่เป็นสามีภรรยาแค่สามปี แต่ไม่มีผลที่ฉันชอบเธอหรอก”
“ปู่เห็นเธอเป็นหลานสาวแท้ๆ จึงจัดการเรื่องนี้ให้เธอ”
คุณท่านพูดอย่างจริงใจ หลินจือจึงประทับใจมาก เธอรู้สึกถึงความรักที่คุณท่านมีต่อเธอ
ก็แค่ เรื่องแนะนำผู้ชายให้เธอแบบนี้ อุกอาจเกินไปหรือเปล่า？
“คุณปู่ ฉันรู้น้ำใจของปู่นะคะ แต่ฉันไม่อยากมีความรักตอนนี้”หลินจือปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม
คุณท่านชะงักไป จู่ๆก็ถามเขาอย่างจริงจัง：“เธอบอกปู่มาตรงๆ เธอไม่ยอมมีความรัก เพราะยังคิดถึงเทาเท่หมอนั่นเหรอ？”
หลินจือรีบปฏิเสธ：“เปล่าจริงๆค่ะ”
ถ้ายังลืมไม่ได้ ตอนนั้นเธอคงไม่ตัดสินใจฟ้องหย่า
“งั้นก็ได้นี่？”คุณท่านจัดการให้แล้ว“ในเมื่อไม่คิดถึงเขาแล้ว งั้นก็เดทกับผู้ชายสมบูรณ์แบบหน่อยสิ”
หลินจือ：“……”
วิธีการนี้ของคุณท่านแยบยลเสียจริง ในเมื่อไม่คิดถึงเทาเท่อีกแล้ว ก็เท่ากับว่ายอมเดทกับคนอื่น
อย่างไรก็ตามคุณท่านตัดสินใจแล้ว：“พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงครึ่ง ฉันจะให้คนขับรถไปรับเธอ”
“นี่ๆ คุณปู่……”หลินจือรีบจะห้ามคุณท่านไว้ นานิที่อยู่ข้างๆก็หยิบโทรศัพท์ของเธอไป
“คุณท่าน วางใจเถอะค่ะ พรุ่งนี้หลินจือไปตามนัดหมายแน่ค่ะ ฉันจะให้ช่างของฉันแต่งตัวให้เธอสวยๆเลย！”ไม่ต้องบอกว่านานิตื่นเต้นแค่ไหน คุณท่านชมนานิเล็กน้อย จากนั้นจึงวางสาย
หลินจือปวดหัวมาก：“นี่เธอกำลังทำให้โลกวุ่นวายเพื่อบรรลุจุดประสงค์ของตัวเองอยู่นะ”
นานิหัวเราะไม่หยุด：“ที่ไหนกันล่ะ ผู้ชายที่คุณท่านแนะนำให้เธอจะต้องโดดเด่นไม่ธรรมดาแน่ ต้องไปเจอนะ”
“แต่ฉันอยากรู้มากว่า เทาเท่รู้เรื่องนี้ไหม？ถ้ารู้ จะมีปฏิกิริยาอย่างไร？”
หลินจือละสายตาลงไป：“เขาจะมีปฏิกิริยาอะไรล่ะ？นอกจากรังเกียจขยะแขยง”
นานิเอามือเท้าหน้าผากแล้วมองเธอ ไม่พูดอะไรอีก
ยังไงเทาเท่ก็ตาบอดเสียจริง เอาซูซียัยแรดนั่นมาเป็นคนรัก
*
ควีนขับรถส่งซูซีกลับไป ยังไม่ถึงที่พักของซูซีโทรศัพท์ของซูซีก็ดังไม่หยุด สายนั้นเป็นเนมากับผู้ช่วยผู้กำกับโทรมา
เธอหลอกพวกเขา และยังทำร้ายพวกเขาให้ต้องเสียงานละครเรื่องนี้อีกด้วย พวกเขาไม่จบง่ายๆแน่
อย่างไรก็ตามด้านข้างคือควีน ซูซีจึงไม่กล้ารับสายพวกเขา ได้แต่กัดฟันแล้วตัดสายไป สุดท้ายก็หมดหนทางจึงต้องปิดเครื่อง
ควีนขับรถไปพูดไปนิ่งๆว่า：“ถ้าคุณมีอะไรต้องทำ รับสายได้นะ”คะ
ควีนจงใจพูดแบบนี้ สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกเธอว่า สายของซูซีเหล่านี้ดูผิดปกติ
“ไม่เป็นไร”ซูซียกมือขึ้นลูบผมที่หน้าผาก“เป็นเบอร์พวกโทรขายประกันน่ะ”
ควีนหัวเราะอย่างเย็นชาในใจ ดูว่าเธอจะเสแสร้งไปได้ถึงไหน