ซูซีถึงบ้านก็เปิดเครื่องอีกครั้ง สายของเนมาโทรมาอย่างรวดเร็ว พอได้พูดก็จะเอากับเธอสิบล้าน
ซูซีโกรธจนวางสายใส่
เธอจ่ายเงินก้อนนี้ไม่ได้！
ไล่หลินจือออกไปไม่ได้ แล้วยังจะเอาเงินตั้งมากมายแบบนี้ ซูซีโกรธสุดๆ
พอนึกถึงหลินจือ ซูซีก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน
ตอนนี้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แตกสลายเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะหลินจือ
หลินจือผู้หญิงที่ไม่มีอะไรให้น่าดึงดูดนั่น มีเสน่ห์อะไรกัน นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เด็กหนุ่มโจมอนนั่นออกโรงแทนเธอได้？
ซูซีคิดไม่ถึงว่าตอนค่ำเนมากับผู้ช่วยผู้กำกับจะมาหาเรื่องเธอที่บ้าน และก็ยังคิดไม่ถึงว่าไม่นานนักเทาเท่ก็มาหาเธอด้วย
ถูกเทาเท่ขวางไว้ตรงนั้นว่าเกี่ยวข้องกับพวกเนมา สีหน้าซูซีซีดขาวทันที
สีหน้าของเทาเท่ก็นิ่งมาก เหมือนเดาได้อยู่แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้
เขายืนอยู่ในห้องรับแขก คิ้วที่ดูเยือกเย็นมองไปที่ซูซี：“ซี พูดมาเถอะ เกิดอะไรขึ้น”
ถึงแม้ตอนนี้เทาเท่เรียกเธอว่าซี แต่ซูซีก็รู้สึกแปลกๆได้ถึงความไม่พอใจของเขา
ร่างเธอเซเล็กน้อย ล้มลงบนโซฟาและเริ่มร้องไห้
เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนที่เธออยู่กับเทาเท่ ทุกครั้งแค่เธอร้องไห้ เทาเท่ก็จะทำอะไรเธอไม่ได้
“ประธานเทาเท่ คุณดูสิคุณซูซีร้องไห้จนเป็นแบบนี้แล้ว เรื่องนี้คุณอย่าได้ถือสาเลย”เนมายืนขึ้นมาไกล่เกลี่ยแทนซูซี ยังไงพวกเขาก็ไม่ต้องการรุกรานซูซีกับเทาเท่
เทาเท่เงยหน้าขึ้นมองเขา สายตานั้นเย็นชา：“ให้เวลาพวกคุณสองวินาทีเพื่อออกไปจากที่นี่”
ถ้าพวกเขาไม่ไปอีก เขาเนี่ยแหละที่จะเป็นคนจัดการพวกเขา
พวกเนมาทั้งสองคนนี้มองออกถึงความอาฆาตในดวงตาเทาเท่ แล้วจะกล้าอยู่ต่อได้อย่างไร จึงรีบหนีไป
ในคฤหาสน์ที่ซูซีตกแต่งได้อย่างสวยงามหรูหรา เวลานั้นจึงเหลือแค่เธอกับเทาเท่สองคน
ซูซีกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและร้องไห้อย่างหนัก เทาเท่ยืนอยู่สักพักจึงเดินเข้ามา
ยกมือขึ้นหยิบทิชชูด้านข้างมายื่นให้ซูซี ซูซีเห็นเขาให้ทิชชูเธอก่อน คิดว่าเขาใจอ่อนแล้วคงไม่ติดใจเอาความ
“ขอบคุณนะ”เธอรับมาด้วยตาแดงก่ำ
จากนั้นกลับได้ยินเทาเท่พูดว่า：“ซี ต่อไปอย่าป่าวประกาศถึงความสัมพันธ์ของพวกเราอีก”
คำนี้เหมือนฟ้าผ่าลงมา ซูซีตกใจร้องไห้ออกมาโดยไม่สนอะไรอีก
ที่แท้ ความอ่อนโยนที่เขาให้ทิชชูเธอ ก็แค่ภาพจอมปลอม
“เทาเท่ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว……”ซูซีร้องไห้อย่างเจ็บปวดอีกครั้ง เธอเข้าไปดึงแขนของเทาเท่ไว้“ฉันรู้ว่าฉันรังแกหลินจือแบบนี้ไม่ถูก แต่เพราะว่าฉันอิจฉามากไป”
“ฉันอิจฉาที่เมื่อก่อนเธอเคยเป็นสามีภรรยากับคุณถึงสามปี ฉันอิจฉาที่เธอเคยได้คุณไป”
“เทาเท่ ฉันรักคุณมากจริงๆ ดังนั้นบุ่มบ่ามเลยทำเรื่องโง่ๆ คุณยกโทษให้ฉันสักครั้งได้ไหม？”
ซูซีร้องไห้ไปกอดเทาเท่ไป ขอโทษเขาทั้งน้ำตา
ทันทีที่เทาเท่ถูกซูซีกอดตัวเองไว้ ระหว่างคิ้วก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ
เขายกมือขึ้นผลักซูซีออกจากตัวเอง พูดนิ่งๆ：“นี่ไม่ใช่เรื่องบุ่มบ่ามไม่บุ่มบ่าม นี่เป็นเรื่องบรรทัดฐานของการเป็นคน”
ให้ผู้ชายใช้วิธีเลวทรามไปล่วงละเมิดผู้หญิง มุมมองทั้งสามผิดไปหรือไง？
วันนี้เทาเท่ก็เห็นเป็นครั้งแรกว่า มุมมองทั้งสามระหว่างเขากับซูซีไม่เข้ากัน ไม่น่าล่ะเขามักจะรู้สึกว่าระหว่างเขากับซูซีมีอะไรหายไป
ซูซีร้องไห้ไม่หยุด：“ขอโทษ ขอโทษ เทาเท่ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้วจริงๆ……”
“นายหญิงของตระกูลฟอเรนา ต้องมีคุณธรรม”เทาเท่พูดจบก็หันกลับเดินออกไปโดยไม่หันมามอง ซึ่งเป็นการประกาศทางอ้อมว่าซูซีไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นนายหญิงของตระกูลฟอเรนา
ซูซีร้องไห้เสียใจอยู่ข้างหลังเขา แต่เทาเท่ดันไปนึกถึงหลินจือ
เป็นสะใภ้ตระกูลฟอเรนาสามปี เธอรับผิดชอบและปฏิบัติอย่างเต็มที่จริงๆ
ตั้งแต่บนเตียงยันลงจากเตียง ทำทุกอย่างเพื่อเขา เพื่อครอบครัวของพวกเขา
เธอไม่เปิดเผยใบหน้า ไม่แสดงความภาคภูมิใจ ไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ทำร้ายตระกูลฟอเรนาให้เสียหายและหักหน้าของเขา
แน่นอนว่า ที่โยนใบหย่าใส่หน้าเขาตอนนั้นไม่นับ
ในสามปีนี้ เธอมีคิดเป็นและอยู่เงียบๆจนทำให้เขาสบายใจมาก
และเพราะว่าสบายใจนี้ เขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับหน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่ของเขา พาฟอเรนากรุ๊ปไปสู่ระดับที่สูงในสามปีนั้น
ตอนนี้พอคิดถึงเรื่องนี้อีก จึงพบว่าเขาทำร้ายเธอมาก
ถึงแม้ไม่รักเธอ เขาก็ไม่ควรทำร้ายเธอตลอด และแทะโลมเธอด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังต่างๆ
เขาคิดว่าชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันทิ้งเขาไป ดังนั้นจึงทำตัวเย่อหยิ่งและไร้ยางอาย มีความสุขกับการดูแลของเธอไปโดยธรรมชาติ
เทาเท่ออกไปจากที่พักของซูซีก็ไปหาโซเมน โซเมนไม่ยอมให้เขาดื่มไวน์เลย
“พี่ชาย นายก็หยุดสักพักเถอะ อย่าดื่มเลย นายเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ？”โซเมนพูดโน้มน้าวด้วยความอดทนและหวังดี แล้วก็ยื่นน้ำต้มสุกแก้วอุ่นๆให้เขา
“ไวท์บอกว่านายยังไม่ดีก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ที่จริงอยากเอาน้ำผลไม้ให้นาย ตอนนี้ดูเหมือนว่าน้ำต้มสุกจะเหมาะกับนายมากกว่า”
เทาเท่ดื่มน้ำต้มสุกที่ไร้รสชาติ แล้วก็นึกถึงหลินจือขึ้นมาอย่างพิลึกอีกครั้ง
การดำรงอยู่ของหลินจือสำหรับเขา เหมือนน้ำต้มสุกแก้วหนึ่ง
ถึงแม้จะไร้รสชาติ แต่มีประโยชน์กับร่างกายอย่างมาก
คิดถึงตรงนี้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นดื่มน้ำต้มสุกจนหมดแก้ว จากนั้นเอาแก้วยื่นให้โซเมน：“เทอีกแก้ว”
โซเมนมองเขาเหมือนมองของแปลก：“มีใครบ้างชอบดื่มน้ำต้มสุก ฉันจะให้นายดื่มฆ่าเวลา นายถือดื่มเหล้าก็ไม่มีปัญหา？”
แต่ถึงจะบ่นแบบนี้ แต่ที่มือก็ยังเทน้ำต้มสุกให้เทาเท่
แค่ไม่ใช่เหล้าก็พอ ดื่มน้ำเปล่าเขาทำได้ตามสบาย
โซเมนถือแก้วไวน์อันสวยงามพร้อมเขย่าแล้วพูดว่า：“เรื่องนั้นที่วันนี้ซุปตาร์ซูซีของนายก่อเรื่อง ฉันได้ยินละ”
“ของนาย”สามคำนี้ ทำให้เทาเท่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
โซเมนแสร้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางปฏิเสธของเขาและพูดต่อ：“ฉันว่าพฤติกรรมของเธอนั้นเข้าใจได้ ใครให้นายคอยตามรังควานหลินจือเธอตลอดล่ะ？เป็นฉันฉันก็จะไปจัดการหลินจือ”
เทาเท่หันไปจ้องโซเมน：“นายใช้ตาข้างไหนมองว่าฉันรังควานเธอ？”
โซเมนพูดอย่างขี้เกียจ：“รังควานหรือไม่ นายรู้อยู่แก่ใจดี”
เทาเท่มองบนใส่เขาอย่างเย็นชา หันหน้าไปดื่มน้ำต่อ
สักพัก ทันใดนั้นโซเมนก็พูดอีก：“ตอนนี้มีโอกาสอย่างหนึ่งที่จะพิสูจน์ว่านายไม่ตามรังควานเธอ”
เทาเท่ถามอย่างเซ็งๆ：“หมายความว่าไง？”
โซเมนดื่มไวน์：“คุณท่านเพิ่งบอกฉัน ให้พรุ่งนี้ฉันจัดห้องส่วนตัวที่หรูหราและเงียบให้เขา เขาจะแนะนำแฟนให้หลินจือ”
โซเมนมีธุรกิจร้านอาหารและโรงแรมมากมาย โดยเฉพาะร้านอาหารหรูหรา มีอยู่หลายร้าน ดังนั้นคุณท่านเลยเหมาห้องกับเขา
เทาเท่ที่เพิ่งดื่มน้ำไปก็เกือบสำลักออกมา
คุณท่านเล่นบ้าอะไรเนี่ย？เอาจริงเหรอ？