บทที่ 292 – อึนยูริ (3)
การล่าสมบัติได้เริ่มต้นขึ้น
หลังจากที่ความยากยกระดับขึ้น คิมฮันนาห์ก็ไม่ได้ละสายตาไปจากบทฝึกสอนเลย จะพูดว่านี่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน ยังไงแล้วหากพลาดไปแค่ครั้งเดียวอาจจะหมายถึงความตายของตัวแทนวัลฮาลาได้เลย
เหตุผลที่คิมฮันนาห์ไม่ได้สวดอ้อนวอนแบบโชฮง หรือส่งเสียงวุ่นวายอย่างลูกเจี๊ยบนั่นก็เพราะอึนยูริทำหน้าที่ได้ดีจนน่าทึ่ง
‘เธอฉลาด’
หลังจากที่ด่านที่สองเริ่มต้นขึ้นได้สองชั่วโมง นี่คือการประเมินที่คิมฮันนาห์มอบให้กับอึนยูริ จากนิสัยที่ไม่ชมใครง่ายๆของคิมฮันนาห์แล้ว นี่ก็พอบอกได้เลยว่ามันเป็นชมที่มีค่า
การหลอกปาร์ควูรีกับยูยอลมูให้เข้าข้างเธอ และใช้กลุ่มผู้รอดชีวิตที่แอบจะโจมตีเธอเป็นการแสดงถึงสติปัญญาของเธออย่างดี
แต่ยังไม่หมดเท่านั้น เพื่อที่จะทำให้ได้ตามความคาดหวังของซอลจีฮู อึนยูริจะต้องหาอุปกรณ์ที่มีประโยชน์ให้เร็วที่สุด ข้อผิดพลาดส่วนใหญ่ที่ผู้รอดชีวิตทำให้เสียเวลาไปนั่นก็คือการหยอดเหรียญลงไปในเครื่องสุ่มกาชา
มันจะต้องใช้เวลาค่อยๆหยอดเหรียญลงไปทีละเหรียญ แต่เนื่องจากอึนยูริเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้ว เธอจึงพยายามลดเวลาให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้สำเร็จ
วิธีการที่เธอเลือกคือการทำทุกๆอย่างพร้อมๆกัน อย่างแรกเธอได้เขียนพื้นที่ที่เข้าถึงได้ยากจากสมุดบันทึก จากนั้นยูยอลมูก็จะถือรายชื่อสถานที่เหล่านั้นไปเจอกับกลุ่มผู้รอดชีวิตที่แอบตามเขามา และช่วยกันค้นหาเหรียญ
-นายเจอทั้งหมดไหม?
-รับไปสิ มีทั้งหมด 201 เหรียญ
-นายไม่ได้ซ่อนเหรียญไว้ใช่ไหม? เมื่อไหร่ที่ยัยนั่นสงสัยเราเท่ากับจบนะ
-ไม่อยู่แล้ว ถ้านายต้องการจะนับเหรียญดูก็ได้
-ฉันไม่นับหรอก แต่เธอนับแน่ ถึงเธอจะไม่ได้แสดงออกมา แต่ทุกๆครั้งที่ฉันมอบเหรียญให้เธอ เธอจะใช้สายตาแอบนับเหรียญอยู่ตลอด
-ยัยเจ้าเล่ห์นั่น… แล้วฉันยังต้องหาคนเพิ่มอีกแค่ไหนกัน? ตอนนี้เมื่อไหร่ที่เจอคนฉันจะพยายามชวนพวกเขาจนได้ประมาณ 16 คนแล้ว
ยูยอลมูที่รวบรวมเหรียญได้เสร็จก็จะมุ่งหน้าไปหาอึนยูริก่อนจะแอบเปลี่ยนทางไป จากนั้นเขาจะไปเจอกับปาร์ควูรีที่กำลังใช้เครื่องสุ่มกาชา และเก็บเหรียญทั้งหมดไว้
-เป็นยังไงบ้าง? พวกเรามีพอไหม?
-ผมไม่มั่นใจ ฉันได้เกราะหนังกับบอลเวทย์มา แต่ว่า… พี่ยอลมูคิดว่ามันพอแล้วหรอ? คงจะยังไม่พอใช่ไหมล่ะ?
-ไม่รู้สิ เราคงตัดสินใจกันไม่ได้หรอก
-ผมล่ะอยากจะบ้า มันคงจะดีกว่านี้หากคุณผู้หญิงมาเร็วกว่านี้… ชิ เราเหลือเหรียญอยู่อีกแค่ไหน?
-เราได้เหรียญเกินครึ่งมาหน่อยแล้ว ยังไงก็ตามนายต้องสุ่มต่อไปเรื่อยๆ
-เอาเถอะ อ่อ พี่ยอลมูทิ้งเหรียญไว้ได้เลย
-ได้สิ จริงด้วยคุณผู้หญิงเขาบอกว่าหลังจากได้เหรียญมาจำนวนหนึ่งแล้ว เราควรจะเปลี่ยนที่ดีกว่านะ มันอาจจะมีการซ้อนทับกับเส้นทางการค้นหาต่อไปได้
-จริงหรอ? งั้นผมขอดูแผนที่สักเดี๋ยวสิ การจะให้พี่ยอลมูมาหาผมง่ายๆ… ผมจะต้องไปที่เครื่องสุ่มทางตะวันตกเฉียงเหนือ คราวหน้าเจอกันที่นั่นนะครับ
หลังจากนั้นยูยอลมูก็ได้หยิบของมาจากปาร์ควูรี และวิ่งกลับไปหาอึนยูริที่กำลังหาเหรียญที่หาได้ง่ายที่สุดตามภูเขาอยู่
-นี่ของครับ
-…ยังใช้ไม่ได้
-ถ้างั้นเราต้องสุ่มให้มากกว่านี้ ต้องรีบแล้ว
-นี่สถานที่ต่อไป แล้วก็เหรียญที่ฉันเจอที่นี่ มีทั้งหมด 32 เหรียญ
-ถ้างั้นผมไปก่อนนะ
-ขอบคุณมาก คราวหน้าเจอกันที่จุดนัดพบถัดไปนะ
ยูยอลมูที่รับจุดสถานที่มาจากอึนยูริ และเหรียญได้กลับไปรวมตัวกับกลุ่มผู้รอดชีวิตอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นวงจรแบบนี้ก็ดำเนินไปเรื่อยๆไม่หยุดจนกว่าที่พวกเขาจะได้ของที่ต้องการ หรือไม่ก็ใช้เหรียญจนหมดไปแล้ว
‘เธอทำได้ดีกว่าที่ฉันคิดอีก แต่ว่า…’
มันน่าประทับใจที่เธอสามารถจะออกแบบเส้นทางที่มีประสิทธิภาพ และยังมอบคำสั่งได้อย่างสงบนิ่งทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เพราะงั้นคิมฮันนาห์จึงเริ่มที่จะสนใจได้ในนิสัย และทัศนคติของเธอ
แต่เนื่องจากว่าเธอแค่ทำได้เท่าที่ทำได้ในสถานการณ์นี้เท่านั้น มันจึงยังมีปัญหาอยู่
“ให้ตายสิ มันไม่ออกมาเลย”
โอมาฮีที่มองดูปาร์ควูรีกำลังใส่เหรียญเข้าไปในเครื่องสุ่มกาชาได้บ่นออกมา เขาดวงไม่ดีเลย คิมฮันนาห์ก็ยังสงสัยเหมือนกัน แต่ว่าก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ เพราะเครื่องสุ่มกาชามันขึ้นอยู่กับโชค
คนสามารถจะวางแผนได้ แต่สวรรค์จะเป็นคนบัญชาความเป็นไป
เนื่องจากเหรียญถูกใช้ไปกว่าครึ่งแล้ว คิมฮันนาห์ได้ตัดสินใจที่จะสังเกตดูสถานการณ์ไปอีกสักหน่อย
***
ยูยอลมูได้ย้อนกลับไป หลังจากที่ตรวจดูไอเทมในกระเป๋าแล้ว อึนยูริก็ได้แต่ถอนหายใจออกมากับความล้มเหลว
มันไม่ใช่ว่าไม่คืบหน้าอะไร พวกเขาก็ได้ไอเทมที่มีประโยชน์อย่างโพชั่น บอลเวทย์ และเกราะหนังมาอยู่บ้าง แต่ว่าหากว่าจะใช้ของพวกนี้ไปเอาชนะโฮมุนครุสล่ะก็ อึนยูริยังคงลังเลอยู่ เธอไม่มั่นใจเลย
‘ทำยังไงดี…’
ซอลจีฮูได้ขอให้เธอหาทางออก แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่มั่นใจเลยว่าจะหาทางออกเจอไหม
เมื่ออึนยูริได้เริ่มแสดงสีหน้าไม่มั่นใจ ยูยอลมูได้พูดออกมา
“ไม่ต้องห่วงครับ”
“…”
“เรายังมีเหรียญเหลืออยู่อีก แล้วเครื่องสุ่มกาชามันก็พึ่งแค่โชค เขาก็น่าจะเข้าใจดี”
อึนยูริได้เงยหน้าขึ้นมองยูยอลมูที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เขาเป็นคนที่ลำบากสุดในตอนนี้ มันเห็นได้ชัดเจนเลยจากเสื้อที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เขาน่าจะเหนื่อยจากการวิ่งไปกลับ แต่เขากลับปลอบเธอแทนที่จะบ่น แม้ว่าอึนยูริจะยังระวังตัวอยู่ แต่เธอก็รู้สึกซาบซึ้ง
“ถูกแล้ว ฉันจะพยายามต่อไป”
“ใช่ครับ คุณรับมือไหวแน่”
“แล้วที่นั่นเป็นยังไงบ้าง? พวกเขาไม่สงสัยเลยหรอ?”
“ตอนนี้ยังไม่มีปัญหา ผมหาข้ออ้างได้ในทุกๆครั้งที่พวกเขาถาม หากว่าเมื่อไหร่ที่พวกเขาสงสัยเดี๋ยวผมจะบอกคุณนะ”
ยูยอลมูได้เดินออกจากบ้านพักบนภูเขาในทันทีที่ได้รับกระดาษสถานที่ และเหรียญมา เมื่อเธอได้ยินเสียงปิดประตู อึนยูริก็ส่ายหัว
‘เขาน่าจะไม่เป็นไร เขาบอกว่าหากมันอันตรายเกินไป เขาจะหนี’
ในเมื่อโฮมุนครุสยังไม่ได้มาอารวาดอยู่บนเกาะ ซอลจีฮูจึงยังไม่น่าที่จะแพ้ นอกไปจากนี้อึนยูริไม่มีเวลามาให้กังวลหรือเหนื่อยด้วย
แม้กระทั่งในตอนนี้ซอลจีฮูก็น่าจะกำลังเสี่ยงชีวิตยื้อโฮมุนครุสอยู่
‘ไปกันเถอะ’
อึนยูริได้เดินต่อไปอย่างกระตือรือร้น
จากนั้นเธอก็ออกวิ่ง
***
เมื่อพระอาทิตย์ได้เริ่มตกดินทำให้ทั่วทั้งเกาะถูกย้อมไปด้วยสีทอง เนื่องจากด่านที่สองได้เริ่มต้นในช่วงเที่ยงทำให้เวลาผ่านไปนานพอควรแล้ว
“เวร เวร เวร เวร…”
ปาร์ควูรียังคงทำการสุ่มเครื่องสุ่มกาชาต่อไป เขาได้รีบใส่เหรียญลงไปอย่างกระสับกระส่าย
“ขอล่ะ ขอเถอะนะ ออกมาเถอะ ได้โปรด”
เหรียญนับพันได้ถูกใส่ลงไปในเครื่องสุ่มกาชา และมีไอเทมนับสิบปรากฏออกมาแล้ว มันควรจะถึงเวลาที่อาวุธที่มีประโยชน์จะออกมาได้แล้ว แต่ส่วนใหญ่กลับเป็นของไร้ประโยชน์ที่ทำให้ปาร์ควูรีต้องหมดหวัง
แต่ยิ่งไปกว่านั้นการที่ใส่เหรียญได้ทีละเหรียญยิ่งทำให้ปาร์ควูรีแทบจะบ้า
“ให้ตายสิ ฉันอยากจะเห็นใบหน้าของไอ้คนที่มันสร้างเครื่องนี้จริงๆเลย”
ต้องเป็นโรคจิตแบบไหนถึงสร้างเครื่องสุ่มแบบนี้ออกมา?
“การใส่เหรียญได้ทีละสิบหรือร้อยเหรียญมันแปลกตรงไหนกัน? อ๊า ปวดมือแล้วสิ”
ในที่สุดเขาก็ขมวดนิ้ว และนวดฝ่ามือ นิ้วของเขาได้เริ่มเป็นรอยกดทับของเหรียญขึ้นมา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครทำมัน แต่เขาคงจะเป็นไอ้บ้ามากแน่ๆ ให้ตายสิ ใครมันจะไปบ้าสร้างเครื่องที่ใส่ได้ทีละเหรียญเพื่อหาเงินกัน”
ปาร์ควูรีที่ไม่ได้รู้ว่าเทพทั้งเจ็ดไม่ได้รับเงินได้จับเหรียญไว้แน่นพร้อมบ่นออกมา
ขณะที่เขากำลังจะใส่เหรียญเข้าไปอีกครั้ง..
“…”
เขาได้รีบกระพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง
“อ่า… ฉันนับถึงไหนแล้วนะ?”
เขาลืมไปแล้ว จริงๆเขาก็ไม่ได้นับตั้งแต่ที่เขาดึงมือออกมาแล้ว การที่ต้องนับเหรียญและหยอดเหรียญไม่หยุดมันทำให้เขาคิดว่าเขากำลังนับเวลาอยู่
“อ่า แย่แล้ว ฉันใส่ไปแล้วกี่เหรียญนะ? นี่ฉันได้รับของใหม่งั้นหรอ?”
ถึงเขาจะพยายามคิด แต่เขาก็จำไม่ได้เลย
“อ่า ช่างมัน ฉันจะบอกว่าฉันทำพลาดไป”
แค่ความผิดพลาดเล็กๆคงไม่ถึงกับทำให้พวกเขาฆ่าเขาแน่ เขาได้เริ่มหยอดเหรียญลงไปอีกครั้ง ยังไงก็ตามเหรียญได้ถูกหยอดลงไปเป็นจำนวนมากแล้ว
ถึงปาร์ควูรีจะไม่รู้ แต่ระหว่างบ่นเขาก็ได้ใส่เหรียญลงไปเกือบสองร้อยเหรียญ ยิ่งเมื่อเขาหยอดเพิ่มไปอีกร้อยเหรียญทำให้ เครื่องสุ่มมีเหรียญอยู่สามร้อยเหรียญ
และเครื่องสุ่มกาชาก็มีของที่ใช้สามร้อยเหรียญสุ่มอยู่ด้วยเช่นกัน
“ฟู่ว”
ปาร์ควูรีได้หมุนคันโชกด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เขาหมดสิ้นความหวังไปกับเครื่องสุ่มนานแล้ว
ตึง! แต่เมื่อไอเทมได้ออกมา ดวงตาที่เหนื่อยหน่ายของปาร์ควูรีก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ มันเป็นของที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“…โอ้?”
ทันทีที่อ่านคำอธิบายของมัน เขาก็ต้องอ้าปากค้าง
***
เมื่อถึงจุดที่ 16 ปัญหาก็ได้เกิดขึ้น ไม่สิ ปัญหายังไม่ได้เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนจะมีจะมีบางอย่างเกิดขึ้นมา
หลังจากเก็บเหรียญแล้ว เมื่อยูยอลมูกำลังกลับไป แต่แล้วชายหนุ่มก็หยุดเขาไว้
“ฉันเข้าใจว่ามันยังมีเหรียญเหลืออยู่อีกนะ แต่ไม่ใช่ว่าเขาควรรีบไปหรอ?”
ชายหนุ่มได้พูดขึ้นพร้อมมองกลับไปที่พรรคพวกด้านหลัง
“ถ้ามันแค่ฉัน ฉันก็อยากจะสุ่มไอเทมให้มากที่สุด แต่ว่ามีคนจำนวนมากเริ่มไม่พอใจแล้ว ทุกๆคนต่างก็เหนื่อยกับการค้นหาเหรียญเป็นชั่วโมง”
นี่มันไม่น่าแปลกใจเลย ผู้คนได้ร่วมมือกันอย่างเต็มใจนั่นก็เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มอนสเตอร์จะโจมตี แต่ว่าเมื่อพวกเขาได้พบเหรียญจำนวนมาก บางคนก็ได้เริ่มเปลี่ยนความคิดไป
“ยังไงก็ตามฉันสงสัยว่านายคิดยังไง”
ยูยอลมูสังเกตเห็นว่าผู้รอดชีวิตกำลังสนใจสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาต้องหาเหตุผลให้ได้ หากว่าเขาปฏิเสธแนวคิดนี้ มันก็มีโอกาสสูงที่ผู้รอดชีวิตจะเริ่มสงสัยเขา แต่ว่าเขายังต้องการเวลาให้พอแอบออกไปได้อีกครั้งหนึ่ง
“เอาเถอะ… พวกเขาบอกว่าพวกเขายื้อมอนสเตอร์นั่นไว้ด้วยสิทธิพิเศษ แต่ว่าฉันก็ไม่มั่นใจ เพราะฉันไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง”
ยูยอลมูได้พูดพร้อมทำเป็นแกล้งคิด
“ฉันคิดว่าการไปเลยก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่”
“งั้นนายก็เห็นด้วยสินะ”
“สำหรับฉันจะยังไงก็ได้ แล้วพวกนายตัดสินใจกันแล้วสินะ”
“ไม่หรอก เรายังไม่ตัดสินใจ ยังมีคนที่คิดต่างอยู่”
ชายหนุ่มส่ายหัวออกมา
“จริงๆฉันก็คิดว่ามันน่าอายอยู่ มีเหรียญเหลืออยู่อีกอย่างน้อย 800 เหรียญ หากว่าเราไม่เก็บมันมาก็เท่ากับว่าเราแต่ละคนขาดทุนไปคนละ 50 เหรียญ”
“นั่นก็ถูก”
ยูยอลมูค่อยๆพยักหน้า จากนั้นก็พูดต่อ
“ไม่ว่ายังไง มันก็ไม่สำคัญหรอก พวกเรารู้เส้นทางที่ยัยนั่นจะใช้แล้ว คำถามคือเมื่อไหร่มากกว่า”
“ก็จริง”
“ถ้างั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า ฉันจะไปหาเธอเอง พวกนายก็ค่อยกันให้เสร็จ และก็ตัดสินใจก่อนฉันจะกลับมาแล้วกัน หากว่าพวกเราจะค้นหาต่อ เราก็จะใช้รายการสถานที่ที่ฉันได้มาค้นหาต่อ แต่หากว่าจะออกไป พวกเราก็จะบุกโจมตี”
“โอเค นายไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“ใช่ ยังไงก็ตามอย่าต่อสู้ แล้วก็คุยกันอย่างสันตินะ มันใกล้จบแล้ว เพราะงั้นอย่าสู้กันโดยไม่จำเป็น”
ยูยอลมูได้หันหน้าวิ่งออกไป เมื่อเขาได้เดินจากไปไกล สีหน้าเขาก็กลายเป็นเคร่งขรึม
‘หากว่าพวกเขาตัดสินใจค้นหาต่อ พวกเราก็จะมีเวลาอยู่บ้าง… แต่นี่มันค่อยๆอันตรายแล้วสิ’
แม้ว่าการหนีในตอนนี้จะเป็นตัวเลือกที่ถูก แต่การตัดสินใจเป็นของอึนยูริ
ยูยอลมูได้รีบหาปาร์ควูรีเพื่อแจ้งข้อมูลสถานการณ์ และส่งเหรียญ แต่ว่าเมื่อเขามาถึงเครื่องสุ่มกาชา เขาก็ถึงกลับพูดไม่ออก
ปาร์ควูรีที่มักจะบ่นอยู่เสมอ และหยอดเหรียญใส่เครื่องสุ่มกำลังเก็บกระเป๋าอยู่
“โอ้! พี่ยอลมูมาสักทีนะ!”
ปาร์ควูรีดูจะดีใจที่ได้เห็นเขา
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไม…”
“มันเกิดขึ้นแล้ว! ในที่สุด! ในที่สุดฉันก็สุ่มได้แล้ว!”
“ได้แล้วหรอ?”
ยูยอลมูหูผึ่งขึ้นมา
“นายมั่นใจนะ”
ปาร์ควูรียิ้มออกมา จากนั้นก็ยกกระเป๋าขึ้น ก่อนยกนิ้วโป้งขึ้นมา
“ครับ!”