“ไม่！เธอไม่อยาก！”หลินจือยกมือขึ้นไปผลักหน้าอันสวยงามของนานิกลับไป
ใบหน้าของนานินี้ ผู้ชายเห็นแล้วสิถึงอยากทำมิดีมิร้าย
นานิหัวเราะขึ้นมา หัวเราะเสร็จก็บ่นเทาเท่ด้วยความรังเกียจ：“ฉันอยากแนะนำให้เทาเท่ไปแผนกตาจริงๆ ทิ้งผู้หญิงอย่างเธอที่สวยทั้งภายในและภายนอก แล้วไปเอาซูซียัยแรดที่จิตใจดำอำมหิตแบบนั้น”
สายตาของหลินจือนิ่งไป：“คนทุกคนต่างกัน ต่างมีความรักเป็นของตัวเอง บังคับความรู้สึกไม่ได้”
นานิถอนหายใจเบาๆ：“ตอนนี้เธอช่างมีเมตตาเสียจริงนะ”
หลินจือหัวเราะขึ้นมา：“หลังจากประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ ก็ต้องมีเมตตา”
ความรู้สึกนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ใครจะกล้าสัมผัสรักที่เอื้อมไม่ถึงนั้นอีก？
นานิจับแก้มด้วยมือข้างหนึ่งแล้วพูดอย่างเศร้าๆ：“แต่ทำไมฉันผ่านประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจเหมือนกัน ยังรักเขาอยู่ล่ะ？”
หลินจือปลอบเธอเบาๆ：“สถานการณ์เธอกับฉันไม่เหมือนกัน พวกเธอสองคนรักกันจริงๆ แต่ถูกบังคับให้แยกจากกัน และเธอยังต้องเลิกเพื่ออนาคตของเขาด้วย”
“ฉันกับเทาเท่เป็นฉันที่รักข้างเดียว ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงไม่นึกถึงแล้ว เพราะว่านึกถึงเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“เธอยังมีโอกาส”
หลินจือพูดว่าเธอยังมีโอกาส ทำให้นานิดีใจสุดๆ
หลินจือหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคุณท่าน ขอโทษเขาและบอกคุณท่านว่าตัวเองมีประชุมกะทันหัน ไปนัดบอดไม่ได้จริงๆ
ถึงคุณท่านจะไม่ยินดีนัก แต่ทำไงได้เพราะในหัวหลินจือมีแต่งาน คุณท่านเลยได้แต่ปล่อยไป
ตอนที่หลินจือกับนานิมาถึงเบลดิ้ง ก็เจอคนสองคนในห้องโถง เป็นหญิงสาวคนเขียนบทเบลดิ้งของกับผู้ช่วยของเธอ
นามปากกาชื่อผู้หญิงเขียนบทคนนั้นคือลีวาย อาวุโสกว่าหลินจือสองสามปี
ได้ยินว่าสองสามปีก่อนเธอเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงในเน็ตมาก ทันยุคทองของ IP และนวนิยายในมือหลายเรื่องก็ได้ขายลิขสิทธิ์ไปแล้ว
ละครย้อนยุคหนึ่งในนั้นก็เป็นเรื่องที่เจเทาวน์แสดงนำพอดี ตอนนั้นเจเทาวน์โด่งดังอีกครั้งจากเรื่องนี้
และก็หลังจากเรื่องนั้น เจเทาวน์จึงก่อตั้งเบลดิ้งแล้วเริ่มทำเบื้องหลัง และในเวลานั้นลีวายก็ถูกเจเทาวน์เรียกมาเป็นคนเขียนบทที่เบลดิ้ง ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของเบลดิ้ง
ก็แค่ หลายปีมานี้ลีวายไม่ได้ผลิตละครที่โด่งดังออกมาเลย
ตอนนั้นนิยายไม่กี่เล่มเหล่านั้นที่เธอขายลิขสิทธิ์ไป ก็มีแค่เรื่องย้อนยุคเรื่องนั้นที่เจเทาวน์แสดงนำโด่งดัง เรื่องอื่นๆก็ไม่มีแม้แต่กระแส
ได้ยินว่าตอนนั้นเธอยังอยากให้ครูสรับเธอเป็นศิษย์ด้วยความจริงใจ แต่ครูสดูแบบร่างของเธอแล้วก็ปฏิเสธไปโดยตรง
ครูสเป็นคนใหญ่คนโตของวงการคนเขียนบท มีความสามารถและมีประสบการณ์ ให้ความเห็นไปว่า：ดูไม่สมจริงมากไป ไม่รู้ว่าพูดถึงอะไร
จนเกือบทำให้ลีวายโมโหจัด
หลังจากหลินจือเข้าร่วมเบลดิ้ง เพราะว่าตอนแรกแค่ทำงานพาร์ทไทม์ ดังนั้นสองสามปีนั้นจึงเห็นลีวายแค่ครั้งสองครั้ง หลินจือรู้สึกได้ชัดเจนว่าลีวายไม่ได้รู้สึกดีกับเธอนัก แต่เธอก็ไม่เอามาใส่ใจ
ตอนนี้พอได้เจอกันอีก หลินจือจึงทักทายเธอไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน：“สวัสดีค่ะ ครูลีวาย”
หลินจือยี่สิบหก ลีวายเหมือนจะสามสิบห้าสามสิบหก ถึงแม้หลินจือจะอายุต่างกับเธอไม่มากนัก แต่เพื่อความสุภาพแล้วหลินจือจึงเรียกไปว่าครูลีวาย
ลีวายพยักหน้าไปให้หลินจือด้วยใบหน้านิ่งๆ ถือว่าทักทายแล้ว
ทั้งสี่อยู่ตรงนั้น ก็ได้ยินผู้ช่วยลีวายพูดกับลีวายอย่างดูถูกว่า：“คนบางคน ได้โปรแกรมบทไป ไม่ได้มาจากความสามารถพิเศษ แต่มาจากหน้าตา ทำให้วงการคนเขียนบทของพวกเราแปดเปื้อนเสียจริง”
ประโยคนี้กำลังกระแนะกระแหนใครทุกคนรู้ดี นานิโกรธจนอยากเข้าไปเคลียร์
หลินจือห้ามเธอไว้ และส่ายหน้าให้เธอ
ลีวายนี้ไม่ว่าจะอยู่ในโลกนิยายในเน็ตหรือว่าวงการคนเขียนบท ชื่อเสียงไม่ดีทั้งนั้น ชอบไปต่อกรกับคนอื่น
ตอนที่เป็นนักเขียนในเว็บ เว็บที่เธออยู่ในรายการต่างๆล้วนเป็นแต่เธอครอบงำทั้งนั้น ถ้ามีนักเขียนคนอื่นครอบงำเธอ เธอก็จะออกโรงไปต่อกรด้วย
ต่อมาเข้าสู่วงการคนเขียนบท เธอในฐานะที่เป็นคนละสายงานเข้ามาจึงไม่กล้าต่อกรกับคนเขียนบทแต่ละคนอย่างซึ่งๆหน้า แต่ลับหลังก็จะจ้างแอคหลุมเพื่อปั่นกระแสฝ่ายตรงข้ามเยอะมาก
เป็นคนที่เห็นคนอื่นดีไม่ได้ ดังนั้นหลินจือจึงไม่อยากมีปัญหากับเธอ
หลังจากทั้งสองเข้าไปในลิฟต์ นานิพูดด้วยความโกรธว่า：“ลีวายนั่นอิจฉาที่ประธานเจเทาวน์เอาบทของ”The Legend of Concubine Rong “ให้เธอเขียน”
“คนแก่ไร้ประโยชน์ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างเย็นชาอย่างเธอนั้น อยากใช้หน้าตาก็คงไม่มีใครเอา！”
“นอกจากเรื่องนั้นของประธานเจเทาวน์แล้ว เธอยังมีเรื่องไหนที่ดังระเบิดอีกล่ะ？ถ้ายังไม่มีผลตอบรับที่ดีอีก ไม่ช้าก็เร็วประธานเจเทาวน์ต้องไล่เธอออกแน่”
นานิก็เป็นคนปากร้ายคนหนึ่ง โดยเฉพาะกับคนที่มีความคิดไม่ดี เหล่านั้น
หลายปีมานี้หลินจือเดินอย่างสุขุมรอบคอบและระมัดระวังตลอดเวลา นานิรู้ดีกว่าใคร
หลินจือจบจากสาขาวรรณกรรมละครอย่างสง่าผ่าเผย และยังได้คะแนนยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งในสาขา เขียนโครงร่างกับประวัติตัวละครสี่ปีอย่างเยือกเย็นสุขุม ก้าวไปทีละก้าวจึงไปสู่จุดของบรรณาธิการอำนวยการ
ลีวายนั่นผันตัวมาเป็นคนเขียนบทกลางคัน และยังก้าวขึ้นไปกลายเป็นคนเขียนบทมือทองของคนเขียนบทที่มีชื่อเสียงอีก
ตอนนี้ดูสิ คุณภาพที่ทำละครถดถอยลงเรื่อยๆ นี่สินะที่บอกว่าก้าวยาวเกินไป จะล้มลงได้ง่าย！
หลินจือปลอบเธอ：“อย่าทะเลาะกับคนที่มีความรู้ต่ำกว่าอย่างเธอเลย พวกเราทำส่วนของเราให้ดีที่สุดก็พอ ถึงตอนนั้นใช้คะแนนแล้วค่อยว่ากัน”
นานิทั้งรักทั้งเบื่อเธอ：“เธอจะดีเกินไปแล้วนะ”
“เธอต้องแข็งแกร่งขึ้น！แกร่งขึ้นมา！โอเคไหม！”นานิเขย่าแขนเธอและสั่ง
ลิฟต์หยุดลงตรงชั้นที่พวกเธอจะไปพอดี พอประตูเปิดลงทั้งสองก็เดินออกไปอย่างขำขัน
หลินจือจึงหยอกล้อกับนานิ：“ฉันไม่ใช่ผู้ชายนะ ทำแบบนั้นไม่ได้”
เธอพูดจบก็เงยตาขึ้นมา แล้วก็เห็นเทาเท่กับควีนที่ยืนอยู่ไม่ไกลตรงทางเดิน
มองควีนที่กลั้นหัวเราะ ชัดเจนว่าได้ยินที่เธอพูด
หลินจืออยากจะเป็นลมไปที่ตรงนั้นทันที
นี่มันเป็นฉากน่าอับอายสุดๆจนไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้ห่าอะไรเนี่ย？
เธอลามก และสามีเก่าก็ได้ยิน
ที่อยากจะบ้าตายที่สุดก็คือ เมื่อก่อนเธอมีภาพลักษณ์สง่างามใจกว้างต่อหน้าสามีเก่า แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงยังหน้าแดงและกังวล
ติ่งหูของหลินจืออดไม่ได้ที่จะร้อนผ่าว แต่ก็จำต้องเดินเข้าไป
ช่างเถอะๆ ตอนนี้เธอก็ไม่แคร์แล้วที่ต้องมีภาพลักษณ์ดีๆต่อหน้าเทาเท่
อีกอย่าง คนที่วันๆเอาแต่อยู่กับงานเขียนอย่างเธอ ข้างในใจใครบ้างที่ไม่ซ่อนความสับปลับไว้？
เรื่องแบบไหนที่พวกเธอไม่เคยอ่าน？ภาพแบบไหนกันที่ไม่เคยเขียน？
พอคิดแบบนี้ ตอนเดินไปถึงตรงหน้าเทาเท่เธอก็ดูสบายใจขึ้นมา
เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองเทาเท่กับควีน เธอทักทายพวกเขาสองคนอย่างสุภาพ：“ประธานเทาเท่ ผู้ช่วยควีน”
แววตาของเทาเท่ดูไม่อยากจะเชื่อ ตกใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งพูด
แต่พอเธอเดินไปใกล้ สายตาก็ดูตกตะลึงเพราะหน้าตาของเธอในวันนี้
จากนั้น เขาก็ก้มหน้าลงอีกครั้งและไม่พอใจ
เทาเท่รู้ว่า วันนี้ตอนเที่ยงหลินจือต้องไปนัดบอด ดังนั้นนี่คือการแต่งตัวที่เธอจะไปนัดบอดสินะ？
แต่งเต็มเพื่อไปเข้าร่วมอย่างตื่นเต้นขนาดนี้ นี่เธอแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานอีกครั้งเหรอ？