หลินจือไม่สนใจเทาเท่ว่าสีหน้าจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอไม่อยากอยู่คุยกับเขามากนัก ดังนั้นทักทายเสร็จจึงพูดว่า：“ฉันไปก่อนนะคะ”
เห็นเทาเท่กับควีนเป็นแค่พันธมิตรทั่วไป
หลินจือไปแล้ว นานิก็จ้องเทาเท่แล้วพูด：“ประธานเทาเท่ โครงการนี้คุณให้อำนาจผู้ช่วยควีนไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอคะ？ทำไมยังปรากฏตัวแบบนี้อยู่เรื่อยๆล่ะ？”
ควีนตอบแทนเทาเท่：“ครั้งนี้เปลี่ยนผู้กำกับค่ะ เรื่องใหญ่ ดังนั้นประธานเทาเท่เลยตั้งใจมาเป็นประธานที่ประชุม”
นานิหัวเราะเหอะๆ：“ก็แค่กลัวว่าคนบางคนจะมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝง ระวังเถอะคนไม่มีวาสนาต่อกันใกล้กันแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้”
นานิพูดจบก็เหยียบส้นสูงแล้วออกไป เทาเท่โมโหคำพูดของนานิสุดๆ
เขายังจำได้ว่า วันแรกที่หลินจือกลับประเทศมาพวกเขาเจอกันที่เบลดิ้ง ตอนนั้นเขาพูดใส่นานิว่าคนมีวาสนาต่อกันอย่างไรก็ไม่แคล้วกัน คิดไม่ถึงว่าวันนี้นานิจะตอบเขาไปว่าคนไม่มีวาสนาต่อกันใกล้กันแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้
นิสัยที่ไม่ยอมใครแบบนานินี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนกับหลินจือที่นิสัยไม่ชอบมีปัญหาหรือต่อสู้กับใครได้อย่างไร
ตอนที่หลินจือเข้าไปในห้องประชุม เจเทาวน์ก็อยู่ด้านในแล้ว ก้มหน้าดูเอกสาร
เจเทาวน์ในฐานะที่เคยเป็นไอดอล เรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง เรียกได้ว่าได้ทุกมุมทั้ง 360 องศา รอดจากกล้องถ่ายทุกทิศทาง
แต่น่าจะเพราะว่าเป็นไอดอล ดังนั้นบุคลิกของเขาจึงสง่างามกว่าเทาเท่เยอะเลย
ยังไงเทาเท่ก็เป็นครอบครัวนักธุรกิจ ได้รับอิทธิพลจากธุรกิจตั้งแต่เด็กเป็นประจำ ดังนั้นทั้งตัวจึงมีแต่ความโหดเหี้ยมแพร่ออกมา และความหนาวเย็นที่ปฏิเสธผู้คนที่ในหลายพันไมล์
ตอนนี้หลินจือรู้สึกว่า ผู้ชายดั่งอาบลมในฤดูใบไม้ผลิอย่างเจเทาวน์นี้มองดูแล้วสบายใจ ไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอเป็นอะไรไป ถึงได้ชอบผู้ชายอย่างเทาเท่ที่ห้ามใครเข้าใกล้
ตอนวัยรุ่นใครบ้างที่ไม่รักคนหัวปักหัวปำ？
หลงทางยังมีวันกลับได้ ยังไม่สาย
หลังจากเห็นเธอเข้าไป เจเทาวน์ก็ตะลึงก่อน จากนั้นก็ชมเธอด้วยความประหลาดใจ：“วันนี้สวยจัง”
“ขอบคุณค่ะ”หลินจือเขินอายเล็กน้อย นั่งลงข้างเจเทาวน์แล้วถามเขา“ประธานเจเทาวน์ ทำไมจู่ๆก็ตัดสินเป็นผู้กำกับเรื่องนี้คะ？”
เจเทาวน์ยิ้มออกมา：“แทนที่จะให้คนอื่นมากำกับและทำให้ความคืบหน้าล่าช้า ผมลงมือเองดีกว่า”
“แต่งานของผู้กำกับลำบากมาก แบบนี้คุณก็จะยุ่งหรือเปล่าคะ？”ในใจหลินจือรู้สึกผิด
ถ้าไม่ใช่เธอที่ทำเรื่องพวกนี้ เจเทาวน์แค่เป็นเจ้านายที่วางแผนภาพรวมก็พอ ไม่ต้องมาเป็นผู้กำกับที่ชีวิตทั้งยุ่งและเหนื่อย
เจเทาวน์มองความคิดของเธอออก จึงพูดอย่างอบอุ่น：“ไม่เป็นไร ยังไงซะผมก็อยากลองเป็นผู้กำกับดู”
ยังไงซะ……เพื่อนที่เป็นพันธมิตรกับเขาก็จะกลับมาแล้ว ต่อไปเขาก็สามารถเอาเรื่องที่บริษัทให้เขาจัดการได้
หลินจือขอโทษเสียงเบา：“ขอโทษค่ะ ประธานเจเทาวน์ เป็นเพราะฉันเอง……”
เจเทาวน์ปลอบเธออย่างอ่อนโยน：“ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่าคิดอะไรไปมั่ว”
ตอนที่เทาเท่เดินเข้าไปในห้องประชุม ก็เห็นฉากที่เจเทาวน์ละสายตาลงปลอบหลินจือเสียงอ่อนโยน
เทาเท่เหลือบมองเจเทาวน์อย่างไม่พอใจ พวกเนมาไม่ใช่คนดี เจเทาวน์ก็ไม่ดีพอกันแหละ
เทาเท่เสียใจเล็กน้อยที่ยอมให้เจเทาวน์มาเป็นผู้กำกับ นี่ไม่ใช่โอกาสที่เรียกว่าใครมือยาวสาวได้สาวเอาแก่เจเทาวน์เหรอ？
จากนั้นจึงเริ่มประชุม เทาเท่นั่งหัวโต๊ะ ตำแหน่งของเขานั้น เงยหน้าไปก็มองเห็นคอที่เรียวยาวและขาวของหลินจือพอดี และยังมีเหมือนอัญมณีเล็กๆที่ติ่งหู
แล้วจู่ๆก็คอแห้ง เขาหันไปแล้วเปิดน้ำดื่มตรงหน้ามาดื่ม
โทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะสั่น เขาเหลือบมอง เป็นโซเมนที่ส่งข้อความให้เขา
ไม่มีคำพูด มีแต่อิโมจิหัวหมาสามหัว
โซเมนส่งอิโมจิแบบนี้ กำลังดูถูกเขาชัดๆว่าก่อกวนนัดบอดของหลินจือ
เทาเท่ขี้เกียจสนเขา โซเมนผู้ชายคนหนึ่ง วันๆเอาแต่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน สนุกเหรอไง？
อีกอย่าง เขาตั้งใจก่อกวนเมื่อไหร่？
“The Legend of Concubine Rong “เปลี่ยนผู้กำกับ ถือเป็นเรื่องใหญ่ จึงต้องประชุมฉุกเฉิน
หลังจากคุยเรื่องผู้กำกับเสร็จ ก็พูดถึงการเลือกพระเอก
ที่จริงในใจของหลินจือมีตัวเลือกพระเอกที่เหมาะสมที่สุดแล้ว คนอื่นเสนอเป็นนักแสดงชายสองสามคน ล้วนแต่ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจเธอเลย
สายตาของเทาเท่มองไปที่หน้าหลินจือ มองออกว่าเธอน่าจะมีตัวเลือกอื่นในใจแล้ว ดังนั้นเขาจึงถามอย่างสบายๆ：“คนเขียนบทคิดว่าไง？มีตัวเลือกที่เหมาะสมไหม？”
ดังนั้นหลินจือจึงเงยขึ้นสบตากับเขาแล้วพูดตรงๆ：“ฉันคิดว่าคุณนิปปอนนั้นเหมาะมาก”
นิปปอนเป็นนักแสดงที่อยู่ในสถานะพอๆกับเจเทาวน์ ได้รางวัลมาแทบทั้งหมดแล้ว เป็นนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม
แต่นิปปอนวัยรุ่นกว่าหน่อย ปีนี้สามสิบสอง
นิปปอนก็ถ่อมตัวมากกว่า หลังจากที่เจเทาวน์ประสบความสำเร็จโด่งดังก็เลือกก่อตั้งบริษัททำธุรกิจของตัวเอง ส่วนนิปปอนดันกลับไปในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นครูคณะภาพยนตร์
ถึงแม้สองปีนี้เขาจะรับละคร แค่ก็น้อยมาก และก็มีความต้องการต่อบทสูงมาก
ได้ยินหลินจือพูดถึงนิปปอน สายตาทุกคนก็มองไปที่เธอ อยากฟังว่าทำไมเธอเลือกนิปปอน
หลินจือพูด：“คุณรองค์ สวมชุดโบราณได้ดูเปล่งประกายสดใส ท่าทางสง่างามหล่อเหลา ดูเหมือนหลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับผู้คนในโลก แต่ในสายตาแอบซ่อนความแข็งกร้าวกับเผด็จการไว้ คล้ายกับตัวละครคิงรองค์มาก”
เทาเท่：“……”
เธออ้าปากพูดก็ชมผู้ชายอื่นว่าดีต่อหน้าเขา เข้าท่าเหรอ？
และยังใช้คำศัพท์อย่าง“เปล่งประกายสดใส”ด้วย เจ๋งมาก
ทันใดนั้นเขาก็อยากรู้มากว่า เธอจะใช้คำศัพท์ระดับสูงอะไรมาบรรยายเขา ยังไงเธอก็เคยชอบเขาแบบนั้นไม่ใช่เหรอ？
“นิปปอนไม่เลวจริงๆ”เจเทาวน์อยู่ข้างๆก็พูด“คนเขียนบทตาเฉียบคมมากกว่าจริงๆด้วย พวกคุณทุกคนว่าไง？”
คนอื่นไม่มีความเห็นอะไรต่อภายนอกกับบุคลิกของนิปปอน ก็แค่……
มีคนพูดว่า：“แต่คุณรองค์มีความต้องการต่อบทมาสูงมาก ถึงพวกเราจ้างไป เขาจะมาได้เหรอ？”
เจเทาวน์พูด：“ผมมั่นใจบทของพวกเรา เดี๋ยวผมไปลองคุยกับเขาเอง”
เจเทาวน์มองไปที่เทาเท่อีกครั้ง：“ถ้าประธานเทาเท่มีปฏิสัมพันธ์กับนิปปอน งั้นก็รบกวนช่วยคว้ามาด้วยครับ”
เทาเท่ส่งเสียงฮึดฮัด เจเทาวน์นี่หลินจือพูดอะไร เขาก็ดำเนินการตามนั้นเลยเหรอ？
อย่างไรก็ตาม ปากกลับพูดไปว่า：“ผมไม่สนิทกับเขานัก เดี๋ยวพวกเราเรียกคนเขียนบทไปคุยด้วยกัน เกี่ยวกับสาระของบท ยังไงเป็นคนเขียนบทอธิบายเองจะดีกว่า”
หลินจือ：“……”
เธอต้องไปคุยกับพวกเขา？
งั้นก็ต้องอยู่กับเทาเท่อีกแล้ว？
เธอพอแล้วจริงๆ
เทาเท่คิดว่าเธอโดยซูซีทำร้ายไม่พออีกเหรอ？
เจเทาวน์ที่อยู่ข้างๆก็พูดอย่างประจวบเหมาะ：“คนเขียนบทก็รีบเขียนบทเถอะ เรื่องอื่นให้พวกเราทำก็พอ”
เจเทาวน์มองไปที่เทาเท่อีกครั้ง：“สาระสำคัญของบทเรื่องนี้ ผมว่าผมเข้าใจดี อธิบายให้นิปปอนฟังได้”
หลินจือมองเจเทาวน์อย่างซาบซึ้ง ขอบคุณเขาที่ช่วยเธอเลี่ยงเกี่ยวข้องกับเทาเท่
เทาเท่มองปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน สีหน้าก็หม่นลงไป