กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 522
“นอกจากทหารหลายแสนนายแล้ว จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ก็อยู่ที่เชิงเขาด้วย หากพวกเขาตาย รัฐฉู่ก็จะไม่มีผู้นำ” และเขายังสามารถใช้โอกาสนี้ยึดครองรัฐฉู่ได้
“เช่นนั้นวันนี้ข้าจะพูดไว้ตรงนี้ว่า จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่กับข้ามีสัมพันธ์อันดีต่อกัน หากวันนี้เจ้าจะใช้ค่ายกลเพื่อทำลายทหารหลายแสนนายของรัฐฉู่ เช่นนั้นเจ้าก็ทำลายข้าไปด้วยเถิด”
“พี่หญิง……”
กู้ชูหน่วนไม่หันไปมอง
นางไม่มีความเข้าใจเลยแม้แต่น้อย
ถึงอย่างไรนางกับซือม่อเฟยก็ไม่ได้มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งมากนัก
แต่ข้างล่างคือทหารหลายแสนนายของรัฐฉู่ เขาเพียงแค่โบกมือก็สามารถกวาดล้างพวกเขาทั้งหมดได้ หรือแม้กระทั่งครอบครองทั้งรัฐฉู่
ชาติบ้านเมืองกับสาวงาม ไม่ว่าใครก็ต้องเลือกชาติบ้านเมือง
กู้ชูหน่วนคิดว่าจะหาวิธีช่วยรัฐฉู่และคนอื่น ๆ อย่างไรดี
แต่ไม่คิดเลยว่าซือม่อเฟยจะกล่าวอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม “ต่อให้ข้าจะปล่อยพวกเขาไป พวกเขาก็ยังจะเข่นฆ่าคนของเผ่าปีศาจในทุกหนทุกแห่ง ในฐานะที่ข้าเป็นจอมมาร ข้าไม่สามารถเพิกเฉยไปตลอดได้ อีกอย่างพวกเขาก็กำเริบเสิบสานมากเกินไป และพวกเขาก็ประกาศว่าจะทำลายล้างเผ่าปีศาจของข้า”
เอ่อ……
คำพูดนี้……
ปล่อยแล้วหรือ？
กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางหันกลับไปและกล่าวอย่างหนักแน่น “หากเจ้าเชื่อใจข้า ข้าจะไปพูดกับพวกเขาให้เข้าใจ รับรองว่าพวกเขาจะไม่สร้างปัญหาให้กับเผ่าปีศาจอีก ตกลงหรือไม่？”
“เกรงว่าท่านจะยังไม่ทันได้เข้าใกล้ พวกเขาก็จะฆ่าท่านเสียก่อน”
“วางใจได้ ข้ามีวิธีของข้า อาม่อ ผู้นำกองธงกล้วยไม้พยายามจะฆ่าข้าหลายครั้งหลายครา ข้าคิดว่าหากพบที่อยู่ของผู้นำกองธงกล้วยไม้ จะสามารถ……”
“ผู้นำกองธงกล้วยไม้กล้าลอบสังหารพี่หญิง หากข้าพบเขา เขาจะตายเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่”
“ดังนั้นหากผู้นำกองธงกล้วยไม้ตกอยู่ในมือเจ้า แล้วหากข้าต้องการหัวของเขา เจ้าก็จะให้ใช่หรือไม่？”
“ตัดหัวของเขามันง่ายเกินไป แต่หากพี่หญิงต้องการ ข้าจะไว้ชีวิตเขาก่อน แล้วค่อยเอาหัวของเขา”
“ตกลง เจ้าพูดเองนะ ข้าขอเวลาครึ่งวัน แล้วครึ่งวันหลังจากนั้น ข้ารับรองว่ารัฐฉู่จะถอยทัพ และจากนี้เป็นต้นไปจะไม่สร้างความยุ่งยากให้เผ่าปีศาจอีก”
กู้ชูหน่วนเดินเซไปเดินมาอยู่ที่เชิงเขา
ทันใดนั้นเสียงที่ไพเราะเสนาะหูของซือม่อเฟยก็ดังขึ้น
“พี่หญิง เป็นเพราะท่าน ข้าถึงปล่อยทหารหลายแสนนายและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ไป”
เสียงฝีเท้าของกู้ชูหน่วนหยุดลง และรู้สึกสับสนในใจ
ไม่นาน นางก็ตอบว่า “รู้แล้ว เป็นข้าติดค้างน้ำใจเจ้า”
หลังจากพูดจบแล้ว นางก็เดินไปข้างหน้าต่อไป
สำหรับซือม่อเฟยแล้ว ระหว่างชาติบ้านเมืองกับนาง เขาตัดสินใจเลือกนางโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย จนนางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
และไม่รู้ว่าควรหลอกใช้เขาต่อไปหรือไม่
แต่ความจริงบางครั้งก็โหดร้าย
นางจะไม่หลอกใช้ก็ไม่ได้ เพราะมีหลายคนรอให้นางรวบรวมไข่มุกมังกรได้สำเร็จ
ทันใดนั้นร่างของนางก็ถูกอุ้มไปอย่างรวดเร็ว จนนางใจเต้นระรัว
เสียงที่อ่อนโยนของซือม่อเฟยดังขึ้นข้าง ๆ หู
“พี่หญิงเดินเช่นนี้ อีกครึ่งวันก็คงไม่ถึงเชิงเขา อาม่อจะพาพี่หญิงไปเอง”
“อ่า……เจ้าเดินช้า ๆ หน่อย”
เขาโฉบลงมาจากยอดเขาด้วยวิชาตัวเบา ความเร็วนั้นเทียบได้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ และมีเสียงลมพัดเข้ามาในหู
กู้ชูหน่วนไม่สามารถลืมตาได้เนื่องจากลม ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมแขนของเขา และรอให้เขาอุ้มนางลงไปจากภูเขา
ซือม่อเฟยยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูมีความสุข
เขาชอบที่พี่หญิงอยู่กับเขาเช่นนี้
ไม่นานซือม่อเฟยก็ลงมาถึงเชิงเขา
กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้น ขนตาของนางเหมือนปีกผีเสื้อ และสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในดวงตาของนางคือใบหน้าอันหล่อเหลาของซือม่อเฟยที่ชั่วร้ายเกินกว่าจะบรรยายได้
“ตัวของพี่ผู้หญิงช่างหอมเหลือเกิน หอมยิ่งกว่าดอกลำโพงของข้าเสียอีก”
ในขณะที่จอมมารพูด เขาก็ดูดธนูมาอยู่ในมือขวาของเขาแล้ว
เขาง้างคันธนูและหยิบลูกธนู เสียงดังฟิ้ว ลูกธนูพุ่งไปในอากาศ และไปยังค่ายใหญ่ของรัฐ ฉู่ด้วยความเร็วราวปานลมกรดและสายฟ้าแลบ
สนามรบกำลังดุเดือด
จอมมารสะบัดแขนเสื้อสีเปลวเพลิงของเขา และเผ่าปีศาจก็ถอยทัพในทันที
สงครามครั้งนี้ ทั้งสองฝ่ายสูญเสียเป็นอย่างมาก
รัฐฉู่มีคนจำนวนมาก และคนของปีศาจก็ไม่น้อย แต่เผ่าปีศาจนั้นเสียเปรียบ
หุบเขาอวิ๋นฉีนั้นง่ายต่อการป้องกันและโจมตีได้ยาก แต่ก็เสียหายไปไม่น้อย และเสียเปรียบ
เผ่าปีศาจถอยทัพกลับไปอย่างลึกลับ และการต่อสู้ครั้งนี้รัฐฉู่ชนะ
ไม่นานหลังจากนั้น รัฐฉู่ก็ส่งข่าวให้กู้ชูหน่วนและจอมมารไปที่ค่ายใหญ่ของรัฐฉู่ตามลำพัง
กู้ชูหน่วนมองไปที่จอมมาร “เจ้าติดอะไรไว้กับลูกธนู？”
“ไม่มีอะไร เพียงแค่บอกว่าเราเป็นสามีภรรยากัน และต้องการพบจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่”
ใบหน้าของกู้ชูหน่วนอึมครึม
ใครเป็นสามีภรรยากับเขา？
“ข้าจะไปเอง เจ้าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“อาม่อไม่สามารถให้พี่หญิงไปเสี่ยงได้ หากพี่หญิงไม่พาข้าไปด้วย เช่นเราก็ไม่ต้องไปที่ค่ายใหญ่ของรัฐฉู่
ความหมายของเขาคือ ต้องการจะทำลายล้างรัฐฉู่
ทุกคนในเผ่ามารตกตะลึง และมองไปที่จอมมารอย่างสงสัย
มีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่ที่มุมปากของจอมมาร ราวกับคาดการณ์ไว้แล้วว่ากู้ชูหน่วนจะต้องพาเขาไปที่นั่นอย่างแน่นอน
“ตกลง เจ้าไปด้วยกันกับข้าก็ได้ แต่เจ้าต้องหุบปากแล้วยืนฟังอย่างเงียบ ๆ”
หนึ่งในผู้นำของเผ่าปีศาจกล่าวอย่างโกรธเคือง “บังอาจ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงพูดกับจอมมารของพวกเราเช่นนี้？”
“เจ้าต่างหากที่บังอาจ เจ้ากล้าพูดกับพี่หญิงของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่มีความเคารพเอาเสียเลย คนที่ไม่รู้จะคิดว่าข้าสั่งสอนไม่ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะเป็นผู้ถือธงใหม่อีกครั้ง และตั้งใจศึกษากฎของเผ่า”
ผู้นำคนนั้นตกตะลึง
“จอมมาร……”
เขาเพียงแค่ต่อว่านางแทนจอมมาร
หญิงผู้นี้ไม่เห็นจอมมารอยู่ในสายตา จอมมารควรจะต้องตำหนินางไม่ใช่หรือ？
“ออกไป”
ผู้ที่อยู่ข้าง ๆ ดึงแขนเสื้อของผู้นำคนนั้น เพื่อบอกให้เขาถอยออกไป จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน
“พี่หญิง เราไปกันเถอะ” จอมมารพูดด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ
กู้ชูหน่วนเดินไปข้างหน้า และจอมมารก็เดินตามหลัง จากมุมมองของคนในเผ่าปีศาจ ดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนต่างหากที่เป็นจอมมาร และจอมมารของพวกเขาก็เป็นเพียงผู้ที่คอยอารักขา
เพราะแม้ว่ากู้ชูหน่วนจะเดินกะเผลก แต่นางดูสง่าผ่าเผยและน่าเกรงขาม และไม่ได้หายไปเพราะอาการบาดเจ็บของนาง
ผู้คนในเผ่าปีศาจรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง
เดิมทีการต่อสู้ครั้งนี้ เผ่าปีศาจของพวกเขาจะต้องชนะ เหตุใดต้องไปที่ค่ายของรัฐฉู่ด้วย？
และจอมมารของพวกเขาก็ไปที่นั่นด้วยตนเอง
หากเกิดอะไรขึ้นกับจอมมาร ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมาร?แล้วจะทำอย่างไร？
ในค่ายของรัฐฉู่ ไม่รู้ว่าใช่จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่หรือไม่ ที่สั่งการไว้ล่วงหน้าว่าห้ามขัดขวางกู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ แต่เหล่าทหารของรัฐฉู่ก็จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่ไม่ดีนัก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการจ้องมองไปที่ซือม่อเฟย