กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 523
เป็นเพราะนัยน์ตาของซือม่อเฟยแปลกประหลาด นัยน์ตาของเขามีสองสี
มีเพียงจอมมารไม่ใช่หรือที่มีนัยน์ตาสองสีเช่นนี้？ทำไมเขาก็มีเช่นกัน และลักษณะท่าทางของเขาก็ดูสูงส่งและสง่างาม
ทหารของรัฐฉู่ต่างพากันคาดเดาตัวตนของซือม่อเฟย แต่ไม่มีใครเดาได้ว่าเขาคือจอมมาร
ทุกคนต่างคิดว่าเขาเป็นเพียงผู้ที่คอยอารักขากู้ชูหน่วน
ในกระโจมของค่ายทหาร
จักรพรรดิแห่งรัฐฉู่นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่นั่งอยู่บนที่นั่งรอง และมีบรรดาแม่ทัพทั้งหลายยืนอยู่ทั้งสองด้าน
หลังจากที่กู้ชูหน่วนเข้าไปในกระโจมแล้ว สายตาหลายสิบคู่ก็จ้องมองมาที่นาง และแต่ละคนก็แทบอยากจะกลืนกินพวกเขา
แม้แต่จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ที่อ่อนโยนที่สุดก็ยังเยือกเย็น
จักรพรรดิแห่งรัฐฉู่มีสุขภาพแข็งแรง มีความน่าเกรงขาม และคิ้วของเขาก็คล้ายคลึงกับเยี่ยเฟิงมาก อาจเป็นเพราะเขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งเป็นเวลานาน ลักษณะท่าทางของเขาจึงดูเคร่งขรึม
จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่สีหน้าซีดขาว ดูเหมือนสุขภาพจะไม่ค่อยดี แต่นางก็ยังฝืนร่างกายให้มานั่งอยู่ที่นั่น
“กู้ชูหน่วนคารวะจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่”
กู้ชูหน่วนทำความเคารพ
ซือม่อเฟยเอามือลูบผมที่ดำสนิทของเขาอย่างมีเสน่ห์ ท่าทางของเขาดูเฉื่อยชา และไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา
กู้ชูหน่วนชำเลืองมองเขา เพื่อบอกว่าอย่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ
จอมมารขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
เขาทำอะไรที่ไม่ควรทำที่ไหนกัน
เขาเชื่อฟังนาง และยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร
กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก
นางบอกไม่ให้เขาพูดจาไร้สาระ แต่นางไม่ได้บอกไม่ให้เขาเห็นใครอยู่ในสายตา
“เจ้าคือกู้ชูหน่วน พระชายาของเยี่ยจิ่งหาน เทพแห่งสงครามของรัฐเยี่ย” อัครมเหสีฉู่ถาม
เดิมทีผู้คนที่นี่ก็สงสัยในตัวตนของซือม่อฟย และเห็นได้จากสารที่ส่งผ่านสายตาของพวกเขาเมื่อครู่ ทุกคนไม่ได้สงสัยว่าเขาอาจจะเป็นจอมมาร
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซือม่อเฟยก็อดไม่ได้ที่จะพูดแก้ไข “พี่หญิงของข้าไม่ใช่ภรรยาของเยี่ยจิ่งหาน แต่เป็นภรรยาของข้า”
“เจ้าคือ……”
กู้ชูหน่วนรีบปิดปากของเขาและกล่าวว่า “เขาเป็นน้องชายของข้า”
ทันใดนั้นแม่ทัพทั้งสองแถวในกระโจมก็นึกขึ้นได้
พวกเขาได้ยินมาว่ารัฐเยี่ยเปิดกว้าง สตรีที่ร่ำรวยบางคนจะเลี้ยงดูบุรุษไว้ข้างนอก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง และเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้ง
ทุกคนดูถูกกู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ
“จอมมารบอกว่าจะมาด้วยไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่เห็นเขาเลย？” รองแม่ทัพคนหนึ่งของรัฐฉู่ยังคงไม่พอใจ “เขาคงไม่ได้ขี้ขลาดจนไม่กล้าหาญมาใช่หรือไม่？”
กู้ชูหน่วนคิดว่าซือม่อเฟยจะตอบโต้ แต่ซือม่อเฟยลูบผมสีดำสนิทของเขาอย่างเฉยเมย นางจึงรู้สึกโล่งใจ
“วันนี้ข้าต้องการมาพบจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ ไม่ได้มาพบพวกท่าน”
จักรพรรดิฉู่กล่าวว่า “เพื่อเห็นแก่ที่เจ้าช่วยภรรยาและลูกของข้า ข้าจึงไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ ขอเพียงแค่เจ้าลงไปจากเขา และไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของรัฐฉู่และเผ่าปีศาจอีก ข้ารับปากว่าทุกคนในรัฐฉู่จะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจ”
“หากข้ากลัวตาย วันนี้ข้าก็คงจะไม่มาที่นี่”
“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่？”
“ฮองเฮา ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้ท่านเคยกล่าวว่าหากมีโอกาส ท่านจะตอบแทนข้า คำกล่าวนี้ยังนับได้หรือไม่？”
จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ไอสองสามครั้งแล้วกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “แน่นอนว่านับ ในยามที่พวกเราแม่ลูกยากลำบากที่สุด เจ้ายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพวกเรา บุญคุณครั้งนี้ พวกเราล้วนแต่จดจำไว้ในใจ แม่นางกู้ เจ้าต้องการอะไร มีอะไรก็พูดมาตามตรงเถิด หากพวกเราสามารถให้ได้ พวกเราก็จะให้เจ้าทุกอย่าง”
“สิ่งที่ข้าต้องการนั้นง่ายมาก เพียงแค่พวกท่านถอนทัพออกไปจากหุบเขาอวิ๋นฉี และรับปากว่าต่อไปจะไม่เข่นฆ่าผู้คนของเผ่าปีศาจอีก”
จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ยังไม่ทันได้กล่าวอะไร บรรดาแม่ทัพใหญ่ทั้งหลายก็ต่อว่า “ช่างน่าขัน เผ่าปีศาจสังหารองค์ชายแห่งรัฐฉู่ของเรา เรื่องนี้จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร”
“ใช่ พวกเขาสังหารองค์ชายแห่งรัฐฉู่ของเราอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เผ่าปีศาจจะต้องชดใช้ด้วยเลือด”
กู้ชูหน่วนยิ้ม “ต้องชดใช้？”
กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “ผู้ที่ฆ่าเยี่ยเฟิงคือผู้นำกองธงกล้วยไม้และผู้นำกองธงโบตั๋น ไม่ใช่คนอื่น ๆ ของเผ่าปีศาจ ต่อให้พวกท่านจะฆ่าทุกคนในเผ่าปีศาจ แล้วอย่างไร”
“ในตอนนั้นองค์ชายอยู่ที่หุบเขากลืนวิญญาณ นอกจากผู้นำกองธงกล้วยไม้แล้ว ทุกคนในเผ่าปีศาจก็ไม่เคยรังแกเขา”
“ผู้ถือธงทั้งหมดของหุบเขากลืนวิญญาณ ล้วนแต่บาดเจ็บล้มตาย”
“นั่นเป็นพวกเขาที่หาเรื่องใส่ตัว พวกเขาถึงได้ตายเร็ว หากพวกเราล้างแค้นให้องค์ชายไม่สำเร็จ แน่นอนว่าต้องฆ่าคนของเผ่าปีศาจให้สิ้นซาก ยิ่งไปกว่านั้นผู้นำกองธงกล้วยไม้ยังไม่ตาย ใครจะไปรู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาอวิ๋นฉีหรือไม่？”
“ผู้นำกองธงกล้วยไม้ไม่ได้อยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉี”
“เจ้าเข้าข้างเผ่าปีศาจ เจ้าบอกว่าไม่ได้อยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉีก็ไม่ได้อยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉีงั้นหรือ？”
ทันใดนั้นอัครมเหสีฉู่ที่นิ่งเงียบก็เอ่ยปาก นางป่วยหนักและไอเป็นครั้งคราว เห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร “ข้าเชื่อแม่นางกู้ นางไม่มีทางโกหกข้า บางทีผู้นำกองธงกล้วยไม้อาจจะไม่ได้อยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉีจริง ๆ ”
“แม้ว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้จะไม่ได้อยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉี เช่นนั้นจอมมารอยู่ที่หุบเขาอวิ๋นฉีใช่หรือไม่ เจ้าวัดไม่ดีหลวงชีสกปรก เขาสามารถสั่งสอนกากเดนเช่นผู้นำกองธงกล้วยไม้และผู้นำกองธงโบตั๋นได้ แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขาก็ไม่นับว่ามีดีอะไร”
กู้ชูหน่วนลูบหน้าผาก
นางรู้ดีว่าผู้คนของรัฐฉู่ไม่มีทางพูดอะไรดี ๆ เกี่ยวกับซือม่อเฟย
นางกลัวว่าหากยั่วยุจนซือม่อเฟยโกรธ ผู้คนที่นี่ก็ไม่เพียงพอที่จะฝังไปพร้อมกับเขา
“เผ่าปีศาจมีผู้คนนับสิบล้าน และจอมมารมีหลายสิ่งหลายอย่างต้องทำ จะมีเวลามาสนใจได้อย่างไร”
จอมมารพยักหน้าอย่างจริงจัง
ถูกต้อง ๆ เป็นพี่หญิงของเขาที่รักและเข้าใจเขา
“วันนี้เจ้ามาเจรจาแทนเผ่าปีศาจงั้นหรือ？” อัครมเหสีฉู่ถามอย่างเยือกเย็น
“เจ้าเคยช่วยชีวิตภรรยาและลูกของข้า ข้าควรจะขอบคุณเจ้า แต่หากวันนี้เจ้ามาเจรจาแทนเผ่าปีศาจ เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เผ่าปีศาจโหดเหี้ยมอำมหิต บุตรชายของข้าถูกทารุณอย่างโหดร้ายมานานกว่าสิบปี ทำให้บุตรชายของข้าต้องทุกข์ทรมานแสนสาหัส และสุดท้ายก็ตายที่หุบเขาโลหิตหูหลูอย่างน่าอนาถ ความแค้นนี้ ข้าไม่สามารถกล้ำกลืนได้”
จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ที่อยู่ข้าง ๆ เช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างเงียบ ๆ
“แม่นางกู้ เจ้ารู้เรื่องของเยี่ยเอ๋อร์ดีกว่าใคร ๆ และเจ้าก็น่าจะรู้ว่าเยี่ยเอ๋อร์น่าเวทนามากแค่ไหน เยี่ยเอ๋อร์รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นลูกของพวกเรา แต่เขาไม่กล้าที่จะยอมรับพวกเรา ตอนที่เขาตาย ในใจของเขาต้องเจ็บปวดและเสียใจมากเพียงใด”
“และพวกเรา พวกเราในฐานะพ่อแม่ แม้ว่าจะปกครองทั่วทั้งใต้หล้าได้ แต่ไม่สามารถปกป้องลูกของตัวเองได้ และแม้กระทั่งซากศพก็หาไม่พบ หากพวกเราไม่สามารถช่วยเขาให้พ้นจากความชั่วร้ายนี้ได้ ก็เสียแรงที่พวกเราเป็นพ่อแม่”
“เยี่ยเฟิงน่าสงสารมาก กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา พวกท่านควรจะไปตามหาผู้นำกองธงกล้วยไม้ ควรจะไปแก้แค้นกับผู้ที่ทำร้ายเขา พวกท่านเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียลูก แต่พวกเขาก็ฆ่าผู้ถือธงของเผ่าปีศาจไปไม่น้อยเช่นกัน หรือว่าพ่อแม่ของพวกเขาที่ถูกฆ่า ไม่เจ็บปวดที่ต้องสูญเสียลูก？แล้วพวกเขาควรต้องไปแก้แค้นกับใคร”
“นั่นเป็นการแก้แค้นของพวกเขา คนของปีศาจไม่มีใครดีเลยสักคน”
“แล้วพวกท่านเข่นฆ่าคนของเผ่าปีศาจอย่างป่าเถื่อน พวกท่านเป็นคนดีอย่างนั้นหรือ？”
จอมมารพยักหน้าอย่างจริงจัง
พวกเขาอดทนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่รัฐฉู่ก็กดดันอย่างหนัก และฆ่าพวกเขาไปมากมาย พวกเขาไม่ใช่คนดี
หนึ่งในแม่ทัพของรัฐฉู่กล่าวอย่างโกรธเคือง “บังอาจ ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เห็นได้ชัดว่าหญิงผู้นี้มาก่อความวุ่นวาย ผู้น้อยขอให้จับตัวนางไว้”
กู้ชูหน่วนเหยียดหลังตรง โดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าคือจักรพรรดิผู้สูงส่งของรัฐฉู่
และไม่สนใจว่าที่นี่จะมีทหารของรัฐฉู่มากมายแต่ไหน
“ฝ่าบาท ท่านทรงเป็นจักรพรรดิแห่งรัฐฉู่ แต่เพื่อที่จะล้างแค้นให้บุตรชาย ท่านกลับละทิ้งเหล่าราษฎรมากมายของรัฐฉู่ ท่านเป็นผู้ปกครองที่มีเมตตางั้นหรือ？”
“บังอาจ ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงเสด็จมา รัฐฉู่ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว จักรพรรดิจะทรงละทิ้งเหล่าราษฎรได้อย่างไร？”
“การมานำทัพด้วยตนเองก็คือการละทิ้งเหล่าราษฎร ตำแหน่งองค์รัชทายาทแห่งรัฐฉู่ ยังไม่ได้รับการสถาปนา หากเกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท รัฐฉู่จะไม่โกลาหลหรือ？หากรัฐฉู่โกลาหล เหล่าราษฎรก็จะตกทุกข์ได้ยาก หรือแม้กระทั่งมีการแบ่งแยกอำนาจ จนนำไปสู่การล่มสลายของรัฐ”