มายมิ้นท์ยืนอยู่หน้าเครื่องถ่ายเอกสาร เธอกำลังถ่ายเอกสารการโอนและโฉนดที่ดินเมื่อครู่ เธอหันมาตอบว่า “โอเค เธอเอาเอกสารบนโต๊ะ ที่จัดการเรียบร้อยแล้วลงไปเถอะ เดี๋ยวลาเต้มาตอนบ่าย เธอมาแจ้งฉันด้วย”
“โอเคค่ะ” เลขาซินดี้เดินเข้ามา และกอบเอกสารปึกบนโต๊ะขึ้นมา
มายมิ้นท์ถ่ายเอกสารเสร็จ และกลับมานั่ง เธอเอาเอกสารที่ถ่ายมาเข้าชุด ส่วนเอกสารฉบับจริง เตรียมเอาไปเก็บไว้ในตู้เซฟ
จู่ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ในตาของเธอเป็นประกาย เธอหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายโฉนดที่ดินฉบับจริง โพสต์ลงบนโซเชียล พร้อมข้อความประกอบ:ขอบคุณประธานเปปเปอร์ ที่มอบที่ดินฮวงจุ้ยดีมาให้!
จากนั้นเธอก็แท็กชื่อเปปเปอร์กับเอสซีกรุ๊ป เชื่อว่าหลังจากที่เยี่ยมบุญได้เห็น จะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน
เลี้ยงลูกแต่ไม่อบรมสั่งสอน สิ่งที่ส้มเปรี้ยวทำ คนเป็นพ่ออย่างเยี่ยมบุญ ต้องรับผิดชอบถึงจะถูก
เมื่อคิดได้ดังนั้น มายมิ้นท์หัวเราะเบาๆ แอบดีใจอยู่ลึกๆ
ขณะนั้นมือถือของเธอก็ดังขึ้น
มายมิ้นท์ก้มลงมอง ราเม็งโทรมา เธอเอามือถือมาแนบหูอย่างไม่ลังเล “ราเม็ง”
“พี่” เสียงทุ้มและแหบพร่าของราเม็งดังเข้ามาในหูแก้วหูของเธอ เป็นเสียงที่น่าฟังมาก
มายมิ้นท์ได้ยินก็รู้สึกจักจี้ในหู เธออดหดคอลงไม่ได้ “ทำงานเสร็จแล้วเหรอ ถึงมีเวลาโทรหาฉัน”
“ยังเลย เพิ่งถ่ายนิตยสารเสร็จกลุ่มเดียว ตอนนี้กำลังพัก ก็เลยเล่นโซเชียล คิดไม่ถึงว่าจะเห็นโพสต์ของพี่ โพสต์นั้นหมายความว่ายังไง เปปเปอร์ให้ที่ดินพี่เหรอ” ราเม็งถาม
“ใช่” มายมิ้นท์เอนตัวพิงเก้าอี้
ราเม็งขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมเขาต้องให้ที่ดินพี่ พี่กับเขาคงไม่ได้……”
“คิดอะไรน่ะ” เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินน้ำเสียงของเขา ก็รู้ว่าเขาคิดไปไกลแล้ว เธอพูดอธิบายอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เขาชดใช้ให้ฉันแทนส้มเปรี้ยว”
“ชดใช้ให้พี่เหรอ” ตอนแรกราเม็งอึ้งไป จากนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นชาลง “ส้มเปรี้ยวทำอะไรพี่หรือเปล่า”
มายมิ้นท์นวดระหว่างคิ้ว เธอถอนหายใจยาว “ใช่ ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะกล้าขนาดนั้น”
เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่รีสอร์ทให้ฟังคร่าวๆ
เมื่อราเม็งฟังจบ เขาถึงกับกำมือถือแน่น แววตาของเขาฉายแววอาฆาต “แล้วตอนนี้พี่เป็นยังไงบ้าง”
ถึงภายนอกของเขาจะเย็นชา แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล
ด้วยเหตุนี้ มายมิ้นท์จึงไม่สังเกตถึงความผิดปกติของเขา เธอตอบกลับอย่างรู้สึกอบอุ่นใจ “ไม่เป็นอะไร แค่สมองกระทบกระเทือนเล็กน้อย อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้น
“งั้นก็ดีแล้ว” ราเม็งขยับมุมปาก “โอเคพี่ ผมเริ่มงานแล้ว ไว้คุยกันนะ”
“โอเค นายตั้งใจทำงานล่ะ ไว้เจอกัน” มายมิ้นท์พยักหน้า
“ไว้เจอกัน!” ราเม็งวางมือถือลง และส่งข้อความด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: ฉันมีเรื่องต้องการให้ทำ……
ผู้ที่ได้รับข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว: รับทราบ!
ราเม็งมองรอยยิ้มมายมิ้นท์บนพื้นหลังมือถือ นิ้วหัวแม่มือของเขาสัมผัสลงบนหน้าจอเบาๆ ความอ่อนโยนบนใบหน้าไม่เหมือนเคย มันกลับแฝงด้วยความโหดเหี้ยมเล็กน้อย
เขาเคยตกอยู่ในความมืด ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะเจอแสงสว่าง
ใครกล้ามาทำร้ายแสงสว่างของเขา คนนั้นต้องชดใช้!
เอสซีกรุ๊ป
เยี่ยมบุญกำลังประชุม เขากำลังอธิบายเรื่องการเปิดเขตคฤหาสน์แห่งแรก ให้กับเหล่าผู้ถือหุ้นระดับสูง จู่ๆ ผู้ช่วยผลักประตูห้องประชุมเข้ามา “ประธานเยี่ยมบุญ เกิดเรื่องแล้ว!”
“เรื่องอะไร” เมื่อเห็นสีหน้าตึงเครียดของผู้ช่วย เยี่ยมบุญจึงหยุดประชุมชั่วคราว และถามขึ้น
ผู้ช่วยไม่อยากให้ทุกคนได้ยิน จึงยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูเยี่ยมบุญ
สีหน้าของเยี่ยมบุญเปลี่ยนไป “จริงเหรอ”
“จริงแน่นอนค่ะ!” ผู้ช่วยพยักหน้าอย่างจริงจัง
เยี่ยมบุญโกรธจนหน้าแดง เขาตบโต๊ะประชุมอย่างแรง “คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้าดี ไม่เกรงกลัวอะไรเช่นนี้!”
แย่งที่ดินใจกลางเมือง ที่เขาเตรียมจะสร้างเขตคฤหาสน์ยังไม่เท่าไร ยังกล้าโพสต์ลงโซเชียล และแท็กเขาด้วย
นี่จงใจเล่นงานเขา ต้องการให้เขาอับอายชัดๆ!
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ประธานเยี่ยมบุญ” ผู้บริหารระดับสูงเห็นสีหน้าโกรธของเยี่ยมบุญ จึงถามขึ้นอย่างสงสัย
เยี่ยมบุญสูดหายใจลึก เขาสะกดกลั้นความโกรธในใจ และตอบว่า “ไม่มีอะไร ประชุมเอาไว้แค่นี้ เลิกประชุม!”
พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องประชุม
ระหว่างทาง เยี่ยมบุญโทรหาเปปเปอร์ เขาเอ่ยถาม “เปอร์ ที่ดินใจกลางเมืองผืนนั้น นายให้เมียเก่าไปแล้วเหรอ”
ตอนนี้เปปเปอร์อยู่คลับเฮาส์ เขาตอบตกลงที่ทามทอยชวนมา
ในห้องค่อนข้างเสียงดัง เขาฟังไม่ชัด จึงออกไปที่ดาดฟ้า และตอบว่า “ส้มเปรี้ยวบอกคุณเหรอ”
เมื่อเยี่ยมบุญได้ยิน ถึงกับเบิกตาโต “นายว่าอะไรนะ ส้มเปรี้ยวก็รู้เหรอ”
“อืม” เปปเปอร์พยักหน้า
“พวกแกเป็นอะไรไป” เยี่ยมบุญยิ่งฟังยิ่งสับสน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ทำไมต้องเอาที่ดินให้มายมิ้นท์ ผู้หญิงคนนั้นโพสต์โฉนดลงโซเชียล แถมแท็กชื่อฉันด้วย ดูเหมือนจะอวด แต่เป็นการตบหน้าฉันชัดๆ พวกแกรู้หรือเปล่า”
ในเมืองเดอะซีอันใหญ่โต มีใครไม่รู้ว่าเขาถูกใจที่ดินผืนนั้น
มายมิ้นท์ทำแบบนี้ คนพวกนั้นจะหัวเราะเยาะเขายังไงก็ไม่รู้!
เปปเปอร์หรี่ตาลง
มายมิ้นท์โพสต์โฉนดที่ดินลงโซเชียลอย่างนั้นเหรอ
“เปอร์ นายยังอยู่ไหม” เยี่ยมบุญถามเสียงดังขึ้น
เปปเปอร์ตั้งสติ และพูดว่า “อยู่ครับ ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่ามายมิ้นท์จะทำแบบนี้”
เยี่ยมบุญส่งเสียงหึอย่างไม่พอใจ “บอกมา ทำไมต้องเอาที่ดินผืนนั้นให้เธอ หรือนายยังไม่ลืมเมียเก่า ฉันจะบอกให้นะเปปเปอร์ อย่าคิดอะไรที่ไม่ควรคิด นายต้องคู่กับส้มเปรี้ยว ปลายปีก็จะหมั้นกันแล้ว!”
ไม่รู้ทำไม เมื่อได้ยินเขาเตือนสติว่าจะหมั้นกับส้มเปรี้ยว ในใจของเปปเปอร์ก็รู้สึกต่อต้าน
แต่เขาไม่ได้ไปหาสาเหตุ เพราะช่วงนี้เขาเหนื่อยมาก เขาจับสันจมูกแล้วพูดว่า “ผมทราบ ผมไม่ได้คิดอะไรกับมายมิ้นท์ ผมให้ที่ดินผืนนั้นกับเธอ ก็เพราะส้มเปรี้ยว คุณลุง ครั้งนี้ส้มเปรี้ยวเกือบทำความผิดครั้งใหญ่”
“หืม?” สีหน้าของเยี่ยมบุญจริงจังขึ้นทันที “เปอร์ นายบอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ส้มเปรี้ยวเอาเจลอาบน้ำไปเทหน้าประตูบ้านมายมิ้นท์ มายมิ้นท์เกือบตาย เธอเอาข้อได้เปรียบตรงนี้ เพื่อส่งส้มเปรี้ยวเข้าคุก ผมใช้สัญญาการค้ากับต่างประเทศและโฉนดที่ดินเป็นข้อแลกเปลี่ยน จึงไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ได้” เปปเปอร์พูดอย่างกระชับได้ใจความ
เยี่ยมบุญอ้าปากค้าง เขาเงียบอยู่นาน กว่าที่จะพูดออกมา “ฉันเข้าใจแล้ว เปอร์ ขอโทษจริงๆ รบกวนนายแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมหวังว่าคุณลุงจะคุยกับส้มเปรี้ยวดีๆ ต่อไปอย่าทำเรื่องแบบนั้นอีก ผมสะสางเรื่องให้เธอได้ แต่ไม่สามารถทำให้ตลอดชีวิต คุณเข้าใจใช่ไหมครับ”เปปเปอร์สีหน้าเย็นชา ในแววตาที่นิ่งงัน มีความรู้สึกที่คาดเดาไม่ได้
เยี่ยมบุญฟังคำเตือนที่แฝงในคำพูดของเขา จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยพอใจส้มเปรี้ยว
ก็ใช่ เพราะส้มเปรี้ยวที่เขารู้จัก คือคนดีมาตลอด จู่ๆ มาทำเรื่องแบบนี้ ต้องทำให้คนผิดหวังและตกตะลึงแน่นอน ไม่งั้นเขาคงไม่พูดแบบนี้ออกมาหรอก
นี่เป็นการบอกว่า ต่อไปถ้าส้มเปรี้ยวทำเรื่องแบบนี้อีก ก็จะต่างคนต่างอยู่กับส้มเปรี้ยว อีกอย่าง ไม่มีผู้ชายคนไหน อยากแต่งงานกับภรรยาที่จิตใจโหดร้ายหรอก ไม่รู้วันไหนจะโดนภรรยาแทงตายตอนหลับ
“โอเค นายวางใจได้เลย ฉันจะคุยกับส้มเปรี้ยวเอง” เยี่ยมบุญรีบตอบ
จากนั้นเขาจึงวางมือถือลง และสั่งผู้ช่วยด้วยสีหน้าจริงจัง “เตรียมรถ กลับบ้าน!”