กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 525
ยังมีเวลาอีกสิบสองวันจะถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงถัดไป
กู้ชูหน่วนต้องการเดินทางไปสามแห่งเพื่อค้นหากุญแจรูปดาวจำนวนสามดวงจากนั้นก็ไปค้นหาไข่มุกมังกรเม็ดที่หก ต่อจากนั้นก็ยังมีไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ด
เวลาสิบสองวันช่างกระชั้นชิดยิ่งนัก
กู้ชูหน่วนแทบรอไม่ไหวที่จะให้ซือม่อเฟยพานางไปยังเขตหวงห้ามของเผ่าปีศาจในทันที
จอมมารบีบบังคับนางให้จนมุมแล้วกล่าวยั่วว่า “พี่หญิงท่านรีบเร่งเข้าไปในเขตหวงห้ามเนื่องจากเหตุใดกันแน่?”
กู้ชูหน่วนกำลังจะเอ่ยปากจอมมารก็ยื่นนิ้วเรียวยาวราวกับหยกพร้อมเสียงชู่ว์ เสียงของเขาราวกับว่าจะมีมนต์อย่างหนึ่งที่สามารถสะกดจิตได้ “อาม่อไม่ชอบความรู้สึกถูกหลอก พี่หญิงอย่าได้หลอกลวงอาม่อ แน่นอนว่าอาม่อรู้ว่าท่านคงไม่คิดที่จะโกหกข้าหรอกใช่หรือไม่?”
“……”
คำพูดก็ได้กล่าวให้นางเสียแล้วเช่นนั้นนางควรจะกล่าวสิ่งใดหล่ะ
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วกลับต้อนเขาไปที่มุมพร้อมจ้องมองเขาอย่างดุดัน “ทำไม เจ้ารู้สึกเสียใจภายหลังแล้วจึงไม่ต้องการพาข้าเข้าไปแล้วหรือ?”
“พี่หญิงยังไม่ได้ตอบกลับต่อคำพูดของข้าเลย”
“ข้าต้องการเข้าไปเปิดหูเปิดตา ได้หรือไม่？”
จอมมารยิ้มเจ้าเล่ห์และปล่อยให้นางวางตัวอยู่เหนือโดยกดเขาเอาไว้อย่างดุดันจากนั้นจอมมารก็ยิ้ม “พี่หญิงอยากได้กุญแจรูปดาวมาหล่ะสิ”
กู้ชูหน่วนสูดหายใจเข้าพร้อมค่อยๆกำมือแน่น
แม้ว่าภายนอกนางจะดูดเหมือนปกติไม่มีสิ่งใดแตกต่างแต่การแปรเปลี่ยนอันน้อยนิดนั้นก็ยังไม่สามารถพ้นสายตาจอมมารได้
เดิมทีจอมมารเพียงแค่คาดเดาแต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้ว กู้ชูหน่วนเข้าไปในเขตหวงห้ามของเผ่าปีศาจก็เพื่อต้องการได้ญแจรูปดาวมาก็เท่านั้น
กู้ชูหน่วนคลายจากเขาราวกับว่าไม่ได้สนใจ “กุญแจรูปดาวอันใดข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
จอมมารก็ไม่ได้สนใจเช่นเดียวกันเพียงแค่อุ้มร่างนางขึ้นจากนั้นค่อยๆวางลงบนเตียง “พี่หญิงอาการบาดเจ็บของท่านยังไม่หาย ขาและเท้าของท่านก็ยังไม่หายดีไม่เป็นการดีที่จะยืนอยู่ตลอด ท่านนอนลงอย่างเชื่อฟังแล้วอาม่อจะรีบกลับมา”
กู้ชูหน่วนยื่นมือออกเพื่อต้องการจะเรียกเขาเอาไว้แต่ว่าตรงหน้าไหนเลยจะยังมีเงาของจอมมารอยู่
อะไรวะ……
เจ้านี่ คงจะไม่ได้ใช้โอกาสนี้ซ่อนกุญแจรูปดาวเอาไว้หรอกนะ?
กู้ชูหน่วนลงจากเตียงเดินกะเผลกๆออกไปแล้วถามทหารยามที่อยู่ข้างๆ “จอมมารหล่ะ ไปที่ใดแล้ว? ”
“ตอบฮูหยินข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าจอมมารไปที่ใด?”
“เรียกผู้ใดว่าฮูหยิน?”
“เรียกท่านว่าฮูหยิน จอมมารบอกแล้วว่าต่อไปคนในเผ่าปีศาจทั้งหมดจะต้องเรียกท่านว่าฮูหยิน หากฝ่าฝืนจะถูกตีเป็นจำนวนสองร้อยกระดาน”
“……”
“เจ้าไปถามให้หน่อยว่าจอมมารไปที่ใดแล้ว จากนั้นรีบมารายงานข้าโดยเร็ว”
“ขอรับ ฮูหยิน”
กู้ชูหน่วนก้าวเซ
แทบจะไม่อยากจินตนาการเลยว่าหากเยี่ยจิ่งหานได้ยินพวกเขาเรียกนางว่าฮูหยินจะส่งทัพทหารมาเหยียบภูเขาอวิ๋นฉีให้ราบคาบไปเลยโดยตรง
คนรับใช้กลับมาอย่างรวดเร็วและได้ข่าวตอบกลับมาว่าไม่มีผู้ใดรู้ว่าจอมมารไปที่ใด ดูเหมือนว่าเขาจะหายตัวไปในอากาศเสียแล้ว
หลังจากถามอยู่เป็นเวลานานจนในที่สุดก็มีคนตอบว่าจอมมารไปทางเขตหวงห้าม แต่ว่าความเร็วนั้นรวดเร็วเกินไปจนไม่รู้ว่าจอมมารเข้าไปในเขตหวงห้ามแล้วหรือไม่
เป็นเวลาทั้งวันทั้งคืนซือม่อเฟยก็ไม่ปรากฏ
กู้ชูหน่วนกระสับกระส่าย
หากปราศจากการนำของจอมมารแล้วเป็นไปไม่ได้ที่นางจะสามารถเข้าไปในเขตหวงห้ามได้
หากว่าซือม่อเฟยย้ายตำแหน่งของกุญแจรูปดาวแล้วนางต้องการหาให้พบอีกก็คงจะลำบากนัก
เช้าวันรุ่งขึ้นกู้ชูหน่วนไม่สามารถรอได้อีกต่อไปและต้องการบุกเข้าไปในเขตหวงห้ามแต่ว่าจู่ๆซือม่อเฟยก็ปรากฏตัวขึ้น
เขาสวมชุดบัณฑิตแขนกว้างสีแดงเพลิงซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกขนาดใหญ่อันแข็งแรงและน่าดึงดูด ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติมีลักษณะซีดเซียวผิดปกติที่ดูไม่ค่อยออกมากนัก
เขาพิงอยู่ที่มุมกำแพงอย่างเกียจคร้านพร้อมขยิบตาไปทางนาง
กู้ชูหน่วนระเบิดความโมโหหลายๆเรื่องขึ้นมา
“เจ้าไปที่ใดมา?”
จอมมารยกริมฝีปากขึ้นแล้วยิ้มจากนั้นหยิบกล่องๆหนึ่งออกมาจากอกอย่างลึกลับแล้วยื่นให้กับกู้ชูหน่วน
กล่องเป็นสีแดงเพลิงแกะสลักเป็นรูปดอกโบตั๋นเสมือนจริง ท่ามกลางความไม่ชัดแจ้งบนกล่องยังมีกลิ่นเลือดอยู่ด้วย
“ทำอันใด？” นางถาม
“มอบให้ท่าน” จอมมารยิ้ม
กู้ชูหน่วนรับกล่องมาและเปิดออกด้วยความสงสัยอยู่บ้าง
หลังจากเปิดออกกู้ชูหน่วนก็ตกตะลึงไปเลย
ในนั้นมีกุญแจอยู่หนึ่งดอกซึ่งกุญแจเป็นรูปดาวอันรียบง่ายไร้ความสง่าทั้งชิ้นราวกับว่าได้ผ่านช่วงเวลามานานหลายพันปีแล้ว
“นี่คือกุญแจรูปดาว?”
นางมองไปทางเขาด้วยใจที่เต้นเร็วขึ้น ความรู้สึกปิติก็พุ่งเข้าสู่หัวใจของนาง
“ใช่”
“มอบให้ข้า?”
“ท่านไม่ต้องการหรือ？ หากท่านไม่ต้องการงั้นอาม่อ……”
“ของที่มอบออกมาแล้วจะเอาคืนก็คงจะตระหนี่เกินไปกระมัง กุญแจดอกนี้เป็นของข้าแล้ว”
กู้ชูหน่วนหยิบกุญแจพร้อมกล่องใส่เข้าไปในวงแหวนอวกาศเลยโดยตรง
มุมปากของจอมมารเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันน่าเอ็นดูอยู่ตลอดเวลา
ใจอันตึงเครียดของกู้ชูหน่วนโล่งขึ้นเป็นอย่างมาก “เจ้าหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืนก็เพื่อไปเอากุญแจรูปดาวมา”
“ใช่แล้ว เดินจนเมื่อยขาไปหมดแล้ว พี่หญิงก็ไม่ช่วยนวดให้อาม่อเลย”
“เจ้าได้รับบาดเจ็บ？”
กู้ชูหน่วนต้องการตรวจชีพจรให้เขาแต่กลับถูกจอมมารแว๊บผ่านไป
จอมมารกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “บาดเจ็บเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แค่สามารถทำให้พี่หญิงยิ้มได้ทุกอย่างก็คุ้มค่าพอแล้ว”
มือที่ยื่นออกมาของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อไปเล็กน้อย
วรยุทธ์ของซือม่อเฟยนั้นนางรู้อยู่แล้ว สามารถทำให้เขาได้รับบาดเจ็บและได้รับบาดเจ็บไม่น้อยคิดว่าพื้นที่ต้องเขตหวงห้ามของเผ่าปีศาจต้องบุกเข้าไปได้ยากเป็นแน่
“เหตุใดถึงต้องมอบกุญแจรูปดาวให้กับข้า？”
“ท่านชอบไม่ใช่หรือ เพียงแค่ท่านชอบอาม่อก็มอบให้ท่าน”
“ขอบใจ” ลำคอของกู้ชูหน่วนราวกับว่ามีก้างปลาติดอยู่โดยที่เป็นเวลาเนิ่นนานถึงได้คายคำสองคำนี้ออกมา
นางรู้สึกขอบคุณด้วยใจจริง
“ยาสองเม็ดนี้เจ้ากินซะสามารถช่วยฟื้นฟูพลังลมปราณของเจ้าได้”
“ขอบคุณพี่หญิงเป็นพี่หญิงที่ช่างแสนดีที่เป็นห่วงเป็นใยอาม่อ” ซือม่อเฟยรับไปทว่ากลับไม่ได้กิน แต่วางไว้ในอ้อมอกราวกับเป็นของรักของหวงพร้อมกับรอยยิ้มอันพึงพอใจบนใบหน้า
“เหตุใดถึงไม่กิน？”
“ยาที่พี่หญิงให้ต้องได้ผลมาก อาม่อเสียดายที่จะกิน”
“เจ้าเด็กโง่ หากว่าเจ้าต้องการข้าจะให้เจ้าอีกสองสามเม็ดก็ได้ รีบกินเข้าไปเถอะ”
“พี่หญิงช่างแสนดีนัก”
“อาม่อ เหตุใดที่เขตหวงห้ามของเผ่าปีศาจถึงมีกุญแจรูปดาวอยู่?”
“ไม่รู้ กุญแจรูปดาวถูกวางไว้ในเขตหวงห้ามของเผ่าปีศาจมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว เป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่าปีศาจและเผ่าปีศาจจะต้องดูแลรักษาเอาไว้ทุกรุ่นทุกยุค”
กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว “งั้นเจ้ามอบมันให้ข้าจะไม่เป็นการ…..”
“กุญแจเป็นของที่ไร้ชีวิตส่วนคนนั้นมีชีวิต อาม่อไม่สนใจกฎเกณฑ์ข้อบังคับอันใดอาม่อรู้เพียงแค่ว่าจอมมารของเผ่าปีศาจในตอนนี้คือข้า เพียงแค่ข้าไม่พอใจก็สามารถเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบได้ตลอดเวลา”
คำพูดนี้ทำให้กู้ชูหน่วนรู้สึกซึ่งใจอยู่บ้าง
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ฝ่าฝืนกฎระเบียบของบรรพบุรุษและได้ไปสถานที่อันตรายเช่นนั้นด้วยตนเองเพื่อนำกุญแจรูปดาวมาให้นาง
“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ากุญแจอีกสองดอกที่เหลืออยู่ที่ใด?”
“ไม่รู้ อาม่อไม่เคยใส่ใจกุญแจเหล่านี้มาก่อน แต่ว่าหากพี่หญิงอยากรู้อาม่อจะส่งคนไปตรวจสอบทันที”
“ช้าก่อน ไม่ต้องหรอก ข้าก็แค่ถามดูเท่านั้น”
ซือม่อเฟยสามารถเก็บเรื่องที่มอบกุญแจรูปดาวให้นางได้แต่ผู้อื่นนั้นรับประกันได้ยาก
หากว่าข่าวรั่วไหลออกไปนางต้องการได้กุญแจรูปดาวมาก็เป็นเรื่องยากเสียแล้ว
“ข้าอยู่ที่นี่มานานมากแล้วถึงเวลาที่ต้องจากไปแล้ว ขอบใจสำหรับการต้อนรับเป็นอย่างดีของเจ้า”
รอยยิ้มของจอมมารแข็งเป็นหินในทันที
“จากไป? ไปที่ใด? อีกสองวันก็จะเป็นวันแต่งงานของเราแล้ว พี่หญิงท่านห้ามทิ้งอาม่อไปนะอาม่อคงจะเศร้าเสียใจยิ่งนัก” ซือม่อเฟยมองนางอย่างเศร้าใจราวกับว่าตนเองเป็นเด็กผู้น่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง