กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 420
“ว่าไงเเกิดอะไรขึ้น? เสียงดังอะไรกัน?”
คุณฮิกส์ตัวสั่นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียง เขาหันกลับมา และพูดด้วยความเคารพว่า “ดอน อัลเบิร์ต คุณแช่น้ำพุร้อนเสร็จแล้วหรือครับ? เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ก็ดี” อัลเบิร์ตตอบอย่างเฉยเมยแล้วถามว่า “นายกำลังทำอะไรอยู่?”
อัลเบิร์ตพูดขึ้น ขณะที่เดินไปที่จอดรถกับคนของเขา
“โอ้ มันเป็นแค่พวกสวะที่น่าสมเพชที่กล้ามามีปัญหากับคุณลอยด์น่ะครับ ผมกำลังจะล้างแค้นให้เขา ไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากนัก แต่มีความอวดดีมากเลยครับ”
มาร์คัสจับท้อง “สวัสดีครับลุงโรดส์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
อัลเบิร์ตมองเขาแล้วหัวเราะ “โอ้ คุณนี่เองมาร์คัส! เฮ้ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกัน? คุณจะมาแพ้ในโอลรัส ฮิลล์ ได้อย่างไรกันครับเนี่ย? คุณทำให้ชื่อเสียงของพ่อคุณต้องอับอายนะ!”
พ่อของอัลเบิร์ตและมาร์คัสค่อนข้างสนิทกัน มาร์คัสจึงถือได้ว่าเป็นหลานชายของเขา เขาพูดค่อนข้างตรงไปตรงไป และเป็นผู้ใหญ่
มาร์คัสไม่กล้าคุยกับอัลเบิร์ตเขาจึงพูดอย่างอาย ๆ ว่า “ลุงโรดส์ครับ ผมดันไปเจอไอ้ขี้แพ้มา ผมจะสอนให้เขารู้ว่า เขาจะเจออะไรกับการมายุ่งกับผม!”
อัลเบิร์ตตอบกลับว่า “ฮ่าฮ่า! ฉันอยากรู้ อยากเห็นจังว่าใครกล้าพอที่จะมามีปัญหากับนาย”
อัลเบิร์ตเดินไปข้างหน้า เขาผลักคนของเขาออกไป และมองไปที่ฝูงชน เขาสะดุดกับชาร์ลีที่ดูไร้อารมณ์
ชาร์ลีมองกลับไปที่อัลเบิร์ต และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อัลเบิร์ต คุณคงอยากรู้เรื่องชาวบ้านใช่ไหม?”
เหงื่อเย็นผุดบนหน้าผากของอัลเบิร์ตทันที!
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นปรมาจารย์เวดที่ถูกล้อม!
ในช่วงเวลาแบบนี้ เขาแอบดีใจที่ไม่ได้พูดอะไรมากเกินไปก่อนหน้านี้ ถ้าเขาไปพูดอะไรผิด ๆ ให้ปรมาจารย์เวด เขาก็จะถูกลากเข้าสู่ความลำบากเช่นกัน!
ครั้งที่แล้วเขาได้รับของขวัญเป็นยาอายุวัฒนะด้วยความใจดีของปรมาจารย์เวด จากนั้นเขาได้แสดงความจงรักภักดีต่อปรมาจารย์เวดอย่างเต็มที่แล้ว เขาจะเป็นผู้รับใช้ของเขาตลอดไปจนถึงวันที่เขาตาย! ครั้งนี้เขาเกือบจะฆ่าตัวตายซะเองแล้ว! เกือบไปแล้ว!
อัลเบิร์ตโค้งคำนับอย่างเคารพ และกล่าวว่า “ปรมาจารย์เวด ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่…”
ทุกคนตะลึงกับฉากที่น่าตกใจ …
ดอน อัลเบิร์ต ที่โหดร้ายนั้นให้ความเคารพกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่น่าสมเพช! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!
มันแปลกมาก!
ชาร์ลีชี้ไปที่ชายหนุ่ม และถามอย่างแผ่วเบา “คุณรู้จักเด็กคนนี้ไหม?”
อัลเบิร์ตไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่ามาร์คัสต้องทำให้ปรมาจารย์เวดขุ่นเคือง โดยไม่คำนึงถึงมิตรภาพของเขากับพ่อของเขา อัลเบิร์ตเดินไปข้างหน้า และตบหน้ามาร์คัสอย่างแรง ทำให้เขาทรุดลงไปกองกับพื้น จากนั้นอัลเบิร์ตก็จับผมของเขาแล้วกระแทกหัวกับพื้นคอนกรีต!
มาร์คัสได้ยินเสียงดังก้องในหูของเขา เขาทั้งเวียนหัว และสับสนเป็นอย่างมาก
มาร์คัสถามด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง “ลุงโรดส์…ทำไม… คุณทำร้ายผมทำไม?!”
อัลเบิร์ตจ้องมองเขา และทุบเข้าที่หัวของมาร์คัสโดยตรง!
“แกไปกล้ายุ่งกับปรมาจารย์เวดเวดได้ยังไง?! แกอยากตายรึไงกันฮะ?!”