ตอนที่ 250 จบปัญหา
ที่ผู้กำกับข่งพูดเขาแสดงให้เห็นชัดแล้วว่าเขาไม่มีอิทธิพลที่จะเข้าไปยุ่งกับคำพิพากษาของศาลได้ นอกจากนี้เขาก็ยังตอบกลับมาอีกว่า ” อาจจะจำคุก 1 ปีครับ “
แม่หยางลังเลอยู่นานโดยไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่มีหน้าที่จะไปเจอใคร หลังจากเงียบไปพักใหญ่แม่หยางก็เงยหน้ามองผู้กำกับ ” พวกเราขอไปเจอพวกเขาหน่อยได้ไหมคะ ? “
ผู้กำกับลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้า ” ได้ครับ “
ในเวลาอันรวดเร็วผู้กำกับก็พาแม่หยางและหยางโปไปที่ห้องขัง
ภายในห้องเล็กๆ สองพ่อลูกกำลังนั่งด้วยท่าทางอิดโรยตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง มองจากจุดนี้พวกเขาพ่อลูกมีใบหน้าที่เหมือนกันมาก ในขณะที่หยางโปไม่มีอะไรที่เหมือนพวกเขาเลยสักนิด
พ่อหยางเงยหน้าขึ้นมองหยางโปที่กำลังพยุงแม่หยางเข้ามาด้านใน ทันทีที่เห็นหยางโปเขาก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับตะโกนด่า ” มันเป็นเพราะไอ้เด็กนอกคอกนี่คนเดียวเลย ถ้าแกตอบตกลงแล้วเอาเงินมาให้ฉันแต่แรกพวกเราก็ไม่ต้องทำเรื่องแบบนี้ ! ! ! “
หยางโปที่ความอดทนถึงขีดจำกัดได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า ” ถ้าคุณยังพูดอีกแค่คำเดียว เราขาดกัน ! “
พ่อหยางได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปพร้อมกับจ้องอีกฝ่ายโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ความจองหองที่มีอยู่ก็มลายหายไปในทันที
หยางหลางที่อยู่ด้านหลังก็รีบกระตุกแขนพ่อหยางเพื่อให้นั่งลง
หลังจากที่ถูกหยางหลางดึงให้นั่งลงเขาก็หันกลับไปพูดกับลูกชายของตนเองต่อว่า ” ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแก แกคิดว่าพวกเราจะทำเรื่องแบบนี้รึไง ? “
หยางหลางกรอกตามองบน ” นี่พ่อจะโทษฉันอย่างงั้นสิ ? “
” ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเห็นด้วย ฉันจะลากพ่อขึ้นไปที่นั่นได้ยังไง ? ถ้าพ่อไม่
เออออไปกับฉัน ฉันจะขึ้นไปบนนั้นคนเดียวได้ยังไง ? ” หยางหลางพูด
พ่อหยางได้ยินแบบนั้นก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาในทันที ” แก ! ไอ้ลูกเวร ! ! ! “
แม่หยางรีบเดินเข้ามาก่อนที่จะจับหน้าอกพ่อหยางพร้อมกับพูดขึ้นว่า ” คุณใจเย็นๆก่อน “
พูดจบเธอก็หันไปดุหยางหลาง ” ลูกก็หยุดพูดได้แล้ว ! “
” เสี่ยวโปเองก็ต้องรีบมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาที่นี่ เขาอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่อไปชดใช้ค่าเสียหายให้กับคู่กรณี แถมยังไปเจรจาขอความเห็นใจอีก มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ! ” แม่หยางพูด
หยางหลางได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหยางโป ” งั้นพวกเราก็ออกไปได้แล้วสิ ? “
ดวงตาของพ่อหยางเริ่มมีประกายแวววาวพร้อมกับจ้องไปที่หยางโป
หยางโปส่ายหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร เขารู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร สองคนนี้ก็ไม่มีทางที่จะพอใจเขาอยู่ดี
” น่าจะหนึ่งปี ” แม่หยางพูดเสียงเบา
” หนึ่งปีอะไร ? ” พ่อหยางหันมาถาม ” พวกฉันยังไม่ได้ขโมยของอะไรซะหน่อย มากสุดก็แค่กักตัวไว้ไม่ใช่เหรอ ! ! ! “
” ด้านนอกบอกว่าการลักทรัพย์โดยการบุกรุกมันไม่เหมือนกับคดีลักทรัพย์ธรรมดา ” แม่หยางพูด
หยางหลางได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา ” เสี่ยวโป นายมีเพื่อนสนิทที่พ่อเป็นผู้อำนวยการไม่ใช่เหรอ ? เขาต้องช่วยพวกเราได้แน่ๆ ให้เขาช่วยเปลี่ยนเป็นคุมพฤติกรรมไม่ก็เป็นกักบริเวณก็พอ เขาต้องทำได้แน่ๆ “
หยางโปส่ายหน้า ” พ่อของเขาโยกย้ายตำแหน่งไปแล้ว มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก “
พูดจบหยางโปก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขารู้ดีว่าถ้าหากเขาพยายามก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ เพียงแต่เขาไม่คิดจะทำเรื่องแบบนี้ก็เท่านั้น
” หยางโปแกมันเจ้าเล่ห์ ! ไอ้บ้าเอ้ย ! เปลี่ยนไม่ได้อะไรวะ ! มันต้องทำได้ ! ต้องทำได้สิวะ ! ฉันไม่ยอมติดคุกแน่ๆ ! ฉันจะออกไป แล้วต้องออกไปตอนนี้ด้วย ! ! ! ” หยางหลางตะโกนได้ความโมโห
หยางโปเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองอีก เขารู้สึกผิดหวังกับสองพ่อลูกนี้มาก และเขาไม่อยากจะเห็นหน้าคนพวกนี้อีก แค่ได้ยินว่าสองพ่อลูกนี้ถูกจับเพียงเพราะต้องการจะเข้าไปขโมยของในบ้านของเขา เขาก็แทบอยากจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ช่างเป็นพ่อลูกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ! ! !
ท่าทางของพวกเขายิ่งทำให้หยางโปรู้สึกหมดความอดทนและไม่คิดจะสนใจ ครั้งนี้แหละที่เขาจะปล่อยให้สองคนพ่อลูกได้รับบทเรียนที่แท้จริงสักที !
ภายในห้องเงียบเสียงลงแล้วในขณะที่หยางหลางนั่งลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าของเขาในเวลานี้เต็มไปด้วยความสับสน ในเวลาอันรวดเร็วน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม ” แม่…ผมยังไม่มีเมียเลยทำไมผมต้องมาอยู่ในนี้ด้วย ? ถ้าผมติดคุกแบบนี้หลังจากนี้ผมคงจะหาเมียยากแน่ๆ แม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตเลยเหรอ ? “
แม่ได้ยินแบบนี้ก็ร้องไห้ออกมา
หยางหลางรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่จะพูดตะคอกขึ้นมาว่า ” แม่รีบไปขอให้หยางโปช่วยสิ ! รีบไปหามัน มันต้องมีทางออกและช่วยเราได้แน่ๆ ให้มันจ่ายเงินไปสิสักแสนสองแสน ไม่ก็ล้านนึงไปเลย ! ! ! ถ้ามันจ่ายเงินให้คนพวกนั้นพ่อกับผมต้องออกไปได้แน่ๆ ! ! ! “
แม่หยางน้ำตาไหลลงอาบแก้ม หยางหลางรู้ดีว่าตอนนี้แม่คงจะรู้สึกหนักใจ คนนึงก็ลูกชายแท้ๆ ส่วนอีกคนก็เป็นลูกที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก ความสมดุลที่อยู่ในใจมันต้องไม่เท่ากันอยู่แล้ว
พ่อหยางนั่งลงพร้อมกับเปล่งเสียงหึออกมา ” หึ ! ไอ้เด็กเวร ! ! ! ก็แค่ติดคุกแค่ปีเดียว ฉันใช้มาทั้งชีวิตอะไรที่กินได้ฉันก็กินมาหมดแล้ว เหลือแต่ข้าวในคุกนี่แหละที่ยังไม่เคยกิน ! ! ! “
แม่หยางไม่ได้พูดอะไรแต่เลือกที่จะวิ่งออกไปทันที เธอต้องไปหาหยางโป ต้องให้หยางโปจ่ายเงินเพื่อพาสองคนนี้ออกมา ! ! !
” อ้าวคุณป้าออกมาแล้วเหรอครับ ? “
แม่หยางเงยหน้าขึ้นก็พบกับสารวัตเสี่ยวหวางที่ยืนอยู่ด้านหน้า
เธอรีบเช็ดน้ำตาพร้อมกับพูด ” เสี่ยวหวาง ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ “
” ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า “เสี่ยวหวางยิ้ม ” คุณป้าจะไปหาคุณหยางเหรอครับ ? “
แม่หยางพยักหน้า ” ใช่ๆ เขาไปไหนแล้วล่ะ ? “
” ไม่รู้สิครับ แต่เขาทิ้งอันนี้เอาไว้ให้คุณป้าด้วยนะครับ ” เสี่ยวหวางพูดจบก็หยิบจดหมายสีเหลืองยื่นให้
แม่หยางรับจดหมายมาก็ต้องชะงักไปในทันที เพราะภายในซองมีของที่บรรจุอยู่แถมยังดูหนามากอีกด้วย ทันทีที่เปิดซองจดหมายก็พบว่ามีเงินสามหมื่นอยู่ในนั้น แม่ของเขาเห็นเงินก็ยืนนิ่งไปพร้อมกับความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นภายในใจ
หลังจากเสร็จเรื่องหยางโปก็หาโรงแรมเพื่อเข้าไปพักผ่อน เรื่องนี้เขาไม่คิดที่จะออกหน้าอยู่แล้ว ที่เขาให้เงินนั้นไปแม่หยางเองก็น่าจะเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะบอก เพราะเงินจำนวนนั้นมันคือเงินที่จะให้แม่หยางเอาไว้ใช้ในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีต่อจากนี้
หลังจากที่หลับไปเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานมากขนาดไหนแล้ว ทันทีที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้เขารู้สึกแปลกใจมากว่าเขาอาจจะไม่สบายแล้วในเวลานี้
เขาหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงก่อนที่จะกดโทรไปที่หน้าเคาท์เตอร์ ” ผมไม่สบาย ช่วยโทรหารถพยาบาลให้หน่อยครับ “
พูดจบเขาก็เอนตัวลงบนเตียงอีกครั้ง
สมองของเขาหนักอึ้งไปหมด ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังลอยอยู่บนอะไรสักอย่างแถมยังไม่รู้ด้วยว่ามันจะลอยไปไหน
ความรู้สึกเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับตัวเขาจนเขารู้สึกสบายตัวขึ้น ก่อนที่จะหลับไปและไม่รู้สึกอะไรอีก
หลังจากลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหยางโปก็เห็นลัวย่าวหัวนั่งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับใครบางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ห่างออกไปไม่ไกลซึ่งกำลังก้มหน้างีบอยู่
ทันทีที่เห็นว่าหยางโปรู้สึกตัวแล้วลัวย่าวหัวก็เงยหน้าขึ้น ” ตื่นแล้วเหรอ ! “
หยางโปยิ้มด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมา
หลังจากที่ได้ยินเสียงดังขึ้นชายอีกคนที่นั่งสัปหงกอยู่ก็ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางสลืมสลือ ทันทีที่เห็นว่าหยางโปตื่นแล้วเขาก็รีบเดินเข้ามา ” อ้าว ตื่นสักทีนะ “
หยางโปเห็นชุยอี้ผิงมาที่นี่ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา…ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย ?
ลัวย่าวหัวยิ้ม ” ฉันกับอี้ผิงมานั่งเฝ้านายทั้งวันทั้งคืนเลยนะ “