บทที่88 อาจารย์วีมาถึงที่
ร้อยล้านถูกจ่ายไป แลกมากับวงศ์ย่อยหอยมือเสือ
ทุกคนล้วนคิดว่าเย่เฉินเป็นบ้าไปแล้ว แต่เย่เฉินไม่ใส่ใจมันเลย
ในตอนขากลับ เย่เฉินอธิบายเรื่องในงานประมูลให้เซียวฉางควนฟัง ว่าร้อยล้านนั้นตระกูลฉินเป็นผู้จ่ายเงิน พ่อตาจะได้ไม่ต้องคิดว่าจ่ายไม่ได้
หลังจากที่ถึงบ้านแล้ว เย่เฉินฉวยโอกาสตอนที่เซียวชูหลันยังไม่เลิกงาน มาวิจัยวงศ์ย่อยหอยมือเสือนั่น
วงศ์ย่อยหอยมือเสือใหญ่เท่ากับยางรถยนต์ ได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ขีดอย่างง่ายๆแล้ว เปลือกหอยก็มีสีทองแดงอร่าม
เย่เฉินออกแรงนิดนึง มันก็แยกออกเป็นชิ้นๆ
เขาหยิบขึ่นมาดูหนึ่งชิ้น
เป็นไปตามที่คิดไว้ ในเปลือกที่หนามีมุกขาวนวลสามเม็ดปรากฏอยู่
นี่คือแก่นแท้ของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ลูกปัดไห่หลิง
ความจริงวงศ์ย่อยหอยมือเสือเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งของพุทธศาสนา และไข่มุกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ นี่แหละเรกิของมัน
และมีแค่หอยที่อายุยืนร้อยปีขึ้นไป และจะมีก็แต่สัตว์ประเภทที่มีเปล่อกแข็งเท่านั้นที่จะมีได้ ก็เป็นเพราะพวกมันซึมซับแก่นแท้ของมหาสมุทร
ลูกปัดไห่หลิงเป็นสิ่งล้ำค่าของผู้สร้าง สามารถพอเจอได้แต่เรียกร้องให้มันมาไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเย่เฉินถึงได้ยอมเสียเงินเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อให้ได้มันมา
เย่เฉินเจอลูกปัดไห่หลิงทั้งหมดสามเม็ดจากวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ก็พอใจอย่างมากแล้ว
จากนั้น เย่เฉินหยิบไม้เลือดมังกร ตามตำราเก้าเสวียนเทียน ใช้เรกิปั๊มลายมือลงไป
เมื่อลายนิ้วมือได้ลงไป ก็เกิดเป็นรอยสายฟ้าขึ้นมา
เมื่อลูกปัดไห่หลิงพบกับรอยสายฟ้า ก็เริ่มส่องแสงทองเจิดจรัส ไม่นานก็มีลมออกมา
เย่เฉินหยิบลูกปัดไห่หลิง ลูกปัดไห่หลิงเมื่อยู่ในมือก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง
เขาได้หยิบสร้อยมุกที่วันนี้ได้ประมูลจากงานประมูลออกมา ดึงไข่มุกออกจากสร้อย รวมกันกับลูกปัดไห่หลิง สุดท้ายเป็นสร้อยข้อมือ
เปลือกหอยของวงศ์ย่อยหอยมือเสือที่เหลือก็เอามาทำเป็นสิ่งของ
เขาหยิบหนึ่งในนั้นออกมา ทำเป็นยันต์จิงซ่า วางแผนว่าจะมอบให้กับฉินกาง
ใช้เปลือกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือทำเป็นยันต์จิงซ่า รวมกับลอยสายฟ้านั่น ก็พอที่จะต่อกรกับตระกูลฉินได้แล้ว
รอให้ทำพวกนี้เสร็จแล้ว เย่เฉินเห็นวงศ์ย่อยหอยมือเสือยังมีเศษเล็กเศษน้อยเหลืออยู่ เห็นยังมีเวลาอีกเยอะ จึงได้นำวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ลองมาทำเป็นยันต์ฟ้าร้อง
ตามบันทึกของตำราเก้าเสวียนเทียน ยันต์ฟ้าร้องเป็นอาวุธขั้นต่ำ ใช้เพื่อเรียกฟ้าฝน
แต่เขาได้เพิ่มพลังสายผ่าในไม้เลือดมังกร และไม่เพิ่มพลังอีกเท่าตัวให้กับตัวช่วยอื่น ใช้ขับไล่ภูตผีปีศาจ และโจมตีได้ด้วย
เขาเพิ่งปลุกเสกยันต์ฟ้าร้อง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านล่าง
ภรรยาหลับมาแล้วหรอ
เย่เฉินรีบเก็บวงศ์ย่อยหอยมือเสือที่เหลือไว้ใต้เตียง หยิบลูกปัดไห่หลิงที่เพิ่งปลุกเสกเสร็จติดออกมานอกห้องด้วย
เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซียวซูหรันยืนอยู่ในห้องรับแขก พูดกับแม่ยายหม่าหลันอย่างเบื่อหน่าย
เยาเฉินเดินเข้าไป เห็นเพียงหม่าหลันเขย่าข้อมือ บนข้อมือ เป็นกำไลหยกที่ฉินกางให้ตนไว้ในตอนแรก
หม่าหลันกล่าวอย่างชอบใจว่า “หยกนี่ไม่เลวจริงๆ ฉันใส่มัน ทุกคนล้วนบอกว่าเป็นของดี!
เซียวซูหรันกล่าวอย่างเบื่อหน่ายว่า “แม่ กำไลหยกนี่เป็นที่เย่เฉินวางไว้เมื่อหลายวันก่อนไม่ใช่หรอ? ทำไมแม่เอาไปใส่ไม่บอกสักคำ หนูคิดว่าหายไปแล้วเสียอีก”
หม่าหลันชักตา แล้วกล่าว “ฉันแม่แกนะ ใส่สักหน่อยจะทำไม! ให้ฉันใส่สักกี่วัน ให้ฉันได้เชยชมสักหน่อย!”
เห็นแม่ลูกสองคนทะเลาะกัน เย่เฉินเดินเข้าไป ขัดจังหวะว่า “ถ้าแม่ชอบก็ให้แม่ไปเถอะ ผมเพิ่งซื้อสร้อยข้อมือมาใหม่ คิดว่าจะให้คุณ”
“สร้อยข้อมืออะไร?” หม่าหลันราวกับเก็บของมีค่า แล้วขโมยไปได้อย่างไรอย่างนั้น
แต่เมื่อเธอมองก็เห็นเพียงเปลือกหอยมุข ยื่นให้เซียวซูหรันอย่างไม่สบอารมณ์ “ของไร้ค่าอีกแล้ว”
เซียวซูหรันกลับรับมันไป แล้วใส่บนข้อมือ มองแล้วกล่าว “แกทำเองใช่ไหม?”
“อืม”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าว “สร้อยข้อมือเปลือกไข่มุกมีประโยชน์ในการบรรเทาระบบประสาท แล้วยังสามารถป้องกันเสนียดจัญไรได้อีกด้วย วันนี้เวลาไม่พอ ดังนั้นจึงไม่ค่อยเนียน หลังจากวันนี้ถ้ามีโอกาส ผมจะทำให้ดูดีกว่านี้”
เขายังพูดไม่ทันจบ เซียวซูหรันยิ้ม “ขอบคุณ ฉันชอบมาก”
“คุณชอบก็โอเคแล้ว”
เย่เฉินถอนหายใจ
สร้อยหยกที่เขาให้เซียวซูหรันก่อนหน้านี้เป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก แต่เซียวซูหรันไม่ค่อยใส่เท่าไหร่
ปกติเธอชอบอะไรที่ธรรมดา และไม่สนใจเครื่องประดับทองคำใดๆ ดังนั้นจึงไม่ค่อยชอบใส่อะไรที่มันเด่นชัดเกินไป
แต่สร้อยข้อมือวงศ์ย่อยหอมือเสือนี้ เซียวซูหรันให้ความสำคัญกับมันมาก
หม่าหลันเห็นเซียวซูหรันเหมือนจะชอบสร้อยข้อมือร้ายๆนี้ พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ไม่ใช่ทอง และก็ไม่ใช่หยก ก็แค่เปลือกหอยมุขที่ไร้ค่า มีประโยชน์อะไร?”
เย่เฉินยิ้ม และไม่ได้โต้ตอบอะไรกับเธอต่อ
ไม่ให้เซียวซูหรันรู้ราคาของมันแหละดีแล้ว ไม่งั้น ถ้าเธอรู้วิธีทำสร้อยข้อมือทางธรรมแล้วเอาไปขาย อย่างน้อยคนรวยก็ยอมจ่ายร้อยล้าน และไม่กล้าใส่อีกเลย
รอหลังจากให้สร้อยข้อมือกับเซียวซูหรันแล้ว เย่เฉินจึงลงไปด้านล่าง หาบริษัทส่งของเอสเอฟเอ็กซ์เพลส เอายันต์จิงซ่าและบัตรดำนั่นส่งไปรษณีย์ไปให้ฉินกาง
เอางี้ ถือว่าเป็นการอธิบายให้เขาฟังแล้วกัน
……
ตระกูลฉิน
ขณะนี้อาจารย์วีได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โบราณ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดใดๆ
ครั้งนี้ที่เขามาเมืองจินหลิง เพื่อวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ข้างในมีลูกปัดไห่หลิง ที่นำมาทำเครื่องมือทางธรรม ด้วยราคาล้ำค่าเกินกว่าจะคาดเดาได้!
แต่ไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะโผล่ขึ้นมา ทำลายแผนการของเขา ทำเอาเขาโกรธแค้นเหลือเกิน!
ฉินเอ้าตงยืนตรง อยู่ข้างๆ
สำนักเสวียนจี แน่นอนว่าตระกูลฉินเคารพอาจารย์วี ล้วนยืนอยู่ข้างๆอย่างเคารพนอบน้อม
ฉินกางยิ้มอย่างนอบน้อมแล้วกล่าว “ไม่คาดคิดว่าอาจารย์วีจะมาหา ตระกูลฉินรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ไม่ทราบว่าที่อาจารย์มา เพราะเรื่องอะไร?”
อาจารย์วีดื่มชาอย่างไม่เร่งรีบ แล้วเอาแก้ววางลง พูดอย่างช้าๆว่า
“ฉันพบคุณชายฉินในงานประมูล เขาเชิญให้ฉันมาดูโชคชะตาให้พวกคุณ”
ความจริงฉินกางเตรียมที่จะจัดการฉินเอ้าตง ดูว่าครั้งต่อไปยังกล้าหนีออกไปด้านนอกอีกหรือไม่ แต่เมื่อเห็นฉินเอ้าตงเชิญอาจารย์วีผู้เลื่องชื่อมา ก็กดความโมโหเอาไว้
“อาจารย์วี รบกวนคุณด้วยนะครับ!”
อาจารย์วีพยักหน้า แล้วกล่าว “ถ้าฉันพูดไม่ผิด ช่วงสองปีมานี้ตระกูลฉินโชคร้ายมาโดยตลอด เกรงว่าน่าจะเป็นเพราะมีคนในครอบครัวครอบครองสิ่งไม่ดีเอาไว้ ปีที่แล้วมีการสูญเสียเกิดขึ้น ถ้าในปีนี้ล่ะก็……”
พูดจบ เขามองไปรอบๆ แล้วอุทานว่า “ชะตาของตระกูลฉินได้มาถึงจุดจบแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตระกูลฉินจะต้องพังพินาศ ไร้ซึ่งผู้สืบทอด!”
อาจารย์วีเพิ่งพูดจบ ฉินกางก็หน้าซีด แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “อาจารย์วี ไม่แปลกเลยที่คุณเป็นสุดยอดของสำนักเสวียนจี ตระกูลฉินของผมโชคร้ายมาตลอดจริงๆ ขอเชิญท่านช่วยแก้ไข!”
ทุกคนของตระกูลฉินตะลึง!
อาจารย์วีสุดยอดจริงๆ พูดถูกต้องหมดทุกอย่าง
ตอนนี้เย้เฉินยังไม่ตอบกลับ ฉินกาจรู้สึกร้อนรนไปหมด
ในสายตา อาจารย์วีได้มาหาถึงที่ ราวกับเขาได้เจอเข้ากับผู้ช่วยชีวิต ถามต่อว่า “มิทราบว่าอาจารย์วี มีวิธีแก้ไขไหม?”
“วิธี มีแน่”
อาจารย์วีพูดช้าๆ ขมวดคิ้วทันใด “แต่จากที่ฉันดู เกรงว่าจะมีการทำไสยศาสตร์เกิดขึ้น ทำลายฮวงจุ้ย ยิ่งเพิ่มให้มีพลังทำลายล้างตระกูลฉินเร็วมากขึ้นไปอีก ถ้ายังให้เขาทำลายต่อไป เกรงว่าไม่เกินครึ่งปีตระกูลฉินขอพวกคุณจะถูกล้างบางทั้งหมด!”