ตอนที่ 1416 ผู้ใจบุญ (1)
จวินอู๋เสียเดินไปรอบๆเมือง จำนวนผู้ลี้ภัยที่นางเห็นนั้นน้อยกว่าที่คิด อย่างมากสุดก็หลายพันคน ไม่ตรงกับจำนวนที่นางคำนวนเอาไว้คร่าวๆก่อนหน้านี้
ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังสังเกตสิ่งต่างๆในเมือง นางบังเอิญเห็นผู้ลี้ภัยกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองชิงเฟิง กำลังถูกทหารของเมืองพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่แห่งนั้นมีบ้านที่ทรุดโทรมมากหลายหลัง มันมืดสลัวและอับมาก คนที่อยู่ที่นั่นดูซูบผอม เสื้อผ้าก็สกปรก
จวินอู๋เสียสังเกตพวกเขาจากเงามืด และนางก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดจากคำพูดที่ได้ยิน
สถานที่แห่งนั้นถูกใช้เป็นที่พักของผู้ลี้ภัยที่เพิ่งเข้ามาในเมืองเมื่อไม่นานมานี้ ส่วนใหญ่เป็นคนแก่และเด็ก พวกเขาไม่มีเงินติดตัวมากนัก ไม่สามารถหาที่พักเองได้ จึงต้องอาศัยคนในเมืองจัดการให้
พวกคนที่เข้ามาในเมือง แม้ว่าจะดูซูบผอม แต่ก็มีสีหน้าโล่งใจขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าการเข้ามาในเมืองชิงเฟิงจะทำให้พวกเขาห่างไกลจากความทุกข์และอันตราย แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะไม่ดี แต่มันก็ดีกว่าใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวนอกกำแพงเมือง
พวกทหารจากไปทันทีหลังจากส่งผู้ลี้ภัยมาที่นี่ เตือนพวกเขาว่าอย่าย้ายไปเองและอยู่ที่นั่นเพื่อรอคนจัดสถานที่ให้พวกเขาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
เมื่อจวินอู๋เสียเห็นทหารกลับไป นางก็ทาถ่านลงบนใบหน้าและเสื้อผ้า ก่อนจะเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้ลี้ภัย
ภายในบ้านดินที่มืดสลัวและเปียกชื้นแต่ละหลังเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ในห้องพักมีเตียงขนาดใหญ่อยู่แค่เตียงเดียว ผ้าห่มสกปรกมาก ทุกคนที่นี่เป็นแค่คนแก่กับเด็กเล็กและผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งในที่สุดก็รอดพ้นฝันร้ายมาซ่อนตัวที่นี่ได้ พวกเขาจึงไม่กล้าบ่นเกี่ยวกับสภาพที่ย่ำแย่ไม่น่าอยู่
ในความเป็นจริงแล้ว นอกจากคนแก่และเด็กที่อ่อนแอกลุ่มนี้ ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองทุกวันคือคนรวยที่ติดสินบนเข้ามาเหมือนกับที่จวินอู๋เสียทำ เนื่องจากคนพวกนั้นมีเงิน จึงไม่ต้องทนทุกข์กับสถานที่เช่นนี้
นอกจากกลุ่มคนที่เพิ่งเข้าเมืองมาวันนี้ ยังมีบางคนที่เพิ่งเข้าเมืองมาไม่นานอยู่ที่นั่นด้วย เมื่อเห็นว่ามีคนใหม่เข้ามา พวกเขาจึงเข้าไปทักทายพูดคุยกับคนกลุ่มใหม่ด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ต้องกังวล เราจะอยู่ที่นี่ไม่นาน อย่างมากก็หนึ่งสัปดาห์ เจ้าเมืองชิงเฟิงจะจัดหาที่ดีๆให้กับเราพร้อมงานให้ทำ มีที่ให้เราอยู่และข้าวให้เรากิน” ป้าแก่ๆคนหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าอยู่ที่ค่ายผู้ลี้ภัยนี้มาหลายวันแล้ว บอกกับกลุ่มที่เพิ่งเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นั่นอย่างมีน้ำใจ
“ใช่แล้ว ป้ารองจากบ้านตะวันออกมาที่นี่ก่อนเราสองวัน ท่านเจ้าเมืองจัดการให้นางไปที่อื่นเมื่อวันก่อนนี้เอง นางกลับมาที่นี่เมื่อวาน เอาอาหารอร่อยๆมาให้เรา เราต้องทนอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็ได้ไปอยู่ที่ดีๆเหมือนกัน” หญิงสูงอายุอีกคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าเหี่ยวย่นของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ทนทุกข์มามากแล้ว พวกเขาจึงโหยหาที่จะอยู่อย่างสงบสุข
คนกลุ่มใหม่ที่ยังคงรู้สึกว้าวุ่นใจก็สบายใจขึ้นอย่างรวดเร็วจากคำพูดของคนอื่นๆที่นั่น และเกิดความมั่นใจว่าสิ่งต่างๆจะดีขึ้นในที่สุด
จวินอู๋เสียเฝ้ามองทุกอย่างจากเงามืด รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ในขณะที่นางยังคงครุ่นคิดขณะที่ซ่อนตัวอยู่ ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นชายหลายคนที่แต่งตัวหรูหราท่าทางหยิ่งยโสเดินเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยที่สกปรก
กลุ่มผู้ลี้ภัยที่อยู่ในเมืองชิงเฟิงมาหลายวันแล้วก็เริ่มตะโกนทันทีที่เห็นชายกลุ่มนั้นปรากฏตัว
“ทุกคนมาเร็ว! ท่านผู้ใจบุญมาแล้ว!”
เสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดังขึ้น คนที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านก็รีบวิ่งออกมา เบียดกันอยู่ริมทางแคบๆทั้งสองด้าน ดวงตาเฝ้ามองกลุ่มคนที่ดูไม่เข้ากับสถานที่แห่งนั้นด้วยความกระตือรือร้น
จวินอู๋เสียเดินตามฝูงชนและหลบออกไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น