ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะนิ่งอึ้ง
ในวินาทีนี้ ชายหนุ่มคนนี้ให้ความรู้สึก ที่แตกต่างออกไปจากไปเดิมอย่างสิ้นเชิง!
บนร่างกาย มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ใช่ ความรู้สึก ความรู้สึกของความน่าค้นหาของหนังสือ!
ก็เหมือนกับว่า ความรู้สึกที่คนกับพู่กันเป็นหนึ่งเดียว!
โจวเทียนฉีประหลาดใจ!
คนอื่นๆมองเย่เซิ่งเทียนด้วยความประหลาดใจ!
ทุกคนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง บนร่างกายของเย่เซิ่งเทียนในขณะนี้!
ก็เหมือนกับ เหมือนกับความรู้สึกรับรู้ได้ด้วยความเข้าใจ ไม่อาจถ่ายทอดได้โดยวาจาแบบนั้น
“ฟ้ากับคนเป็นหนึ่งเดียว!!”
“จะเป็นไปได้ยังไง!”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะพึมพำกับตัวเอง
ถูกต้อง ฟ้ากับคนเป็นหนึ่งเดียว!
คนอื่นๆตกตะลึงชั่วขณะ ความรู้สึกที่เย่เซิ่งเทียนมอบให้พวกเขาในขณะนั้น ก็คือฟ้ากับคนเป็นหนึ่งเดียว คนกับพู่กันเป็นหนึ่งเดียว!
ทันใดนั้น เมื่อรัศมีนี้ถึงจุดสูงสุด พู่กันในมือของเย่เซิ่งเทียนหล่นลงมาอย่างกะทันหัน หล่นลงมา!
ตามด้วยเขียนลงบนกระดาษ หัวใจของทุกคนก็กระตุกในทันที ไม่รู้เนื้อรู้ตัว อารมณ์ไปตามการเขียนนี้ของเย่เซิ่งเทียนแล้ว!!!
พวกเขารีบมองไปที่กระดาษ
“ก็เป็นอักษรสิงซู!!”
“อะไรน่ะ เขาอยู่ต่อหน้าของอาจารย์มิยาโมโตะ เขียนอักษรสิงซู!!”
“ช่างเป็นเด็กจองหองจริงๆ”
ผู้คนไม่น้อยโกรธมาก นี่ก็จองหองพองขนเกินไปจริงๆ ใจกล้าเกินไปแล้ว!
ต่อหน้าของอาจารย์มิยาโมโตะ ท้าทายอักษรสิงซู? ไม่รู้หรือว่า ในบรรดานักเขียนศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อาจารย์มิยาโมโตะเป็นคนแรกของอักษรสิงซู? กล้าสอนจระเข้ว่ายน้ำต่อหน้าอาจารย์มิยาโมโตะ เย่อหยิ่งเกินไปแล้ว!!
นี่เป็นการไม่ได้ให้คนสำคัญกับอาจารย์มิยาโมโตะโดยสิ้นเชิง!
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะก็โกรธมากเช่นกัน ช่างเป็นเด็กที่จองหองยิ่งนัก กล้าโอ้อวดต่อหน้าของฉัน รนหาที่ตายจริงๆ
ก็ดี ก็ดี วันนี้ ฉันก็จะใช้โอกาสนี้ เหยียบย่ำแวดวงศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนของต้าเซี่ยสักหน่อย ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า ต่อหน้าของศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนของประเทศอาทิตย์พวกเรา ศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนของต้าเซี่ยพวกแกก็อ่อนหัด พวกแกใช้ไม่ได้ ไม่มีใครในต้าเซี่ยของพวกแก!!
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะแสยะยิ้ม เขาจะดูสิว่า ไอ้หมอนี่ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จะเขียนอะไรออกมาได้!
“เริ่มต้นด้วยตัวอักษรหย่ง? เขาก็จะเขียนอารัมภกถาบทกวีหลานถิง?”
โจวเทียนฉีตกตะลึง เมื่อกี้นี้ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะก็เขียนอารัมภกถาบทกวีหลานถิง!
นี่มันจงใจท้าทาย!
ท้าทายปรมาจารย์ศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนระดับโลก!!
ช่างกล้าหาญอะไรเช่นนี้!!
แต่ว่า ในวินาทีนี้ ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะกลับนิ่งอึ้ง
ถูกต้อง เขามองดูเย่เซิ่งเทียนลงมือเขียนได้ปราดเปรียว นิ่งอึ้งไปในทันที!
ไม่เพียงแต่เขา คนที่รู้เรื่องศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีนในงาน ในเวลานี้ ก็นิ่งอึ้งไปทั้งหมด
โจวเทียนฉีและคนอื่นนิ่ง ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะเห็นท่าทางหลงใหล บนใบหน้าของชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ?
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!
โจวเทียนฉีกระซิบถามว่า: “อาจารย์มิยาโมโตะ ท่านเป็นอะไรไป ท่าน……”
“หุบปากซะ!!”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะด่าด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งสองจ้องมองเย่เซิ่งเทียนลงมือเขียนได้ปราดเปรียว!!
เขียนตามอารัมภกถาบทกวีหลานถิงออกมาเรื่อยๆ
เย่เซิ่งเทียนสงบเยือกเย็น ลงมือเขียนก็เปิดตัวแบบยิ่งใหญ่อลังการ ในจังหวะการเขียน ใบหน้าของเขา ใบหน้าของเขาก็เผยให้เห็นสีหน้าหลากหลาย
ความโศกเศร้า
ความทอดทอนหายใจ
ความสงบสุข
ความสุข
ตัวหนังสือที่เขาเขียน ก็ราวกับมีชีวิตมีชีวา
หลายคนไม่รู้เรื่องศิลปะการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีน แต่หลังจากเห็นพู่กันหมึกดำของเย่เซิ่งเทียน ก็สั่นไหวในทันที! ตามด้วยเย่เซิ่งเทียนลงมือเขียน พวกเขาราวกับรับรู้ถึงอารมณ์ของข้างใน
บางก็รู้สึกชีวิตคนเรานั้นสั้น บางรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว……
พวกเขาไม่รู้ว่าทำไม!
ไม่มีเหตุผล!
ไม่มีสาเหตุ!
แต่ว่า ก็รู้สึกว่าหัวใจสั่นไหว ก็รู้สึกว่าไปตามการแต้มการเส้นลากซ้ายการโค้งจากปลายเป็นรูปตะขอและการเส้นลากขาว อารมณ์ของตัวเองก็ขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง ราวกับทันใดนั้นก็รู้แจ้งว่าที่แท้นี่ต่างหากที่เป็นอักษรสิงซู!!
นี่เป็นแรงสั่นสะเทือนมาจากจิตวิญญาณ!!
เห็นพ้องต้องกันมาจากจิตวิญญาณ!
พรึ่บพรั่บ!
เมื่อเย่เซิ่งเทียนเขียนถึงประโยคสุดท้าย ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะก็คุกเข่าลงต่อหน้าเย่เซิ่งเทียนในทันที!!