ใช่!
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ เป็นปรมาจารย์ด้านอักษรพู่กันจีนชั้นนำของโลก เขาคุกเข่าลงแล้ว!
คุกเข่าต่อหน้าเย่เซิ่งเทียน!!
เย่เซิ่งเทียนไม่พูดอะไร แล้วก็ไม่ทำอะไร และยังเขียนไม่เสร็จ ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ ก็คุกเข่าลงแล้ว!!
เขาเชื่อคำพูดของเย่เซิ่งเทียนทันที!!
“อาจารย์มิยาโมโตะ!!”
ทุกคนอึ้ง!
เรื่องนี้น่าตะลึงจริงๆ ไม่คาดคิดว่า อาจารย์มิยาโมโตะจะคุกเข่าลงจริงๆ !!
เขาคุกเข่าให้เด็กกระโปกนี้!!!
“ฉันยอมแพ้แล้ว!!”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะหลับตาและกราบลงไป!
เขายอมแพ้ และเขาเชื่อว่าเขาแพ้!!
“นี่คือทักษะการเขียนอารัมภกถาบทกวีหลานถิงที่แท้จริง ฉันเรียกรู้เพียงผิวเผินเท่านั้น แต่คุณผู้ชายท่านนี้ต่างหาก ที่มีวิชาที่แท้จริง”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ทันทีที่เย่เซิ่งเทียนลงมือเขียน เขาก็รู้เลยว่าตนเองแย่ตรงไหน เขาแค่ไม่พอใจ และไม่อยากไปเชื่อว่า อีกฝ่ายยังเด็กมากเช่นนี้ แต่เขากลับมีความสามารถด้านพู่กันมากกว่าตน
เขายิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว!
คำที่ตนเขียนขึ้นมา เป็นเพียงผิวเผิน เป็นเพียงอักษรที่ไม่มีชีวิต!!
แต่ชายหนุ่มคนนี้เขียนออกมา กลับมีชีวิต!
ใช่แล้ว ในช่วงเวลาหนึ่ง เขารู้สึกว่าคำพวกนั้นมีชีวิตอยู่ ราวกับว่านักอักษรศิลป์มือเอกหวังซีจือได้เกิดใหม่มาเขียนอีกครั้งด้วยตนเอง!
อารมณ์นั้น ความคล้องตัวนั้น ความแข็งแกร่งและหนักแน่นของพู่กันนั้น ตนเทียบกับเขาไม่ได้เลย
” ลงมือเบาเส้นอักษรกลับแหลมคม ขีดเส้นแนวนอนและขวางแทบจะเข้าด้วยกัน ขีดจุดงามดั่งหง ซึ่งมีความหมายแฝงอยู่!!สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความหมายแฝงนั้น ถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจนเต็มที่”
เมื่อได้ยินความคิดเห็นของมืออาชีพพวกนี้ แม้ว่าคนรอบข้างจะไม่เข้าใจ แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ดีกว่าคำพูดของชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ
ไม่ใช่ว่างานของชิอิจิโร่ มิยาโมโตะไม่ดี แต่จะพูดยังไงดี ของเขานั้นมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป
ก็เหมือนผู้หญิงที่สวยเหมือนกันสองคน แววตาเหม่อลอยเล็กน้อย แม้ว่าจะงดงามและกลับไร้ชีวิตชีวา ดูเหมือนขาดบางอย่างไป ส่วนอีกหนึ่งนั้นมีแววตาที่มีจิตวิญญาณ ดวงตาที่สดใสเป็นประกายเผยเสน่ห์ ความแตกต่างระหว่างทั้งสองชัดเจนมากทีเดียว
ตอนนี้ ตัวอักษรที่ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ เขียนก็เหมือนผู้หญิงที่มีแววตาเหม่อลอย และอักษรที่เย่เซิ่งเทียนเขียนเปรียบเสมือนดั่งหญิงสาวที่มีแววตางดงาม สดใสมีจิตวิญญาณ
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะดูเหมือนจะหมดแรงและยิ้มอย่างขมขื่น
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กที่ไร้ชื่อ!
เขามองไปที่เย่เซิ่งเทียนอย่างสิ้นหวัง “ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันจะเก็บสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ การประดิษฐ์ตัวอักษรประเทศอาทิตย์ของเราด้อยกว่าต้าเซี่ยมาก ฉันยินดีรับผิดชอบคำพูดของฉัน”
โจวเทียนฉีและคนอื่นๆ ก็ตกตะลึง!
อาจารย์มิยาโมโตะยอมแพ้!!
มันเหลือเชื่ออย่างมาก ไม่น่าเชื่อเลย!!
มันน่ากลัวมาก!
ช็อกมาก!
อาจารย์มิยาโมโตะ เป็นปรมาจารย์ด้านอักษรวิจิตรชั้นนำของโลกนะ เขายอมแพ้แล้วจริงๆ!!
เย่เซิ่งเทียนทิ้งปากกา หันหลังเดินจากไป พูดสองคำทิ้งท้ายอย่างเย็นชา “ตลก”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะตัวสั่น ใบหน้าของเขาซีด และละอายใจ!
ตลก!
ใช่ เขาพูดแค่คำเดียวเท่านั้น ตลก!
ความหมายแฝงของเขาหมายความว่า ประเทศอาทิตย์ของคุณ มีสิทธิ์อะไรมาแข่งเรื่องพู่กันจีนกับต้าเซี่ยอย่างเรา? น่าตลกสิ้นดี!
ถูกต้อง ไม่คิดเช่นกันว่าตนจะมีความคิดที่จะมาแข่งการเขียนพู่กันกับต้าเซี่ย นี่เป็นความโง่เขลาอย่างมาก ชายหนุ่มคนนี้ไม่อยากจะสนใจตนด้วยซ้ำ แต่ตนเองต่างหากที่ไปบังคับเขามาให้ทำตนเสียหน้า!!
เขาเป็นใครกัน?
ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเขาเลย!
“อาจารย์มิยาโมโตะ คุณ…”
คนรอบข้างไม่กล้าพูดอะไรมาก พวกเขาแค่รู้สึกหน้าชา
เขาเขียนเสร็จแล้วก็จากไปแล้ว ดูทรงพลัง และอิสระเพียงใด
ไม่แคร์ความงามความชอบเรื่องนอกตัวพวกนั้นสักนิด!
แม้แต่มองก็ไม่มอง ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ทำให้พวกเขาเขินอายจนหน้าแดง และอยากมุดดินหนี “ต่อไป ฉันจะไม่ใช่อาจารย์แล้ว เขาตั้งหากที่เป็นอาจารย์!!”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะมองแผ่นหลังของเย่เซิ่งเทียนด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถบอกได้