“หยุดนะ! เจ้าต้องคืนมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” ซูเทียนจิทำหน้าดุร้ายราวกับว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
“ข้าแค่เอาหัวผักกาดมามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ตรงไหน!”
“ข้าดูแลประคบประหงมอย่างดีเป็นเวลาสามชั่วโมง!” ซูเทียนจิจ้องตาเขม็ง “และเจ้าก็มาขโมยของจากลูกศิษย์ข้าอีก คืนพวกเขาเดี๋ยวนี้!”
“พวกมันหายไปหมดแล้ว!” ฟางฉีพูดด้วยเยาะแถมยังชี้ไปที่หมา “ข้าใช้เงินทั้งหมดเพื่อแลกมันมา ท่านมาเอาคืนตอนผักของข้าโตละกัน!”
เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบนั้นหรอ .. อืม ใช่ แต่ข้าไม่ขโมยวันนี้หรอกข้าจะพูดให้เจ้ารู้สึกผิดแล้วค่อยมาขโมยวันหลัง ไม่สิ! ข้าไม่ได้ขโมยสักหน่อย ข้าแค่จะเอาสิ่งที่เป็นของข้าคืน! เธอวางแผนในใจ
หรือข้าจะมาพรุ่งนี้ดี .. ยิ่งคิดยิ่งแค้น!
จากนั้นเธอเปลี่ยนอารมณ์ในทันที “ทำไมเจ้าถึงซื้อหมามา?”
“ทำไม? ..” ฟางฉีเงียบไปครู่แล้วตอบว่า “มันดีสำหรับพื้นที่โดยรอบ”
“ปลูกผักเกี่ยวอะไรกับพื้นที่?” เธอทำหน้าสงสัย
…
ตงชิงลี่และจางวันยูหลังจากเล่นเกมเสร็จก็ย้อนกลับเข้ามาในคิวโซนเพื่อมาเก็บเกี่ยวผลผลิต
“ส้มข้าหายไป!” จางวันยูตะโกนด้วยความตกใจ
“หืม? หัวผักกาดของข้าก็หายไป!” ตงชิงลี่รู้สึกงุนงงเมื่อเห็นหลุมในสวนของเธอ “ก่อนหน้านี้หัวผักกาดของข้าอยู่ตรงนี่นี้”
ผู้เฒ่าฟูเองก็เพิ่งรู้สึกตัวเช่นกัน “ดูเหมือนว่าผักในสวนข้าหายไป ..”
“ข้าด้วย!” นาหลันฮงวูมองแปลงผักของเขาด้วยความสับสน
“ส้มจิตวิญญาณของข้าอยู่ที่ไหน? ใครเอามันไป?” ซัวเต๋าตะโกน
ซงฉิงเฟิง, ซูฉีซินและคนอื่นๆ เองก็รู้สึกงงงวยเช่นกันเมื่อพวกเขากลับเข้าไปดูในไร่ของตัวเองอีกครั้ง ผู้เล่นหลายสิบคนต่างสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ผู้เล่นในจิวหัวที่ไม่ค่อยมีแชทร่วมกัน วันนี้พวกเขากลับมารวมตัวกันใน QQ อย่างมิได้นัดหมาย
หลันยัน [ผักของข้าหายไป แปลกจริงแล้วพวกเจ้าละ?]
[ข้าก็หายเหมือนกัน!]
[หัวผักกาดของข้าหายไป!]
[ธัญพืชทางจิตวิญญาณของข้าก็หายไป!]
[ส้มของข้าหาย!]
บางคนถึงกับส่งข้อความถึงฟางฉี
[เจ้าของร้านท่านรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?]
[ข้าจะไปหาต้นตอ!] นาหลันหมิงสื่อเอ่ยขึ้น
สามนาทีต่อมาหน้าหลันหมิงสือได้รายงานต่อทุกคนว่า [หึ! อย่าได้ไปถามฟางฉีเลย เขานั้นแหละเป็นคนขโมยไป เขาบอกว่าจะไม่คืนแถมยังบอกว่าถ้าอยากได้คืนก็ไปขโมยในสวนเขาเอง!]
ทุกคนเมื่อเห็นข้อความเริ่มขุ่นเคือง
ซูเทียนจิแสดงความเห็นของเธอในกลุ่ม QQ [เจ้าเด็กคนนี้ช่างอุกอาจจริงๆ พรุ่งนี้ไปบุกสวนของเขากันเถอะ!]
หลันยัน [ข้าเอาด้วย!]
ซงฉิงเฟิง [ข้าไปด้วย!]
ซูฉีซิน [ข้าด้วย!]
เจียงเสี่ยวหยู [นับข้าด้วย ผักข้าก็หาย หัวหน้านะหัวหน้า!]
“…”
ฟางฉีปรากฏตัวขึ้นในกลุ่ม [พวกเจ้าช่วยคุยเรื่องนี้แบบส่วนๆ หน่อยจะได้มั้ย ..]
ซูเทียนจิ [ใครดึงฟางฉีเข้ามา?]
นาหลันหมิงสือ, หลันยันและคนอื่นๆ ตกอยู่ในภวังค์พูดไม่ออก .. กลุ่มเงียบไปเพราะแผนแตก
ขณะเดียวกันฟางฉีก็เล่นกับเจ้ามาอาคิตะของเขา “มา! อาคิตะน้อย ยิ้ม!”
แชะ!
ฟางฉีถ่ายภาพด้วยกล้อง .. ฟางฉีช่างมีความสุขกับวันแสนสุขของเขาจริงๆ ในไม่ช้าก็ได้เวลาปิดร้านและเข้านอน
…
เช้าวันรุ่งขึ้นซุเทียนจิมาถึงร้านด้วยความเร็วแสงพร้อมกับสาวกของเธอ โดยปกติแล้วเธอจะต้องกินของว่างนั่งดูละครก่อนเล่นเกม แต่วันนี้ ไม่! เธอเปิดเกมส์ด้วยความหงุดหงิด
ฝั่งฟางฉีเองเขาเปิดร้านแต่เช้า เขานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์พร้อมถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ส่งกลิ่นอันหอมหวลชวนหิว!
ไม่มีใครที่เข้ามาเหยียบในพื้นที่คิวโซนของฟางฉีเลย หลังจากคืนหนึ่งผ่านไปผักในสวนของเขาได้เวลาเก็บเกี่ยวมันเต่งตรึงน่าดึงดูดจนน่าขโมย แสงแดดสอดส่องให้เห็นว่าพวกมันสุกงอมน่ากิน ไม่สิ! น่าเอาไปขายมากแค่ไหนทั้งหมดพืชผักผลไม้ ..
หมาน้อยของเขาเฝ้าอยู่ตรงหน้าบ้านอยู่ห้างๆ ด้วยพื้นดินและความซนของมันทำให้ตัวมันดูหมองคล้ำและเลอะเทอะ
ซูเทียนจิที่กำลังเลาะสวนของฟางฉีและย่องเข้าไป เธอพึมพำด้วยสีหน้าเย็นชา “ข้าจะเอาของที่ซื้อมาอย่างไม่ชอบธรรมคืน!”
หลังจากเดินเข้ามาถึงแปลงผักเธอก็ตั้งใจขุดหัวผักกาดด้วยความแค้น ดี! ฉันได้มันแล้ว จากนั้นเธอก็หันไปเก็บลูกพีชต่อ
ปี๊ป! เสียงเตืนอจากเกมดังขึ้น [อย่าโลภ]
ซูเทียนจิยืนแข็ง หืม .. ไม่แปลกใจทำไมเขาขโมยไปชิ้นเดียว ความจริงก็คือขโมยได้แค่ชิ้นเดียวเท่านั้น!
ช่างมัน! อย่างน้อยวันนี้ผู้คนจำนวนมากก็จะมาที่นี่เพื่อนำของของพวกเขาคืน เมื่อเธอถึงขีดจำกัดของการลักของแล้ว ซูเทียนจิก็พร้อมออกเดินทางทันที หึ! ในไม่ช้าสวนของเจ้าเด็กนี่ก็จะว่างเปล่า
เธอหันไปจ้องทางหนี ขณะเดียวกันที่กำลังย่องนั้นเจ้าหมาสีเหลืองดันมาขวางทางเข้าให้!
“โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”
“ทำไมเจ้าตัวนี้มันดุจัง?”
“อ๊าาาาา!”
…
ไม่กี่นาทีต่อมา ข้อความก็ปรากฏขึ้นบน QQ ของฟางฉี ในข้อความมาพร้อมรูปถ่ายของซูเทียนจิผู้เกรี้ยวกาด
[อะไรน่ะ?] ฟางฉีที่กำลังซูดบะหมี่เปิดดู
อีกฝั่งของซูเทียนจิกำลังเปิดดูรายการค่าใช้จ่ายของเธอด้วยความหัวร้อน
[วัคซีนพิษสุนัขบ้า 800 เหรียญ, ยา 100 เหรียญ]
แต่สิ่งที่เธอลักมาจากการขโมยมีมูลค่าเพียง 300 เหรียญเท่านั้น! อะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เธอโมโหจนลืมหัวผักกาดอีกหัวทิ้งไว้ในฟาร์มของเขา!
[อธิบายมาว่าเจ้าทำอะไรกับหมาของเจ้า? // อิโมจิรูปมีด] ซูเทียนจิส่งข้อความด้วยความเกรี้ยวโกรธ
[หมาอะไร?] ฟางฉีอ่านด้วยความงุนงง
[อย่ามาแกล้งโง่!]
[เจ้าจะกลับมาจิวหัวเมื่อไร? ข้าจะชวนเจ้าทานอาหารสักมือ!] ซูเทียนจิยังคงกัดไม่ปล่อย
“ข้ายังไม่กลับไปหรอก” เขาพึมพำกับตัวเองหน้าคอมพลางกดส่งรูปที่เธอโดนหมากัดกลับไป [อีกนาน เราไม่ควรมาต่อสู้กันในชีวิตจริง!]
[เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าจะต่อสู้กับเจ้า??] เธอตอบกลับ [เจ้าเอารูปนั้นมาจากไหน?]
ขณะนี้รูปที่ซูเทียนจิโดนหมากัดในสวนของฟางฉีได้ขยายลงให้กลุ่ม QQ เป็นที่เรียบร้อย
หลันยัน [เจ้าของร้านมีหมาเฝ้าด้วยหรอ? งี้ใครจะกล้าไปขโมยละ!]
ซงฉิงเฟิง [ข้าว่าเขาต้องเห็นที่เราคุยกันเมื่อวานแน่! แล้วเจ้ายังจะไปมั้ย?]
หลันยัน [เจ้าไม่ไปหรอ?]
หลินเซียว [บ้าหรอ ใครจะไป .. ไปก็ถูกหมากัดกันพอดีสิ!]
[เจ้าของร้ายช่างร้ายกาจ!]
[ใช่ ข้าจะเชื่อเขาเลยจริงๆ]
จู่ๆ ระบบก็เด้งข้อความขึ้นในกล่องสนทนาของทุกคนว่า [ฟางฉีชวนท่านรวมดูละครกระบี่เทพสังหาร ท่านจะยอมรับหรือไม่?]