ตอนที่ 1421 ไม่ขาดเงิน (2)
มีเพียงผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยมีเงินถุงเงินถังเท่านั้นถึงจะทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเพื่อซื้อที่อยู่
และเพราะความต้องการนี้ ที่ข้างๆศาลาว่าการเมืองชิงเฟิงจึงมีร้านที่เปิดขึ้นมาเพื่อทำการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ทุกประเภท ผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยหลายคนจะมายังสถานที่แห่งนี้หลังจากที่เข้าเมืองมาไม่นาน เพื่อหาบ้านที่เหมาะสมสำหรับตัวเอง
เมื่อจวินอู๋เสียเดินเข้าไปในร้าน มีผู้ลี้ภัยที่แต่งตัวหรูหราหลายคนยืนอยู่ข้างใน ท่าทางของพวกเขาเป็นตัวอย่างที่ดีเลิศของคำว่า “ข้ามีเงิน รีบๆมาเชือดข้าซิ”
แม้ว่าจะใช้ชีวิตในฐานะคนเร่ร่อนอยู่หลายวัน แต่ใบหน้าของคนเหล่านี้ก็ยังมีเลือดฝาดและดูสบายดีมีเงินทองของมีค่าเต็มตัว สาวสวยสองคนกำลังให้บริการพ่อค้าตัวอ้วนที่ร่ำรวยแต่งกายด้วยชุดผ้าไหม เขากำลังฟังพนักงานขายพูดแนะนำสินค้าไม่หยุด
ที่มือทั้งสองข้างของชายคนนั้น นิ้วทั้งสิบของเขาสวมแหวนทองวงใหญ่แวววาว ดูเหมือนแกะอ้วนที่กำลังจะถูกเชือดไม่มีผิด
“นายท่านหลิว นี่คือบ้านที่ดีที่สุดในเขตนี้ ไม่เพียงตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่ตัวบ้านก็สร้างอย่างดี ดูสิ มีกระทั่งสระบัวด้วย ตอนฤดูร้อนท่านก็สามารถจิบเหล้าผ่อนคลายที่ข้างสระได้ ท่านจะต้องพอใจอย่างแน่นอน” พนักงานขายในร้านต้องมีทักษะในการสังเกตสีหน้าและคำพูด เมื่อเห็นนายท่านหลิวที่เพิ่งเข้าเมืองชิงเฟิงมาวันนี้วางท่าใหญ่โตเดินเข้ามาในร้าน ก็รู้ได้เลยว่าวันนี้จะทำการค้าครั้งใหญ่ได้อย่างแน่นอน
“ที่นี่ก็ไม่เลว แต่เล็กไปหน่อย เจ้ามีที่ที่ใหญ่กว่านี้ไหม?” นายท่านหลิวพูดจาใหญ่โตท่าทางมีเงินเหลือเฟือ ทำให้สาวสวยสองคนยิ้มแล้วยิ้มอีก
เดิมทีเขาเป็นพ่อค้าข้าวในแคว้นฟาน ตอนที่พวกคนพิษเริ่มออกอาละวาด เขาได้ฉวยโอกาสขึ้นราคาข้าวและทำกำไรได้อย่างมากมาย แต่อนิจจา ที่ที่เขาอาศัยอยู่ได้ถูกพวกคนพิษถล่มราบคาบ เพื่อเอาชีวิตรอด เขาได้พาคนทั้งครอบครัวย้ายถิ่นฐานมาที่เมืองชิงเฟิง จากนั้นเขาก็ใช้เงินไปนิดหน่อยก่อนจะพาทุกคนในครอบครัวเข้าเมืองชิงเฟิงมาได้
นายท่านหลิวผู้เคยชินกับการใช้อำนาจบาตรใหญ่มานานหลายปี ย่อมไม่คิดจะทำผิดต่อตัวเอง เงินที่โกงมา ใช้ไปก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร
พนักงานขายได้ฟังคำพูดของนายท่านหลิวก็ยิ้มอย่างดีใจ และเดินกลับไปหาอัลบั้มภาพของบ้านที่ใหญ่กว่านี้
เมื่อจวินอู๋เสียก้าวเข้ามาในร้าน ก็ไม่มีพนักงานร้านเดินเข้าไปหาสักคน ทุกคน กระทั่งคนที่ว่างอยู่ ก็ไม่มีใครเดินเข้ามาสอบถามเลยแม้แต่คำเดียว
จวินอู๋เสียเพิ่งออกมาจากค่ายผู้ลี้ภัย เดิมทีก็แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหยาบๆอยู่แล้ว พอรวมกับที่นางจงใจเอาถ่านมาป้ายหน้าและเสื้อผ้าเพื่อให้ดูสกปรก จะได้เข้าไปในค่ายผู้ลี้ภัยได้อย่างกลมกลืน มองยังไงก็ดูไม่เหมือนคนรวย ยิ่งกว่านั้นนางก็ยังอายุน้อย รูปร่างเล็กและผอมบาง และยังไม่มีผู้ติดตามเลยสักคนเดียว
เป็นเรื่องปกติที่นางจะถูกมองว่าเป็นลูกค้าที่ไม่น่าต้อนรับ
แต่ตัวจวินอู๋เสียเองนั้นไม่ได้สังเกตเห็นเลย การปฏิบัติที่แตกต่างนี้ เมื่อเทียบกับการที่มีคนมาคอยพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหูแล้ว นางชอบถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวมากกว่า จะได้ค่อยๆเลือกสิ่งที่ต้องการอย่างช้าๆ
ถึงยังไง บนชั้นวางในร้านก็มีอัลบั้มที่เต็มไปด้วยภาพวาดของบ้านที่วางขายอยู่แล้ว และที่ชั้นวางก็ได้แยกขนาดของบ้านเอาไว้อย่างเป็นระบบ ดังนั้นนางจึงเลือกหยิบได้ไม่ยาก
จวินอู๋เสียเมินอัลบั้มที่มีแค่บ้านเดี่ยว และหันไปสนใจบ้านที่มีที่ดินขนาดใหญ่
นางยื่นมือไปเพื่อหยิบอัลบั้ม แต่ก็ถูกพนักงานในร้านแย่งไปก่อนที่นางจะทันได้แตะมัน