ตอนที่ 1422 ไม่ขาดเงิน (3)
“ไปๆๆ ไม่ซื้อก็อย่ามากวน จริงๆเลย คนเดี๋ยวนี้ ชอบคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าใหญ่นายโต ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ขอทานอย่างเจ้าควรเข้ามา ไปให้พ้น” พนักงานร้านรีบนำอัลบั้มภาพไปประจบประแจงนายท่านหลิวคนนั้นต่อ แต่พอเหลือบมาเห็นเด็กหนุ่มในชุดสกปรกยังหน้าด้านหน้าทน พนักงานร้านก็มีสีหน้าไม่พอใจทันที
เจ้าแมวดำที่นอนอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียได้ยินคำพูดของพนักงานร้าน ก็แทบจะกระโดดกัดคอพนักงานคนนั้น โชคดีที่จวินอู๋เสียปลอบมันให้สงบลงได้
จวินอู๋เสียไม่ได้สนใจน้ำเสียงเหยียดหยามของพนักงานร้าน และเลือกอัลบั้มภาพอันอื่นจากชั้นวาง
พนักงานร้านมัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำกำไร จึงไม่ได้สนใจมาดูแลเด็กหนุ่มยาจก เขานำอัลบั้มภาพไปส่งให้นายท่านหลิว
จวินอู๋เสียเลือกอัลบั้มอีกสองสามเล่มจากชั้นวาง และเอาทั้งหมดที่เลือกไปวางรวมบนชั้นที่ว่าง คนรวยบางคนในร้านเริ่มพูดจาเยาะเย้ยเมื่อเห็นการกระทำของจวินอู๋เสีย
“พวกยาจกฝันกลางวันอีกคนล่ะซิ? ขยะแบบนี้น่าจะกลับไปอยู่ในคอกหมูซะ ดูสภาพมันซิ แค่กระท่อมหลังเล็กๆจะมีเงินซื้อรึเปล่าเถอะ? ข้าแน่ใจว่าต่อให้เป็นบ้านหลังเล็กที่สุดที่มีขายในร้านนี้ มันก็ไม่มีปัญญาซื้อหรอก” ใครบางคนเยาะเย้ย
“ข้าเห็นคนพวกนี้มาเยอะ ระหว่างทางที่มายังเมืองชิงเฟิงนี่ คนประเภทที่ข้าเจอมากที่สุดก็พวกยาจกพวกนี้แหละ พวกเขารู้จักแต่จะแบมือขอ ไม่ต่างอะไรจากขอทานเลยสักนิด”
“จากที่ข้าคิด ขยะแบบนี้ควรเลิกดิ้นรนแล้วอยู่ข้างนอกนั่นไป ปล่อยให้พวกสัตว์ประหลาดกินตัวเองไปซะ มันจะช่วยลดปัญหาของทุกคนไปได้เยอะ แทนที่จะให้พวกมันมากินฟรีดื่มฟรีอยู่ที่นี่”
ในสายตาของพวกคนรวยที่ยอมจ่ายเงินเพื่อจะได้เข้ามาในเมืองชิงเฟิง พวกเขาเบื่อหน่ายและเกลียดชังพวกคนแก่และเด็กๆที่อ่อนแอที่สามารถเข้าเมืองมาได้โดยไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินแม้แต่อีแปะเดียว การที่ผู้ลี้ภัยที่ยากจนและไร้ประโยชน์เหล่านี้สามารถเข้าเมืองชิงเฟิงมาได้โดยไม่ต้องจ่ายเงินทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใจมาก
แต่กฎนี้ถูกกำหนดโดยเจ้าเมืองของเมืองชิงเฟิง ไม่ว่าพวกเขาจะไม่พอใจแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เอาไปลงกับผู้ลี้ภัยด้อยโอกาสที่ทุกข์ทรมานอยู่ภายใต้สภาพที่เลวร้าย
พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเจ้าเมืองชิงเฟิงคิดอะไรอยู่ เอาพวกขยะแบบนั้นเข้ามา ก็มีแต่จะเพิ่มภาระให้กับเมืองชิงเฟิง คนพวกนี้จะเอาไปใช้ประโยชน์อะไรได้?
การเยาะเย้ยจากคนที่นั่นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับจวินอู๋เสียเลย นางพลิกดูภาพไปเรื่อยๆ หลังจากดูอัลบั้มไปกองโต นางก็ถืออัลบั้มที่เลือกไว้เดินไปหาเจ้าของร้าน
เจ้าของร้านกำลังยุ่งกับการสรุปยอดว่าวันนี้พวกเขาทำเงินได้เท่าไร บ้านทุกหลังมีราคาสูงมาก และเมื่อพวกมันถูกมอบให้วางขายที่นี่ เขาก็สามารถคิดค่านายหน้าได้
ในขณะที่เขากำลังคำนวนรายได้อยู่นั้นเอง เจ้าของร้านก็ได้ยินเสียงดังตุบๆๆ แสงอาทิตย์ตรงหน้าถูกเงาดำบังเอาไว้ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าโต๊ะของตัวเองมีอัลบั้มหลายสิบเล่มหล่นลงมากองตรงหน้าเขา จากภายนอกของอัลบั้ม เขาสามารถเห็นได้ว่าพวกมันเป็นอัลบั้มของคฤหาสน์ที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก!
มองทีแรก เขารู้สึกดีใจอย่างที่สุด และฉีกยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับเศรษฐีใหญ่มือเติบ แต่พอเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นแค่ผู้เยาว์ตัวเล็กที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสกปรก รอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็จางหายไปทันที สีหน้ากลายเป็นบึ้งตึง