ผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องสามารถมองเห็นโคมไฟบนเพดานของโรงแรมซินเยว่ได้ การแกะสลักอันวิจิตรงดงามและการตกแต่งแบบโบราณอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
หลินฟานเปิดปากถาม “มีกฎที่ใช้ในการประมูลที่นี่หรือเปล่า”
“กฎที่นี่มีไม่มากนัก ถ้าพี่อยากประมูลของชิ้นใหน ก็แค่ยกป้ายที่อยู่บนโต๊ะแล้วพูดราคาได้เลย”หลิวหยูหางกล่าว
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลิวหยูหางกล่าวต่อ: “อย่างไรก็ตาม มีอย่างหนึ่งที่ทุกคนที่เข้างานต้องมี ก็คือก่อนที่จะประมูลของชิ้นใหนก็จะต้องเตรียมเงินให้เพียงพอกับราคาที่พูดออกไป ไม่อย่างนั้น ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”
นี่เป็นกฎไว้สำหรับคนที่ชอบเสนอราคาออกมามั่วๆ
หลินฟานพยักหน้า
ทั้งสองคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง หลิวหยูหางก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องและออกจากห้องไป
เมื่อหลิวหยูหางออกไป เวลาก็เดินไปถึง 12:00 น.พอดี
ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของหลินฟานก็สั่นขึ้นเล็กน้อย
ซองแดงปรากฎ!
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน”
……
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้เหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่น 1 ขวด”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 3 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 2,000 หยวน”
รอบนี้ หลินฟานได้รับเงินมาทั้งหมด 30,000 หยวนและเหล้าเหมาไถหนึ่งขวด
เมื่อหลินฟานลืมตาขึ้น ขวดเหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่นก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ขวดถูกแกะสลักด้วยลวดลายมังกรที่สวยงามและคล้ายกับตราหยก
ตอนนั้นเอง หลิวหยูหางก็ได้เปิดประตูเข้ามาในห้อง
เขามองไปที่ขวดเหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่น ที่วางอยู่บนโต๊ะและถามว่า “พี่หลินนี่คืออะไรหรอ?”
“เหล้า เหล้าชั้นดี! นายอยากลองชิมไหมล่ะ?” หลินฟานกล่าว
“เหล้าชั้นดีงั้นหรอ? แน่นอนว่าต้องลองอยู่แล้วสิ! แค่ผมเห็นขวดก็รู้ได้แล้วว่ารสชาติของมันจะต้องดีอย่างแน่นอน!” หลิวหยูหางเลียริมฝีปากของเขาและพูดอย่างตื่นเต้น
เห็นได้ชัดว่าหลิวหยูหางก็เป็นนักดื่ม
หลินฟานหยิบขวดขึ้นมาและเทลงในถ้วยที่อยู่ข้างหน้าเขา
“พี่หลิน ถ้วยมันเล็กเกินไป เทใส่เหยือกเหล้าให้ผมเลย” หลิวหยู่หางพูด
หลังจากลังเลเล็กน้อย หลินฟานก็ได้เทเหล้าลงไปในเหยือกเหล้าตามคำขอของหลิวหยูหาง
ทันใดนั้น กลิ่นหอมของเหล้าก็อบอวลไปทั่วทั้งห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว
หลิวหยูหางอุทาน “สีของมันสวยมาก! นี่ล่ะเหล้าชั้นดี!”
ขณะพูด หลิวหยูหางก็อดไม่ได้ที่จะกลืนล้ำลายตามไปด้วย
หลินฟาน มองดูหลิวหยูหางที่กำลังตื่นเต้นอยู่และค่อยเทเหล้าลงในถ้วยของเขา
หลิวหยูหางดื่มเหล้าหมดอย่างรวดเร็วก่อนจะอุทาน “เหล้าชั้นดี นี่แหละเหล้าชั้นดี!”
หลินฟานเองก็จิบเหล้า ก่อนจะหลับตาลงแล้วพยักหน้า
“ตึก!”
ตอนนั้นเอง ชายชราผมหงอกที่แต่งกายด้วยชุดถังจวงก็เดินผ่านมาพอดี
(ถังจวงคือเครื่องแต่งกายของจีนในสมัยราชวงศ์ชิงตอนปลาย)
ชายชราได้กลิ่นของเหล้าเหมาไถก่อนที่เขาจะส่งเสียง’ฮะ’ออกมา
หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาก็ทำการเคาะไปที่ประตูห้อง
หลิวหยูหางที่กำลังดื่มเหล้าอยู่ก็พูดขึ้น “พวกเรายังเหลืออาหารที่ยังไม่มาส่งอีกเหรอ?”
“น่าจะหมดแล้วนะ” หลินฟานพูด
“เข้ามาสิ” หลิยหยูหางขมวดคิ้ว
เมื่อเขาเห็นว่าคนที่เคาะประตูเป็นชายชรากับผู้หญิงอีกคน ใบหน้าของหลินฟานก็เกิดความสงสัย
กลับกัน ตอนนี้หลิวหยูหางถึงกับอ้าปากค้างไปแล้ว เขาตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
“ขอโทษ ที่ฉันมาขัดจังหวะการกินอาหารของพวกคุณ” ชายชรากล่าวขอโทษ
หลังจากได้ยินเสียงของชายชรา หลิวหยูหางก็ค่อยๆปิดปากของเขาแล้วพูดว่า “ไม่… ไม่เป็นไร คุณคือผู้เฒ่าโจวใช่ไหม”
“โอ้ คุณรู้จักฉันด้วยหรอ” ชายชรากล่าว
เมื่อได้รับคำตอบจากชายชรา ใบหน้าของหลิวหยูหางก็เต็มไปด้วยความเคารพในทันที
“สวัสดีผู้เฒ่าโจว ผมชื่อหลิวหยูหาง หลานชายของหลิวสีฟาง ผมเคยตามคุณปู่ไปพบคุณครั้งหนึ่งที่หอการค้าทางภาคเหนือ” หลิวหยูหางพูดอย่างกระตือรือร้น
ผู้เฒ่าโจวนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด “กลายเป็นว่าเธอคือหลานชายของหลิวสีฟางนี่เอง ทักษะทางการแพทย์ของปู่เธอดีมากเลยนะ เขาเคยช่วยฉันจากอาการป่วยมาก่อน ฉันฝากทักทายคุณปู่ของเธอด้วยล่ะ”
“คุณปู่คงจะมีความสุขมากถ้าได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าโจว” หลิวหยูหางพูดอย่างจริงใจ
ถ้าตระกูลหลิวเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำในเจียงเป่ย
งั้นตระกูลโจวก็เป็นหนึ่งในตระกูลอันดับต้น ๆ ของประเทศจีน!
และผู้เฒ่าโจวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก็คือโจวกั๋วเถาที่เป็นกระดูกสันหลังของตระกูลโจว!
คนธรรมดาไม่สามารถจินตนาการถึงตัวตนของเขาได้เลย
ไม่น่าแปลกใจที่หลิวหยูหางจะให้ความเคารพเขามากขนาดนี้
ก็เหมือนกับสามัญชนที่พบกับขุนนางชั้นสูง
“อันที่จริง เหตุผลที่ฉันถือวิสาสะเคาะประตูก็เป็นเพราะว่าฉันหลงใหลในกลิ่นหอมของเหล้า” ขณะที่โจวกั๋วเถาพูด ดวงตาของเขาก็มองที่เหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่น หน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
หลิวหยูหางอ้าปากและไม่รู้จะพูดอะไร
ถ้าจักรพรรดิเหล้าเหมาไถแห่งราชวงศ์ฮั่นเป็นของเขาเอง
หลิวหยูหางจะคิดอะไรเลยแล้วรีบมอบเหล้าทั้งขวดให้โจวกั๋วเถาทันที
แม้ว่าเหล้าจะอร่อยมากเพียงใด
แต่อย่างไรก็ตาม มันสามารถทำให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับโจวกั๋วเถา
ปัญหาก็คือเหล้าเหมาไถขวดนี้เป็นของหลินฟาน ดังนั้นเขาจึงไม่มีสามารถพูดอะไรได้
หลินฟานพูด “ผู้อาวุโสก็เคยดื่มด้วยเหรอ?”
“ฉันเคยดื่มมาก่อน รสชาติแบบนั้น ตอนนี้ฉันก็ยังคงจำมันได้!” โจวกั๋วเถาพูด
หลินฟานพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “พวกเราเองก็เพิ่งจะเริ่มดื่มกัน ถ้าผู้อาวุโสไม่รังเกลียด ทำไมไม่มานั่งดื่มด้วยกันล่ะ?”
“ยินดี ฉันยินดีมาก” โจวกั๋วเถายิ้ม
สาวสวยที่ยืนข้างๆผู้เฒ่าโจวได้พูดเตือนทันที “ท่านปู่ ร่างกายของท่าน…”
“ไม่เป็นไร แค่ดื่มเหล้านิดหน่อย ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า” โจวกั๋วเถาพูด
หลังจากพูดจบเขาก็ได้นั่งลง
เมื่อโจวกั๋วเถา เห็นเหยือกที่มีเหล้าใส่อยู่ เขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ดื่มเหล้าเหมาไถที่มีมูลค่ากว่า 30 ล้านหยวน ด้วยแก้วเหยือกงั้นหรอ เปล่าประโยชน์จริงๆ”
“อึก!”
หลังจากที่หลิวหยูหางได้ยินคำพูดของโจวกั๋วเถา มือของเขาก็สั่นขึ้นอย่างแรง และตะเกียบที่ถืออยู่ในมือของเขาก็ได้ตกลงบนพื้น
เขาพูดตะกุกตะกัก “โจว…ผู้อาวุโสโจว คุณ…พูดว่า เหล้านี่ราคาเท่าไหร่นะ”
โจวกั๋วเถาพูดอีกครั้ง “เหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่น ผลิตขึ้นในปี 1992 เป็นเหล้าชั้นยอด ที่มีอยู่เพียง 10 ขวด พวกเราพบว่า 9 ขวดในนั้นถูกดื่มไปหมดแล้ว”
“ขวดสุดท้ายถูกขายในตลาดไป 32 ล้านหยวนเมื่อสองปีที่แล้ว”
“ขวดตรงหน้านี้ มันน่าจะเป็นเหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่น ที่เหลืออยู่เพียงขวดเดียวในโลก หากถูกนำออกไปประมูล ราคาจะพุ่งไปถึง 40 ล้านหยวนเป็นอย่างน้อย!”
ถ้าคนอื่นพูดถึงเหล้าที่มีมูลค่ามากกว่า 40 ล้านหยวน หลิวหยูหางจะเขียนคำว่า “บ้า” ไว้ที่หน้าผากของเขา
แต่อย่างไรก็ตาม คนที่กำลังพูดอยู่ตรงนี้ดันเป็นผู้นำของตระกูลโจว โจวกั๋วเถา!
แสดงว่านี่เป็นความจริง!
“พระเจ้า!”
หลิวหยูหางอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจอย่างมาก
เหล้าหนึ่งขวดมีมูลค่ามากกว่า 40 ล้านหยวน
ฉันเพิ่งดื่มเหล้าในเหยือกไปกี่อึก คิดเป็นราคาเท่าไหร่กันเนี่ย? 500,000? 1000000?
แล้วยังมีเหล้าที่เหลืออยู่ในเหยือกอีกแค่ไหน ราคามันจะประมาณเท่าไหร่? 30,000? 50,000?
แม้ว่าหลิวหยูหางจะเป็นนายน้อยของบริษัทยาตระกูลหลิว แต่เขาไม่กล้ากินของที่มีราคาสูงถึงขนาดนี้
หลิวหยูหางค่อยๆหันไปมองหลินฟานอีกครั้ง
ในตอนแรก หลิวหยูหางรู้สึกว่าเขาค่อยๆเข้าใจภูมิหลังของหลินฟานแล้ว
แต่ตอนนี้ หลิวหยูหางเกรงว่าเขาเพิ่งจะเห็นเพียงแค่ส่วนยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น
พี่หลินฟานหยิบเหล้าเหมาไถในสมัยราชวงศ์ฮั่นที่มีมูลค่ามากกว่า 40 ล้านออกมากินได้อย่างสบายๆ พี่หลิน…เบื้องหลังของพี่ต้องใหญ่ขนาดใหนกันเนี่ย?