บทที่ 207 เพื่อคุณพี่ของเธอไงล่ะ!
หลังจากได้ยินคำพูดเขา สี่สาวก็พร้อมใจกันเงียบ พวกเธอไม่มีความเข้าใจในแอค
เซราเรเตอร์เอง อย่าว่าแต่พลังของอีกฝ่าย แม้แต่หน้าตาเป็นยังไงพวกเธอก็ไม่รู้
แต่วู่หยานนั้นเข้าใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่รู้หน้าตา ยังรู้ชื่อและพลังของ
เขาด้วย ดังนั้นพวกเธอจึงไม่มีเหตุผลไปห้ามวู่หยาน…….
“แต่นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าน ต่อให้ไปแล้วจะทำอะไรได้……”
เห็นสีหน้าที่ตกลงปลงใจของวู่หยาน ฮินางิคุก็ยังคงกังวลอยู่ อีกสามสาวก็มีสีหน้า
กังวลเหมือนกัน พวกเธอกังวลเป็นอย่างมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับวู่หยาน……
วู่หยานยิ้มแล้วพูดปลอบ “อย่าห่วงเลย ฉันมีคัมภีร์วาร์ปอยู่นะ ในกรณีที่แย่ที่สุด
ฉันก็แค่หนีไปพร้อมกัยซิสเตอร์……”
“ถ้างั้นแล้วจะทำยังไงกับเควสดันเจี้ยนสอง? ไม่ต้องเอาชนะแอคเซราเรเตอร์แล้ว
เหรอ?”ฮินางิคุมองวู่หยานนิ่งๆราวกับสามารถมองทะลุเข้าไปในใจเขาได้
“ด้วยนิสัยของนาย เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีก่อนที่จะได้ลอง…….”
ได้ยินเธอพูด วู่หยานก็เงียบขณะที่ในใจรู้สึกปลงอนิจจัง ต้องพูดว่าท่านประธาน
เข้าใจในตัวเข้าดีมากๆ พูดตามตรงถ้าไม่ลองดูก่อน เขาไม่มีทางหนีแน่!
ทันใดนั่นมิโคโตะก็พูดออกมา “หยาน ฉันจะไปกับนายด้วย!”
วู่หนยานฝืนยิ้มทันที “มิโคโตะฉันเข้าใจอารมณ์ของเธอในตอนนี้นะ แต่ถ้าเราไป
กันสองคนแล้วใครจะเป็นคนระบุตำแหน่งของซิสเตอร์? ต้องเข้าใจด้วยนะว่ามีแค่
พวกเราสองคนที่สามารถสัมผัสถึงที่อยู่ของพวกซิสเตอร์ได้น่ะ!”
“แต่ว่า….” มิโคโตะลังเล เธอไม่อยากให้วู่หยานต้องไปเสี่ยงอันตราย แต่ทั้งสอง
ทางก็มีซิสเตอร์ให้ไปช่วยอยู่ แล้วจะให้เธอเลือกยังไง?
“ไม่มีแต่….” วู่หยานจับไหล่มิโคโตะ แล้วพูดเสียงจริงจัง “ซิสเตอร์ทางนั้นให้ฉัน
เอง ส่วนซิสเตอร์ที่เหลือเธอต้องช่วยให้ได้ นี่คือข้อตกลงของพวกเรา!”
มองสีหน้าดุดันของวู่หยาน มิโคโตะก็ก้มหน้าลง
“มาสเตอร์……” เพียงแค่คำสั้นๆแต่ทุกคนก็เข้าใจความหมายจริงๆข้างในของมัน!
“อิคารอส เธอไปไม่ได้!” วู่หยานเอามือวางบนหัวอิคารอส “เธอแข็งแกร่งที่สุดหมู่
พวกเรา ทางนั้นมีแค่แอคเซราเรเตอร์ แต่ทางนี้ถ้าความแตกล่ะก็ต้องเจอกับคน
ทั้งหมดของศูนย์วิจัย!”
วู่หยานกวาดตามองแววตาของสาวๆคนอื่น จากนั้นมองอิคารอส “ถึงเวลานั้น
เธอที่ไร้เทียมทานเวลาเจอกับคนหมู่มาก ย่อมสามารถจัดการอีกฝ่ายได้อย่าง
แน่นอน!!”
“…แต่…มาสเตอร์….” สีหน้าอิคารอสค่อยๆปกคลุมไปด้วยความกังวล ใบหน้า
งดงามของเธอดูเศร้าใจมาก ทำให้คนที่มองรู้สึกเจ็บปวดใจ วู่หยานก็ไม่ใช่
ข้อยกเว้น
“สบายใจได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย……”วู่หยานปลอบอิคารอสอย่างนุ่มนวล
“ถ้าเห็นท่าไม่ดีจริงๆ ฉันจะหันหลังเผ่นแน่บแน่นอน เพราะงั้นก็ไม่ต้องกังวลนะ”
แววตาเธอสั่นไหวแสดงให้เห็นว่าอิคารอสกำลังดิ้นรนจากความรู้สึกตัวเองอยู่ พอ
เห็นสายตาอ่อนโยนของวู่หยานที่มองมา อิคารอสก็พยักหน้า ทำให้วู่หยานยิ้ม
เวลานี้เอง แอสเทรียก็ก้าวเท้าออกมายืนตรงหน้าวู่หยานแล้วตะโกนว่า
“’งั้นมาสเตอร์ให้แอสเทรียไปด้วยนะ!!”
จากนั้น แอสเทรียก็ทำท่าชกลมเหวี่ยงมือไปมา เธอพยายามทำให้ดูมีพลัง “เจ้า
แอคเซรอสไรนั่นน่ะ แอสเทรียไม่แพ้แน่!!”
คราวนี้วู่หยานไม่ได้พูดปฏิเสธออกไปทันที เพราะเอาจริงๆแค่พลังของตัวเขาคน
เดียวจะให้เอาชนะแอคเซราเรเตอร์น่ะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะ
เขาเข้าใจพลังของอีกฝ่ายอย่างมาก เขาคงโบกธงขาวยอมแพ้ไปแล้ว
ไม่ใช่เพราะเขาขี้ขลาดหรืออะไร แต่เป็นเพราะพลังของคู่ต่อสู้มันน่าสะพรึงกลัว
เกินไป!
‘ควบคุมเวคเตอร์’ ตามชื่อเลย เขาสามารถควบคุมแก้ไข เวคเตอร์ ทุกอย่างที่เขา
ได้สัมผัสได้ไม่ว่าจะเป็น พลังความร้อน หรือพลังไฟฟ้า และยังสามารถสะท้อน
การโจมตีทางกายภาพได้ทั้งหมด ตามทฤษฎีแล้วต่อให้ยืนนิ่งๆแล้วรับระเบิด
นิวเคลียร์เข้าไปก็ยังไม่สามารถสร้างบาดแผลให้เขาได้!
แม้แต่การหมุนตัวของโลกเขาก็ควบคุมได้ในระยะสั้นๆ!
ด้วยความสัจจริง ถ้าให้เขาไปสู้หนึ่งหนังกับแอคเซราเรเตอร์ ถึงวู่หยานจะรู้
จุดอ่อนของอีกฝ่าย เขาก็ยังไม่มีความมั่นใจว่าจะชนะอยู่ดี แต่ถ้ามีแอสเทรียเรื่องก็
เปลี่ยนไปแล้ว!
ในฐานะที่เป็นแองเจิ้ลรอยด์ต่อสู้ระยะประชิด ความสามารถในการต่อสู้ระยะ
ประชิดของแอสเทรียจึงสูงมาก! ต่อให้เป็นอิคารอสก็เทียบไม่ได้!
ถึงแม้ตามทฤษฎีแล้ว แอสเทรียที่เป็นพวกสู้ระยะประชิดเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ
แอคเซราเรเตอร์ที่สามารถสะท้อนแรงกายภาพทุกอย่างได้ แต่ถ้านับความ
เชี่ยวชาญในการต่อสู้ของเธอเข้าไปด้วยล่ะก็การจะเอาชนะแอคเซราเรเตอร์ก็
ไม่ได้ยากอีกต่ไปแล้ว
ตราบใดที่แอสเทรียสามารถปล่อยการโจมตีที่อยู่เหนือกว่าพลังในการคำนวณของ
แอคเซราเรเตอร์ได้ ถ้างั้นต่อให้เป็นแอคเซราเรเตอร์ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ!
บวกกับยุทธภัณฑ์ดินที่เกือบจะเทียบเท่ากับยุทธภัณฑ์ระดับฟ้า วู่หยานจึงเชื่อว่า
แอสเทรียสามารถเอาชนะแอคเซราเรเตอร์ได้!
คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็พูดว่า “ได้ แอสเทรียเธอไปกัยฉัน!”
ใบหน้าเล็กๆของแอสเทรียมีรอยยิ้มความสุขขึ้นมาทันที “ค่ะ! มาสเตอร์!”
กับการติดสินใจของวู่หยาน ฮินางิคุไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่เพราะเธอไม่ห่วงเขา แต่
เป็นเพราะที่นี่นอกจากวู่หยานก็เป็นตัวเธอที่อ่อนแอที่สุด ต่อให้ได้ไปด้วยก็จะมี
ประโยชน์อะไร……
จากนั้น ฮินางิคุก็พูดด้วยสีหน้าจนปัญญา “แล้วเราจะหาแอคเซราเรเตอร์เจอได้
ยังไง?”
ได้ยินวู่หยานก็ก้มหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นสัมผัสกำไลที่ข้อมือ “ดูเหมือนคงทำ
ได้แค่ไปขอร้องคุณน้องสาว!”
“นี่นายคิด…..”
วู่หยานพยักหน้า จากนั้นเอามือแตะกำไรสินาทีต่อมาเงาร่างที่เหมือนมิโคโตะทุก
อย่างก็ปรากฏออกมาต่อหน้าทุกคน!
เธอมีสีหน้างุนงงมองดูรอบๆตัว เมื่อเห็นวู่หยานเธอก็พูดขึ้นมาทันทีว่า
“มิซากะ พบคนประหลาดค่ะ มิซากะพูดด้วยความประหลาดใจ……”
หน้าวู่หยานกระตุก “ทำไมถึงต้องเรียกฉันว่าคนประหลาด……”
“เป็นเพราะคุณเป็นหัวขโมยที่ขโมยตัวมิซากะ แต่ก็เป็นคนดีที่รักษาตัวมิซากะ
แล้วคุณก็ยังเป็นโรคจิตที่เอาตัวมิซากะไปเก็บไว้ในที่มืดมิดให้นอนหลับ ดังนั้นถึง
เรียกคุณว่าแปลกประหลาดค่ะ มิซากะกำลังพยายามอธิบายให้คนประหลาด
ตรงหน้าว่าทำไมถึงเรียกเขาว่าคนแปลกประหลาดค่ะ……”
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วน วู่หยานก็ยังอดช็อคไปกับคำพูดทรงพลังของมิ
ซากะคนน้องไม่ได้ ทว่าตอนนี้เจ้าตัวไม่ได้ให้ความสนใจเขาแล้ว เป็นเพราะเธอ
เห็นมิโคโตะ
“โอเน่ซามะ! มิซากะพูดด้วยความประหลาด และรู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นโอเน่ซา
มะค่ะ…… ”
ได้ยินแบบนี้ หัวใจมิโคโตะก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ในเวลาเดียวกันความรู้สึกที่ต้องการ
ช่วยพวกน้องสาวก็ได้แรงกล้าขึ้น
“ได้เจอเธอฉันเองก็มีความสุขมากๆเหมือนกัน แต่ว่าคุณน้องสาวตอนนี้ฉันมีเรื่อง
ที่อยากจะถามเธออยู่ และมีเพียงแค่เธอที่ช่วยได้!”
จากนั้นมิโคโตะก็จัดการเล่าเรื่องทั้งหมดให้ นี่ทำให้มิซากะคนน้องเงียบไปครู่นึง
ถึงจะเงยหน้าพูดว่า
“ทำไมถึงอยากช่วยมิซากะด้วยค่ะ? ร่างของมิซากะก็เป็นร่างที่หยิบยืมมา หัวใจก็
เป็นของปลอม และมีราคาเพียงแค่180,000เยน สามารถผลิตใหม่ได้ง่ายๆเพียง
แค่กดปุ่ม……”
ได้ยินคำพูดของเธอ หัวใจของสาวๆก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา มิโคโตะกัดปากอย่างแรง
จนปากแทบแตก วู่หยานเองก็กำหมัดแน่น ก่อนจะก้าวเข้าไปกอดซิสเตอร์ ทำให้
เธอช็อค
“ร่างกายเป็นแค่ของที่ยืมมาเหรอ? หัวใจเป็นแค่ของปลอมงั้นเหรอ? ใครบอก
กัน!!”
วู่หยานคำรามเสียงดังลั่น “ร่างกายและหัวใจของเธอได้มาจากมิโคโตะ! เป็นดีเอ็น
เอของมิโคโตะที่สร้างเธอออกมา! พวกเธอทั้งหมดเป็นของมิโคโตะ! ไม่ใช่ของพวก
นักวิจัยห่าเหวไรนั้น!”
“ดังนั้น อย่าได้ดูถูกตัวเองอีกเลยนะ……”
มิซากะคนน้องยืนนิ่งอย่างไม่รู่ว่าจะตอบสนองยังไง ทว่าในนัยน์ตาว่างนั่นกลับมี
การสั่นไหวให้เห็น! จากนั้นเธอก็พูดพึมพำว่า
“พวกเราเป็นของโอเน่ซามะ…….”
“ใช่แล้ว…..” มองเข้าในดวงตาของมิซากะ วู่หยานพูดเสียงอ่อนโยน “ดังนั้นเพื่อ
โอเน่ซามะของเธอ ขอร้องล่ะมิซากะคนน้องช่วยพวกเราด้วย…… ”
“เพื่อโอเน่ซามะ…..”
มิซากะมองมิโคโตะ เห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ มิซากะก็พูดออกมาด้วยเสียง
มั่นคง
“ตกลงค่ะ! เพื่อโอเน่ซามะ!”