องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 311 ถูกพิษ
ฉีเฟยอวิ๋นถูกอุ้ม นางไม่รู้สึกถึงสั่นไหวใด ๆ เพียงแค่มองไปที่การกระทำของหนานกงเย่ เขาเดินอย่างเร่งรีบ ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าต้องมีเกิดอะไรอย่างแน่นอน
หลังจากตามเพียงไม่กี่กิโลก็มีลมกระโชกแรง หนานกงเย่ที่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นอยู่ก็หยุดในทันที มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นรอบ ๆ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
จึงลงมาจากในอ้อมแขนของหนานกงเย่
นางมองไปรอบ ๆ พวกมันมาถึงแล้ว และพงหญ้าที่อยู่บนพื้นนั้นก็มีการเคลื่อนไหว สำหรับคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในป่า ทำไมจะไม่เข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ เพียงแต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดว่าจะมีงูมากมายขนาดนี้！
“ต้าเหลียงมีงูตัวใหญ่มากมาย”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่ และหนานกงเย่ก็จับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้ จากนั้นก็กันฉีเฟยอวิ๋นไปไว้ข้างหลัง ใบหน้าของเขาดำคล้ำ
“ในเมื่อตามพวกเจ้ามาท่านแล้ว ข้าไม่ได้มีเจนตาจะทำให้พวกเจ้าลำบาก แล้วเหตุใดพวกเจ้าถึงต้องทำให้ข้ายุ่งยากด้วย？” หนานกงเย่กลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะเป็นอันตราย จึงให้ฉีเฟยอวิ๋นด้านหลังของเขา และมองไปรอบ ๆ บนพื้น
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ใบหน้าของเขาและรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ทันใดนั้นพงหญ้าก็สงบลง หนานกงเย่มองไปข้างหน้า แต่ก็ไม่พบสิ่งใด และงูที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มถอยกลับไป
หนานกงเย่ประหลาดใจมากและหันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นถือปิ่นปักผมสีเงินไว้ในมือ เป็นไปอย่างที่คิดไว้งูกลัวสิ่งนี้มากและพากันถอยห่างออกไป
หนานกงเย่นึกถึงปิ่นปักผมสีเงินที่ไป๋ซู่ซู่ทิ้งไว้ และหันไปมามองรอบ ๆ หนานกงเย่และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ของสิ่งนี้มีอานุภาพมากขนาดนี้เลยหรือ？”
“อืม เป็นของที่ซู่ซู่ทิ้งไว้ให้ แน่นอนว่าย่อมเป็นของดี”
ในขณะที่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็จับมือของหนานกงเย่ไว้：“อย่าอยู่ห่างจากข้านะ”
หนานกงเย่เฝ้ามองนาง：“ข้ารู้แล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปข้างหน้าและพาหนานกงเย่เดินไป เห็นได้ชัดว่างูในพงหญ้าทั้งสองข้างทางหลีกทางให้พวกเขา
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้างหน้าและได้ยินชายชราคนหนึ่งกล่าวว่า：“ไม่คิดเลยว่าบนร่างกายของเจ้าจะมีสิ่งนี้อยู่？”
เสียงของชายชรานั้นแข็งแกร่งและทรงพลัง ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้ว่ามีของบางอย่างพุ่งตรงมาข้างหน้านาง หนานกงเย่ปล่อยมือและกันฉีเฟยอวิ๋นไปไว้ข้างหลัง เขาหยิบดาบออกมา และไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามเข้ามาหา เขาฟาดดาบไปข้างหน้า แล้วฝ่ายตรงข้ามก็ถอยกลับไป
สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชา：“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าแตะต้องคนของข้าหรือ”
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีน้ำเงิน ปรากฏตัวขึ้นข้างกายของชายชราคนนั้น
ทั้งสองเป็นคนที่ฉีเฟยอวิ๋นเคยเห็นที่หน้าโลงศพท่ามกลางลมฝนที่โหมกระหน่ำก่อนหน้านี้ ดาบของหนานกงเย่ชี้ไปที่พงหญ้าข้าง ๆ
“พวกเจ้าเป็นใครกัน กล้ามาปรากฏตัวในเขตแดนต้าเหลียงของข้า？”
“พูดได้ดี ข้าเป็นของหุบเขายา และวันนี้ข้าจะมารับคนคนหนึ่งกลับไปด้วย”
ในขณะที่พูดชายชราก็หัวเราะเยาะ ฉีเฟยอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า：“ซู่ซู่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่？”
แม้ว่าชายชราจะอายุมากแล้ว แต่กลับไม่มีรอยย่นบนใบหน้าเลย
ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงผู้ที่อายุน้อยแต่ผมหงอก：“ท่านผู้เฒ่า ท่านคงจะเป็นอาจารย์ลุงของซู่ซู่？”
“ซู่ซู่ตายแล้ว แต่พวกเราต้องเอาร่างของนางไป พวกเจ้าไม่ต้องตามมาแล้ว ส่วนอ๋องเซี่ยวจวิ้น ปล่อยให้เป็นเป็นของพวกเรา
เขาต้องชดใช้กรรมในสิ่งที่ทำไว้ อันที่จริงตระกูลไป๋สมควรตายมากที่สุด เพียงแต่พวกเรามีบางอย่างที่ต้องไปทำ และไป๋จิ่งหยวนก็ตายแล้ว ต่อไปเมื่อพวกเรากลับมาอีกก็จะเหมือนเดิม”
“เรื่องของจวนอ๋องเซี่ยวจวิ้น ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่ แต่เพื่อเห็นแก่หน้าของซู่ซู่ ข้าจะยอมปล่อยพวกเจ้าไป หากพวกเจ้ายังมาก่อเรื่องวุ่นวายที่ต้าเหลียงอีก ข้าจะล้างบางทั้งหุบเขายา”
หนานกงเย่ชี้ดาบในมือไปที่ชายชรา ชายชราแหงนหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง สีหน้าของ หนานกงเย่ทรุดลงและกล่าวว่า：“อวิ๋นอวิ๋น อย่าเดินมั่วซั่วนะ”
“ท่านอ๋อง อย่าไปพคะ”
ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นพยายามห้าม หนานกงเย่ก็ดึงเสื้อคลุมสีดำของเขามาพันฉีเฟยอวิ๋นไว้ และเดินไปหาชายชรา
ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงมามองเสื้อคลุมบนร่างของนาง และเงยหน้าขึ้นมองไปที่หนานกงเย่ เมื่อเขาเดินไปข้างหน้า งูเหล่านั้นก็เริ่มเคลื่อนไหวและเริ่มโจมตีเขา
ฉีเฟยอวิ๋นกังวลเป็นอย่างมาก นางจึงก้าวไปข้างหน้า และงูบนพื้นก็หลบหลีกไป แต่ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างก็ยังเห็นงู่เหล่านั้นเข้าไปโจมตีเขา
ฉีเฟยอวิ๋นเดินอย่างรวดเร็ว และได้ยินหนานกงเย่ตะโกนว่า：“อย่าขึ้นมา”
ฉีเฟยหยุนชะงัก：“เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย！”
“ข้านี้รู้แล้ว”
ไม่นานหนานกงเย่ก็ไปถึงตรงหน้าชายชรา ร่างของชายชราแวบหายไป และเป็นชายหนุ่มสามคนที่ล้อมหนานกงเย่ไว้
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นเพียงเงาสามเงาที่รวมเข้าด้วยกัน จากนั้นก็เร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ
ทันใดนั้นทุกอย่างก็นิ่งสงบ
ฉีเฟยอวิ๋นใจสั่นและมองไปที่หนานกงเย่อย่างกังวลใจ ในมือของหนานกงเย่มีดาบสองเล่ม และเขายืนอยู่ตรงกลาง ดาบข้างหน้าอยู่ที่คอของชายคนหนึ่งและดาบข้างหลังก็อยู่ที่อยู่หน้าอกของชายหนุ่มคนนั้น
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูการเคลื่อนไหวตรงหน้า
ท่านอ๋องทรงเก่งกาจมาก！
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่นั่น และเฝ้ามองดูหนานกงเย่จัดการกับคนที่วางยา และพยายามที่จะป้องกัน
เมื่อหนานกงเย่ไม่เป็นอะไร ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่ชายชราที่แขวนน้ำเต้าไว้ที่เอว ฉีเฟยอวิ๋นสนใจของสิ่งนี้มาก
เมื่อเดินถึงตรงหน้าชายชรา ฉีเฟยอวิ๋นคำนับและกล่าวว่า：“ต้องขออภัยที่ล่วงเกิน”
ชายชรารู้สึกอึดอัดใจ：“ฝีมือไม่ดี จะฆ่าจะแกงก็แล้วแต่”
“มิกล้า ซู่ซู่กับข้าเปรียบเสมือนพี่น้องกัน ข้าจะทำให้อาจารย์ลุงต้องลำบากใจได้อย่างไร ฉีเฟยอวิ๋นคำนับอาจารย์ลุง”
ฉีเฟยอวิ๋นก้าวถอยหลัง แล้วคำนับเหมือนอย่างอวิ๋นหลัวฉวน ในการจับหมัดและโค้งคำนับเก้าสิบองศา
ชายชราจมูกบิดเบี้ยว และหนานกงเย่ก็ชี้ดาบไปที่เขา
“ฮึ！”
ชายชราส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา ฉีเฟยอวิ๋นเอามือลงและเดินกลับไป นางยื่นมือไปหยิบน้ำเต้าของชายชราแล้วนำมาแขวนไว้ที่เอว
“ฉีเฟยอวิ๋นขอบคุณสำหรับรางวัลจากอาจารย์ลุง”
สีหน้าของชายชราทรุดลง：“ฉีเฟยอวิ๋นตัวดี เจ้ากล้าที่จะฉกของของตาเฒ่าพิษอย่างข้างั้นหรือ？”
“อาจารย์ลุงอย่ากล่าวเช่นนั้นเลย หากผู้คนในยุทธภพรู้เข้าจะเป็นการดี แล้วจะหัวเราะเยาะเอาได้”
“ฮึ！”
ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“อาจารย์ลุง ซู่ซู่อยู่ที่ไหน？”
“นางตายไปแล้ว”
“อ้อ”
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูไม่พอใจ：“อาจารย์ลุง นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ หากชักช้าทหารองครักษ์จะตามมา พวกเราจะขวางไว้ให้ แต่อาจารย์ลุงต้องรับสารภาพ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ
แล้วข้าจะบอกว่าศิษย์หญิงของไป๋จิ่งหยวนหลอกลวง หุบเขายาจึงมาเพื่อล้างแค้น และการตายของไป๋ซู่ซู่ก็ถูกหุบเขายาจัดฉากขึ้นมา
แน่นอนว่าพวกเราต้องการจัดการคดีนี้ และตามจับคนในหุบเขายา แต่เมื่อตามมาถึงที่นี่ ก็ถูกงูขวาง จึงปล่อยอาจารย์ลุงไป”
“……”
ผู้เฒ่าพิษทำหน้าบึ้งตึง：“ฮึ！”
ฉีเฟยอวิ๋นดึงหนานกงเย่มาข้าง ๆ：“น้อมส่งอาจารย์ลุง และศิษย์น้องเล็ก”
ชายหนุ่มเดินไปสองก้าว และไปอยู่ข้าง ๆ ผู้เฒ่าพิษ จากนั้นผู้เฒ่าพิษก็เหลือบมองเขาและหันหลังจากไป
ทั้งสองหายตัวไปภายใต้แสงจันทร์ ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ด้วยรอยยิ้มที่สับสน：“ท่านอ๋อง ท่านใช้ดาบคู่หรือ？”
“……”
หนานกงเย่กะพริบตา และหยาดเหงื่อก็หยดลงมาจากหน้าผากของเขา
มือของฉีเฟยอวิ๋นเปียกชื้นและมองไปที่หน้าผากของหนานกงเย่ในทันที หนานกงเย่ยิ้ม ใบหน้าของเขาซีดเซียวและตัวสั่น
“ข้าชนะด้วยปัญญา ฝีมือของพวกเขาไม่ได้เป็นรองข้าเลย โชคดีที่ข้าสามารถรับมือกับพวกเขาได้ แต่ไม่สามารถยับยั้งพิษของพวกเขาได้”
“พิษ？”
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นได้ยินก็รู้สึกกลัว นางยื่นมือออกไปจับมือของหนานกงเย่ และเริ่มใช้สมาธิ
หนานกงเย่เซไปข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น และโอบร่างของนางไว้ จากนั้นก็หลับตาลงและนิ่งไป！
หัวใจของฉีเฟยอวิ๋นจมดิ่งลง นางกอดหนานกงเย่ไว้：“ท่านอ๋อง！”
หนานกงเย่ไม่ตอบสนองใด ๆ ลมรอบ ๆ พัดเข้ามา และหญ้าก็ปลิวไปตามลม ฉีเฟยอวิ๋นทนไม่ไหว ร่างกายของหนานกงเย่เริ่มหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งฉีเฟยอวิ๋นพยุงไม่ไหว และเขาก็ล้มลงไปที่พื้น！