ขณะเดียวกันนั้น ใต้เท้าของบลัดมาเธอร์เต็มไปด้วยใยแมงมุมมากมาย เห็นชัดว่าหลังจากโจมตีพลาดติดกันถึงสองครั้ง มันได้ตัดสินใจใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ย* และตอนนี้ ณ มุมหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบลัดมาเธอร์นัก เงาร่างหนึ่งกำลังแนบตัวชิดเครื่องจักรตัวหนึ่ง จ้องมองบลัดมาเธอร์ผ่านช่องว่างอย่างระมัดระวัง (กลยุทธ์ที่มีความหมายถึงการหลีกเลี่ยงโจมตีศัตรูยามที่อีกฝ่ายยังคงมีความเข้มแข็ง กำลังพลแข็งแกร่งยากต้านทาน แต่ยามใดที่ศัตรูเกิดความอ่อนแอให้รีบฉกฉวยโอกาสนำกำลังบุกเข้าโจมตีโดยเร็ว เพื่อเป็นการข่มขวัญและป้องกันไม่ให้ศัตรูหวนกลับมาแข็งแกร่งดั้งเดิม)
เงาร่างที่กล้าหาญนี้ ก็คือหลิงม่อ ซึ่งเป็นเป้าหมายลอบโจมตีของบลัดมาเธอร์นั่นเอง…
แต่ไม่ว่าจะเป็นบลัดมาเธอร์หรือซุนซวี่ก็คงไม่มีทางคาดคิดว่าขณะที่หลิงม่อจงใจเผยตำแหน่งตัวเองนั้น เขาได้ใช้หุ่นดวงจิตเสี่ยวเฮยเป็นตัวแทนของเขาอย่างรู้ทันก่อนแล้ว ถึงแม้เขาไม่รู้ว่าซุนซวี่คิดจะทำอะไรกันแน่ แต่บลัดมาเธอร์ที่ไม่ยอมปรากฏตัวซักทีกลับทำให้หลิงม่อรู้สึกถึงอันตราย และเรื่องที่เกิดขึ้นก็ได้ยืนยันแล้ว ว่าการวางแผนล่วงหน้าของเขาส่งผลดีต่อสถานการณ์ในตอนนี้ตามคาด เสี่ยวเฮยไม่เพียงทำให้เขาหนีการโจมตีพ้น แต่ยังเป็นตุ้มน้ำหนักที่ช่วยถ่วงสมดุลให้หลิงม่อกับบลัดมาเธอร์อีกด้วย
เมื่อมองเห็นเจ้าบลัดมาเธอร์ในระยะใกล้ด้วยตาตัวเอง ความตื่นตกใจของหลิงม่อไม่เพียงไม่ลดน้อยลง แต่กลับเพิ่มขึ้น
“แค่ตัวใหญ่ก็แล้วไป แต่ดูจากการแสดงออกของมัน เจ้านี่มีสติปัญญาชัดๆ เลยนี่นา! ยุคสมัยนี้แม้แต่แมงมุมก็เจ้าเล่ห์ขนาดนี้แล้ว ชีวิตคนเราช่างลำบากจริงๆ…” หลิงม่อลอบบ่นในใจ แต่สายตากลับเริ่มจริงจังขึ้นช้าๆ
ถ่วงเวลาบลัดมาเธอร์ไว้ที่นี่ จากนั้นก็หาวิธีกำจัดมันในครั้งเดียว…มีเพียงทำอย่างนี้ จึงจะมั่นใจได้ว่าพวกเขาจะยึดโกดังอาหารได้ ขณะที่หลิงม่อกำลังครุ่นคิดอย่างละเอียดนั้น เขากำลังควบคุมเสี่ยวเฮยซึ่ง “อำพรางตัว” แล้วให้เคลื่อนไหววนเวียนอยู่รอบตัวบลัดมาเธอร์ไปด้วย…และเมื่อเสี่ยวเฮยเคลื่อนไหว หลิงม่อสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีหลายครั้งที่สายตาของบลัดมาเธอร์เหลือบผ่านร่างของเสี่ยวเฮย นี่ไม่ใช่บังเอิญแน่นอน ยิ่งไม่มีทางที่เขาจะคิดไปเอง ถูกเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ กับถูกมองเห็น ความรู้สึกสองอย่างนี้ต่างกันอย่างสิ้นเชิง ที่แย่กว่าก็คือ หลิงม่อเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ…
“หากช้าเกรงว่าจะเกิดเหตุพลิกผัน ต้องรีบคิดหาวิธีฆ่ามันก่อนแล้วล่ะ…”
ทว่าในเสี้ยววินาทีที่หลิงม่อเตรียมตัวหมายลงมือ ทันใดนั้น เจ้าบลัดมาเธอร์พลันหมุนตัวมา ดวงตาทุกข้างของมันเพ่งเล็งไปยังจุดเดียว
ถูกจับได้แล้ว!
หลิงม่อที่หลบอยู่หลังเครื่องจักรพลันหนังศีรษะตึง…ที่แท้เจ้าแมงมุมตัวนี้ก็กำลังรอจังหวะมาโดยตลอด!
ไม่รอให้เขาได้มีโอกาสตั้งตัว บลัดมาเธอร์กระโจนขึ้นกลางอากาศ ร่างกายขนาดมหึมาพุ่งตรงเข้าที่เขา
“แย่แล้ว!”
หลิงม่อใจกระตุกวูบ เหวี่ยงหนวดสัมผัสออกไปเส้นหนึ่งโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ลอยตัวถอยหลังออกไปตามแรงลากของมัน
ขาข้างหนึ่งของบลัดมาเธอร์ตวัดผ่านอากาศเบื้องหน้าหลิงม่อไปอย่างเฉียดฉิว มันโจมตีไม่สำเร็จ จึงพลันพ่นใยแมงมุมก้อนใหญ่ใส่หลิงม่ออย่างรวดเร็ว
“เชี่ย ยังมีไม้เด็ดอย่างนี้ซ่อนอยู่อีก!”
เมื่อกี้หลิงม่อสังเกตการณ์อยู่ด้านข้างตลอด แต่กลับไม่เห็นบลัดมาเธอร์ใช้ใยแมงมุมเลยซักครั้ง ไม่คิดเลยว่ามันจะเก็บไว้เล่นงานเขาในเวลานี้…เดิมทีหลิงม่อก็ทิ้งตัวลงพื้นอย่างเฉียดฉิวแล้ว เมื่อใยแมงมุมก้อนนั้นพุ่งเข้ามา เขาเพียงทันก้าวถอยหลัง ส่งผลให้มือข้างหนึ่งถูกใยแมงมุมเกาะกุม
“เหอๆๆๆ…” เสียงหัวเราะเลือนรางไม่ชัดเจนดังมาจากตัวบลัดมาเธอร์ จากนั้นมันก็ก้าวขาทั้งแปดข้าง เดินเข้ามาหาหลิงม่ออย่างแช่มช้า
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย…” หลิงม่อสะบัดแขนสุดแรง แต่กลับพบว่าแม้ใยแมงมุมพวกนี้เส้นไม่หนา ทว่ากลับมีความยืดหยุ่นและความเหนียวหนึบมากอย่างน่าทึ่ง พอเขาดิ้นขัดขืน ไม่เพียงไม่สามารถดึงแขนออกมาได้ กลับยิ่งเกาะรัดแน่นกว่าเดิม เห็นบลัดมาเธอร์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สีหน้าของหลิงม่อย่ำแย่ลง…
“เหอๆ…”
ขณะที่บลัดมาเธอร์เพิ่งจะเดินมาถึงจุดที่ห่างจากหลิงม่อไม่ถึง 5 เมตร ทันใดนั้นเปลวไฟลูกหนึ่งพลันพุ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ
เมื่อสะเก็ดไฟมากมายระเบิดออกเป็นวงกว้าง เงาร่างกระจิดริดหนึ่งก็ปรากฏตัวกลางอากาศเหนือหัว พุ่งดิ่งลงมาลงกลางหลังบลัดมาเธอร์อย่างแรง
เห็นชัดว่าบลัดมาเธอร์คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันนี้ขึ้น หลังจากตกใจกับเปลวเพลิง กว่ามันจะตั้งตัวได้ ใยแมงมุมที่เกาะรัดมือหลิงม่อไว้ก็เริ่มไหม้ มันพลันโมโห แต่เพิ่งคิดจะวิ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้ามา พละกำลังมหาศาลหนึ่งก็พลันโจมตีเข้าที่หลังของมัน ไม่นาน เงาร่างหนึ่งก็กระโดดลงมาจากตัวมัน ทิ้งตัวลงพื้นและปล่อยเส้นไหมสีเงินสิบกว่าเส้นออกไปกระชากตัวหลิงม่อที่กำลังพยายามสลัดใยแมงมุมออก จากนั้นก็พาเขาถอยห่างออกไปไกลสิบกว่าเมตร
“ไฟๆๆๆ! บนตัวนายยังมีไฟอยู่!” หลังจากทิ้งตัวลงพื้น เฮยซือรีบใช้ฝ่ามือตบสะเก็ดไฟที่ติดอยู่ตามร่างกายของหลิงม่อ แต่หลิงม่อกลับกางนิ้วมือทั้งสิบออก และตะโกนอย่างเร่งรีบ “ลงมือ!”
เงาร่างหลายเส้นเดินออกมาจากมุมต่างๆ รอบด้าน เมื่อแสงไฟไหวกระพริบ เสียง “ตึงๆๆ” ก็เริ่มดังระงมปกคลุมไปทั่วบริเวณ
ส่วนบลัดมาเธอร์ที่ถูกเฮยซือโจมตีกลับยังคงมึนงง มันหมายจะหลบหลีกลูกพระสุนพวกนี้ แต่อยู่ๆ ร่างกายกลับค้างแข็ง ราวกับว่ามีพละกำลังที่มองไม่เห็นกำลังฉุดรั้งมันเอาไว้ ทำให้มันเคลื่อนไหวช้าลงหลายเท่าในพริบตา
บลัดมาเธอร์ตื่นตกใจ มันรีบดิ้นรนขัดขืนอย่างบ้าคลั่ง ขณะเดียวกันหลิงม่อสีหน้าพลันซีดขาว สองมือกระตุกสั่นเบาๆ
“เชี่ย ทำไมไอ้สัตว์ประหลาดตัวนี้ถึงแรงเยอะขนาดนี้!”
เจ้าบลัดมาเธอร์ราวกับตระหนักรู้แล้ว สิ่งที่กำลังขัดขวางมันไม่ใช่สิ่งใด แต่เป็นเงาดำที่หายตัวได้ก่อนหน้านั้นนั่นเอง…มันไม่คิดว่าเงาดำนั้นนอกจากจะทำให้มันเข้าใจผิดในตอนแรกแล้ว ตอนนี้กลับยังสามารถทำอย่างนี้ได้ด้วย…เงาดำขยายร่างจนสูงสองเมตร ยืนชูสองมืออยู่ข้างหลังมัน มือของมันเคลื่อนไหวไปพร้อมกับหลิงม่อ ทุกนิ้วมีสายสีแดงโลหิตเส้นหนึ่งมัดรอบ โดยที่ปลายอีกด้านของสายนั้นมัดติดอยู่บนตัวบลัดมาเธอร์
และเป็นเส้นสายระโยงระยางเหล่านี้เองที่ควบคุมมันไว้…ทว่าเมื่อบลัดมาเธอร์ขัดขืนอย่างรุนแรง นิ้วมือของเงาดำก็เริ่มสลายหายไปทีละเส้นๆ…
“ตึงๆๆๆ!”
ขณะเดียวกัน ลูกกระสุนมากมายสาดเข้าไปราวห่าฝน ยิงกระทบกระดองที่อยู่บนหลังบลัดมาเธอร์ไม่ขาดสาย แต่ภาพที่ทำให้พวกมู่เฉินซึ่งเป็นคนยิงปืนต้องตกตะลึงคือ หลังจากที่กระสุนเหล่านี้ยิงกระทบเป้าหมาย กลับมีสะเก็ดไฟมากมายกระจายออกมา…อีกทั้งหลังจากที่ตระหนักได้ว่าไม่อาจขยับตัวได้ชั่วคราว เจ้าบลัดมาเธอร์ก็เริ่มพ่นใยแมงมุมออกมาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อใยแมงมุมเหล่านี้ปกคลุมไปทั่วบริเวณ อานุภาพของลุกกระสุนพลันถดถอยไปไม่น้อย…ถึงแม้ไม่อาจต้านทานกระสุนได้ทั้งหมด แต่ดูจากความถี่ของสะเก็ดไฟที่เกิดขึ้นยามกระสุนยิงกระทบ ก็รู้แล้วว่าเดิมทีกระสุนไม่อาจทำให้มันบาดเจ็บได้มากนักอยู่แล้ว ตอนนี้มันยิ่งสามารถมองข้ามไปได้เลย…
“เฟิ่งจื่อ ปล่อยเพลิงออกมาเร็ว!”
“แม่งอย่าหยุดสิโว้ย ยิงต่อไป!”
“ชิท ร่างกายทำด้วยอะไรวะเนี่ย!”
พอเห็นเหตุการณ์ หลิงม่อพลันขมวดคิ้วมุ่น…ถึงแม้ก่อนถูกจับได้เขาจะติดต่อเฮยซือไปก่อน และเตรียมกับดักไว้พร้อมแล้ว แต่เรื่องที่เกิดก็ยังคงเหนือความคาดหมายเขาไปมาก เจ้าแมงมุมตัวนี้พ่นใยได้ก็แล้วไป…แต่พลังป้องกันของมันจะเหนือชั้นเกินไปแล้ว…
อีกทั้งหลิงม่อมักรู้สึกว่ามันยังคงจับจ้องมาที่ตัวเขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชิงชัง…