บทที่ 211 เลือดออก? แอคเซราเรเตอร์คลุ้มคลั่งล่ะ!
ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงแค่ร่องรอยที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้นนี่
ที่บอกพวกเขาถึงความรุนแรงของการต่อสู้ก่อนหน้านี้………
แน่นอนว่าความสงบนี่อยู่ได้เพียงแค่ชั่วครู่……
ร่างนึงพุ่งพรวดออกมาจากกลุ่มควันราวดาวตกพร้อมกับดาบที่เปร่งแสงสีแดง เขา
เข้าประชิดตัวอีกฝ่ายอย่างไร้เสียงก่อนจะตวัดดาบฟันใส่แอคเซราเรเตอร์ที่มีสี
หน้าตกใจเล็กน้อยด้วยมือทั้งสอง
เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของแอคเซราเรเตอร์ วู่หยานก็รู้สึกลังเลว่าจะโจมตีด้วยแรง
ทั้งหมดเลยดีมั้ยถ้าเกิดโดนสะท้อนกลับมาถึงจะไม่ตายแต่ก็คงสาหัสแน่
แน่นอนว่าความลังเลนี่คงอยู่เพียงแค่ชั่วพริบตา วินาทีต่อมาวู่หยานก็กำดาบแน่น
ในนัยน์ตาเขาความลังเลได้หายไปเหลือเพียงแค่ความแน่วแน่ แสงสีแดงเริ่มอาบ
ไปทั่งใบดาบ นิเอะ โทโนะ โนะ ชานะ!
ครั้งนี้ เขาต้องทำได้!
“ดาราพลิกสวรรค์!!”
คลื่นดาบรูปจันทร์เสี้ยวสีแดงถูกปล่อยใส่แอคเซราเรเตอร์ในระยะประชิด ส่วน
แอคเซราเรเตอร์ก็กลับมามีสีหน้าเหมือนเดิม เขายืนอยู่นิ่งๆแล้วตะโกนใส่วู่หยาน
“ไม่ใช่ว่าพูดไปแล้วเหรอ? ว่ามันเปล่าประโยชน์น่ะ!”
เมื่อคลื่นดาบเกือบจะสัมผัสที่หน้าอกแอคเซราเรเตอร์ ทันใดนั้นมันก็หยุดกึกด้วย
พลังบางอย่าง!
จากเดิมที่ควรจะตัดไปที่หน้าอกแอคเซราเรเตอร์ภายใต้พลังที่ไม่ทราบมันก็ได้หัน
เหไปตัดที่ไหล่แทน!
“อะไร!!”สีหน้าแอคเซราเรเตอร์เปลี่ยนไปอย่างแรง ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองเขาได้
ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแต่ถึงอย่างงั้นก็ยังหลบไม่พ้นโดนฟันเข้าที่ไหล่เหมือนเดิม!
หลังจากเกิดเสียงระเบิด จุดที่แอคเซราเรเตอร์อยู่ก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นควันทำให้
ไม่เห็นตัว ส่วนวู่หยานเมื่อเห็นว่าการโจมตีตัวเองเข้าเป้า เขาก็กระโดดหนีออกมา
จากจุดที่ยืนทันที!
“สำเร็จ!เย้!”
กลางอากาศ แอสเทรียส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นปีกด้านหลังก็สั่นไหวส่งเจ้าตัว
บินมาที่ข้างๆวู่หยาน โดยมีขนนกสีขาวร่วงลงมาที่พื้นอย่างแผ่วเบา
“ชนะแล้ว! มาสเตอร์!” แอสเทรียพูดด้วยความดีใจ แต่วู่หยานก็ตอบกลับมาด้วย
รอยยิ้มฝืนๆ
“ชนะ? ไหนเลยจะง่ายแบบนั่น……..”
พูดเสร็จ วู่หยานก็จ้องไปด้านหน้าด้วยท่าทางตื่นตัว มองไปจุดที่แอคเซราเรเตอร์
อยู่ซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นควัน แอสเทรียได้ยินก็เบิกตากว้างก่อนจะรีบหันกลับมามอง
มีลมเย็นพัดผ่านนำฝุ่นควันออกไปเผยตัวแอคเซราเรเตอร์ออกมาต่อหน้าวู่หยาน
กับแอสเทรีย!
ร่างกายที่เปื้อนฝุ่นบางจุด กำลังใช้มือข้างนึงกุมที่ไหล่ซึ่งมีเลือดไหลออกมาอย่าง
ช้าๆ……
แอคเซราเรเตอร์ก้มหน้าทำให้พวกเขาไม่เห็นสีหน้าอีกฝ่าย เขาเอามือที่กุมไหล่มา
ด้านหน้าเมื่อเห็นเลือดลูกตาสีแดงเขาก็หดตัวลงอย่างรุนแรง
“เลือด….”น้ำเสียงที่ผสมปนเปไปด้วยความงุนงง อึ้ง มากไปกว่านั้นคือความไม่
อยากเชื่อดังออกมา มองดูเลือดในมือจู่ๆเขาก็หัวเราะ!
“ฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า….ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!”
ราวกับคนบ้า แอคเซราเรเตอร์เมินบาดแผลที่ไหล่เขาเอาแต่จ้องมองเลือดในมือ
จากนั้นหัวเราะเสียงดัง!
มองดูสีหน้าท่าทางของแอคเซราเรเตอร์ที่ดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้ว วู่หยานกำ
ดาบในมือแน่น ทว่าแอสเทรียนั่นได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วพูดเสียงอ่อนว่า “อึก
..ไม่ใช่ว่าเขากลายเป็นบ้าไปแล้วหรอกนะ? ตัวเองได้แผลแล้วยังหัวเราะได้อีก
……”
แอคเซราเรเตอร์ค่อยๆยกมือที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาด้านหน้าตนราวกับว่านี่ไม่ใช่
เลือดแต่เป็นใบหวยรางวัลที่หนึ่งยังไงยังงั้น เขาหัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้า (@
เอ็งเป็นครูปรีชาเหรอ?)
“เลือด! ฉันเลือดเลือดออก! ไม่คิดเลยว่าฉันคนนี้จะได้แผล! หึ! ฮ่าฮ่าฮ่า!!!”
“มาสเตอร์…เขา…เขาเป็นอะไร….?” แอสเทรียจับเสื้อวู่หยาน เวลานี้ตัวแอค
เซราเรเตอร์นั่นได้มีออร่าบ้าคลั่งออกมาพร้อมทั้งบรรยากาศแปลกๆนี่อีก ทำให้
แอสเทรียตาขาวขึ้นมาเล็กน้อย
วู่หยานฝืนยิ้มโดยไม่พูดอะไร สายตาเขามองแต่ตัวแอคเซราเรเตอร์ วู่หยานรู้สึกว่า
อีกฝ่ายเปลี่ยนไป……
จู่ๆแอคเซราเรเตอร์ก็หยุดหัวเราะ จากนั้นค่อยๆหันหัวไปมองวู่หยาน แล้วพูดด้วย
น้ำเสียงไร้อารมณ์ว่า “เฮ้ย แกทำให้ฉันเลือดออกวะ…….”
สิ้นเสียง จิตสังหารอันน่ากลัวก็ระเบิดออกมาจากร่างแอคเซราเรเตอร์เข้าไปปก
คลุมตัววู่หยานกับแอสเทรีย ทางแอสเทรียยังดีเธอแค่หน้าเปลี่ยนเป็นดูจริงจัง
ทว่าวู่หยานนั่นรู้สึกหนาวสันหลังวาบขมวดคิ้วเป็นปม
ทันใดนั้น หน้าของวู่หยานกับแอสเทรียก็เปลี่ยนไป!
แอสเทรียตอบสนองอย่างรวดเร็ว ขณะที่วู่หยานยังไม่ตั้งตัวเธอก็จับเขาแล้วโบก
สะบัดปีกบินขึ้นฟ้าไป!
แทบจะวินาทีเดียวกันกับที่ทั้งสองขึ้นฟ้าไป จุดที่ยืนอยู่เมื่อกี้ก็ได้พังทลายเป็นชิ้นๆ
คราวนี้เศษศากไม่มีชิ้นไหนเลยที่ใหญ่กว่ากำปั้น เศษทุกชิ้นนั้นมีขนาดเล็กเพียวแค่
นิ้ว!
วู่หยานกับแอสเทรียที่อยู่กลางอากาศก็มองลงไปเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดทั้งคู่ก็ตกใจ
พร้อมกัน พื้นที่รอบๆโดยมีแอคเซราเรเตอร์เป็นจุดศูนย์นั่นไม่มีที่ไหนเลยที่
ครบถ้วนสภาพดี!
วู่หยานกลืนน้ำลาย พลังทำลายอันน่ากลัวนี้นอกจากอิคารอสแล้วเขาก็เพิ่งเคย
เจอคนที่ทำได้นี่แหละ……
“มาสเตอร์!”
เสียงแอสเทรียได้ดึงสติวู่หยานกลับมาโลกความจริง เมื่อวู่หยานเงยหน้าขึ้นสิ่งที่
สะท้อนเข้ามาในดวงตาเขาก็คือเศษหินอันนับไม่ถ้วน!
ปีกแอสเทรียสั่นไหวพาตัวเธอกับวู่หยานบินหลบไปมา เธอไม่สามารถใช้เอจิสได้
เพราะกำลังจับวู่หยานอยู่
ไม่นานนักทั้งสองก็สังเกตุเห็นว่าต่อจากคลื่นเศษหินแหลมคมก็เป็นลมทอร์นาโด
จำนวนมากที่เข้ามา!
“โถ่! น่ารำคาญเกินไปแล้วนะ!!” แอสเทรียร้องออกมาด้วยความหงุดหงิด ถึงยังงั้น
เธอก็ทำได้แค่สะบัดปีกถอยไปด้านหลังสร้างระยะห่างให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพื่อหลบเลี่ยงเศษหินกับลมพายุ
เศษหินได้ถูกส่งขึ้นมาไม่หยุด จนสุดท้ายเมื่อพายุตามทันพวกเขามันก็ไม่ใช่พายุ
เพียวๆอีกแล้วแต่เป็นพายุที่ผสมกับเศษหินแหลมคมมาที่ทั้งสองคน!
เป็นแบบนี้ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นว่าจะโดนโจมตีเมื่อไหร่ มีเขาเป็นภาระทำให้
แอสเทรียไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก วู่หยานจึงรีบตะโกนออกมา “แอสเทรีย!
ปล่อยฉัน!”
แอสเทรียอึ้ง แล้วตะโกนตอบกลับด้วยวามตกใต “มาสเตอร์! นี่มันกลางอากาศ
นะ!!”
“ไม่เป็นไร เธอไปคนเดียวเถอะ ฉันมีวิธีอยู่ รีบๆปล่อยฉันเร็ว!!”
แอสเทรียมีสีหน้าลังเล สปีดในการบินได้ช้าลง นี่ทำให้ทอร์นาโดได้โอกาสโจมตี
แอสเทรียสะดุ้ง เมื่อเป็นแบบนี้เธอก็ทำได้แค่กัดฟันแล้วปล่อยตัววู่หยาน จากนั้น
เรียกเอจิสออกมา!
ภายใต้การป้องกันของเอจิสไม่ว่าจะเป็นหินหรือลมพายุก็ถูกสกัดได้หมด! สามารถ
พูดได้เลยว่าด้านการป้องกันแอสเทรียนั่นไม่ได้ด้อยไปกว่าแอคเซราเรเตอร์
แน่นอน!
หลังจากใช้เอจิสป้องกันไป แอสเทรียก็รีบหันไปดูทางวู่หยาน เมื่อเห็นเธอก็โล่งอก
สิ่งที่เธอเห็นคือ วู่หยานกำลังยืนอยู่กลางอากาศโดยมีฐานเหยียบเป็นกลุ่มก้อน
ทรายเหล็ก…….
วู่หยานเองก็เพิ่งลองทำเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เขาได้เคยอนุมานไว้ว่าถ้าทรายมัน
หนาแน่นพอก็น่าจะสามารถช่วยพยุงตัวอยู่กลางอากาศได้ ไม่คิดเลยว่าลองครั้ง
แรกก็สำเร็จแล้ว…….
แอสเทรียมีความสุขเธอไม่คิดว่าวู่หยานจะมีวิธีจริงๆ ทว่าวินาทีต่อมาเธอก็มีสีหน้า
ตื่นกลัวรีบตะโกนใส่วู่หยานเสียงดังก้อง!
“มาสเตอร์! ระวัง!!”
ในเวลาเดียวกันกับที่เธอตะโกน ร่างๆหนึ่งก็ได้โผล่พรวดขึ้นมาตรงหน้าวู่หยานโดย
ด้านหลังเขามีลมพายุเล็กๆ4อันพยุงตัวอยู่ เขามาพร้อมกับรอยยิ้มโหดเหี้ยมมอง
ไปที่วู่หยาน!
นัยน์ตาวู่หยานหดตัวลงอย่างรุนแรงทันที สิ่งที่ฉายเขามาในดวงตาเขามีแค่ตัวแอค
เซราเรเตอร์ที่ค่อยเอื้อมมือมาที่หน้าเขา…..
ด้วยพลังควบคุมเวคเตอร์ของอีกฝ่ายที่สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ แน่นอนว่ารวม
ไปถึงทิศทางการไหลเวียนของเลือดและสัญญาณไฟฟ้าที่มีในตัวมนุษย์!
ตราบใดที่ฝ่ามือนี่สัมผัสโดนตัวเขา วู่หยานต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
“มาสเตอร์!!”แอสเทรียร้องออกมา โดยไม่ให้ความสนใจกับเศษหินและลมพายุที่
ยังคงเข้ามา เธอเก็บเอจิสแล้วกระพือปีกบินไปหาวู่หยานอย่างบ้าคลั่ง!