“ภารกิจล้มเหลวแล้วเหรอ?”
ณ สถานที่แห่งหนึ่งในเจียงหนัน ในบ้านส่วนตัวธรรมดาหลังหนึ่ง ชายฉกรรจ์กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ใช่ครับ ล้มเหลวแล้ว”
ที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายฉกรรจ์ คือเจิ้นเซ่าเฉินอย่างคาดไม่ถึง!
เขาไม่ได้พาใครมาด้วย ถึงอย่างไรสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำนั้นสำคัญมาก ยิ่งคนรู้น้อยยิ่งดี
“ดูเหมือนว่าคนในเขตทหารเจียงหนันจะเข้ามาเกี่ยวข้องจริงๆ ไม่เช่นนั้น ด้วยฝีมือของลูกน้องสองคนของผม การบุกเข้าไปในฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่มีความสามารถในการป้องกันแทบจะเป็นศูนย์ มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย”
ดวงตาของชายฉกรรจ์หรี่ลง แสงระยิบระยับแวบผ่านเข้ามา
“เป็นไปไม่ได้ ผมจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของบริษัทแซ่เฉินอย่างใกล้ชิด ไม่เห็นแม้เงาของเขตทหารเลย”
เจิ้นเซ่าเฉินส่ายหัว
ชายกำยำยิ้มเยาะพลางพูดว่า “ถ้าเขตทหารต้องการแอบเข้าไปในบริษัทแซ่เฉินจริงๆ หมากที่คุณวางไว้ในบริษัทแซ่เฉินจะสืบเสาะเส้นสนกลในยังไง”
“ช่างมันเถอะ เรื่องนี้พักไว้ก่อน อันที่จริงการวิจัยก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ในเมื่อไม่สามารถจับเฉินหวั่นชิงได้ ก็รอจนกว่าพวกเขาจะทำการวิจัยและพัฒนาเสร็จ ค่อยไปแย่งเอาซึ่งๆ หน้า”
เขาแสดงความมั่นใจออกมาอย่างมากในขณะที่พูด ราวกับว่าสิ่งใดที่เขาต้องการ จะไม่มีอะไรที่หนีรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้
แต่เจิ้นเซ่าเฉินกลับไม่กล้าที่จะเชื่อ เขาพยักหน้าซ้ำๆ พลางพูดว่า “ทุกอย่างแล้วแต่พี่ใหญ่หมาป่าโลภจะสั่งมาเลย!”
ชายผู้นี้เป็นพี่ใหญ่ของแก๊งหมาป่าโลภที่สังหารทหารกล้าตายและหมาป่า!
…
ในเวลานี้ ภายในบ้านพัก เฉินหวั่นชิงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาจากอาการเจ็บปวด
เธอลืมตาขึ้นมองและพบว่าตนเองกลับมาถึงบ้านแล้ว เธออึ้งไปเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ พลันลุกขึ้นนั่งทันที ความเจ็บปวดส่งออกมาจากลำคอ
ต่อมาความทรงจำก่อนสลบไปก็ผุดขึ้นในหัวสมองของเธอ
“ฉัน…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“ก็ผมช่วยคุณไว้ยังไงล่ะ”
เย่เทียนเอ่ยปากพูดอย่างไม่ปิดบัง “คุณไม่รู้หรอกว่าสถานการณ์ในตอนนั้นคับขันแค่ไหน ผมเสี่ยงอันตรายบุกเข้าไปปราบเขา ช่วยคุณให้รอดตายจากทะเลเพลิงมาได้อย่างหวุดหวิด ผมทำได้ไม่เลวใช่ไหม?”
“คุณช่วยฉันออกมาเหรอ?”
เฉินหวั่นชิงขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงมีความไม่เชื่อแฝงอยู่
ถึงอย่างไรก็มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ และเธอก็ได้ให้เย่เทียนออกไปตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่รู้ข่าวล่วงหน้า เย่เทียนจะมาทันเวลาได้อย่างไร?
จะว่าไปแล้ว อันธพาลสองคนนั้นแค่มองก็รู้ว่าไร้ความปรานี ซ้ำยังมีปืนอยู่ในมืออีก
แม้ว่าเย่เทียนจะมีความสามารถ แต่ก็ไม่มีทางมาช่วยเธอได้เร็วขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายของเย่เทียนแทบไม่มีอาการบาดเจ็บเลย มันแตกต่างจากที่เขาบอกว่า “รอดตายหวุดหวิด” มาก!
“แน่นอน ผมเล่าความจริงให้คุณฟัง”
เย่เทียนนั่งลงตรงหน้าเฉินหวั่นชิงอย่างเต็มภาคภูมิ ถอนหายใจพลางพูดว่า “ผมไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะโหดร้ายขนาดนี้ จริงๆ แล้ว ผมได้ช่วยคุณสะสางปัญหามาแล้วครั้งหนึ่ง ก็เรื่องที่ท่าเรือนั่นแหละ ใครจะรู้ว่าฝ่ายนั้นจะกล้ามาอีก”
“ที่รัก คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่มีผมอยู่ที่นี่ ผมจะคอยปกป้องคุณเอง!”
“อ้อ ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ไม่นึกเลยว่าคุณจะยิ่ง…”
เฉินหวั่นชิงเห็นเขายิ่งคุยโวไปเรื่อยๆ ไม่จบสิ้น ก็อดแสดงสีหน้าเหยียดหยามไม่ได้
“ยิ่งเก่งกาจมากขึ้นเรื่อยๆ ใช่ไหม?”
เย่เทียนตัดบทเธอ แล้วพูดเองอย่างภาคภูมิใจ
“ไม่ใช่”
เฉินหวั่นชิงส่ายหน้าพลางยิ้มเยาะพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าหน้าคุณจะหนาขึ้นเรื่อยๆ! คุยโวได้โดยไม่ต้องคิดเลย”
พอพูดออกไปเช่นนี้ เย่เทียนก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ตนเองพูดความจริง เหตุใดเธอถึงไม่เชื่อ!
“ต้องมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยใช่ไหม? หลังจากช่วยฉันแล้วก็ส่งกลับมาที่นี่ นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะหน้าหนาขนาดนี้ ยังคิดจะมาโกหกฉันอีก!”
เฉินหวั่นชิงเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของทางเขตทหาร สายตาที่มองเย่เทียนมีแววดูถูก
คุยโวก็แล้วไปเถอะ แต่ยังคิดจะโกหกเธออีก ไม่มีทาง!
เย่เทียนกลุ้มใจเหลือเกิน ผู้หญิงคนนี้จินตนาการล้ำเลิศเกินไปหน่อยแล้วไหม?
เมื่อคนของเขตทหารมาถึง คุณก็จะถูกขายให้จาวาไปแล้ว
เฉินหวั่นชิงกลับไม่รู้ว่าเย่เทียนคิดอะไรอยู่ พยายามพยุงร่างกายลุกขึ้นจากโซฟา
เธอเกือบถูกลักพาตัว เกรงว่าทั้งพ่อและปู่ของเธอจะได้ข่าวเรื่องนี้แล้ว
อีกอย่าง ฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ยังถูกไฟไหม้ เธอต้องจัดการกับหลายสิ่งหลายอย่าง
เมื่อเห็นเฉินหวั่นชิงกลับไปที่ห้องของเธอ เย่เทียนก็พูดไม่ออกไปพักหนึ่ง แต่หลังจากลองคิดดู ก็ไม่ตามไปพูดอะไรมากดีกว่า
เฉินหวั่นชิงไม่เชื่อว่าเขาจะมีความสามารถแบบนี้เลย มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรอีก
สองวันต่อมา ภายในบริษัทแซ่เฉินไม่มีความปั่นป่วนเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ทางตระกูลเจิ้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน ไม่มีแม้แต่ความเคลื่อนไหวใดๆ
เรื่องนี้ทำให้เย่เทียนผู้ระแวดระวังรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“แม้ว่าตระกูลเจิ้นจะหยุดเคลื่อนไหวชั่วคราว แต่ไม่มีทางยอมเลิกราด้วยดีแน่นอน คราวหน้าเกรงว่าศัตรูจะยิ่งแข็งแกร่งกว่านี้!”
เย่เทียนแอบคิดในใจ แต่สีหน้ากลับเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง
อีกฝ่ายไม่มาก็แล้วไป แต่ถ้ามา เขาก็พร้อมที่จะเปิดฉากสังหาร!
ส่วนทางด้านกู้กวนชียังคงมีสีหน้าปกติเช่นเดิม แต่ยามใดที่เผชิญหน้ากับเย่เทียน เธอจะระมัดระวังตัวมากขึ้น
ชัดเจนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน ทำให้เธอหวาดกลัวเย่เทียนมาก
ในวันนี้ขณะที่เย่เทียนกำลังเดินเล่นในบริษัทแซ่เฉิน ก็มีสายจากจี้เยียนหรันโทรเข้ามา
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเย่เทียน เขารู้ว่าโทรศัพท์จากจี้เยียนหรันต้องเกี่ยวข้องกับยาธาตุแน่นอน
“เย่เทียน คุณปู่ให้ฉันบอกคุณว่า ไปที่ตระกูลฉินแห่งเจียงหนันเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้!”
เป็นไปดังคาด ทันทีที่โทรติด เสียงอันไพเราะของจี้เยียนหรันก็ดังขึ้น
แต่เมื่อได้ยินชื่อตระกูลฉิน เย่เทียนก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากเกิดเหตุการณ์คราวที่แล้ว เย่เทียนก็มีความรู้สึกแย่ๆ ต่อตระกูลฉิน ในใจไม่อยากให้สนิทสนมกับตระกูลฉินมากเกินไป
แต่หลังจากลองคิดดู เย่เทียนก็ไม่อยากพูดอะไรมาก ถึงอย่างไรตระกูลฉินก็เป็นตระกูลชั้นหนึ่งของเจียงหนัน ถ้าต้องการอยู่ในเจียงหนัน แม้แต่เมืองเจียงหวยที่ผลักดันยาธาตุ ก็ยังต้องใช้ช่องทางของตระกูลฉิน
“โอเค ให้ผมไปเดี๋ยวนี้เหรอ?”
เย่เทียนตอบ แล้วพูดต่อว่า “อืม ก็ได้ ปู่ของผมกับนายท่านมู่ยังมีเรื่องต้องจัดการทางนี้อีกนิดหน่อย เดี๋ยวจะรีบไป”
“ตกลง”
เย่เทียนวางสาย แล้วเดินไปรอบๆ ห้องทำงานของเฉินหวั่นชิง หลังจากแน่ใจว่าเธอยังสบายดี จึงขับรถออกจากบริษัทแซ่เฉิน
เขาเคยไปที่ตระกูลฉินมาก่อน ดังนั้นจึงย่อมรู้ทางอยู่แล้ว แต่เมื่อมาถึงประตูคฤหาสน์ตระกูลฉิน เขาก็ถูกขวางไว้
ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นเขตหวงห้ามของตระกูลฉิน ไม่มีใครสามารถเข้าไปภายในได้โดยไม่ได้รับอนุญาต
เย่เทียนลงจากรถ ไตร่ตรองครู่หนึ่ง ขณะที่กำลังจะโทรหาฉินโล่หยินให้เธอมาปล่อยเข้าไป
“คุณมาทำอะไรที่นี่?”
แต่ในเวลานี้ได้มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดลงตรงหน้าเย่เทียน ประตูรถเปิดออก ใบหน้าที่มืดมนของเยี่ยนจื่อเฉินและหลินอ้าวเสว่ที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ได้ทยอยลงจากรถทีละคน
พวกเขามาทำอะไรที่นี่?
เมื่อเห็นพวกเขา เย่เทียนก็หน้านิ่วคิ้วขมวด