ตำหนักชูร่า
“เจ้าดูเหมือนไม่พยายามจะห้ามข้าในการพัฒนาเลยนะ” เสียงของกู่ฉิงซานดังขึ้น
จากนั้นมีเสียงหญิงสาวดังขึ้น
“แน่นอนว่าไม่ห้าม ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยท่าน”
อสุราสาวนำถ้วยชามาให้กู่ฉิงซานด้วยตัวเอง
กู่ฉิงซานรับชาแล้วจิบเข้าไปก่อนกล่าวกับตัวเองว่า
“ข้าคิดว่าผู้คนหลั่งน้ำตาเมื่อเศร้าโศก ข้าไม่คิดเลยว่านี่เป็นผลจากวิชา”
อสุราสาวหัวเราะ
“น้ำตาของอสุราทำให้ข้าได้เห็นชะตากรรมของท่านว่าจะต้องเผชิญกับหายนะแห่งความเป็นความตาย ดังนั้นข้าจึงมาที่นี่เพื่อเตรียมการบางส่วน”
“หายนะแห่งความเป็นความตายหรือ ข้าไม่เคยขาดหายนะแห่งความเป็นความตายไปเลยนะ”
“ใช่ ข้าสับสนก็จริง แต่จากนั้นก็พบว่าโลกอิสรภาพคือสถานที่ที่เหมาะที่สุดสำหรับข้า ดังนั้นข้าก็เลยมาที่นี่”
กู่ฉิงซานถามด้วยความสงสัยว่า “แต่ข้าอยู่ในภาพซ้อนทับแห่งเวลานี่ แล้วทำไมถึงเดินทางหลายหมื่นปีจนมาพบกับเจ้าในภัยพิบัติไฟได้ล่ะ”
“ภาพซ้อนทับแห่งเวลาคืออะไรหรือ” อสุราสาวถาม
“เออ…วิชาที่พิเศษและทรงพลังมากน่ะ” กู่ฉิงซานตอบ
อสุราสาวกล่าวว่า “ภัยพิบัติอสนีบาตสามารถเปิดใช้งานได้จากพลังของโลกสวรรค์และปฐพีเท่านั้น ภัยพิบัติอสนีบาตต้องการพลังของโลกมารเพื่อทำงาน ขณะที่ภัยพิบัติไฟจะทะลวงขีดจำกัดของมิติและเวลาเพื่อบังคับให้วิญญาณกลับสู่ช่วงเวลาจริง พวกมันจะมาถึงโลกสวรรค์เพื่อจัดการกับภัยพิบัตินี้”
กู่ฉิงซานค่อยๆ นึกย้อนไป
ใช่แล้ว
ภาพซ้อนทับแห่งเวลาคือวิชาอย่างหนึ่ง
วิชาวิเศษนี้จะรักษาช่วงเวลาจริงในยุคโบราณเอาไว้
แต่เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ไปถึงช่วงเวลานั้น
ดังนั้น ทันทีที่ภัยพิบัติไฟเกิดขึ้น วิญญาณของเขาแยกออกจากวิชาจนมาสู่กระแสเวลาที่ถูกต้อง
วิญญาณของเขากลับมาจัดการกับภัยไฟหลังจากผ่านไปหลายหมื่นปี แต่ร่างกายของเขายังอยู่ในภาพซ้อนทับของยุคเมื่อหลายหมื่นปีก่อน
นี่มันช่าง
เมื่อเห็นสีหน้าของเขา อสุราสาวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ท่านต้องกลับไปให้เร็ว เวลาของท่านปั่นป่วนเกินไป บางทีไฟบนตัวท่านอาจจะแผดเผาก่อนเวลาอันควรก็ได้”
“โชคยังดีที่ข้ามาที่นี่ก่อน ทำให้เตรียมการไว้พร้อมแล้ว”
นางพากู่ฉิงซานผ่านตำหนักจำนวนมาก ผ่านสำนักและจุดตรวจต่างๆ มากมายจนท้ายที่สุดจึงผ่านเขาวงกตลับก่อนมาถึงส่วนลึกของภูเขา
ไม่มีอะไรอยู่ที่นี่ มีเพียงน้ำพุที่ลึกและเย็นเยือก
ทั้งสองหยุดอยู่ตรงน้ำพุ
“นี่คือน้ำพุแห่งความรักที่เย็นเยือกสุดหยั่งที่ข้าใช้เวลาสร้างมานาน มันสามารถใช้ได้ครั้งเดียว ทุกสิ่งในภัยพิบัติไฟจะดับลงด้วยน้ำพุนี้ ท่านจะผ่านภัยพิบัตินี้ได้ทันที” อสุราสาวกล่าว
กู่ฉิงซานรู้สึกถึงความพิศวงของน้ำพุอย่างเงียบงันก่อนกล่าวอย่างมีอารมณ์ว่า “เจ้าไม่ต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้ก็ได้”
อสุราสาวก้มศีรษะแล้วกล่าวว่า “ความจริง ตอนข้าเกิดใหม่ ข้าคิดมาตั้งนานแล้ว ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะใช้น้ำตาของอสุรา”
“ทำไมล่ะ”
“ลืมทุกสิ่งและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง การทำแบบนี้มันเป็นเรื่องโง่สำหรับข้า ข้าอยากจดจำท่าน จึงได้รอช่วงเวลากลับมาพบกันนานนับปี”
เสียงของนางอ่อนโยนและแผ่วเบา แต่จิตใจของนางเหมือนจะแตกสลาย
กู่ฉิงซานถอนหายใจออกมา “ถ้าจำไม่ผิด ข้าเคยบอกไปแล้วนี่ว่ามีแฟนแล้ว”
อสุราสาวมองเขาด้วยความสงสัย “จริงหรือ ข้าคิดว่าท่านยังเป็นเด็กผู้ชายอยู่เลยนะ”
เสียงของกู่ฉิงซานอ่อนนลง
“นี่…นี่สำคัญหรือ”
อสุราสาวไม่อายเขาอีกต่อไปก่อนกล่าวกับตัวเองว่า “ราชาแห่งอิสรภาพมีผู้พึ่งพาสี่สิบแปดคน จ้าวแห่งขุนเขาเซียวหมีมีผู้ติดตามหนึ่งร้อยยี่สิบคน ข้าไม่ใช่คนโลบ ขอแค่เป็นหนึ่งในพวกเขาในอนาคตก็พอ”
“ข้าไม่ใช่ราชาแห่งอิสรภาพและข้าก็ไม่ใช่จ้าวแห่งขุนเขาเซียวหมีด้วย” กู่ฉิงซานกล่าว
อสุราสาวหัวเราะ
“ตอนนี้เจ้ากำลังเข้าใกล้ระดับแสวงโลกา เหนือระดับแสวงโลกาคือระดับวงแหวนนภา ระดับสามพันโลก ระดับสี่เสาศักดิ์สิทธิ์ สามระดับต่อมาคือระดับนภายามค่ำ ราชาแห่งอิสรภาพและจ้าวแห่งขุนเขาเซียวหมี ท่านคือชายที่ข้าหมายตา ท่านจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน ไม่ช้าก็เร็วจะกลายเป็นตัวตนราชาหรือไม่ก็จ้าวขุนเขา”
“ทันทีที่ท่านกลายเป็นราชาแห่งอิสรภาพ ข้าก็อยากเป็นผู้มอบความกล้าเช่นกัน ตำแหน่งผู้พึ่งพาสี่สิบแปดคนนี้ไม่ได้ขอเปล่า พวกเขาจะต้องเป็นคนสนิทของท่าน ข้าก็แค่อยากได้ตำแหน่งนั้นก่อนกำหนดก็เท่านั้น”
กู่ฉิงซานยิ้มขมขื่นแล้วกล่าวว่า “จริงหรือที่ข้าจะสามารถกลายเป็นตัวตนที่ทรงพลังขนาดนั้นได้”
“แน่นอน ท่านคือชายที่ข้าเลือกเชียวนะ”
อสุราสาวเงยหน้าขึ้นพูด
กู่ฉิงซานไม่ได้พูดอะไรก่อนพลันนึกบางสิ่งออกแล้วถามว่า “เจ้ามาถึงโลกอิสรภาพได้อย่างไร หรือการจะทำแบบนี้ได้ต้องใช้น้ำตาของอสุราเท่านั้น”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ ความจริง ข้าพบแผนการสมคบคิดของเทพในระหว่างการต่อสู้ที่ยมโลก ข้านำคทาราชาแห่งความตายไปที่โลกและจงใจให้ท่านใช้มันเพื่อควบคุมคนตายหลายพันล้านคน ท้ายที่สุด ทุกสิ่งเปลี่ยนไป แต่ก็ยังเป็นข้าที่ลุกขึ้นยืนหยัดเพื่อมอบความกล้าให้กับคนตายทุกคนด้วยความรักดุจแม่ลูกของเผ่าพันธุ์มนุษย์เพื่อทำให้พวกเขามุ่งมั่นที่จะอยู่บนโลกต่อ ในบรรดาคนตายนับไม่ถ้วน ความดีของข้านับว่ายอดเยี่ยมที่สุด ดังนั้นข้าจึงสามารถใช้ความดีกับน้ำตาอสุราเพื่อมอบพลังที่ดีอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแล้วนำข้ามาที่นี่เพื่อรอท่านอยู่บนสวรรค์”
“รอข้าหรือ…” กู่ฉิงซานพึมพำ
ตอนอีกฝ่ายยังเป็นคนตาย นางได้รับความช่วยเหลือมามากมาย หลังจบการต่อสู้ที่ยมโลก นางยกความดีทั้งหมดให้แล้วมารออยู่ที่นี่เพื่อช่วยเขาผ่านภัยพิบัติ
กู่ฉิงซานจนคำพูด
อสุราสาวมองเขาก่อนกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านต้องรีบกลับไปนะ”
“ชื่อของเจ้าล่ะ” กู่ฉิงซานพลันกล่าวขึ้นมา “ข้ายังไม่รู้ชื่อของเจ้าเลย”
อสุราสาวตกตะลึง น้ำตาเริ่มไหลหลั่งอย่างเงียบงัน
นางปาดเช็ดน้ำตาก่อยยิ้มให้กู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า
“ชื่อของข้าคือจื้อลัว ข้าจะรอท่านอยู่ที่นี่จนกว่าจะกลายเป็นราชาแห่งอิสรภาพ”
หลังจากนั้น นางผลักกู่ฉิงซานลงไปในน้ำพุ
‘ฟรึ่บ’
เพียงพริบตา ไฟแห่งกรรมไม่มีสิ้นสุดพวยพุ่งจากร่างกายของกู่ฉิงซาน
ภัยพิบัติไฟได้เริ่มขึ้นแล้ว!
เปลวเพลิงทั้งหมดกลายเป็นฉากมายาขณะกระตุ้นวิญญาณของกู่ฉิงซานอย่างต่อเนื่อง
นี่ล้วนเป็นบาปที่เขาเคยก่อมาหลายช่วงชีวิตผสานเข้ากับเจ็ดอารมณ์และหกปรารถนา พวกมันทั้งหมดแตกสลายในคราวเดียว
แต่ร่างกายของกู่ฉิงซานถูกปกคลุมด้วยน้ำพุแห่งความรักที่เย็นเยือกสุดหยั่ง ถึงแม้ไฟแห่งกรรมจะรุนแรง แต่มันกลับไม่รีบเข้าใกล้เขา
ด้วยความสับสน กู่ฉิงซานรู้สึกว่าเขามาอยู่ในสถานที่อันคุ้นเคย
โลกเซินหวู่
ทุกคนตายในการต่อสู้
ร่างของเซี่ยเต้าหลิงกองอยู่กับพื้น ฉินเสี่ยวหลัวกำลังร้องไห้ขมขื่นระหว่างกอดเชี่ยวเชี่ยวเอาไว้
เชี่ยวเชี่ยวตายเช่นกัน
ไกลออกไป วิญญาณกรีดร้องขนาดใหญ่และน่าสะพรึงกลัวจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังมาที่นี่
ไม่!
ดวงตาของกู่ฉิงซานแดงก่ำ
ฉับพลันนั้นเอง ความเย็นเยือกขีดสุดก่อตัวขึ้น ทำให้จิตใจที่สับสนของเขาสงบลงทันที
เขาเข้าใจขึ้นมาทันที
ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ฉากที่เกิดขึ้นจริง
อาจารย์และคนอื่นอยู่ไกลจากโลกเก้าร้อยล้านชั้น พวกเขายังมีชีวิตอยู่สุขสบายดี
เมื่อคิดได้ดังนี้ ภาพดังกล่าวพลันหายไป
อีกภาพเข้ามาแทนที่
ทั่วร่างของกู่ฉิงซานจมดิ่งอีกครั้ง
ก่อนจะทันรู้ตัว เขามาอยู่ในงานแต่งที่จัดอย่างยิ่งใหญ่
ขณะกุมมืออสุราเอาไว้ เขากำลังเฉลิมฉลองให้กับพวกแขก
ซูเสวี่ยเอ้อร์พลันพุ่งพรวดเข้ามา
นางฆ่าตัวตายต่อหน้ากู่ฉิงซาน
หัวใจของกู่ฉิงซานดิ่งวูบ ก่อนจะมีเวลาได้ตอบสนอง เขาพลันถูกโจมตีด้วยไอเย็นยะเยือก
นี่ก็ของปลอม!
เมื่อรู้ความจริง ภาพทั้งหมดพลันหายไป
ขณะยังชื่นชมและหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ฉากต่อไปได้กลืนกินกู่ฉิงซานเข้าไป
โลกดั้งเดิม
มนุษย์ทั้งหมดตาย
เย่เฟยหลีถูกส่งไปที่ทางเข้าโดยสัตว์ประหลาด…
ฉากมายาปรากฏขึ้นในใจของกู่ฉิงซาน
แต่ด้วยพรของน้ำพุแห่งความรักที่เย็นเยือกสุดหยั่ง เขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับภาพมายาอันสิ้นหวังเหล่านี้อีก
เขามีพลังเพิ่มขึ้นจนสามารถผ่านภาพมายาจำนวนมากได้อย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ มีการถล่มอย่างหนักที่นอกเขาหมิงเช่อ
มีเสียงโกรธเกรี้ยวจำนวนนับไม่ถ้วนดังอยู่ข้างนอก
“จื้อลัว เจ้ากล้าช่วยคนอื่นก้าวข้ามภัยพิบัติอย่างนั้นหรือ!”
“ที่นี่ห้ามใครก้าวข้ามภัยพิบัติเด็ดขาด!”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
“ส่งคนคนนั้นมาซะ!”
ภูเขายังคงสั่นไหว
เห็นได้ชัดว่าคนข้างนอกสังเกตเห็นความผันผวนของภัยพิบัติไฟก่อนเริ่มทำการโจมตี
นักพรตและวิญญาณเหล่านี้ที่อาศัยอยู่ในโลกอิสรภาพจะไม่ยอมให้นักพรตคนอื่นรอดจากภัยพิบัติไฟไปได้!
จื้อลัวชำเลืองมองกู่ฉิงซานเป็นครั้งสุดท้าย
จากนั้นนางหันมายืนอยู่หน้ากู่ฉิงซานก่อนประสานมือเข้าหากัน
‘ครืน’
กำแพงเหล็ก กับดักและเขาวงกตจำนวนนับไม่ถ้วนชั้นแล้วชั้นเล่าล้วนทำงาน
นี่คือผลจากความพยายามเตรียมการมาหลายปีของนาง
ภูเขาในโลกอิสรภาพไม่มีทางทะลวงเข้าไปได้โดยง่าย
ไม่มีใครสามารถทะลวงผ่านอุปสรรคเหล่านี้ได้อย่างรวดเร็ว!
ด้านหลังนาง เปลวเพลิงบนร่างของกู่ฉิงซานค่อยๆ มอดดับลง
น้ำพุแห่งความรักที่เย็นเยือกสุดหยั่งนั่นกลายเป็นหมอกสีขาวก่อนหายไปในสายลมอย่างช้าๆ
ภัยพิบัติไฟสิ้นสุดลง
กู่ฉิงซานหายไปจากหมอกก่อนออกจากโลกอิสรภาพ