ตอนที่ 1439 รนหาที่ตาย (5)
จวินอู๋เสียเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะมองไปที่อันธพาลคนนั้น “เจ้ามาก่อเรื่องถึงที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าข้าเป็นใครงั้นรึ?”
อันธพาลผู้ชั่วร้ายคนนั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง เขามองลักษณะหน้าตาของจวินอู๋เสีย ในใจพลันนึกขึ้นได้ว่าคนที่ซื้อบ้านพวกนี้ในตอนแรกก็คือเด็กหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาละเอียดอ่อนบอบบางเช่นนี้!
“เป็นเจ้า! เจ้าคือคนที่ซื้อที่ทั้งหมดนี้!!” อันธพาลคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
เสียงตะโกนของอันธพาลคนนั้นทำให้ผู้ลี้ภัยทุกคนจ้องมองไปที่จวินอู๋เสียอย่างตกตะลึง พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าใครกันที่มีน้ำใจจัดหาที่อยู่ที่สะดวกสบายแบบนี้ให้พวกเขา พวกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเจ้าเมืองหรือไม่ก็ “ท่านผู้ใจบุญ” คนนั้น แต่ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าคนที่รับผิดชอบในการจัดหาสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขาจะเป็นเด็กหนุ่มแบบนี้!
“ดีมาก” จวินอู๋เสียหรี่ตาและพูดว่า “อย่างน้อยเจ้าก็จะตายแบบรู้ว่าใครทำ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของจวินอู๋เสีย ร่างของนางก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่ พวกอันธพาลร้องออกมาอย่างหวาดกลัว และพากันออกวิ่งทันที!
แต่พวกเขาไม่มีโอกาสหลบหนีอีกต่อไปแล้ว!
ร่างของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนลำแสงสีม่วงของปีศาจ พุ่งผ่านกลุ่มอันธพาลที่พยายามหลบหนีด้วยความเร็วของสายฟ้า!
ลำแสงสีม่วงก่อให้เกิดภาพติดตา เลือดสาดกระจายไปทุกที่ที่มันวิ่งผ่าน!
ในชั่วพริบตาอันธพาลร่างกำยำสิบกว่าคนก็นอนจมกองเลือดของตัวเอง พวกเขาทุกคนจนตายก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ตอนที่พวกเขาล้มลงกระแทกพื้น ลมหายใจสุดท้ายของพวกเขาก็ได้หายไปจากร่างของพวกเขาแล้ว!
เลือดสีแดงสดเปลี่ยนพื้นให้กลายเป็นสีแดงฉานเป็นบริเวณกว้าง กลิ่นคาวเลือดทำให้ผู้ลี้ภัยพากันกุมท้องด้วยความคลื่นไส้
ทันใดนั้น ก็เหลือเพียงหัวหน้าอันธพาลที่หยิ่งผยองอยู่ท่ามกลางแอ่งเลือดจำนวนมาก ขาของเขาถูกตัดออกโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว! เมื่อสูญเสียขา เขาก็นอนร้องโหยหวนอยู่ท่ามกลางกองเลือดของตัวเอง ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปที่ศพของบรรดาลูกน้องด้วยความหวาดกลัว ตาของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดจากภาพสะท้อนของเลือด!
เท้าคู่หนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาตรงหน้าเขา และหยุดยืนอยู่ห่างจากปลายจมูกเขาแค่ครึ่งนิ้ว
จวินอู๋เสียใช้ปลายรองเท้าของนางยกคางของอันธพาลคนนั้น บังคับให้เขาเงยหน้าซีดขาวขึ้นมามองสีหน้าเย็นชาของนาง
“ที่นี่เป็นของข้า ถ้าใครอยากทำเรื่องทารุณโหดร้ายที่นี่ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะส่งพวกมันไปลงนรก” เสียงของจวินอู๋เสียเบา แต่ความเย็นยะเยือกในคำพูดพวกนั้นทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ท่ามกลางอากาศร้อน
คำพูดพวกนั้นถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่มันซึมลึกเข้าไปในกระดูกของเขา ทำให้ความอบอุ่นในเลือดทุกหยดค่อยๆสลายไป
“ไว้ชีวิตด้วย……ไว้ชีวิตข้าด้วย……ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว……ไม่ทำอีกแล้ว……” ความเจ็บปวดและสิ้นหวังอย่างสุดหัวใจทำให้อันธพาลคนนั้นตัวสั่นไม่หยุด เขานอนจมกองเลือดของตัวเองเหมือนหมาตัวหนึ่ง ไม่เหลือความหยิ่งผยองบนใบหน้าแบบเมื่อครู่เลยสักเศษเสี้ยว มีแค่ความกลัวตายเท่านั้น
“สายไปแล้ว” ดวงตาของจวินอู๋เสียเปล่งประกายสังหาร ปลายเท้าขยับเล็กน้อย เตะหัวของอันธพาลคนนั้นจนคอหักด้วยพละกำลังมหาศาล!
ในช่วงเวลาสั้นๆ พวกอันธพาลที่ก่อกรรมทำชั่วมาทุกรูปแบบก็หยุดหายใจทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขาไม่สามารถป้องกันจวินอู๋เสียได้เลยแม้แต่น้อย
ต่อหน้าจวินอู๋เสีย ชีวิตของพวกเขาก็เหมือนฝุ่นละอองที่สามารถเช็ดออกได้ในชั่วอึดใจ เปราะบางซะจนไม่สามารถต้านทานการทุบตีแม้เพียงเล็กน้อยได้เลย
อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจนหายใจไม่ออก พวกผู้ลี้ภัยได้เห็นความตายต่อหน้าต่อตา นั่นเป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นพลังอันน่ากลัวของผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง พลังที่ไม่มีใครต้านทานได้นั้นเพียงแค่เห็นก็ทำให้ทุกคนตัวสั่นสะท้าน!