แดนนิรมิตเทพ บทที่ 466
“ว้าว!”
หยางเชี่ยนเชี่ยนอ้าปากกว้างอย่างอลังการ “หรือว่านี่คือ….หัวใจแห่งมหาสมุทรที่ออกแบบโดยอาจารย์บัคจากฝรั่งเศสงั้นหรอ!”
ภายในกล่อง มีสร้อยพลอยไพลินวางอยู่ ภายในเม็ดพลอยเหมือนกำลังมีคลื่นทะเลพัดผ่าน ประณีตสวยงามอย่างมาก
“หัวใจแห่งมหาสมุทร!”
“พระเจ้า นั่นมันเป็นผลงานชิ้นเอกของอาจารย์บัคเลยไม่ใช่งั้นหรอ ทั่วทั้งโลกมีเพียงแค่สิบเม็ดเท่านั้น!”
“ครั้งก่อนได้ยินมาว่าในงานประมูลที่ฝรั่งเศส ราคาพุ่งทะยานขึ้นสูงถึงแปดสิบกว่าล้านแล้ว แต่ตอนนี้คงจะสูงมากถึงร้อยล้านได้แล้วมั้ง!”
“ของขวัญชิ้นนี้ของคุณชายเฉิงอลังการมากจริงๆ ลงทุนไปอย่างหนักสุดๆ!”
พวกลูกคนรวยต่างก็หันไปมองหยู่เหวินเฉิงด้วยความตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง
แม้แต่มู่หรงยานเอ๋อร์เองก็ตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน มองหยู่เหวินเฉิงแล้วพูดว่า “พี่หยู่เหวิน ของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่ามากเกินไป ยานเอ๋อร์รับไว้ไม่ได้ พี่เอาคืนกลับไปเถอะค่ะ!”
แววตาของหยู่เหวินเฉิงมีความภูมิใจ แต่สีหน้าเย็นชาพูดว่า “สิ่งของที่หยู่เหวินเฉิงคนนี้มอบให้ออกไปแล้ว เคยรับคืนกลับมาเมื่อไหร่กัน? ถ้าหากว่ายานเอ๋อร์ไม่ชอบ ก็โยนทิ้งใส่ถังขยะเลยแล้วกัน!”
หยางเชี่ยนเชี่ยนมองดูสีหน้าหยิ่งผยองของหยู่เหวินเฉิง สายตาเต็มไปด้วยประกายหัวใจ แล้วอีกมือหนึ่งก็หยิกเข้าไปที่เอวของจางเสี่ยน หยิกอย่างแรง
สีหน้าของจางเสี่ยนบิดเบี้ยว แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงร้อง ทำได้แค่พยายามอดทน ในใจแอบด่าทอหยู่เหวินเฉิงอย่างรุนแรง “ไอ้สารเลวหยู่เหวินเฉิง แกจะให้ของขวัญก็ให้ไปสิ มาโอ้อวดอะไรกัน ใจกล้าพอแกก็โยนลงถังขยะเองสิ ถ้าแกไม่กล้าแกก็คือไอ้สารเลว!”
พวกลูกคนรวยต่างก็รู้ว่าหยู่เหวินเฉิงจงใจโอ้อวด แต่ก็ยังรู้สึกตกตะลึงอย่างมากกับการที่หยู่เหวินเฉิงมอบของขวัญมูลค่านับร้อยล้านอย่างหัวใจแห่งมหาสมุทร
และเมื่อดูจากของขวัญชิ้นนี้แล้ว ทุกคนต่างก็เข้าใจได้ถึงความคิดความรู้สึกที่หยู่เหวินเฉิงมีต่อมู่หรงยานเอ๋อร์
มู่หรงยานเอ๋อร์สีหน้าจำใจ ทำได้แค่นำเอาสร้อยเส้นนั้นเก็บใส่กล่อง แล้วรอมีโอกาสค่อยนำคืนให้กับหยู่เหวินเฉิง
หยูเจียหาวพูดอย่างชมเชยว่า “คุณชายหยู่เหวินจงใจรอจนถึงสุดท้ายแล้วค่อยมอบของขวัญให้กับคุณหนูยานเอ๋อร์ คงเพราะกลัวว่าหากคุณมอบของขวัญชิ้นนี้ให้แล้ว ของขวัญของพวกเราก็จะดูด้อยค่าไปเลยงั้นสินะครับ?”
“แต่ว่ายังดีที่ยังมีคนคนหนึ่งเป็นท้ายให้ ไม่อย่างนั้นของขวัญราคาหมื่นกว่าชิ้นนั้นของผมคงจะด้อยค่ามากจริงๆ!”
คนที่เป็นท้าย ก็คือเฉินโม่
ในกลุ่มผู้คนต่างก็หัวเราะเยาะ สายตาที่มองเฉินโม่ เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
หยู่เหวินเฉิงยิ้มไม่พูดอะไร สายตาที่หันมองเฉินโม่ เต็มไปด้วยความสะใจ เหมือนว่าในที่สุดก็ได้เหยียบย่ำเฉินโม่เพราะของขวัญแล้ว
ใบหน้าของหยูเจียหาวฉีกยิ้มชั่วร้าย หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของเฉินโม่ต้องเสียหายแน่นอน
พวกหยางเชี่ยนเชี่ยนและจางเสี่ยนเองก็มีสีหน้าดูถูก รู้สึกเหมือนกับว่าเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเฉินโม่ถือเป็นความอัปยศอย่างหนึ่ง
เฉินโม่ยืนอยู่อย่างเดียวดาย ข้างกายว่างเปล่า เหมือนถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง
มู่หรงยานเอ๋อร์รู้สึกเห็นใจ สีหน้าอดไม่ได้ที่จะจริงจังเคร่งเครียดขึ้นมา “ฉันเคยบอกแล้วว่าหยกแขวนชิ้นนี้ฉันชอบมันมาก ฉันจะสวมใส่มันไว้กับตัวตลอดเวลาแน่นอน!”
ทุกคนต่างตกตะลึง การกระทำนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการเข้าข้างเฉินโม่!
เฉินโม่สีหน้านิ่งเฉย กวาดมองดูผู้คน แววตามีความเหยียดหยาม “ของขวัญที่ฉันเฉินโม่คนนี้มอบให้ เป็นสิ่งที่ส่งของโลกมนุษย์ธรรมดาพวกนี้สามารถเทียบได้งั้นหรอ?”
พูดจบ เฉินโม่ดีดนิ้ว พลังทิพย์สายหนึ่งก็ได้โจมตีไปที่หยกแขนตรงหน้าอกของมู่หรงยานเอ๋อร์
แสงสีเขียวสว่างวาบ ทำให้พลังงานในหยกแขวนเคลื่อนไหว พลังงานเยือกเย็นอย่างหนึ่งครอบคลุมไปทั่วทั้งงาน ทำให้ทุกคนต่างก็ตกตะลึง และทำให้ทุกคนรู้สึกสดชื่นผ่อนคลายขึ้นมาทันที!
หยกแขวนชิ้นนี้ใช้หยกรวมสารธาตุน้ำผลิตขึ้นมา เฉินโม่เพียงแค่กระตุ้นพลังชะตาธาตุน้ำที่รวมตัวกันอยู่ในหยกรวมสาร พลังชะตาธาตุน้ำมีผลการบำรุงร่างกาย เมื่อถูกเฉินโม่กระตุ้น จึงได้มีความสามารถในการทำให้สดชื่นผ่อนคลาย