ตอนที่ 166 การแข่งขันพิณ
เมื่อได้ยินคําถามของหยวน ศิษย์เฟยกล่าวว่า
“การแข่งขันพิณนี้เป็นการแข่งขันที่ใหญ่ที่สุดรายการหนึ่งในทวีปที่เกิดขึ้นเพียงหนึ่งครั้งในทุกๆสามปี และอย่างที่เจ้าคาดไม่ถึงมันรวบรวมนักดนตรีที่ดีที่สุดจากทั่วโลกแม้จะมีความสามารถของข้าที่ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางจากทั้งนิกาย แต่ข้าได้อันดับที่ 7 ในการแข่งขันครั้งล่าสุด จากผู้เข้าร่วมหลายพันคน
“ที่ 7 ในหลายพันคนก็ดีแล้ว…” หยวนพูดพร้อมเบิกตากว้างเล็กน้อย
” อันดับที่เจ็ดอาจจะดี แต่ก็ยังไม่ดีพอ ข้าต้องการอันดับ 3 เป็นอย่างน้อย เพราะนั่นคือการที่จะได้รับรางวัลที่แท้จริง!” ศิษย์เฟยกล่าว
“รางวัลแบบไหน?” หยวนถามเพราะความสนใจของเขาเพิ่มขึ้น
“สําหรับการแข่งขันครั้งล่าสุดอันดับที่ 3 จะได้รับศิลปะพิณระดับโลกเป็นรางวัล อันดับ 2 ได้ รับศิลปะพิณระดับสวรรค์ และที่ 1 ได้รับสมบัติระดับสวรรค์ซึ่งเป็นพิณอีกด้วย”
“ศิลปะพิณเหรอ พวกนั้นคืออะไร?” หยวนถาม
“พวกมันคือ…ให้ข้าแสดงมันจะเร็วกว่านี้มาก”
จากนั้นนางฟ้าเฟยก็นั่งอยู่ข้างหลังพิณของเธอ และหายใจเข้าลึกๆก่อนจะดึงเชือกเส้นหนึ่ง
โน้ตดนตรีที่เฉียบคมและดุดันที่หยวนไม่คุ้นเคยกับเสียงดังก้อง และส่วนโค้งที่ค่อนข้างโปร่งแสงซึ่งคล้ายกับเทคนิคใบมีดแห่งสายลมของหยูรู่ก็บินจากพิณ ก่อนจะกระแทกถ้วยน้ําชาบนโต๊ะที่ห่างออกไปไม่กี่เมตร และนั่นครึ่งอย่างหมดจดเกือบจะเหมือนมีคนฟันมันด้วยดาบบาง ๆ หรืออาวุธมีคม
“สิ่งที่เจ้าได้เห็นในตอนนี้คือศิลปะพิณ โดยไม่ต้องใช้เทคนิคใดๆ การใส่พลังวิญญาณบางส่วนลงในนิ้วของเจ้า และปล่อยมันด้วยพิณ เจ้าสามารถเปลี่ยนพิณให้กลายเป็นอาวุธระยะไกลที่อันตรายได้” ศิษย์เฟยพูดกับเขา
“เปลี่ยนเครื่องดนตรีให้เป็นอาวุธ?”
หยวนมองเธอด้วยสีหน้าแวววาวบนใบหน้าของเขาอย่างที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นไปได้ขนาดนี้ศิษย์เฟยกล่าวต่อว่า
“สําหรับการแข่งขันในปีนี้เนื่องจากพวกเขาจะได้รับการสนับสนุนจากพระราชวังสวรรค์และโลก รางวัลจึงมีค่าและเป็นที่ต้องการมากขึ้น อันดับที่ 3 จะได้รับเทคนิคศิลปะพิณระดับโลก และสมบัติระดับโลกระดับที่ 2 จะได้รับเทคนิคศิลปะระดับสวรรค์และสมบัติระดับสวรรค์ สําหรับอันดับที่ 1 ที่น่าตกใจคือเจ้าจะได้รับเทคนิคศิลปะพิณระดับเทพและสมบัติระดับสวรรค์! เจ้ารู้ไหมว่าเทคนิคขั้นเทพมีค่าแค่ไหน?! “
“เทคนิคพิณระดับเทพ…” หยวนพึมพําเสียงเบา
อย่างไรก็ตามแม้จะมีการล่อลวงด้วยเทคนิคขั้นเทพ แต่หยวนก็สนใจสมบัติระดับสวรรค์มากกว่า เพราะเขาต้องการพิณเป็นของตัวเอง
” และเจ้าต้องการให้ข้าเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้กับเจ้าใช่ไหม” หยวนถามเธอครู่ต่อมา
“ถูกต้อง! ด้วยทักษะพิณของเจ้า เรามีโอกาสมากที่จะไปถึง 3 อันดับแรก! ถ้าเราไปถึง 3 อันดับแรก เราจะแบ่งปันศิลปะพิณระดับโลกด้วยกัน และเจ้าสามารถเก็บพิณได้เพราะข้ามีอยู่แล้ว! ศิลปะพิณ ปัจจุบันของข้าเป็นเพียงระดับมนุษย์เท่านั้น เจ้าคิดว่ายังไงข้าจะจ่ายคะแนนการมีส่วนร่วมสําหรับการเข้าร่วมของเจ้าด้วย! ”
ศิษย์เฟยมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหยวนก็พยักหน้าและพูดว่า
“ตกลงข้าจะเข้าร่วมการแข่งขันนี้กับเจ้า เพียงแจ้งให้ข้าทราบเมื่อเวลานั้นมาถึง”
” ขอบคุณมาก! ข้าจะแจ้งให้เจ้าทราบในภายหลัง หลังจากข้าแจ้งอาจารย์แล้ว!”
ศิษย์เฟยตื่นเต้นมากจนจับมือของหยวนโดยไม่รู้ตัวและเขย่าอย่างแรง
“ยังไงก็ตามตอนนี้ เราจะเป็นคู่หูในการแข่งขันครั้งใหญ่นี้ เราจะต้องฝึกฝนทักษะของเราก่อนการแข่งขัน เนื่องจากเจ้าไม่สามารถเข้าสู่นิกายชั้นในได้อย่างง่ายดายในฐานะศิษย์ชั้นนอก ข้าจะไปที่อยู่อาศัยของเจ้าแทน เพื่อที่เราจะได้ฝึกซ้อมด้วยกันเจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน”
ศิษย์เฟยถามเขาในภายหลัง
“ตึก + 70” หยวนตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“แถวนั้นเหรอ ไม่น่าแปลกใจเลยเพราะเจ้ามีโทเค็นประจําตัวทองคํา โอเค เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้เช้า!” ศิษย์เฟยกล่าว
ในเวลาต่อมาหยวนออกจากบ้านของเฟยและกลับไปที่บ้านของเขาเอง
“การแข่งขันดนตรีเหรอ? นานแค่ไหนแล้วที่ฉันเข้าร่วมในครั้งสุดท้าย…?” หยวนคิดกับตัวเอง ในฐานะคนที่เคยเข้าร่วมการแข่งขันหลายร้อยรายการมาก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เข้าร่วมการแข่งขันอีกครั้งหลังจากผ่านเวลานั้นมานานมากแล้ว
เมื่อหยวนจากไปแล้ว ศิษย์เฟยก็ออกจากบ้านของเธอเพื่อตามหาผู้อาวุโสชานอาจารย์ของเธอ
“อาจารย์ข้ามีเรื่องสาคัญจะบอกท่าน”
” หืม? ศิษย์เฟยมีอะไรเหรอ?” ผู้อาวุโสชานหยุดงาน และมองไปที่เธอ
“นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันพิณในสัปดาห์หน้า”
“โอ้ใช่แล้วงานที่ได้รับการสนับสนุนจากวังสวรรค์และโลก แล้วถ้าข้าจําไม่ผิดคราวนี้เจ้าจะต้องพาคู่หมาด้วยเจ้าหาได้แล้วรึยัง?” ผู้อาวุโสชานถามเธอ
ศิษย์เฟยพยักหน้าและกล่าวว่า
“ใช่ข้าพบใครบางคน และเขาก็คือศิษย์หยวนที่ข้าพูดถึงเมื่อไม่นานมานี้”
“เจ้าพูดว่าศิษย์หยวนหรอ?!” ผู้อาวุโสชานอุทานด้วยท่าทางตกใจ
“ใช่…มีปัญหาหรือเปล่า?” ศิษย์เฟยถามด้วยสีหน้าประหม่า
ผู้อาวุโสชานไม่ตอบเธอในทันที และครุ่นคิดอย่างเงียบๆพร้อมกับขมวดคิ้ว
ครู่ต่อมาผู้อาวุโสชานก็เงียบและพูด
“ศิษย์หยวน.เขาพูดว่าอะไร?
“เอ่อ…เขาตกลงที่จะร่วมการแข่งขันกับข้า” เธอตอบ
“ข้าเข้าใจแล้ว…” ผู้อาวุโสชานหลับตาและถอนหายใจ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ผู้อาวุโสชานก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า
” ตามข้ามา”
“เอ๊ะเราจะไปไหนกันหรอ ผู้อาวุโสชาน” ศิษย์เฟยเลิกคิ้วขณะเดินตามผู้อาวุโสชานออกไปข้างนอก
“ไปพบกับผู้นํานิกาย”
“ผู้นํานิกายงั้นหรอ?! ทําไม?! ข้าทําอะไรผิด?!”
ศิษย์เฟยอุทานด้วยสีหน้าประหม่า เพราะมีเพียงศิษย์ที่มีปัญหากับนิกายเท่านั้นที่จะได้พบกับผู้นํานิกาย
“ใจเย็นๆเจ้าไม่ได้ทําอะไร นี่เป็นเรื่องของศิษย์หยวน ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารู้จักเขามากแค่ไหน แต่ข้าแน่ใจว่าเจ้าสามารถบอกได้ว่าการดํารงอยู่ของเขาในนิกายนั้นเป็นสิ่งที่ไม่เหมือนใคร” ผู้อาวุโสชานพูดกับเธอ
“ศิษย์หยวนเขาพิเศษจริงๆเหรอ?” ศิษย์เฟยมองไปที่เธอด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง
“พิเศษงั้นหรอ คําพูดคํานั้นยังน้อยไปที่จะเรียกเขา ศิษย์ที่รักของข้า เจ้าจะสนใจมากขึ้นในอีกสักครู่” ผู้อาวุโสขานกล่าวขณะที่เธอพาศิษย์เฟยไปที่สํานักงานใหญ่ของผู้นํานิกาย