บทที่ 320 กู้ชูหน่วน เจ้าล้อข้าเล่นอีกแล้ว
ดวงตาของเย่จิ่งหานขรึมลง ดวงตามองสำรวจไปที่กู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนรีบร้องขึ้นทันทีว่า “ไม่ใช่ข้า ข้าตำยาสมุนไพรอยู่ที่ห้องหลอมยาของจวนอ๋องตลอด ข้าจะแพร่งพรายเรื่องการเดินทางได้อย่างไร อีกอย่าง ข้าเปิดเผยเรื่องของท่าน แล้วจะมีผลดีอะไรกับข้า”
ไม่ใช่นาง
แล้วเป็นใคร
คนที่รู้ว่าเขามาที่เมืองอู๋ซวงมีไม่กี่คนเท่านั้น แม้แต่ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียก็ไม่รู้ และ สิ่งที่เขาควรจะเตรียมการเอาไว้ก็ทำหมดแล้ว ไม่มีทางที่จะมีคนรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่
ดวงตาเย็นชาของเย่จิ่งหานจ้องไปที่หลีโล่
หลีโล่เสียวสันหลังวาบ ดึงผ้าที่อุดปากเขาเอาไว้อย่างรู้หน้าที่
“ท่านอ๋อง กำลังตรวจสอบสถานะของคนที่เดินทางมา แต่ว่าคนของเผ่าเทียนเฟิ่นและเผ่าปีศาจต่างก็มาแล้ว คนของเผ่าปีศาจที่มาคือหัวหน้ากองธงกล้วยไม้และหัวหน้ากองธงโบตั๋น คนของเผ่าเทียนเฟิ่นมากันเยอะมาก แต่จำนวนเท่าไหร่นั้นยังไม่ทราบแน่ชัด แต่คนที่เป็นผู้นำ เหมือนจะเป็นหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่นเวินเส้าหยี”
เวินเส้าหยี
ที่แท้ก็เป็นเขา
เขาออกมาด้วยตนเอง แสดงว่าการมาที่ภูเขาน้ำเต้าภูเขาโลหิตของเมืองอู๋ซวง ต้องมีจุดประสงค์แน่
สีหน้าของกู้ชูหน่วนไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่
ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือการถอนพิษ ถ้าหากถูกกลุ่มคนพวกนั้นพบเข้า เย่จิ่งหานที่ไม่มีพลังภายใน จะต่อกรอย่างไร
นางยังไม่ลืม วรยุทธของเวินเส้าหยีกับเย่จิ่งหานนั้นสูสีกันมาก
ในนี้นอกจากเย่จิ่งหานแล้ว ก็ไม่น่าจะมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้
เย่จิ่งหานพูดว่า “เจ้าแน่ใจนะว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ใช่ไหม”
“ข้าน้อยมั่นใจ ครั้งนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายของท่านอ๋อง ข้าไม่กล้าประมาท ไม่ว่าจะเรื่องอะไรข้าน้อยก็เป็นคนลงมือจัดการด้วยตัวเอง ไม่มีใครรู้แน่นอนว่าท่านอ๋องมาที่เมืองอู๋ซวง”
ทันใดนั้นร่างของกู้ชูหน่วนก็สะท้ายขึ้นมา
หรือว่าจะเป็นเขา เซียวหยู่เซวียน
ตอนที่อยู่ภูเขาสืบมังกร เขาก็เห็นแผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณ เป็นไปได้ว่าเซียวหยู่เซวียนแพร่งพรายเรื่องแผนที่ที่อยู่บนกระดิ่งทลายวิญญาณออกไป จึงทำให้ศัตรูอันร้ายกาจทั้งหลายมาที่นี่
ไม่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
เซียวหยู่เซวียนไม่ใช่คนเช่นนั้น
เพื่อมุกมังกรเพียงเม็ดเดียว เขาคงไม่มีทางที่จะวางแผนใช้กองกำลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้
แต่นอกจากเซียวหยู่เซวียนแล้ว นางก็คิดไม่ออกจริงๆว่ายังมีใครอีก
เย่จิ่งหานพูดขึ้นว่า”ให้พวกองครักษ์หาสถานที่ลับตาซ่อนตัวเอาไว้ อย่าให้พวกเขาเจอ ดูซิว่าพวกเขามาที่ภูเขาน้ำเต้าของ เมืองอู๋ซวงเพราะจุดประสงค์อะไร”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่กู้ชูหน่วนหยิบเสื้อออกมาตัวหนึ่ง ปิดจุดที่เคยฝังเข็มให้เขาเอาไว้ แม้แต่บั้นเอวที่แข็งแกร่งของเขาก็ปิดไว้จนมิด และยังคงช่วยนวดเค้นและฝังเข็มที่ขาของเขาต่อไป
“เหลืออีกนิดหน่อย ก็จะสามารถทำให้ลิ่มเลือดที่ขาสลายไปได้แล้ว แต่ถ้าอยากจะลุกขึ้นยืน ยังต้องรอสักพัก รอให้ความร้อนของหินหลอมเหลวทะเลโลหิตทำให้ขาของท่านอบอุ่นขึ้น ประเดี๋ยวข้าจะไปต้มยา รักษาร่วมกับการใช้ยา จะทำให้หายเร็วขึ้นบ้าง”
เย่จิ่งหานไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนทายาอะไรที่ขาของเขา
แต่ว่าขาที่ไร้ความรู้สึกมาหลายปี ตอนนี้รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นเล็กน้อย
เขา ในที่สุดก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ขาแล้ว
“แม้ว่าที่นี่จะร้อนไปบ้าง แต่ว่าท่านต้องอดทนหน่อย จะมีประโยชน์ต่อร่างกายของท่าน ให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ข้าจะช่วยขับพิษเย็นในตัวท่านออกไปด้วย”
“ขับพิษเย็นแล้ว พิษใบเลือดดำจะทำอย่างไร”
“ข้ามีวิธีควบคุมมันได้ วันหน้าไม่จำเป็นต้องใช้พิษเย็นในการควบคุมอีกแล้ว แต่ท่านจะใช้วรยุทธไม่ได้อย่างเด็ดขาด”
เย่จิ่งหานกวาดมองไปทางตีนเขา สายตามีแววไม่แน่ใจ “ได้”
“วางใจได้ ในเมื่อข้าพาท่านมาถึงเมืองอู๋ซวง ก็ต้องวางแผนพาท่านกลับไปด้วย มีข้าอยู่ แม้ต้องสู้จนตัวตาย ก็จะไม่ให้ใครมาทำร้ายท่านได้”
ความโมโหที่สุมอยู่ในใจเขา สลายหายไปอีกส่วนหนึ่ง
“ยังไม่แก้มัดที่มือและเท้าข้าอีก”
“ทำเช่นนั้นไม่ได้ ถ้าท่านเกิดโมโหขึ้นมากะทันหัน ทำร้ายข้าขึ้นมาจะทำอย่างไร อีกอย่างการฝังเข็มยังไม่สิ้นสุด น้องชายของท่านยังต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งนะ”
สีหน้าของเย่จิ่งหานคร่ำเคร่งลงทันที
ไหนเลยยังต้องฝังเข็มอีกหลายครั้ง
“กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าล้อข้าเล่นหรือ”
“ชู่ เบาๆหน่อย ถ้าศัตรูได้ยินเข้าจะไม่ดี ท่านเชื่อฟังหน่อย ข้าจะล้อท่านเล่นได้อย่างไร ข้าสาบาน ข้าก็แค่อยากจะรักษาขาของท่านให้หายเท่านั้น “