ตอนที่ 1450 ใครสอบสวนใครกันแน่ (2)
เจ้าเมืองใจเต้นแรง สายตาที่มองจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาทำตาล่อกแล่ก แอบกลืนน้ำลายเงียบๆ แล้วพูดว่า “อะไร……ลั่วซี……ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะ……อ๊าก!!!”
ก่อนที่เจ้าเมืองจะพูดจบ ก็มีแสงสีเงินแวบขึ้นที่ด้านหลังของเขา ข้อเท้าซ้ายของเขาโดนเย่ฉากระทืบหักอย่างไร้ความปราณี ความเจ็บปวดทำให้เขาล้มลงกลิ้งไปมาบนพื้น
สายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียมองเจ้าเมืองที่อาบไปด้วยเหงื่อเย็นๆ นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “นี่เป็นครั้งแรก ถ้าโกหกอีกครั้ง เจ้าลืมเรื่องมีขาไปได้เลย”
เจ้าเมืองนอนกองอยู่บนพื้น มองผู้เยาว์ที่มีใบหน้าเย็นชาตรงหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กหนุ่มอายุน้อย แต่ความโหดร้ายในวิธีการลงมือเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการของเขานั้น ขนาดเจ้าเมืองเองก็ยังถึงกับขนหัวลุก เขาโหดเหี้ยมไร้ปราณีอย่างที่สุด เมื่อได้เห็นด้านนั้นของจวินอู๋เสีย เจ้าเมืองก็ยอมจำนนอย่างราบคาบ ไม่กล้าโกหกอีกแม้แต่คำเดียว
“เป็นลั่วซี! ลั่วซีเป็นคนสั่งให้ข้าทำ! เขาเป็นคนสั่งทั้งหมด! มันไม่ใช่ความคิดของข้า! ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย……” เจ้าเมืองร้องไห้อ้อนวอน สวรรค์ก็รู้ ถ้าเขารู้ว่าจวินอู๋เสียโหดร้ายขนาดนี้ล่ะก็ ถึงลั่วซีจะพูดจนเสียงแหบ เจ้าเมืองก็ไม่มีวันกล้าไปหาเรื่องจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน!
นี่มันพญายมราชตัวเป็นๆชัดๆ!
“เจ้าต้องฟังเขาด้วยหรือ?” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว
เจ้าเมืองพยักหน้า
“ทำไม?”
เจ้าเมืองอึกอักไม่กล้าพูดขึ้นมาทันที
“เย่ฉา” เสียงอันเยือกเย็นของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดเข้าใส่หัวใจของเขา เจ้าเมืองรีบพูดทันทีว่า “พูดแล้ว! พูดแล้ว! ข้าจะพูดทุกอย่าง! เพราะลั่วซีเป็นคนสนิทของท่านผู้นั้น คำสั่งทุกอย่างของท่านผู้นั้นจะถูกถ่ายทอดมาให้ข้าผ่านทางลั่วซี ถ้าข้าไม่ฟังเขา ท่านผู้นั้นก็จะโทษข้า……”
เจ้าเมืองนอนร้องไห้อย่างขมขื่นอยู่บนพื้น ความโหดเหี้ยมของจวินอู๋เสียทำให้เขารู้ว่า ถ้าเขาไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจกับจวินอู๋เสีย เขาก็อาจจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้อีก
“ใครคือท่านผู้นั้น?” เสียงของจวินอู๋เสียเย็นเยียบมากขึ้นทันที อย่างที่คาดไว้ เบื้องหลังการกระทำของเจ้าเมืองและลั่วซี มีคนคอยบงการคนทั้งคู่อยู่ ถ้านางเดาไม่ผิด เหตุการณ์คนพิษนี้ต้องเกี่ยวข้องกับ “ท่านผู้นั้น” แน่นอน
“ข้า……ข้าไม่รู้……ข้าไม่รู้จริงๆ……ข้ารู้แค่ว่าท่านผู้นั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมากชนิดที่ไม่มีใครเทียบได้ ลั่วซีเป็นคนพาท่านผู้นั้นมาหาข้า สั่งให้ข้าทำตามคำสั่งของท่านผู้นั้น คนคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป ข้าไม่กล้าขัดขืน!” เจ้าเมืองตอบตามตรง
จวินอู๋เสียถามว่า “การปล่อยผู้ลี้ภัยเข้าเมืองชิงเฟิงก็เป็นความคิดของท่านผู้นั้นด้วยหรือ?”
“ใช่……ใช่แล้ว……” เจ้าเมืองพยักหน้า
“ทำไมเขาต้องให้พวกเจ้าทำอย่างนี้?” จวินอู๋เสียถามต่อ
เจ้าเมืองกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก และตอบว่า “ท่านผู้นั้นต้องการใช้ผู้ลี้ภัยทำบางอย่าง เขาให้ข้านำคนแก่คนป่วยคนอ่อนแอจำนวน 300 คนเข้าเมืองทุกวัน หลังจากนั้น 7 วัน พวกเขาก็จะถูกพาไปที่ฝูหยวนถังของลั่วซี จากนั้นลั่วซีก็จะเอายาให้พวกเขากิน ยานั่นจะทำให้ผู้ลี้ภัยพวกนั้นเลอะเลือนสับสน สูญเสียการรับรู้ จากนั้น……จากนั้น ท่านผู้นั้นจะส่งคนพวกนั้นไปยังที่ต่างๆ……”
ส่งไปยังที่ต่างๆ! ดวงตาของจวินอู๋เสียส่องประกายเย็นชา เมื่อรวมการสันนิษฐานของนางเข้ากับคำพูดของเจ้าเมือง นางก็เข้าใจแล้วว่าท่านผู้นั้นต้องการคนแก่ ผู้หญิงอ่อนแอ และเด็กๆพวกนั้นไปทำอะไร!