บทที่ 235 ลงทัณฑ์สถานหนัก! และกลุ่มเด็กสาวที่น่าสะพรึงกลัวล่ะ!
ขณะที่อีกแค่อึดใจเดียวมือของเขาก็จะเคลื่อนไปถึงจุดลับที่สุดของเธอแท้ๆแต่โชคุ
โฮก็ยังคงไร้ทางต่อต้าน ด้วยพลังพิเศษของเธอมันช่วยอะไรตอนนี้ไม่ได้เลย
ดังนั้นโชคุโฮจึงทำได้แค่หลับตาปี๋รอการมาถึงของวู่หยาน
วินาทีต่อมา อีกนิดเดียวจริงๆมือเขาก็จะถึงอยู่แล้ว ทว่าจู่ๆวู่หยานสัมผัสได้ถึง
คลื่นสนามแม่เหล็กที่คุ้นเคยซะก่อน นี่ทำให้มือวู่หยานแข็งทื่อด้วยสีหน้าช็อค
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!”
เสียงแหลมของหญิงสาวดังออกมาได้ทะลวงเข้าไปถึงวิญญาณวู่หยาน ในเวลา
เดียวกันกับที่เสียงตะโกนที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธอย่างไม่อาจปกปิดได้ดัง
ออกมา สายฟ้าอันบ้าคลั่งก็ได้ตรงดิ่งมาหาทั้งสองที่คิดว่าโลกนี้มีเพียงแค่สองเรา!
“มิโคโตะ!”
วู่หยานเพิ่งกรีดร้องออกมา สายฟ้าก็ได้มาถึงหน้าเขากับโชคุโฮแล้ว เห็นได้ชัดว่า
เจ้าของเสียงตะโกนเมื่อกี้ไม่คิดจะปล่อยทั้งสองไปง่ายๆ
เสียง ‘เปรี๊ยะๆ’ของไฟฟ้าที่ใกล้เข้ามาได้ดึงสติของวู่หยานกลับเข้าตัว เห็นสายฟ้า
ตรงมาทางเขากับโชคุโฮ สายตาวู่หยานก็หดตัวลง
ผมบริเวณหน้าผากของวู่หยานลู่ขึ้น กระแสไฟฟ้าแบบเดียวกันถูกปล่อยออกมาไป
ที่สายฟ้าด้านหน้า!
เสียงปะทะแสบแก้วหูระหว่างไฟฟ้าและไฟฟ้าดังขึ้น ดูราวกับดอกไม้ไฟที่แตกตัว
บนท้องฟ้ายังไงยังงั้น……..
วู่หยานยังไม่ทันได้พักหายใจหายคอ ทันใดนั้นก็มีกลุ่มก้อนพลังงานประเภทต่างๆ
ปรากฏขึ้นมาปกคลุมท้องฟ้าไปหาทางวู่หยาน มีทั้งใบมีดสายลมอันคมกริบ แท่ง
น้ำแข็ง ลูกไฟ คลื่นน้ำ มีแม้กระทั่งถังขยะ กรรไกร และโต๊ะอะไรบางอย่างลอยมา
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ได้ตกเข้าใส่วู่หยาน!
สีหน้าวู่หยานเปลี่ยนไปอย่างแรง เขาจับควีนซามะและถอยหนีไปด้านหลังทันที
โชคดีที่เขาหลบทัน….จริงๆจะบอกว่าหลบทันก็กระไรอยู่ เพราะเมื่อกี้พวกมันก็
แทบจะขูดหนังเขาไปอยู่แล้วเรียกว่าหลบได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปดจะดีกว่า การ
โจมตีทั้งหลายตกใส่จุดเขายืนอยู่เมื่อกี้ จากนั้น…..ทุกอย่างก็ถูกทำลายหมดเหลือ
เพียงแค่หินบนพื้น……
เม็ดเหงื่ออันเย็นเยียบได้ไหลลงมาจากหน้าวู่หยาน เขาไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ถ้า
เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนั้นล่ะก็แม้แต่กระดูกก็คงไม่เหลือ……
ตัวการเจ้าของการโจมตีเมื่อกี้ได้เดินออกมา เห็นภาพตรงหน้าเหงื่อเย็นๆเม็ดโป้งก็
ได้ไหลเป็นสายน้ำอาบหน้าเขาทันที
คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของวู่หยานก็คือ มิโคโตะทว่าด้านหลังเธอมีสาวน้อยจำนวน
มากในชุดโทคิวะไดด้วย เห็นแค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าใครที่เป็นคนโจมตีเขา……
แน่นอนว่าถ้าแค่นี่ย่อมไม่มีทางทำให้วู่หยานตื่นกลัวถึงขนาดเหงื่อไหลเต็มหน้า
แบบนี้ได้แน่นอน ที่ทำเขาเป็นแบบนี้ก็คือภาพตรงหน้า ยกเว้นมิโคโตะไว้คน
สาวๆที่เหลือทั้งหมดต่างก็แผ่ออร่าสีดำชวนสยองออกมาจากทั่วทั้งตัว!
วู่หยานตัวสั่นงึกๆด้วยความกลัว มองดูบรรยากาศมาคุที่พวกเธอปล่อยออกมา
เขาก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ จากนั้นเขาก็ปล่อยตัวควีนซามะที่อยู่ตรงอกเขาไปตาม
สัญชาตญาณ
เนื่องจากไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน ควีนซามะจึงร่วงลงพื้นไปทันที เสื้อผ้าเธอยุ่งเหยิง
มาก บนใบหน้าก็แดงก่ำ นัยน์ตาดวงดาวของเธอดูเหม่อลอย ปากก็หอบหายใจ
เอาอากาศไม่หยุด
เห็นภาพนี้ ออร่าสีดำของพวกเธอหนาแน่นขึ้นทันที……
“พวกเธอทำบ้าอะไรกันเนี่ย!”
มิโคโตะหันไปร้องใส่รุ่นน้องด้านหลังตัวเอง การโจมตีของเธอเมื่อกี้ได้ถูกลดละดับ
พลังลงมาแล้วและเธอยังทำให้มันง่ายต่อการหลบด้วย แต่ว่าการโจมตีที่มาต่อจาก
เธออันนี้เล่นจริงแบบหวังผลด้วย……..
ได้ยินมิโคโตะบ่น พวกเธอก็ทำสีหน้าไร้เดียงสาราวกับจะบอกว่า ‘พวกหนูไม่รู้
เรื่องนะคะ เป็นคุณพี่/คุณมิซากะต่างหากที่เริ่มก่อน พวกเราก็แค่ตามแค่นั้นเอง’
เห็นแบบนี้มิโคโตะก็เลือดลมสูบฉีดด้วยความโกรธทันที
ครั้งนี้สาวๆโทคิวะไดทำตัวเป็นเด็กแสบมาก พอรวมกันเป็นกลุ่มก็กล้าหาญกัน
ขึ้นมาทันทีราวกับหมูที่ไม่กลัวน้ำร้อนยังไงยังงั้น เห็นแบบนี้มิโคโตะก็ทำหน้าจน
ปัญญา จากนั้นหันไปถลึงตามองวู่หยาน
“มิโคโตะ…..”วู่หยานยกนิ้วเกาแก้มอย่างกระอักกระอ่วน ขณะที่เขากำลังจะพูด
ทักทายภรรยาตัวเองด้วยน้ำเสียงปกติทว่าเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้ตนเอง
ทำเรื่องลามกกับควีนซามะไว้เยอะ และมีความเป็นไปได้สูงมากว่าพวกเธอจะเห็น
ทุกอย่าง นี่ทำให้วู่หยานตระหนักได้ว่าตัวเองทำตัวไม่ดีแค่ไหน
อย่างที่รู้กันว่าพี่สาวเรลกันเป็นคู่ของเขาเป็นแฟนและภรรยาในอนาคต ดังนั้นที่
เขาทำกับควีนซามะไปและสถานการณ์ในตอนนี้ก็เหมือนกับเขาถูกภรรยาจับได้
คาหนังคาเขาว่ามีชู้ไม่ใช่หรือไง?…….
นอกจากนี้ยังมีเหล่าสาวๆด้านหลังมิโคโตะที่ปล่อยแรงกดดันถึงขนาดทำสายเลือด
แท้คนนี้รู้สึกกลัวนิดๆได้อีก บวกกับการโจมตีก่อนหน้านี้ที่สามารถทำให้เขาตาย
ได้1ครั้งเลย (@คือถึงจะตายร่างแหลกแต่ถ้าไม่ถึงกับโดนลบให้หายไปทั้งตัวหยาน
มันฟื้นฟูกลับมาได้ในพริบตาครับ นึกถึงจอมมารบูในดราก้อนบอลอ่ะ หยานมัน
ตายยากงั้นเลย)
มิโคโตะยืนนิ่งไม่พูดอะไร ส่วนข้างๆเธอคุโรโกะกำลังหัวเราะเหะๆ จากนั้นวาดมือ
ทั้งสองไปที่กระโปรง วินาทีต่อมาก็มีแท่งเหล็กปรากฏออกมาตรงระหว่างนิ้วมือ
เธอ!
“ไอ้ขยะ! กล้าดียังไงมาลวนลามตอนกลางวันแสกๆแบบนี้กัน! วันนี้จะเป็นจุดจบ
ของแก และจะเป็นวันที่ฉันจะปลดปล่อยคุณพี่ออกมาช่วยเงื้อมมือแก!!”
จากนั้นภายใต้สีหน้าสตันของคุณพี่ตัวเอง คุโรโกะก็ได้เทเลพอตแท่งเหล็กไปหา
ร่างกายวู่หยาน!
การโจมตีนี้ของคุโรโกะราวกับเป็นสัญญาณเปิด คุณหนูโทคิวะไดทั้งหลายพร้อมใจ
กันใช้พลังของตัวเองยิงใส่วู่หยาน!
ห่าฝนการโจมตีได้ขึ้นปรากฏในสายตาวู่หยานอีกครั้ง แสงสีต่างๆสะท้อนเข้ามาใน
นัยน์ตาเขา และยังเผยให้ใบหน้าที่เปลี่ยนสีของเขาด้วย…..
ตอนนี้ราวกับวู่หยานได้เห็นจุดจบของตัวเอง เขาลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองเป็น
สายเลือดแท้ และเขากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าตัวเองเพิ่งเห็นยมทุตยืนโบกมือให้
เขาจากอีกฝากของแม่น้ำสีดำ…….
แน่นอนว่าในไม่นานภาพหลวงตาในใจวู่หยานก็ได้ถูกขัดโดยห่าฝนการโจมตีพวกนี้
เขารีบโบกมือปล่อยกระแสไฟฟ้าลงพื้น จากนั้นผงทรายเหล็กก็ตอบรับคำเรียก
ของเขา และปรากฏขึ้นมาก่อตัวเป็นกำแพงด้านหน้าเขา ป้องกันการโจมตีได้
ทั้งหมด ขณะเดียวกันวู่หยานก็ขยับตัวเล็กน้อยหลบแท่งเหล็ก……
“คุณพี่คะ!!”
เห็นกระไฟฟ้าและทรายเหล็กอันคุ้นตา คุโรโกะที่ไม่รู้ว่าวู่หยานมีพลังแบบ
เดียวกันกับมิโคโตะก็คิดว่าคุณพี่ตัวเองออโรงยื่นมือช่วยไอ้ขยะนี่ เธอจึงตะโกน
ออกไปอย่างไม่พอใจทันที
พวกคุณหนูโทคิวะไดก็คิดว่ามิโคโตะเป็นคนช่วยเหมือนกัน เพราะยังไงซะก่อน
หน้านี้ตอนที่มิโคโตะโจมตีออกไปพวกเธอยังไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นแค่
ไฟฟ้าสองสายปะทะกัน
ดังนั้นพวกเธอจึงยังคิดว่าวู่หยานเป็นแค่ผู้ไร้พลังเลเวล0 ถึงแม้จะเห็นว่าวู่หยานห
ลบแท่งเหล็กของคุโรโกะได้ แต่พวกเธอก็เลือกที่จะหนีความจริงโดยคิดว่าเขาเป็น
เลเวล0ธรรมดา……
“เธอหุบปาก!!” มิโคโตะตะโกนออกมา เธอไม่มีได้มีความคิดกะเอาวู่หยานถึงตาย
ก่อนหน้านี้ที่เธอโจมตีออกไปก็แค่เพราะทนมองต่อไม่ไหว ดังนั้นจึงโจมตีออกไป
แต่ใครจะไปรู้บะว่าจะเป็นแบบนี้…..
“คุณพี่!!” คุโรโกะก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง จากนั้นเธอจ้องไปที่วู่หยานด้วย
ความไม่พอใจว่าทำไมเขาถึงยังมีชีวิตรอดได้อีก
เมื่อเห็นมิซากะซามะกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง พวกเธอแต่ละคนก็หยุดโจมตีใส่วู่
หยานทันที แต่ว่าพวกเธอก็ยังคงถลึงตามองเขาอย่างมาดร้ายอยู่ดี
การถูกจ้องมองโดยสาวน้อยน่ารักจำนวนมากแบบนี้ปกติเขาควรที่จะมีความสุข
แต่มันคนล่ะเรื่องเลยพอมาถูกจ้องโดยสาวที่คิดจะฆ่าตัวเองเนี่ย……
สายตาทิ่มแทงของพวกเธอทำเขารู้สึกไม่สบายตัวมาก ดังนั้นวู่หยานจึงหันหน้าไป
มองทางอื่นแทน……
หลังจากหยุดรุ่นน้องตัวเองได้ มิโคโตะก็หันกลับไปมองวู่หยาน เห็นเขาหัวเราะ
แห้งๆให้ ความโกรธก็พ่วงพุ่งขึ้นมาทันที จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม “หยานนี่นายไม่
คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอ?”
วู่หยานยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ…ก็นั่นไงมิโคโตะ….คือเธอก็รู้ว่าฉันมีสัญญา
เดทกับ โชคุโฮ มิซากิ ดังนั้นก็เลย……”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้!” มิโคโตะตะโกนออกมา โดยมีกระแสไฟฟ้าปรากฏ
ออกมารอบตัว
“ฉันกำลังถามนายว่า มาทำอะไรที่นี่ตรงนี้!…กับเธอ…กับเธอ…..”
วู่หยานรู้สึกราวกับเรี่ยวแรงโดนดูดหายไปจากตัว
เชี่ย….จบสิ้นแล้ว….เธอเห็นจริงๆด้วย…..