บทที่ 238 ช่วงเวลาหลังจากสร้างตำนานประจำเมืองของตัวเองล่ะ!
“นั่งลงเดี๋ยวนี้!!”
วู่หยานตัวสั่นระริกรีบลงไปนั่งอย่างไว จากนั้นเงยหน้ามองมิโคโตะกับฮินางิคุที่ทำ
ตัวราวกับกำลังสอบสวนผู้ต้องหา ส่วนทางแอสเทรียก็ร่วมมองมาด้วยความ
สนุกสนาน เห็นแบบนี้เขาก็แอบร้องไห้ในใจ…….
โถ่ ใครจะไปคิดละว่าจะมีวันที่พี่ชายคนนี้ต้องมานั่งคุกเข่ากับพื้น…..ไม่สินี่ยังดี
หน่อยแค่นั่งไม่ได้ถึงกับคุกเข่า…….
“มาสเตอร์…..” มองดูวู่หยานที่นั่งกับพื้นด้วยท่าทางน่าสงสาร อิคารอสก็รู้สึกทนดู
ไม่ได้จึงหันไปมองทาง มิโคโตะ ฮินางคุเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง
“อิคารอส ไม่ต้องมาขอร้องให้เลยนะ!”
เห็นสีหน้าอิคารอส มิโคโตะกับฮินางิคุที่เข้าใจนิสัยเธอเป็นอย่างดีย่อมรู้ว่าอิคา
รอสจะพูดอะไร สำหรับเธอแล้ววู่หยานคือทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้นพวกเธอจึงบอก
ปัดไปก่อนทันที
“มาสเตอร์……” อิคารอสประสานมือทั้งสองตรงหน้าอกตัวเองแล้วหลับตาลง เธอ
ทนมองวู่หยานที่อีกไม่กี่วินาทีต้องทุกข์ทรมานราวกับตกขุมนรกไม่ได้ ดังนั้นเธอจึง
เลือกที่จะหลับตาทำเป็นมองไม่เห็นแทน
วู่หยานอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา เอาแล้วไงทีนี้ แม้แต่อิคารอสยังช่วยไม่ได้ ดู
เหมือนว่าตูจะหนีไม่รอดจริงๆแล้วสินะ…….
ฮินางิคุยืนกอดอกหรี่ตาสีเขียวมรกตมองมาที่วู่หยาน “ดูเหมือนว่าเมื่อวานนายจะ
ก่อเรื่องวุ่นวายน่าดูเลยนี่ หยาน……”
“อื้อ! อื้อ!”แอสเทรียพยักหน้าเห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น เห็นแบบนี้วู่หยานก็อ
ยากจะจับเธอมาตีก้น ทั้งๆที่เห็นอยู่ว่ามาสเตอร์ตัวเองตกอยู่ใน ‘อันตราย’แต่กลับ
ไม่ช่วย แล้วยังจะมาซ้ำเติมอีก ยัยบ้านี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ…….
ฮินางิคุวางโน๊ตบุ๊คไว้ตรงหน้าวู่หยาน โดยที่ตีงหน้าจอมีเนื้อหาแสดงอยู่ว่า…..
‘โอโจ้ซามะ(ท่านหญิง)แห่งโทคิวะไดเกินกว่า80%ที่ยังไม่มีแฟน ได้ถูกหลอกโดย
ผู้ชายขยะเจ้าชู้คนนึง ดังนั้นพวกเธอจึงได้จัดตั้งกองกำลังขึ้นมาไล่ล่าขยะคนนั้น!
จนกระทั่งมีนางฟ้าปีกสีชมพูบินลงมาช่วยเขาไป!’
มองดูข่าวตำนานเมืองโดยมีหัวข้อใหม่ล่าสุดที่ชื่อว่า ‘ตำนานการไล่ล่าศัตรูอันดับ
หนึ่งของผู้หญิง’ วู่หยานก็เหงื่อออกเต็มหน้า เมื่อเห็นคอมเม้นต์ด้านล่าง……..
………………..
“ห๊ะ? อะไรนะ คุณหนูโทคิวะมากกว่า80%ที่ยังไม่มีแฟนถูกผู้ชายคนเดียวหัก
หลัง? บ้าแล้ว! ใครกันที่มีฝีมือขั้นเทพขนาดนั้น เขาสับรางกับผู้หญิงจำนวนมาก
แบบนั่นได้ยังไง?”
“นางฟ้าปีกชมพู? เฮ้ยไอ้คนเขียนข่าวมันควรรีบไปเช็คอาการที่โรงพยาบาลได้แล้ว
นะ โดยเฉพาะตรงสมองเนี่ยต้องตรวจเป็นพิเศษเลย…..”
“ไอดอล! คนเขียนข่าว! ได้โปรดให้เบอร์ท่านเทพคนนี้กับผมหน่อยเถอะ! ผมจะ
กราบเขาเป็นอาจารย์!”
“เหี้ย! แม่งเทพไปแล้ว!”
“ไอ้คอมเม้นต์สาม เอ็งหื่นจังวะ”
“ไม่หรอก! เขาก็แค่อยากเป็นขยะคนต่อไปแค่นั้นเอง!”
“คนเขียนข่าวสวัสดี! ได้โปรดตอบข้อความผมหน่อย! เฮ้! ฮัลโหล!”
……………………
“…………” วู่หยานยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากแล้วยิ้มอย่างฝืนๆ ส่วนฮินางิคุกับมิ
โคโตะก็ส่งยิ้มอันเจิดจ้าให้เขา “หยาน นายฝีมือไม่เลวเลยนี่ สามารถกุมหัวใจสาว
น้อยได้มากถึงขนาดนี้น่ะ…….”
ได้ยินเธอ วู่หยานก็เหงื่อตก “เดียวสิคุณฮินางิคุ เธอก็รู้นี่ว่าเรื่องมันไม่ใช่แบบ
นั้นน่ะ……..”
“แน่นอนว่าฉันรู้ดี!!!”
ฮินางิคุยกมือตบลงบนโต๊ะดัง ‘ปึง!’…….อย่างน้อยนี่ก็คือที่เธอคิดไว้ตอนแรก แต่
กลับเป็นว่าเธอดันไปตบใส่มือแอสเทรียที่กำลังแอบยื่นมือไปที่ผลไม้บนโต๊ะแทน
นี่ทำให้สิ่งมีชีวิตผลบลอนด์แหกปากร้องด้วยความเจ็บออกมาแล้วเอามืออีกกุมที่
จุดที่โดนตบ ส่วนฮินางิคุก็หัวเราะแห้งๆ
ใกล้ๆกันมิโคโตะที่กำลังมองอยู่ก็เป็นอันต้องยกมือขึ้นมาจับหน้าอย่างอ่อนแรง
ด้วยสีหน้าที่ราวกับจะบอกว่าตนเองกำลังปวดหัวจี๊ดๆ ทว่าเมื่อเธอเหลือบไปเห็นวู่
หยานที่กลั้นขำจนตัวสั่นอยู่ เธอก็ของขึ้นทันที
“นายยังจะหัวเราะอีก! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ!!”
“แล้วฉันไปทำอะไรให้เธอล่ะเนี่ย…….” วู่หยานพูดด้วยท่าทางว่าตนโดนกล่าวหา
เขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเองไปทำอะไร ที่เขาคิดก็แค่เมื่อวานเป็นวันแห่งโชคของตัวเอง
แค่นั่น ที่ได้เอาเปรียบกับพี่สาวเรลกันกับควีนซามะพร้อมกัน……..
แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุดท้ายกลับต้องมาโดนยัยพวกนั้นวิ่งไล่ตามอย่างกับบ้ากัน
เล่นวิ่งไล่เขามาตั้ง9ถนนนับเป็นครั้งนึงของพื้นที่การศึกษาที่7เลยนะ ไม่แปลกใจ
เลยที่มันจะกลายเป็นตำนานเมืองไป
แต่สุดท้ายก็ได้อิคารอสบินลงมาฟ้ามาช่วยเอาไว้………
นึกถึงเหล่าคุณหรูโทคิวะไดที่บ้าคลั่ง วู่หยานก็ตัวสั่น ทว่าท่าทางนี่ของเขาเมื่อมิโค
โตะเห็นเข้าก็ทำเธอโกรธยิ่งขึ้น
“นายยังมีหน้ามาถามอีกนะว่าทำอะไรให้ฉัน………” มิโคโตะชี้นิ้วใส่วู่หยานด้วย
ความโกรธ โกรธจนหน้าเธอเริ่มเป็นสีแดงและนิ้วที่ชื่อก็ถึงกับสั่นเลยด้วย “นายทำ
เรื่องพวกนั้นตั้งเยอะแยะต่อหน้ารุ่นน้องของฉัน ทั้งอย่างงั้นนายยังกล้ามาพูดว่า
ตัวเองทำอะไรอีกงั้นเหรอ!!”
วู่หยานตะลึง นี่…..นี่เธอเล่นโยนเขร้ใส่ฉันงี้เลย? เป็นเธอเองนะเฮ้ยที่จับมือคนอื่น
ไปกดหน้าอกตัวเองน่ะ!
วู่หยานกำลังบ่นในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปแล้ว ถึงมิโคโตะจะเป็นทำ แต่
หลังจากนั้นเขาบีบพวกมันด้วยความตั้งใจของตัวเองล้วนๆ……..
มิโคโตะหน้าแดงแจ๋ แล้วพูดด้วยความเขินอาย “ตอนนี้ทุกคนในโทคิวะไดก็รู้กัน
หมดแล้ว ว่าฉัน……ฉันถูกนายทำอย่างนั่นต่อหน้าคนอื่น…ละ….แล้วหลังจากนี้
นายจะให้ฉันเอาหน้าที่ไหนไปเจอพวกรุ่นน้องได้อีก!!!”
เอิ่ม ถ้าเป็นไปได้ ตูเองก็ไม่อยากไปเจอพวกรุ่นน้องที่บ้าคลั่งของเธออีกแล้ว
เหมือนกันอ่ะ………
“พวกเธอพูดประมาณว่า ‘เพื่อป้องกัน มิซากะซามะ จากเจ้าขยะ’ อะไรนี่แหละ
ด้วยเหตุผลนี้ทุกวันเลยมีคนมาเดินล้อมรอบฉันตลอด แม้แต่ตอนออกไปเดินข้าง
นอกยังมีคนแอบเดินตามเลย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันแอบหนีออกมา ฉันก็คงมาที่นี่
ไม่ได้……..
โชคดีโครตๆที่เธอไม่พายัยพวกนั้นมาด้วย ไม่งั้นเธอคงได้รอเก็บซากศพตูแน่……..
“และคุโรโกะ เธอเห็นฉันกับนายใกล้ชิดกันบะ…..แบบนั้น ก็เลยสงสัยว่าฉันถูก
นายแอบบุกโจมตีหลายสิบครั้งตอนกลางคืน ดังนั้นเธอก็เลยพูดว่า ต้องการเช็คคะ
…..ความยังบริสุทธิ์ของฉัน……”
อันนี้แปลกใจจริงแหะ ตูก็นึกว่ายัยโรคจิตนั่นจะแอบข่มขืนมิโคโตะซะอีก……..
“ที่แย่ที่สุดเลยก็คือ พวกครูได้เรียกฉันไปห้องพักเพื่อพูดสั่งสอนฉัน! พวกเขาพูด
อะไรประมาณว่า ฉันยังเด็กอยู่อย่ารีบทำเรื่องอย่างว่า ครูบางหนักกว่านี้อีก! พวก
เขาพูดว่าให้ฉันดูแลสุดภาพร่างกายให้ดีน่ะ!!” (@เด็กในท้อง)
นี่มันครูโลกไหนวะ……..
“ถ้าแค่นี้ฉันยังรับได้นะ แต่แม้แต่ผู้ดูแลหอยังเรียกฉันไปพูดว่า ‘เธอจะทำอะไรก็
เรื่องของเธอ แต่หอพักมีกฎของมันอยู่ ห้ามเธอนำผู้ชายมานอนด้วย’ หล่อนเล่น
นั่งไล่พูดกฎของหอให้ฉันฟังจนหัวฉันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว ยังมี……”
สุดยอดผู้ดูแลเลยแหะ……..
“นี่นายยังฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย?!”
“ฟังครับ! ฟังอยู่!” วู่หยานรีบพูด ตอนนี้พี่สาวเรลกันกำลังของขึ้น ถ้าเขาทำเธอ
โกรธมากกว่านี้ มีหวังเละแน่ตัวเองนะไม่ห่วงหรอก แต่บ้านหลังนี้ที่เพิ่งซื้อมาได้
แป๊ปเดียวได้คงไม่รอด…….
พูดซะเยอะเลยทำมิโคโตะคอแห้ง เธอยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม กินเสร็จเธอก็พ่นลม
หายใจแรงๆมาทีนึงแล้วพูดต่อด้วยความไม่พอใจว่า
“นายบอกสิว่าตอนนี้ฉันควรจะทำยังไง!!”
ได้ยินแบบนี้วู่หยานก็สะดุ้ง “ทำยังไงนี่หมายถึง?”
มิโคโตะนอนแผ่ไปบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง เธอทำเสียงสะอื้นไปด้วยพูดไปด้วย
“ชีวิตฉันมันพังเละไปหมดแล้ว ฉันทนกับชีวิตในโทคิวะได้ไม่ไหวอีกแล้วนะ ขืน
เป็นแบบนี่ต่อไปไม่ช้าก็เร็วฉันได้ตายแน่เลย……”
พูดเสร็จมิโคโตะก็ยกหัวขึ้นพรวด มองดูหน้าวู่หยานแล้วตะโกนเสียงดังว่า “นาย
รีบช่วยฉันหาทางแก้เดียวนี้เลยนะ! ทั้งหมดนี่เป็นเพราะนายก่อขึ้น!”
“โอเคๆ รู้แล้วๆ……”วู่หยานพูดอย่างเหนื่อยใจ “หรือไม่เธอก็แค่ย้ายมาอยู่ที่นี่
…..”
แววตามิโคโตะทอประกายแวววับทันที แต่ไม่นานนักก็มามืดมัว “ฮึก ฮึก กฎของ
โทคิวะไดเข้มงวดมาก นักเรียนไม่อนุญาติให้อยู่ข้างนอกข้ามคืน นอกเสียจากจะ
แหกกฎมันไปเลย”
“ถ้าเรื่องนี้เธอสบายใจได้เลย…..” วู่หยานพูดยิ้มๆ “ฉันมีวิธีที่ทำให้เธอได้รับ
อนุญาติ!”
“จริงๆ?” มิโคโตะมองวู่หยานด้วยความสงสัย เขาพยักหน้ายืนยันอย่างมั่นใจ
เรื่องแค่นี้ อเลสเตอร์มันคงไม่ปฏิเสธเขาหรอก……
“เยี่ยมเลย!” ฮินางิคุตบมือ จากนั้นเข้าไปจับมือมิโคโตะ “มาอยู่ห้องเดียวกับฉัน
นะ!”
วู่หยานอึ้งไป ก่อนจะยกนิ้วชี้มาที่ตัวเอง “แล้วฉันล่ะ?”
ฮินางิคุหน้าแดงทันที เธอถลึงตามองใส่เขา “นายก็ไปนอนห้องตัวเองสิ!”
วู่หยานก้มหน้าลงด้วยความโศกเศร้า ทว่าไม่นานเขาก็ได้หันไปมองอิคารอสด้วย
ความหวัง แต่อนิจจัง มิโคโตะพูดขึ้นมาว่า “อิคารอส คืนนี้เรามาคุยเล่นกันเถอะ!”
จากนั้น อิคารอสก็โดนจูงมือออกไป วู่หยานยืนนิ่ง ก่อนจะหันไปมองคนสุดท้ายที่
เหลืออยู่…..
เห็นเขามองมา แอสเทรียก็หน้าแดงก่ำ ทันที เธออ้าปากตะโกนใส่วู่หยาน
“มาสเตอร์โง่! โง่ที่สุดเลย!”
ตะโกนเสร็จเธอก็กึ่งเกินกึ่งวิ่งออกไป เหลือเพียงวู่หยานให้หดหู่อยู่คนเดียว……….