บทที่ 239 ‘แองเจิลฟอล’ มาแล้ว!
กลางคืน……
วู่หยานกำลังพลิกตัวไปมาบนเตียง เขาได้ลองหลากหลายวิธีจนเหนื่อยแล้วแต่
ยังไงก็ไม่สามารถนอนหลับได้
เขาได้เคยชินกับการมีใครสักคนมาให้กอดแล้วและเล่นกิจกรรมผู้ใหญ่กันตอน
กลางคืน แล้วตอนนี้ชีวิตปกติสุขของเขาก็ได้ถูกรบกวนทำให้ต้องมานอนคนเดียว
แบบนี้ นี่ทำให้วู่หยานร้องไห้ในใจหลายต่อหลายครั้ง…….
กัดฟันกรอด พอนึกถึงว่าภายใต้หลังคาเดียวกันยังมีสาวงามอีกสี่คนอยู่แถมทุกคน
ยังเป็นเมียตัวเอง แต่เขากลับต้องมานอนเหงาๆคนเดียว วู่หยานคิดอยากจะตบ
หน้าตัวเองแรงๆสักทีให้มันสลบหลับไปเลยจะได้หมดเรื่อง……
หรือว่าเราควรเสี่ยงโชค…..วิ่งพรวดเข้าในห้องพวกเธอเลยดี?……..
เป็นความคิดที่น่าลองจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาก็เคยทำอะไรแบบนี้บ้าง สรุปจบยังไงรู้
ไหม? ตูได้เล่น3P! ถึงแม้ว่า4Pจะดูน่าสนใจมากแต่วู่หยานก็ตัดสินใจโยนความคิด
นี้ทิ้งหลังจากนึกได้ว่ามิโคโตะยังอารมณ์เสียอยู่
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดวู่หยานก็เริ่มง่วง เปลือกตาสั่นเบาๆก่อนจะปิด
ลง……….
เมื่อเสียงแปลกๆยังกับเครื่องจักรได้เริ่มดังขึ้นโดยที่วู่หยานไม่ได้ยิน……
เมื่อคืนเขานอนไม่สบายตัวสุดๆเลย หลับแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นโดยร่างกายก็รู้สึก
คันไปหมดเขาดิ้นไปดิ้นมาบนเตียง เขาแทบไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองได้นอนเลยด้วยซ้ำ
หลังจากนั้น เธอก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกดทับบนหน้าอกตัวเอง เขานอนขมวดคิ้วทั้งคืน
เพราะแรงกดที่ปริศนานี้
ความรู้สึกนี้ได้ทรมานวู่หยานทั้งคืน เมื่อตะวันได้ส่องแสงลงมาที่ก้นเขา วู่หยายก็
ยังรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไม่อยากลุกจากที่นอนเลย
จนกระทั่งเสียงกรีดร้องลั่นบ้านดังขึ้น ทำวู่หยานสะดุ้งเฮือกลืมตาขึ้นทันที
เสียงนี้….พวกมิโคโตะ!
คลานลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว จากนั้นสับเท้าวิ่งออกจากห้องไป การที่ทำให้ยัย
พวกนั้นกรี๊ดได้แบบนี้มันต้องมีเรื่องที่ร้ายแรงมากแน่!
ด้วยความร้อนใจ เมื่อถึงห้องนั่งเล่นวู่หยานก็ยกเท้าถีบประตูโครม!
“เกิดอะไรขึ้น!มิโคโตะ!ฮินางิคุ!”
เมื่อเห็นภาพภายในห้อง วู่หยานก็ชะงัก ด้วยความสับสนเขาก็ยกมือเกาหัว นี่มัน
สถานการณ์อะไรวะ?…….
ที่เขาเห็นคือ ในห้องนั่งเล่น มิโคโตะกำลังกระโดดขึ้นลงด้วยสาเหตุอะไรเขาก็ยังไม่
รู้ ขณะเดียวกันฮินางิคุก็มองดูมิโคโตะกระโดดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ดูราวกับว่าไม่
มีอะไรในที่จะทำให้เธอเปลี่ยนสีหน้าได้ยังไงยังงั้น
ส่วนอิคารอสกับแอสเทรียก็กำลังมองร่างกายตัวเองด้วยความอึ้งและช็อค นี่ยิ่งทำ
วู่หยานสับสนหนักกว่าเดิม
ทว่าเขาก็สับสนได้แป๊ปเดียวก่อนจะช็อคไปด้วย ถ้าจำไม่ผิดเสียงตะโกนของตูเมื่อ
กี้นี้มัน….มันหวานใสนุ่มนวลมาก…..
นี่มันเสียงของผู้หญิงชัดๆ!
โดยไม่รอให้วู่หยานตอบสนอง สี่สาวในห้องนั่งเล่นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนและเสียง
ถีบประตูก็หันหัวมามองพร้อมกัน พอเห็นตัววู่หยานพวกเธอก็เบิกตากว้าง
ผ่านไปชั่วครู่ อิคารอสก็ยกนิ้วชี้มาที่วู่หยานแล้วตะโกนว่า “นี่เธอ! ทำไมถึงมาอยู่
ที่นี่ได้!!”
วู่หยานตะลึง เขาห้ามตัวไม่ให้ตะลึงไม่ได้จริงๆ อย่างแรกเลยนะ แค่อิคารอส
ตะโกนด้วยสีหน้าโกรธๆก็เป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติแล้ว ส่วนอย่างที่สอง…….
เมื่อกี้วู่หยานได้ยินว่ายังไงนะ?
นี่เธอ?
วู่หยานยังคงอ้าปากค้าง ขณะที่ค่อยๆพูดอย่างติดอ่างว่า “อิ..อิ…อิคารอส……”
เมื่อพูดวู่หยานก็ตะลึง เสียงใสๆหวานๆของผู้หญิงดังออกมาจากปากเขาอีกแล้ว!
ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ในที่สุดวู่หยานก็พบแล้วว่าเสียงตัวเปลี่ยนเป็นเสียงของ
ผู้หญิง!
วู่หยานยังพบต่อไปอีกว่า ไม่ใช่เพียงแค่เสียงแม้แต่ร่างกายเองก็ชักแปลกๆเขารู้สึก
หนักหน้าอกเป็นพิเศษ!
บวกกับคำพูดอิคารอสเมื่อกี้ ลางสังหรณ์ไม่ดีก็ได้ก่อตัวในใจเขา วู่หยานก้มหน้า
มองลงไปที่อกตัวเองทันที
สิ่งที่เขาเห็นคือหน้าอกที่ใหญ่จนเขามองลงไปไม่เห็นหน้าท้องตัวเอง ขณะที่กำลัง
ตรวจสอบเขาก็สังเกตุเห็นเส้นผมสีบลอนด์เป็นประกายตรงหน้าผากที่ยุ่งๆ
เล็กน้อย……
ถอนหายใจหนักๆไปหลายที แล้วหันไปมองสี่สาวที่กำลังมองตน เขาก็เงบหน้า
มองเพดาน………..
………………
“หรือก็คือ มิโคโตะกลายเป็นอิคารอส อิคารอสกลายเป็นฮินางิคุ ฮินางิคุ
กลายเป็นแอสเทรีย และแอสเทรียสกลายเป็นมิโคโตะงั้นสินะ?”
ผู้หญิงผมทองใจผู้ชายกำลังนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นโดยที่มองสี่สาวไปด้วยแล้วถอน
หายใจ
พวกเธอพยักหน้า จากนั้นอิคารอส…..ไม่สิมิโคโตะก็ใช้หน้าของอิคารอสมองวู่หยา
นด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
“และนายก็กลายเป็นยัยบ้านั่น!”
วู่หยานถอนหยานใจอีกครั้ง ในใจร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เขากลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว
แถมยังเป็นคนคุ้นเคยสุดๆด้วย!
โชคุโฮ มิซากิ! ควีนซามะ!
ก่อนหน้านี้เขาชอบร่างกายนี้ แต่ตอนนี้เขากลับไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว……
ฮินางิคุในร่างแอสเทรียก็กำลังสำรวจร่างใหม่ของตัวเองก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วแล้ว
กอดอก ทำให้หน้าอกใหญ่ๆนั่นนู่นขึ้นเด่นชัดขึ้นมากกว่าเดิม
“หยาน จากที่นายบอก ที่พวกเรากลายเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะสิ่งที่เรียกว่า
แองเจิลฟอล สินะ?”
วู่หยานหยักหน้า แล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง “มีแค่นี่เท่านั้นที่พอจะอธิบาย
สถานการณ์ในตอนนี้ได้ ว่าทำไมเราถึงได้สลับร่างกัน!”
มิโคโตะ….ไม่สิ ต้องพูดวว่าแอสเทรียในร่างมิโคโตะ เธอได้ร้องใส่วู่หยานด้วยความ
กังวล “ถ้างั้นพวกเราจะทำยังไงดี ฮือ ฮือ ฮือ แอสเทรียไม่อยากใช้ร่างกายพรรค์นี้
นะ มาสเตอร์! รีบหาทางแก้ไขเร็วเขา!”
“เฮ้ เฮ้!เมื่อกี้เธอเรียกใครว่าเป็น ‘ร่างกายพรรค์นี้’กันน่ะห๊ะ!!”มิโคโตะยกมือทุบ
โต๊ะด้วยความไม่พอใจสุดๆ ทำวู่หยานปวดหัวจี๊ด เพราะในสายตาเขาคนที่กำลัง
ทุบโต๊ะเป็นอิคารอส……
จากเดิมที่ไม่ประสีประสาทำสีหน้าอะไรไม่เป็นอิคารอส มาตอนนี้กลับทุบโต๊ะด้วย
ความไม่พอใจ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ………
ฮินางิคุหัวเราะแห้งๆ แล้วหันหน้ามาหาวู่หยาน
“หยาน แอสเทรียพูดถูกแล้ว เราปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ เราควรรีบ
หาทางแก้ไข ฉันรู้สึกไม่คุ้นเลยที่ใช้ร่างกายคนอื่น”
“จริงดิ?”วู่หยานมองฮินางิคุอย่างสงสัย ก่อนจะหรี่ตาลงพูดว่า “แต่ทำไมฉันถึง
รู้สึกว่าเธอกำลังถูกใจร่างกายใหม่มากๆเลย…..”
ทันใดสายตาของคนทั้งห้องก็หันไปมองฮินางิคุทำเธอตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหันหัวหนี
ด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ “มะ…ไม่ใช่แบบนั้นสะ…สักหน่อย…..”
“จี่~~~”วู่หยาน มิโคโตะ อิคารอส และ แอสเทียพากันหรี่ตามอง……..
มองดูสีหน้าทุกคนที่เขียนไว้ว่า ‘ฉันไม่เชื่อ’ อย่างชัดเจน ฮินางิคุก็อารมณ์ขึ้นปรี๊ด
ทันที จากนั้นชี้นิ้วใส่มิโคโตะ “แล้วเธอล่ะมิโคโตะ ไม่ใช่ว่าเธอเองก็ชอบร่างกาย
ใหม่มากเหมือนกัน?”
“ต..ตลกแล้ว!” มิโคโตะรีบพูดขึ้น “ใครจะไปชอบกัน!”
มิโคโตะปฏิเสธเพียงแต่ว่าประโยคหลัง ยิ่งมาเสียงเธอมันก็ยิ่งเบาลง เบาลง……….
วู่หยานส่ายหัวอย่างหน่ายใจ แต่นี่มันก็พอจะเข้าใจได้ พี่สาวเรลกัน กับ ท่าน
ประธาน แบนราบแบบนั้น ในหัวใจพวกเธอเองก็คงรู้สึกเจ็บปวด ตอนนี้ได้มี
โอกาสมีหุ่นอวบอึ๋มบ้างก็ไม่แปลกที่ทั้งคู่จะมีความสุข
“ยังไงก็ตาม ตอนนี้เรามาหาทางแก้ไข้ไอ้ แองเจิลฟอล นี่กันก่อนเถอะ!”
วู่หยานพูดต่อ “ตอนนี้คนของทางฝั่งเวทมนต์น่าจะกำลังเริ่มหาทางแก้ไข แองเจิล
ฟอล นี่อยู่ แต่ในเมื่อพึ่งพวกเขามันอย่างเดียวมันออกจะไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ ถ้างั้น
ไม่สู้ให้พวกเราจัดการเองซะเลยล่ะ!!!”
ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส แอสเทรีย พยักหน้าเห็นด้วย………..