บทที่ 127 ไม่ใช่ไม่เสียดาย

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

เจเทาวน์ที่อยู่ปลายสายดูเหมือนจะไม่เชื่อ “จริงเหรอ?”

หลินจือตอบว่า “จริงๆ”

เธอพูดจบก็รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “แล้วคุณป้าเป็นยังไงบ้าง?”

น้ำเสียงของเจเทาวน์อย่างจนปัญญา “คุณเพิ่งจากไปเพียงวันเดียว แม่ก็บอกว่าคิดถึงคุณแล้ว ดูเหมือนลูกชายอย่างฉันจะถูกมองข้ามไปซะแล้ว”

หลินจืออดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้

เทาเท่ที่อยู่นั่งข้างเตียงโดยไม่พูดอะไรสักคำ เฝ้าดูหลินจือคุยกับเจเทาวน์ทางโทรศัพท์ตลอดเวลา

ในขณะนี้เขามองดูเธอยิ้มเพราะคำพูดของเจเทาวน์ ก็รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกลูกศรนับหมื่นแทง

หลินจือและเจเทาวน์ไม่ได้พูดคุยกันนานนัก หลังจากวางสายเธอสังเกตได้ถึงสายตาที่คมกริบของเทาเท่ที่กำลังมองหน้าเธอ

เธอเบือนสายตาหนีแล้วลงจากเตียงผู้ป่วย หลังจากยืนได้มั่นคงแล้วก็ถามเทาเท่ว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไร ควรจะไปได้แล้วใช่ไหม?”

“ตกลง” ทันทีที่เทาเท่เอ่ยปากถึงจะพบว่าเสียงตัวเองแหบมากๆ

ขณะหลินจือเดินผ่านเขาก็กล่าวว่า “ฉันโอนเงินค่าเสื้อให้ควีนแล้ว”

น้ำเสียงของเธอเย็นชาและห่างเหิน ราวกับต้องการสลัดเขาทิ้ง ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่คืนเงินให้เขาเพียงเพราะเสื้อตัวเดียวหรอก

หลังจากที่หลินจือพูดจบก็ออกไป เทาเท่เม้มปากแล้วเดินตาม

เพราะยังต้องไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจเพื่อบันทึกคำให้การ หลินจือจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขึ้นรถเทาเท่อีกครั้ง ช่วยไม่ได้ เพราะโซเมนและควีนได้ออกไปแล้ว

ควีนส่งข้อความทางวีแชทถึงหลินจือว่า: หลินจือฉันกับคุณโซเมนมีงานด่วนต้องไปทำนิดหน่อยจึงขอกลับก่อน เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะไปเยี่ยม

เหตุผลที่ควีนและโซเมนกลับไปย่อมเป็นความจงใจ เพื่อสร้างโอกาสให้เทาเท่และหลินจือได้อยู่ด้วยกัน ไม่เช่นนั้นหลินจือก็คงอยากจะนั่งรถของควีนกลับแน่นอน

หลังจากที่ทั้งสองออกจากห้องพักผู้ป่วยเดิมทีต้องรออยู่ที่ทางเดิน ควีนสวมชุดสูทที่ดูมืออาชีพอย่างทางการมองออกไปนอกหน้าต่างทางเดินอย่างมั่นคง

แม้ว่าชีวิตจะลำบากมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคทำให้ควีนมีร่างกายที่ผอมสูง

ชุดสูทเข้ารูปช่วยเนรมิตให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอได้อย่างลงตัว ดูอรชรอ้อนแอ้น

สองมือของโซเมนขยับทางกระเป๋ากางเกงแล้วพิงหน้าต่าง ท่าทางเกียจคร้านของเขาขัดกับท่าทางจริงจังของควีนอย่างมาก

หลังจากดวงตาดอกท้อกวาดมองควีนขึ้นลง เขาพูดด้วยยิ้มว่า “น้องควีนไม่เจอกันนานเลยนะครับ ทำไมถึงกลับมาสวยอีกครั้งล่ะ?”

ในอดีตโซเมนมักล้อควีนแบบนี้เสมอ แต่ส่วนใหญ่ควีนจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำหยอกล้อของเขา

แต่วันนี้ควีนไม่เงียบเหมือนที่ผ่านมา เธอหันมามองเขาแล้วพูดเรียบๆว่า “คุณโซเมน คุณกำลังจะหมั้นแล้วไม่ใช่เหรอ? คู่หมั้นของคุณไม่ถือสาเวลาคุณคุยกับผู้หญิงอื่นอย่างมีเลศนัยแบบนี้เหรอ?”

โซเมนชะงักครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ใครบอกว่าผมจะหมั้น?”

ควีนเบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ปากกระซิบบอกเขาว่า “ข้างนอกก็พูดกันแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อไม่กี่วันก่อนมีข่าวที่ฮอตฮิตว่าเขาไปกินข้าวเย็นกับเศรษฐีสาว

โซเมนพูดอย่างขมขื่นว่า “คุณอยู่กับเทาเท่มาหลายปี ไม่เห็นหรือว่าข่าวอื้อฉาวระหว่างเขากับซูซีมันเกิดขึ้นได้ยังไง?”

ควีนหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ เขาพูดอย่างอารมณ์เสียต่อว่า “มันก็แค่แผนที่ครอบครัววางไว้เท่านั้น ผมไม่เห็นด้วย”

คำพูดอธิบายของเขาทำให้ความไม่พอใจในใจของควีนหายไปในทันที

เธอพูดออกมาเบาๆ “ขอโทษค่ะ”

แต่ในวินาทีถัดมากลับได้ยินโซเมนพูดอย่างสบายๆว่า “ผมไม่อยากแต่งงาน ผมจะยอมแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัวได้อย่างไร?”

“การแต่งงานมีอะไรดี มันไม่คุ้มค่าเลยที่จะสละอิสระทั้งชีวิตเพื่อผู้หญิงคนเดียว”

ความสุขเล็กๆในใจของควีนถูกคำพูดของเขาทำลาย ถูกทำลายจนไม่เหลือ

เธอหลับตาเพื่อซ่อนความเศร้าในดวงตา ใช่ เธอไม่ใช่ไม่รู้ว่าเขารักอิศระและเจ้าชู้ เขาจะแต่งงานกับใครได้อย่างไร

จู่ๆโซเมนก็ถามเธออีกครั้งว่า “น้องควีน คุณคิดว่าคนที่อยากจะแต่งงานเหล่านั้น ในใจพวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?”

ควีนสูดหายใจเข้าลึกๆมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจเป็นเพราะหัวใจของพวกเขาเล็กเกินไป เล็กจนสามารถรับได้เพียงคนเดียว ดังนั้นพวกเขาจึงคิดที่จะแต่งงานกับคนที่พวกเขารักละมั้ง”

หลังจากควีนพูดจบ โซเมนก็หรี่ตาพูดว่า “น้องควีน ทำไมผมถึงคิดว่าคุณกำลังด่าผมอยู่?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของควีนกว้างขึ้นกว่าเดิม “เปล่าค่ะ ทุกคนเลือกทางที่ต่างกันเท่านั้นเอง”

เธอไม่อยากจะถกเรื่องนี้กับโซเมนต่อ เธอหันกลับมาวางแผนที่จะออกไปสูดอากาศข้างนอก แต่ใครคิดว่าโซเมนจะตามเธอออกมาด้วยกัน

โซเมนหยิบบุหรี่ออกมาแล้วคาบที่มุมปาก เสนอความคิดให้เธออย่างเกียจคร้าน “เรากลับกันก่อนเถอะ”

ควีนงงงวย โซเมนจึงอธิบายว่า “ให้เจ้านายที่เส้นทางความรักขรุขระของคุณได้มีโอกาสอยู่กับหลินจือตามลำพังเถอะ”

ควีนถึงจะได้ในทันใด “ได้ค่ะ”

แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ค่อยอยากอยู่กับโซเมน แต่เพราะสิ่งที่โซเมนพูด เธอจึงเลือกที่จะกลับก่อนพร้อมกับโซเมน

ตอนที่ทั้งสองมาพวกเขาขับรถมาคันเดียว หลังจากที่เทาเท่รีบพุ่งออกจากงานเซ็นหนังสือไป โซเมนก็โทรมาหาเธอ บอกจะพาตามเธอมาด้วย

จากนั้นควีนก็ส่งข้อความให้หลินจือ แล้วออกเดินทางกลับกับโซเมน

หลินจือบันทึกคำสารภาพไปครึ่งวันที่สถานีตำรวจ พอออกมาก็เวลาเที่ยงแล้ว

เทาเท่ลองแนะนำ “กินข้าวเที่ยวแล้วค่อยกลับกันเถอะ”

“ฉันไม่หิว” หลินจือพูดแสดงจุดยืนอีกครั้ง “นายไปกินเถอะ อีกอย่างฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเอง”

เทาเท่จะปล่อยให้เธอนั่งแท็กซี่กลับในสภาพนี้ได้อย่างไร เขาเข้าไปคว้าข้อมือของเธอ ออกแรงยัดเธอเข้าไปในรถเขา

“ไม่กินแล้ว ไปกันเถอะ” หลังจากเทาเท่ขึ้นรถก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวหลินจือจะยืนกรานลงจากรถ

อันที่จริงหลินจือไม่อยากร่วมทางไปกับเขาจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจเธอต่างอยู่ในสภาพอ่อนล้า เธอไม่อยากทรมานอีกต่อไปจึงตามใจเทาเท่

ทันทีที่เขาขึ้นรถหลินจือก็หลับตาลงเอนหลังพิงเบาะนั่ง เงียบตลอดทาง

วันนี้เธอไม่ได้ไปงานเซ็นหนังสือและบรรยายเรื่องการเขียนบทของจอร์แดน ในใจหลินจือก็ไม่ได้ไม่รู้สึกเสียดาย

นิสัยของจอร์แดนคือไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจ นอกจากงานเซ็นหนังสือแล้ว ปกติมีคนน้อยมากที่สามารถรู้การเคลื่อนไหวของเขาได้ มันไม่ง่ายเลยที่จะได้เจอหรือพูดคุยกับเขา

หลินจือไม่พูด เทาเท่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ดังนั้นทั้งสองจึงกลับกันอย่างเงียบๆตลอดทาง

เทาเท่ส่งหลินจือที่ชั้นล่าง หลินจือขอบคุณเขาเบาๆแล้วจากไปโดยไม่มองย้อนกลับมา เทาเท่สามารถสะกดอารมณ์ทั้งหมดแล้วขับรถออกไป

ความจริงเขาอยากจะดูแลเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการ

หลังจากที่หลินจือกลับถึงบ้าน ความสงบที่เธอฝืนทำไว้ก็ระเบิดออกมา เธอก็ขังตัวเองในห้องนอนแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหน พอเธอสงบลงก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังจากข้างนอก

เธอต้องรีบเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแล้วไปเปิดประตู จากนั้นก็เห็นเทาเท่ยืนอยู่ข้างนอกประตูพร้อมกับกล่องอาหารในมือ