เหอ หร่วนเหลียง ตกตะลึงกับรอยยิ้มที่บ้าคลั่งของเสี่ยวหลัว เพราะจากคำพูดสั้นๆและการแสดงออกทางสีหน้าเสี่ยวหลัว มันดูเหมือนกับว่าเขาจะเกี่ยวข้องกับแก๊งมังกรของเขาไม่น้อย ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงการเสียชีวิตของ เกา เจียงหู่ และสมาสชิกแก๊งมังกรกว่า 100 คน ในวันที่ 12 กันยายน ที่ท่าเรือเจียงเฉิง!
ตามที่พี่น้องที่อยู่ในกรมตำรวจของเจียงเฉิงบอก มันมีชายคนหนึ่งยิงปืนใส่พวกตำรวจ และนั่นมันทำให้พวกตำรวจต้องฆ่าพวกแก๊งมังกรทั้งหมด!
มันคงไม่เกี่ยวกับชายคนนี้หรอกใช่ไหม?
ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาในหัวของเขาโดยไม่มีเหตุผลใดๆ หน้าของ เหอ หร่วนเหลียง ซีดลงไปในทันที พร้อมกับดวงตาเบิกกว้าง
เสี่ยวหลัวยื่นมือออกมาและดึงมีดสั้นออกจากไหล่ซ้ายของ เหอ หร่วนเหลียง “หลง ซานกุย มีสมาชิกกว่า 3,000 คน ดังนั้นฉันจะเตรียมหลุมศพ 3,000 หลุมไว้ให้กับเขา!” เสี่ยวหลัว พูดออกมาอย่างเย็นชา (เปลี่ยนชื่อจาก หลง เซียงกุย)
ทันทีที่คำพูดจบลง ใบมีดที่เปื้อนเลือดก็ตกลงมาแทงทะลุฝ่ามือของ เหอ หร่วนเหลียง เหมือนกับตะปู ที่ตอกฝ่ามือของ เหอ หร่วนเหลียง ให้ติดกับพื้น
“อ๊าก ~” เสียงร้องโหยหวนของ เหอ หร่วนเหลียง ดังขึ้นมาในทันที
เสี่ยวหลัว เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมา จากนั้นเขาก็ดึงมีดขึ้นมาอีกครั้ง และใช้มีดเป็นเหมือนกับมีดผ่าตัด เสี่ยวหลัว เริ่มกรีดมีดไปตามร่างกายของ เหอ หร่วนเหลียง อย่างช้าๆพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของ เหอ หร่วนเหลียง ที่ดังก้องไปทั่วโรงจอดรถใต้ดินที่มืดมิด
ภายในไม่กี่นาที ร่างกายของ เหอ หร่วนเหลียง ก็เต็มไปด้วยเลือดและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่เขาสวมอยู่ก็ถูกย้อมจนเป็นสีแดงฉาน มีรอยเหวอะบนหน้าผากของเขาเผยให้เห็นกระดูกสีขาว บาดแผลนั้นมันลึกและยาวลงไปจนถึงคางทางด้านขวา
ร่างกายของเขา เหอ หร่วนเหลียง กระตุก ปากและจมูกของเขามีเลือดไหลออกมา เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะตะโกนออกมาอีกครั้ง เขามองไปที่เสี่ยวหลัวอย่างหวาดกลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการร้องขอความเมตตา เพียงแค่อ้าปากเลือดมันก็ไหลเข้าไปในหลอดลมของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
ในที่สุด เสี่ยวหลัว ก็ลุกขึ้นยืนก้มหน้าลงไปมอง เหอ หร่วนเหลียง ราวกับกำลังชื่นชมผลงานศิลปะชั้นยอด
เสี่ยวหลัวไม่ได้วางแผนที่จะเอาชีวิตของ เหอหร่วนเหลียง ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว เขาต้องการเฝ้าดูชายคนนี้ทุกข์ทรมานและสิ้นหวังอย่างเงียบๆ ก่อนที่มันจะค่อยๆหมดความหวังและตายลงไปในที่สุด
ปัง!
ในทันใดนั้นเองเสียงของกระสุนปืนก็ดังขึ้นมาราวกับฟ้าร้อง!
กระสุนปืนฉีกผ่านอากาศอันมืดมิดด้วยความดุร้ายที่ไม่มีใครเทียบได้ มันพุ่งเข้าใส่ไหล่ซ้ายที่ไร้การป้องกันของเสี่ยวหลัวในทันที แรงกระแทกขนาดใหญ่ของกระสุนมันเหมือนกับรถที่เร่งความเร็วกระแทกเข้าไปที่หลังของเสี่ยวหลัวอย่างจัง ความความเจ็บปวดนี้มันทำให้ เสี่ยวหลัว เกือบเซล้มลงไปที่พื้น
ใน 0.01 วินาทีเสี่ยวหลัว ก็ระบุตำแหน่งของผู้ที่ยิงได้ในทันที จากนั้นภายใต้สัญชาตญาณเขาก็คว้าร่างของ เหอ หร่วนเหลียง ที่อยู่บนพื้นขึ้นมาและใช้ร่างของมันเป็นโล่กำบังในทิศทางของกระสุนที่พุ่งเข้ามาในทันที
“ปล่อยเขาไป!”
กู่ กุ้ยหลิน ที่ยกปืนขมวดคิ้ว พร้อมกับส่งเสียงเตือนออกไปในทันที
หวัง ฮันเหียน และตำรวจเจียงเฉิงอีกสองนาย ยืนอยู่ที่ด้านหลังของเธอ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายวางมีดที่คอของ เหอ หร่วนเหลียง และหันมาเผชิญหน้ากับพวกเขา พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่เย็นชาและน่ากลัวที่ปลอดปล่อยออกมาจากชายคนนั้น ทันใดนั้นเองเหงื่อเย็นมันก็ไหลออกมาจากฝ่ามือของพวกเขา มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายอย่างไรอย่างนั้น
“ช่วยฉันด้วย….”
ทันทีที่เห็นตำรวจเจียงเฉิง สัญชาตญาณของการเอาตัวรอดของ เหอ หร่วนเหลียง ก็ถูกกระตุ้น เขาตะโกนขอความช่วยเหลือออกมา แต่เสียงของเขานั้นมันกลับแหบแห้งและต่ำเหมือนกับเป็ดที่ถูกเชือดคอ
“ปล่อยเขาไป ได้ยินไหม!”
กู่ กุ้ยหลิน ตะโกนออกมา เธอไม่แน่ใจ 100% ว่าเป็น เสี่ยวหลัว แต่ในใจของเธอ เธอมั่นใจว่าอีกฝ่ายคือ เสี่ยวหลัว ถ้าอีกฝ่ายเป็นเสี่ยวหลัวจริงๆเธอก็จะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาแล้ว
เมื่อมองไปที่ร่างกายของ เหอ หร่วนเหลียง ที่เต็มไปด้วยเลือด เธอก็อดที่จะรู้สึกหนาวสั่นไม่ได้ อีกฝ่ายสามารถตอบสนองได้ในเวลาอันสั้นและนำร่างของ เหอ หร่วนเหลียง มาเป็นโล่กำบัง ชายคนนี้ฉลาดและเลือดเย็นจริงๆ เครื่องจักรสังหารที่ชาญฉลาดแบบนี้แม้กระทั่งเธอก็อดไม่ได้ที่จะขนลุกซู่
เสี่ยวหลัว ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง เหอ หร่วนเหลียง ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง การมาถึงของ กู่ กุ้ยหลิน มันทำให้แผนของเขาหยุดชะงัก เขาทำได้แต่เพียงนำตัวของ เหอ หร่วนเหลียง มาเป็นข้อต่อรองได้เท่านั้น
เสี่ยวหลัวทำตัวเหมือนกับสัตว์ร้าย เขาพาตัว เหอ หร่วนเหลียง ไปที่ทางเข้าอีกแห่งหนึ่งของโรงจอดรถใต้ดิน ตั้งแต่ต้นจนจบเขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด โดยมีเพียงมีดสั้นในมือเท่านั้นที่วางอยู่ที่คอของ เหอ หร่วนเหลียง ที่กำลังเปล่งประกายอย่างเย็นยะเยือกภายใต้แสงที่สลัวราง
กู่ กุ้ยหลิน ตามมาอย่างใกล้ชิด และรอโอกาสที่จะยิง เสี่ยวหลัว เมื่อเขาปรากฏตัว
แต่จนกระทั่ง เสี่ยวหลัว พาตัว เหอ หร่วนเหลียง มาถึงทางออกได้สำเร็จ โอกาสมันก็ไม่เคยปรากฏขึ้น และทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู่สภาวะเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
เหอ หร่วนเหลียง รู้สึกได้ว่ามีดมันกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวไปรอบๆคอของเขา เขารู้ได้ในทันทีว่าเสี่ยวหลัวกำลังจะฆ่าเขา ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีและร้องวิงวนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง“ไม่ … ไม่ …”
“หยุดนะ! ได้ยินไหม!”
กู่ กุ้ยหลิน ตะโกนออกมาเสียงดัง เส้นประสาทของเธอตึงเครียดจนถึงขีดสุด เธอไม่สามารถยอมรับได้ว่า มันจะมีใครบางคนที่กำลังจะฆ่าชีวิตต่อหน้าเธอ อย่างไร้ความปราณี
แต่คำเตือนทั้งหมดของเธอมันก็ไร้ผล มีดมันยังคงเฉือนตัดคอของ เหอ หร่วนเหลียง อย่างไร้ความปรานี และเลือดสดร้อนๆ มันก็พุ่งออกมาจากลำคอของ เหอ หร่วนเหลียง ราวกับน้ำพุ
“ม่ายยย!”
กู่ กุ้ยหลิน สูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอและยิงออกไปทันที
“ปังปังปัง ~”
กระสุนหลายนัดพุ่งออกมาพร้อมกับสะเก็ดไฟ แต่เมื่อเสี่ยวหลัวกรีดคอของ เหอ หร่วนเหลียง เขาก็ได้วิ่งเข้าไปในทางเข้าและจากไป กระสุนที่อันตรายทั้งหมดนี้ พุ่งเข้าใส่กำแพงของโรงรถใต้ดินทั้งหมด
เมื่อเธอสงบลง เธอก็วิ่งไปพร้อมกับ หวัง ฮันเหียน เมื่อมาถึงพวกเขาก็เห็น ร่างของ เหอ หร่วนเหลียง นอนจมลงในบ่อเลือด ดวงตาของเขาก็เบิดกว้างและเขาก็เสียชีวิตอย่างไม่เต็มใจ
“ฆ่าด้วยมีดเพียงเล่มเดียว หมอนี่มันโหดยิ่งกว่านักฆ่าเลือดเย็นพวกนั้นซะอีก!” ที่หลังของ หวัง ฮันเหียน เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
กู่ กุ้ยหลิน โกรธมากและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน: “ไปที่สำนักงานใหญ่ในทันที เพื่อค้นหาผู้ต้องสงสัย เสี่ยวหลัว !!!”
การฆ่าคนต่อหน้าเธอ ถือเป็นการดูถูกเธอเป็นอย่างมาก และเพื่อศักดิ์ศรีของกฎหมาย บุคคลที่กระทำการดังกล่าวจะต้องถูกจับกุมและถูกนำเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม!
“รับทราบ” หวัง ฮันเหียน พยักหน้าตอบรับ
……
เสี่ยวหลัวอดทนต่อความเจ็บปวด และมาที่ศาลาบนภูเขาของสวนสาธารณะกวงหมิง แม้ว่าการยิงของ กู่ กุ้ยหลิน จะไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าเขา แต่กระสุนมันก็ได้ฝังลึกลงไปในผิวหนังของเขาและทำให้เขาตกเลือด การสูญเสียเลือดเป็นจำนวนมากมันได้ส่งผลกระทบต่อสภาพร่างกายและจิตใจของเขาเป็นอย่างมาก
เสี่ยวหลัว พยายามเอื้อมมือไปที่บาดแผลพร้อมกับกัดฟันแน่นขณะแหย่นิ้วเข้าไปในบาดแผลและพยายามที่จะนำกระสุนออกมา
ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากบาดแผลในขณะที่นิ้วของเขาแหย่อยู่ในบาดแผล มันทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด และอดไม่ได้ที่จะครางเสียงต่ำออกมา แต่ในท้ายที่สุดเขาก็สามารถนำกระสุนออกมาได้
เมื่อกระสุนหลุดออกมา เสี่ยวหลัวก็รู้สึกเหมือนกับวิญญาณถูกดึงออกไปจากร่างอย่างกะทันหัน เขาล้มลงหน้าซีดขาวราวกับกระดาษและมีเหงื่อเย็นไหลหลั่งออกมาจากหน้าผาก