ตอนที่เจเทาวน์เคาะประตูแล้วเข้าไปห้องทำงานของไวท์ ไวท์กำลังขยุ้มหัวอย่างรำคาญ
แน่นอน ตอนที่เจเทาวน์เข้ามา ไวท์จัดการอารมณ์ตัวเองได้แล้ว จึงยิ้มต้อนรับเจเทาวน์：“สวัสดีครับคุณเจเทาวน์”
เจเทาวน์ทักทายเขานิ่งๆ จากนั้นถามเทาเท่ที่อยู่ข้างๆ：“หาผมมีอะไร？”
ไวท์กับโซเมนถอยออกไปเอง จะได้ไม่โดนลูกหลง
เทาเท่เงยมองเจเทาวน์แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา：“ผมคุยกับจอร์แดน เกี่ยวกับลิขสิทธิ์หนังสือเล่มใหม่ของเขาแล้ว ความตั้งใจเขาคือถึงตอนนั้นนักเขียนบทที่ปรับบทละครต้องทำให้เขาพอใจ”
เจเทาวน์เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร：“ความหมายคุณคือจะใช้หลินจือ？”
เทาเท่พยักหน้า：“อือ แต่จากความสัมพันธ์ผมกับเธอตอนนี้ ผมไปคุยกับเธอเรื่องนี้เธอไม่ยอมแน่ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะโน้มน้าวเธอ”
“ถ้าเธอรับงานนี้ หลังจากที่ผมซื้อลิขสิทธิ์แล้วพวกเราก็ร่วมมือกันต่อ ของละครเรื่องนี้สิทธิ์ในการผลิตก็มอบต่อให้เบลดิ้ง”
เทาเท่พูดแบบนี้ เท่ากับว่ามั่นใจในความแข็งแกร่งของหลินจือ
เจเทาวน์เหมือนกับเทาเท่ เชื่อว่าหลินจือทำได้เช่นกัน เขาก็หวังว่าหลินจือสามารถรับเรื่องนี้ได้
หนึ่งคือจอร์แดนเป็นไอดอลของหลินจือ หลินจือต้องดีใจแน่ที่ได้ปรับปรุงผลงานของจอร์แดนใหม่
สองคือปรับปรุงผลงานของจอร์แดนได้ ก็มีแต่จะเพิ่มชื่อเสียงให้หลินจือ
ดังนั้น เจเทาวน์จึงตกลงอย่างไม่ลังเล：“โอเค”
ถึงแม้เขาสามารถเป็นตัวแทนเบลดิ้งไปคุยกับจอร์แดนเองได้ แต่ความแข็งแกร่งของเงินทุนเทาเท่ก็มีอยู่แล้ว มีเงินทุนที่แข็งแกร่งของฟอเรนากรุ๊ปสนับสนุน ละครเรื่องนี้ต้องทำได้ดีแน่
ทั้งสองเพิ่งจะมีเรื่องกันอย่างรุนแรง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะบรรลุความร่วมมือกันแล้ว
และในเมื่อบรรลุความร่วมมือแล้ว เจเทาวน์ก็ไม่อยู่อีกต่อไปเขายืนขึ้นมา：“ไม่มีอะไรแล้วงั้นผมไปก่อน”
เทาเท่เม้มริมฝีปากแล้วพูด：“ผมช่วยหลินจือหาจิตแพทย์ให้แล้ว คุณให้เธอไปเจอหน่อยสิ”
เจเทาวน์ได้ยินก็ชะงักฝีเท้า คิ้วที่สวยงามมองเทาเท่สักพักแล้วก็หัวเราะออกมา：“ประธานเทาเท่ ขอโทษนะนี่คุณหมายความว่าไง？ตอนนี้ผมคือแฟนหลินจือ คุณจะให้ผมช่วยคุณประจบเธอ？”
เทาเท่ใช้ปลายลิ้นกดฟันกรามแล้วพูด：“คุณพูดได้ว่าคุณเป็นคนหามา”
เมื่อไหร่กันที่เทาเท่ถ่อมตนขนาดนี้？
แต่ตอนนี้ได้แต่ทน
เจเทาวน์ไม่เห็นใจเลยสักนิด：“นั่นไม่จำเป็น ผมจะหาเอง และจะต้องหาดีกว่าคุณแน่”
“อีกอย่างประธานเทาเท่ คุณกับหลินจือเป็นอดีตไปแล้ว ส่วนผมกับเธอกำลังเป็นปัจจุบันอยู่ในตอนนี้ ได้โปรดเข้าใจด้วย”
เจเทาวน์พูดคำนี้เสร็จก็หันกลับออกไป แต่คำพูดเขายังคงอยู่ในหูเทาเท่
อดีต ปัจจุบันอะไรกัน เมื่อก่อนเขาก็เคยเป็นปัจจุบัน ไม่แน่วันหนึ่งเจเทาวน์อาจกลายเป็นอดีตก็เป็นได้！
เทาเท่จัดการเรื่องตัวเองเสร็จก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่โรงพยาบาลต่อ หลินจือต้องไม่อยากเจอเขาแน่ ดังนั้นเขาเลยได้แต่ออกไปกับโซเมน
เดิมทีเทาเท่อยากให้จอร์แดนอยู่อีกวัน ให้หลินจือเจอกับจอร์แดนเพื่อชดเชยความเสียใจของหลินจือ แต่จอนห์ติดต่อจอร์แดนแล้วบอกว่า พอจอร์แดนบรรยายเสร็จก็บินกลับเมืองเวลฟ์เลย
เพราะสุขภาพของภรรยาเขา น้อยมากที่จอร์แดนจะอยู่เที่ยวที่ต่างประเทศ ปกติแล้วแค่ทำงานเสร็จก็จะรีบกลับไปอยู่กับภรรยาตัวเองทันที
ไข้ของหลินจือลดลงในเช้าวันถัดมา ตอนค่ำเธอยังมึนๆ เจเทาวน์ก็ดูแลเธอทั้งคืนอย่างลำบาก ด้วยรอยฟกช้ำที่ใบหน้า
หลินจือเห็นสภาพเขาแบบนี้ก็สงสาร：“ตอนนี้ฉันดีมากแล้วค่ะ คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เดิมทีหลายวันนี้เจเทาวน์ดูแลแม่เขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว เธอยังเกิดเรื่องในตอนนี้อีก มันก็เพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ？
“ผมไหวน่า”เจเทาวน์หัวเราะเบาๆ“รอนานิมาแล้วผมค่อยไป”
หลายวันนั้นที่หลินจือไปบ้านเกิดของเจเทาวน์ นานิก็ไปถ่ายโฆษณาที่ต่างเมือง
หลังจากได้ยินว่าหลินจือเกิดเรื่องพอเธอถ่ายเสร็จ ก็รีบนั่งเครื่องกลับมาเป็นอย่างแรก คาดว่าจะถึงตอนเช้า
เจเทาวน์ยืนหยัดว่าไม่ไป หลินจือจึงทำอะไรไม่ได้
ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ เจเทาวน์หยิบหน้ากากในกระเป๋าออกมาสวม จากนั้นถามเธอ：“อยากกินอาหารเช้าอะไร？ผมจะไปซื้อ”
หลินจือยังไม่พูดอะไร ก็เห็นไวท์เคาะประตูเดินเข้ามา
“เลี้ยงข้าวเช้าพวกคุณครับ”ในมือไวท์ถือกล่องข้าวของร้านอาการที่หลินจือคุ้นเคย ช่วงนั้นที่เธอเท้าเคล็ด เทาเท่ก็เอาอาหารร้านนี้ให้เธอทั้งวัน
พอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองเท้าเคล็ดขึ้นได้ หลินจือก็รู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองเหมือนจะชงหน่อยๆ บาดเจ็บบ่อยมาก บางทีเธอน่าจะไปไหว้พระที่วัดซะหน่อย เพื่อปัดเป่าความซวย
หลินจือตระหนักได้ว่าเจเทาวน์อดนอนทั้งคืนต้องมีสภาพแย่แน่ ถ้าออกไปแล้วมีแฟนคลับจำได้คงไม่ดี จะส่งผลต่อภาพลักษณ์เขาได้
ดังนั้นหลังจากเธอขอบคุณไวท์แล้วก็พูดกับเจเทาวน์：“พวกเรากินข้าวที่หมอไวท์เอามาให้เถอะ”
เจเทาวน์มองไวท์ แล้วรับข้อเสนอของหลินจือ
ไวท์ก็อยู่กินข้าวกับพวกเขา มองเจเทาวน์ที่ดูแลหลินจืออย่างใส่ใจ ไวท์ก็คิดว่าเทาเท่ทำเรื่องแบบนี้จะเป็นภาพแบบไหนกัน ทันใดนั้นก็รู้สึกอุจาดตา
ไวท์คิดว่า เทาเท่ต้องใส่และอ่อนโยนไม่เท่านี้แน่
และเมื่อก่อนที่เทาเท่คบกับหลินจือ ก็มักเป็นหลินจือที่ทุ่มเทกว่ามาก ไวท์จินตนาการภาพที่เทาเท่ดูแลหลินจือไม่ออก
อาหารเช้ายังกินไม่หมด ก็มีคนเคาะประตูเข้ามา
ไวท์หันไป เห็นหมอผู้หญิงแสนเย็นชาเดินเข้ามาในชุดกาวน์ ก็สำลักซาลาเปาในปากทันที ทำให้เขาไอออกมา สภาพดูน่าอายมาก
เจเทาวน์ยานน้ำขวดหนึ่งให้เขาทันเวลา ไวท์ดื่มไปสองสามอึกจึงดีขึ้น
เขามองไปที่หมอผู้หญิงแล้วพึมพำ：“ไม่ได้นัดคุณสองโมงเหรอ？”
หมอผู้หญิงยิ้มไปให้：“คุณเจเทาวน์นัดฉัน เวลานี้ค่ะ”
เจเทาวน์อธิบายอยู่ข้างๆอย่างทันเวลา：“ในฐานะแฟน ผมต้องหาจิตแพทย์ที่ดีที่สุดให้อยู่แล้ว”
ความหมายก็คือ ไม่ต้องการความเอาใจใส่ของเทาเท่
ไวท์อ้าปาก พูดไม่ออกสักคำ ได้แต่ลุกขึ้นออกไปอย่างเขินอาย
ก่อนไป ก็ยังจ้องหมอผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ยินดีนัก
หมอผู้หญิงไม่สนใจสายตาโกรธจัดของเขา เธอยิ้มไปให้
ไวท์ไปแล้วแพทย์สาวก็แนะนำตัวเอง：“คุณเจเทาวน์ คุณหลินจือ สวัสดีค่ะ ฉันซานา”
เจเทาวน์กับหลินจือทักทายซานาแล้ว เจเทาวน์ก็อธิบายให้หลินจือที่ไม่ค่อยเข้าใจ：“หมอบอกว่าคุณจำเป็นต้องปรึกษาทางด้านจิตใจ หมอซานาเป็นจิตแพทย์ที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลในเมืองเจสเวิร์ด”
หลินจือเข้าใจ ดูเหมือนเธอต้องการที่ปรึกษาทางด้านจิตใจจริงๆ
เมื่อวานเธอกลับมาก็เริ่มฝันร้าย รู้สึกมึนงง
พอนึกถึงพินอินที่ฉีกกระดุมเสื้อของเธอ ก็สั่นทั้งตัว
พอนึกถึงคนผมทองที่เกือบจะแตะต้องตัวเธอ ก็ขยะแขยงสุดๆ
ถึงสุดท้ายตำรวจจะจับทัน และเธอไม่ได้ถูกล่วงละเมิด แต่เรื่องราวเหล่านั้นทำให้เธอนึกถึงแล้วรู้สึกกลัว