ซานาทำการรักษาให้หลินจือประมาณครึ่งชั่วโมง หลินจือรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ
นานิก็มาถึงในตอนนี้พอดี เจเทาวน์จึงกลับบ้านไปพักผ่อน
นานิอยู่ดูแลหลินจือ ใบหน้าที่สวยงามของเธอมีแต่ความสงสารและเสียใจ
นานินอนแผ่ไปที่ข้างเตียงหลินจือ ถอนหายใจอย่างเศร้าๆ：“หลินจือ เมื่อไหร่กันที่เราจะทรงพลังจนไม่ถูกใครก็ตามรังแกได้？”
ยัยแพศยาพินอินนั่น ที่ทำตัวเย่อหยิ่งแบบนี้ ก็เพราะพึ่งอำนาจและอิทธิพลของตระกูลฟอเรนาในเมืองเจสเวิร์ด
ที่จริงพื้นฐานครอบครัวของนานิก็ไม่เท่าไหร่นัก มีพ่อแม่ที่วุ่นวายอย่างยิ่ง ทุกอย่างที่นานิมีในตอนนี้ ล้วนแต่พึ่งความขยันของตัวเองในภายหลังทั้งนั้น
มีหน้าตาที่สวยงาม เป็นอะไรที่พระเจ้ามอบมาให้ แต่ความสำเร็จและโอกาสทั้งหมดในภายหลังนั้น ล้วนแต่เป็นเธอที่คว้ามาเองทั้งนั้น
นานิถูกรังแกไม่น้อยตั้งแต่เด็กๆ เข้าวงการบันเทิงมาตอนยังเป็นเด็กใหม่ก็ยากที่จะทนได้ ดังนั้นเธอจึงเป็นคนที่ภายนอกดูแล้วแข็งแกร่งและดุดัน
ปกตินานิไม่เสียใจแบบนี้ แต่เพราะว่าหลินจือถูกพินอินแบบนี้ จึงจี้จุดความอ่อนแอในใจนานิได้
หลินจือปลอบเธออย่างอบอุ่น：“ถึงทรงพลังแค่ไหน ยังไงคนเลวก็ยังมี”
นานิพูดอย่างรู้สึกเกลียด：“ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้พินอินถูกขัง ฉันจะต่อยหน้าเธอให้เสียโฉมเสียเลย！”
หลินจือหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ได้：“ถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆ ก็น่าจะเป็นเธอที่ถูกขังในนั้นแทน”
นานิพึมพำเสียงเบา：“ขังก็ขังไปสิ”
หลินจืออยู่โรงพยาบาลสามวันก็ฟื้นตัวได้ดีแล้ว ทุกวันซานาจะมาที่ห้องคนไข้ของเธอเพื่อทำจิตบำบัดให้เธอ ตอนออกจากโรงพยาบาลหลินจือจึงรู้สึกสดชื่นไปทั้งตัว
สามวันนี้โดยพื้นฐานแล้วเป็นนานิที่ดูแลหลินจือในโรงพยาบาล ยังไงนานิก็เป็นผู้หญิง ดูแลแล้วจึงค่อนข้างสะดวก
แต่เจเทาวน์เอาข้าวมาส่งให้วันละสามมื้อ ฝนตกแดดออกก็ไม่อาจหยุดยั้งได้
ครั้งหนึ่งหลังจากเจเทาวน์ไป นานิกินอาหารอร่อยที่เจเทาวน์เอามาให้ไปก็ถอนหายใจไปด้วย：“ไม่งั้นพวกเธอก็คบกันจริงๆเสียเลยสิ ประธานเจเทาวน์ชอบดูแลเอาใจใส่คนอื่น ถ้ามีผู้ชายดีกับฉันแบบนี้ ฉันต้องรีบแต่งงานด้วยแน่ๆ”
หลินจือกินข้าวไปพูดไปว่า：“เมื่อก่อนนัตสึก็ดีต่อเธอไม่ใช่เหรอ？ทำอาหารให้เธอกิน ช่วยเธอทำการบ้าน แม้แต่ผมก็ยังสระให้เธอ เป่าผมให้เธอ ทำไมเธอไม่แต่งล่ะ？”
นานิเบะปาก：“ก็แม่เขาไม่ชอบฉันนี่”
พูดถึงเรื่องนี้แล้วนานิก็ยังมีใจคำนึงหา ตอนนั้นแม่ของนัตสึเอาเช็คมาไว้ตรงหน้าเธอ ให้เธอไปจากนัตสึ
ฉากน้ำเน่าในนิยายหรือละคร กลับเกิดขึ้นที่ตัวเธอเอง
นัตสึเกิดในครอบครัวที่มีการศึกษา ชาติตระกูลดี ต้องไม่สนคนอย่างเธอที่เกิดมาแบบนี้แน่ และเธอยังเป็นนักเรียนยอดแย่ที่มีแต่ความสวยด้วย
ตอนนั้นนานิเอามาหนึ่งล้าน ให้เธอไปจากนัตสึ แต่บริจาคให้เขตภูเขาอย่างง่ายดาย
ตอนนั้น นานิไม่ได้ละอายใจต่อแม่นัตสึจึงไปจากนัตสึ แต่เพราะอยากให้นัตสึลืมเธอซะ แบบนี้นัตสึก็จะสามารถไปเรียนที่ต่างประเทศได้โดยไม่ต้องสนเธอ
หลินจือถามอีกว่า：“เก็บเงินที่จะเอาไปโยนใส่แม่นัตสึได้ยัง？”
นานิกระทุ้งข้าวในชาม ส่งเสียงฮึดฮัด：“เหอะ！”
ตอนนั้นหลังจากนานิถูกแม่นัตสึเอาเช็ดมาวางตรงหน้าก็โกรธจนตัวสั่น หลังจากกลับมาระบายความในใจกับหลินจือเสร็จก็ชูสามนิ้วมาสาบาน：วันหนึ่งเธอจะต้องเอาเช็คสิบล้านไปโยนใส่หน้าแม่นัตสึ และเลี้ยงลูกชายเธอ
ตอนนั้นหลินจือไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
“ฉันเก็บนานแล้ว รอนัตสึกลับมา！”นานิพูดอย่างดุดัน
หลายปีนี้จากที่เคยโนเนมปัจจุบันเธอก็กลายเป็นนักแสดงชั้นนำในวงการบันเทิง มูลค่ามีไม่ต่ำกว่าสิบล้านไปนานแล้ว
แต่ว่านานิพูดจบก็กลัวอีก：“ฉันเอาเช็คไปให้แม่เขาได้อย่างเท่ๆได้เลย แต่ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ให้ฉันเลี้ยง และอาจบีบคอฉันตายด้วย”
หลินจือพูดแซว：“ฝนทั่งให้เป็นเข็ม เอาความกล้าในตอนนั้นที่เธอจีบเขามา แล้วตามเขากลับมา”
“สิบล้านไม่พอ เธอก็เอาอีกสิบล้าน”หลินจือพูดจบตัวเองก็หัวเราะออกมา
นานิถอนหายใจ：“ถ้าเอาเงินแก้ปัญหาเขาได้จริงๆ ก็คงง่ายแล้ว”
ทั้งสองคุยไปกินไป ไม่นานก็กินข้าวหมด
และในสามวันนี้ คดีของหลินจือกับพินอินศาลก็ได้ยื่นคำร้องแล้ว แน่นอนว่า พินอินได้รับการประกันตัวเช่นกัน
ถึงแม้เทาเท่บอกว่าไม่ให้ประกันตัวเธอ แต่ทางกฎหมายไม่มีกฎเกณฑ์ว่าประกันตัวไม่ได้
คืนที่พินอินประกันตัวออกมา วีนาก็ฆ่าตัวตาย
กลางดึกเทาเท่ถูกสายของพินอินปลุก พินอินร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ปลายสาย：“พี่ แม่กินยานอนหลับไป ตอนนี้จะทำไงดี？ฉันไม่รู้สึกลมหายใจของแม่เลย！”
เทาเท่ก็ตกใจสุดๆ เขาวางสายแล้วโทรเรียกรถพยาบาลเป็นอย่างแรก จากนั้นขับรถไปยังที่พักของวีนากับพินอินโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
เทาเท่ไปถึงพอๆกับรถพยาบาล วีนาหมดสติแล้ว หมอกำลังช่วยชีวิต
พินอินยืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง เห็นเทาเท่มาถึง ก็พุ่งไปที่เขาแล้วต่อว่า：“เพราะพี่ เพราะพี่นั่นแหละ！”
“เพราะพี่ไม่ช่วยฉัน แม่โกรธจนฆ่าตัวตาย！”
คำกล่าวโทษของพินอินทำให้เทาเท่รู้สึกรับแย่จนหงุดหงิดขึ้นมา เขาสะบัดพินอินออก：“ไสหัวไป！”
วีนาฆ่าตัวตายแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา？
เพราะว่าเขาไม่ได้ให้นทีบดีรับคดีนี้？
เพราะว่าเขาไม่ใช่คอนเนคชั่นเพื่อกดหลินจือ อย่าให้หลินจือไปฟ้อง？
ทั้งๆที่เป็นพินอินทำผิดเอง ทำไมต้องให้เขาทำตามพวกนี้ที่ทำลายทัศนคติทั้งสามโดยไร้บรรทัดฐานด้วย？
พินอินล้มลงไปที่พื้น ร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง：“จนตอนนี้พี่ยังไม่รู้จักละอายใจอีก ต้องให้แม่เราตายจริงๆพี่ถึงรู้สึกผิดชอบชั่วดีใช่ไหม！”
เทาเท่โมโหพินอินจนอยากตบเธออีกฉาด ความสามารถเธอที่บิดเบือนข้อเท็จจริงและลักพาตัวคนไป ไม่รู้ว่าเรียนมาจากไหน
เขายืนตรงหน้าพินอินแล้วมองต่ำลงมาพูดไปทีละคำ：“พินอิน คนที่ไม่ละอายใจคือพวกเธอ ไม่ใช่ฉัน”
จนตอนนี้เทาเท่ก็เข้าใจความพยายามในการก่อความวุ่นวายของวีนาในคืนนี้แล้ว เธอใช้ความเป็นความตายมาบีบให้เขาลงมือ ให้เขาบีบหลินจือเพื่อถอนฟ้อง
ถึงแม้เรื่องนี้ปิดแค่ไหน แต่ตำรวจกับสำนักงานอัยการมีคนที่เกี่ยวข้องที่สามารถแพร่ข่าวออกไป ว่าพินอินกระทำความผิดและถูกดำเนินคดี และคนที่ฟ้องพินอิน ก็ยังเป็นพี่สะใภ้เก่าของเธอ
วีนารู้สึกขายหน้า เลยอยากบีบให้หลินจือถอนฟ้อง
เทาเท่กล้ารับรองว่า คืนนี้วีนากินยานอนหลับไป จำนวนต้องปลอดภัยแน่นอน ถึงแม้เธอจะหมดสติ แต่ไม่ถึงกับคร่าชีวิตไปได้แน่
และนี่ก็คือแม่กับน้องสาวแม้ๆของเขา ที่ทรมานเขาโดยไม่คำนึงใดๆทั้งสิ้น