บทที่ 253 เอามือสกปรกของแกออกไปจากเธอเดี๋ยวนี้!
เมื่อคาคิเนะเงยหน้าขึ้นมา ความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าเขาก็ได้หายไปหมดแล้ว
แต่ว่านี่ไม่ได้ทำให้มุกิโนะโล่งอกเลย เป็นเพราะเธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่
แข็งแกร่งกว่าเดิมจากเขา!
มุกิโนะอดที่จะก้าวถอยหลังไม่ได้ ในใจเธอตอนนี้ได้เต็มไปด้วยความกลัวแล้ว
ทางเฟรนด้ากับทาคิสึโบะเองก็ก้าวถอยหลังหนีเช่นกัน
มองดูหัวหน้าตนเองที่ทำอะไรคาคิเนะไม่ได้เลย ทั้งสองก็รู้สึกสิ้นหวัง มุกิโนะได้แพ้
อีกครั้งแน่นอน แต่ว่าผลที่ตามมาคราวนนี้มันไม่ใช่อะไรที่พวกเธอจะรับได้เลย
………..
ทันในนั้น คาคิเนะก็โบกมือ กลุ่มควันดำส่องประกายก่อนจะม้วนตัวรวมกันที่มือ
เขา ภายใต้สีหน้าที่แตกต่างกันไปของสามสาว ลูกบอลสีดำก็ได้ปรากฏขึ้นเหนือฝ่า
มือคาคิเนะ
จากนั้นเขาก็ได้ปามันมาทางมุกิโนะ!
สัญชาติญาณในตัวเธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งถึงวิกฤตร้ายแรง หัวเธอกลายเป็นว่าง
เปล่าขณะที่บอลสีดำที่แผ่ออร่าทำลายล้างเข้าใกล้เธอ มุกิโนะกัดริมฝีปากตัวเอง
แน่น
เธอไม่เสียเวลาคิดอะไรอีก โยนแผ่นคริสตัลทิ้งก่อนที่จะใช้Meltdownerเต็มกำลัง
สร้างโล่ออกมาด้านหน้า!
วินาทีต่อมาลูกบอลก็ได้ระเบิดตัวโดยห่างจากมุกิโนะเพียงแค่หนึ่งเมตร
“ตู้ม!!!”
ตามมาหลังจากเสียงระเบิด คือก้อนเมฆรูปเห็ดราวกับว่ามีระเบิดนิวเคลียร์ขนาด
ย่อมระเบิดออกมา รูปดอกเห็ดค่อยๆพุ่งสูงขึ้นฟ้า………….
ถึงแม้พลังทำลายจะด้อยกว่าระเบิดนิวเคลียร์ของจริงเยอะ แต่แค่นี้ก็ทำให้พื้นที่
รอบๆเละแล้ว………….
ผู้คนที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่ยังสามารถเห็นดอกเห็ดม้วนตัวขึ้นฟ้าได้เลย……….
คาคิเนะได้กางปีกทั้งหกบินขึ้นไปบนฟ้าเรียบร้อยแล้ว มองดูเมฆรูปเห็ดมุมปาก
เขาก็โค้งขึ้น ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุผ่านกลุ่มควันเข้าไปข้างในได้ยังไงยัง
งั้น
กระแสลมได้ค่อยๆพัดกลุ่มควันออกไป ระหว่างที่เมฆดอกเห็ดสลายตัวไป ภาพ
เบื้องล่างก็ได้ปรากฏเข้ามาในสายตาเขา
พื้นด้านล่างเกิดหลุ่มบ่อเล็กใหญ่ขึ้นเต็มไปหมด เศษก้อนหินที่แตกออกเป็นชิ้นๆได้
กระจัดกระจายเกลื้อนไปทั่ว และตรงจุดศูนย์กลาง ตรงหลุมที่ใหญ่ที่สุดได้มีมุกิ
โนะอยู่
ห่างออกจากตรงนั่นไม่ไกล เฟรนด้ากับทาคิสึโบะที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเนื้อตัวเต็มไป
ด้วยบาดแผล ใบหน้าเปื้อนไปด้วยฝุ่น กำลังนอนตัวสั่นที่พื้น…………..
มุกิโนะหยุดตัวเองไม่ให้ไอไม่ได้ฝุ่นมันเยอะเกินไป ตอนนี้ถึงเสื้อผ้าเธอจะขาดเละ
แต่ถ้าเทียบกับทางสองสาวตรงนั้นเธอมีสภาพดีกว่าเยอะ
เงยหน้ามองคาคิเนะที่ยืนกางปีกหกปีกด้วยท่าทางของผู้ที่เหนือกว่า มุกิโนะก็มีสี
หน้าตื่นกลัว
เพียงแค่ท่าเดียว! ท่าเดียวเท่านั้น! ถึงเธอจะสร้างโล่ขึ้นมาป้องกันได้แต่คลื่นช็อค
เวฟหลังจากนั้นก็ทำเธอบาดเจ็บไม่น้อยอยู่ดี!
เฟรนด้ากับทาคิสึโบะที่อยู่ห่างออกไปไกลขนาดนั้นยังได้รับผลกระทบ ตอนนี้ถึง
ขนาดลุกไม่ขึ้นอีกแล้ว…….
นี่มันเป็นไปได้ยังไง…..ทำไม….ทำไมมันถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้…..ไม่จริง……….
มุกิโนะก้าวถอยหลังขณะที่ในหัวก็มีแต่ความคิดนี้วนเวียนไปมา แม้แต่ปากก็ยังพูด
พึมพำออกมาไม่หยุด ราวกับว่าเสียสติไปเรียบร้อยแล้ว…..
เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบากมองไปที่บนฟ้าไปยังคาคิเนะ เธอทำใจเชื่อไม่ได้ ทั้งที่
เป็นเลเวล5เหมือนกัน แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงได้แข็งแกร่งกว่าถึงขั้นนี้ได้……..
นี่น่ะเหรอพลังของDark Matter?…..แล้วยัยเด็กนั่น ทำไม มิซากะ มิโคโตะ ถึง
เอาชนะสัตว์ประหลาดแบบนี้ได้กัน?……
คาคิเนะกระพือปีก ก่อนจะร่อนลงมาตรงหน้ามุกิโนะ ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก
มองดูท่าทางของมุกิโนะ คาคิเนะก็หรี่ตาก่อนจะส่ายหัว “จบแล้วเหรอ? น่าเบื่อ
เสียจริง…….”
มุกิโนะกัดฟัน ก่อนจะยิง Meltdowner ใส่ แต่ก็ถูก Dark Matter สลายออกไป
อย่างรวดเร็ว
เห็นแบบนี้ มุกิโนะก็เบิกตากกว้าง ก่อนที่จะเริ่มยิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง ทว่าไม่มี
อันไหนที่ไปถึงเลย พวกมันถูกสลายตรง10เซนติเมตรก่อนถึงตัวเขาหมด…….
รอยยิ้มดูถูกของคาคิเนะหายไปกลายเป็นใบหน้าเงียบสงบมองดูมุกิโนะที่คลั่งยิง
Meltdownerใส่ตัวเองไม่หยุด ราวกับมองคนที่กำลังจะตายยังไงยังงั้น
เกิดแสงสง่างวาบขึ้น ก่อนจะมีเลเซอร์สีขาวยิงออกจากปีกคาคิเนะไปที่มุกิโนะ!
หลังจากเกิดเสียงระเบิดขึ้น มุกิโนะก็ตัวกระเด็นลอยไปด้านหลัง ก่อนจะร่วงลงมา
กลิ้งคลุกๆไปกับพื้นดิน ณ ตอนนี้ตัวเธอเรียกได้ว่าโชคเลือดเลย ทั้งตัวมีแต่แผล
……..
เดินมาถึงด้านหน้ามุกิโนะที่พยายามกระเสือกกระสนลุกขึ้น เขาก้มหน้ามองเธอ
ก่อนจะเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา “ฉันละไม่เข้าใจเธอจริงๆเลยน้า~~ ทั้งๆที่มีฝีมือ
แค่นี้ แต่กลับกล้ามาหาเรื่องฉันคนนี้ เธอ…อยากตายขนาดนั้นเลย?”
มุกิโนะเงียบสนิท ไม่ใช่เธอไม่อยากตอบ แต่ตอบไม่ได้ต่างหาก ตอนนี้ร่างกายเธอ
มันไม่ฟังคำสั่งเธอเลย ในคอก็เต็มไปรสขมของเลือด เวลานี้เธอได้สูญเสียความ
ภาคภูมิใจที่มีไปทั้งหมดแล้ว ความสิ้นหวังได้เข้ามาปกคลุมตัวเธอ…….
คาคิเนะส่งเสียง ‘ชิ’ อย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปมองทางเฟรนด้ากับ
ทาคิสึโบะ มุมปากเขาก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
“เอางี้ เห็นแก้หน้าเธอที่เป็นเลเวล5เหมือนกัน ฉันจะฆ่าเธอเป็นคนสุดท้าย”
คาคิเนะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มองดูสภาพของสองสาวที่ยับเยิน “ฉันจะส่งลูกน้อง
เธอไปโลกหน้าก่อน!”
มองดูคาคิเนะที่เดินใกล้เข้ามาทางตน ใบหน้าของเฟรนด้านั่นเต็มไปด้วยความ
หวาดกลัว เธอดึงเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ออกมาแล้วพูดว่า “ดะ..ได้โปรด อย่าฆ่าฉัน…
ฉะ..ฉันยังไม่อยากตาย…..”
“โอ้?” คาคิเนะมองเฟรนด้าอย่างประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หัวเราะ แล้วพยัก
หน้า “ไม่นึกเลยว่าเธอจะขี้ขลาดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะไว้ชีวิตเธอไปก่อน…..”
จากน้าคาคิเนะก็หันไปมองทาคิสึโบะ เขาเอื้อมือไปจับคอเสื้อเธอแล้วกระชากตัว
เธอขึ้นมา แล้วหัวเราะราวคนบ้า
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเริ่มจากเธอ!จริงๆไอ้ฉันก็กะจะฆ่าเธอเป็นคนสุดท้ายล่ะนะ
เห็นแก่เธอที่สามารถแกะรอยฉันได้ แต่ในเมื่อหัวหน้าเธอเป็นถึงเลเวล5 ฉันก็คงให้
เธอเห็นหัวหน้าตัวเองตายก่อนไม่ได้ ไอ้เพื่อนเธอก็ร้องขอชีวิตอีก เพราะงั้นเธอ
ตายก่อนเลยล่ะกัน!!!”
ได้ยินเสียงคาคิเนะ ทาคิสึโบะก็เหลือบตาที่อ่อนล้าไปมองเขาที่เขาหัวเราะไม่หยุด
นัยน์ตาเธอส่องประกาย
กับความตายที่ใกล้จะมาถึง ทำให้ความทรงจำในอดีตต่างพากันปรากฏตขึ้นมาใน
ใจทาคิสึโบะ ไม่นานนักเธอก็ค้นพบว่าความทรงจำส่วนใหญ่ของตัวเองล้วนแต่อยู่
ในไอเท็ม………
เป็นเพราะผลกระทบย้อนกลับจากการใช้พลัง ทำให้เวลาส่วนใหญ่ของเธอหมดไป
กับการนอนหลับ ถ้าไม่ได้นอน ความทรงทรงจำอื่นก็มีแต่ตอนที่เธอใช้พลังทำ
ภารกิจ……
มองดูความทรงจำทั้งหมด ทาคิสึโบะก็ค้นพบว่าชีวิตที่ผ่านมาของตัวเองมันช่างจืด
ชืดสิ้นดี…………….
ถ้าสามารถ…..ถ้าฉันสามารถมีชีวิตได้อีกครั้ง ถึงตอนนั้นฉันจะสร้างความทรงจำที่
เป็นของตัวเองจริงๆขึ้น……..
ทันใดนั้นภาพในหัวเธอก็เปลี่ยนไป ครั้งนี้มันแตกต่าง แตกต่างอย่างมาก!
คราวนี้ไม่ใช่ความทรงจำตอนเธอทำภารกิจ แต่เป็นภาพที่ตนเองนอนในอ้อมแขน
ของผู้ชายคนนึง และเขาก็ได้เอื้อมมือจับตัวเธอไปทั่ว…………..
“….ตาย…..” คาคิเนะฉีกยิ้ม จากนั้นยกมือขึ้น ทว่าพริบตานั้นเองก็มีมือของใคร
บางคนมาจับข้อมือเขา!
“เอามือโสโครกของแกออกไปจากเธอซะ!!!”